Wens

Met Vadertje Tijd uit Dordrecht wens ik iedereen
een rustige jaarwisseling en alle goeds voor 2023.
Op naar een nieuw inspirerend blogjaar.

Tegenstelling

 Oud-Nieuw
veel van mijn lezers weten dat
 ik van oude kerstkaarten nieuwe maak

klik aan voor vergroten

Wens

 Al mijn volgers
Sfeervolle Kerstdagen gewenst

gevelsteen op de binnenplaats van het
Sint Andrieshofje in Amsterdam
klik aan voor vergroten

Mijn oma's

Een paar weken geleden moesten we voor de schrijfcursus een gedicht maken met tegenstellingen. Ik schreef een jeugdherinnering over mijn beide oma's en besloot het hier niet te plaatsen totdat ik gisteren onderstaande foto vond. Te mooi om niet te gebruiken. De foto is gemaakt in 1943 op de trouwdag van mijn ouders. Mijn grootouders zijn hier net uit het koetsje gestapt. Je zou het niet zeggen aan haar strenge blik, maar de oma met de bril is de leukerd. Zo jammer dat ik haar maar kort heb meegemaakt.
Ze overleed toen ik negen jaar was, maar dat neemt niet weg dat ik warme herinneringen aan haar heb. De andere oma werd 90, tussen haar en mij is het nooit echt hartelijk geworden, mogelijk ook veroorzaakt doordat het huwelijk van mijn ouders uiteindelijk geen stand hield.

Mijn oma's

De oma van mijn moeders kant

verknoeit geen tijd met poetsen

zij houdt meer van gezelligheid

laat alles vallen als ik kom

De oma van mijn moeders kant

koopt kaartjes voor het circus

met ranja toe op een terras

mijn oma van mijn moeders kant

gaat altijd met me mee

ik ben naar haar vernoemd

De oma van mijn vaders kant

maakt voor zichzelf en mij geen tijd

fornuis gepoetst, het huis aan kant

het pluche kleed beschermd met plastic

De oma van mijn vaders kant

houdt niet van malle fratsen

haar ranja is ook minder zoet

alleen op zondag zonder schort

de oma van mijn vaders kant

ik ga er heen omdat het moet

Tegenstelling

 Donker-Licht
Light Festival 2022
Sint-Laurentiuskerk
Alkmaar

foto ferrara
klik aan voor vergroten

Veertje Lichtgewicht

Op de borst van Gijsbert Gans is Veertje Lichtgewicht een afwijkende veer.
Zij is anders dan haar donzige soortgenoten die voorbestemd zijn om dekbedden en kussens te vullen. Veertje is groter, haar pen is steviger en haar lijf voelt minder donzig. Ze vindt haar soortgenoten maar zijige exemplaren, recalcitrant steekt ze naar voren in de borst van Gijsbert, die daar hinder van ondervindt. 'Veertje vandaag of morgen trek ik je uit, ik wacht niet op de rui, voor de vulling van een dekbed of kussen ben je totaal ongeschikt, je harde pen steekt binnen de kortste keren door de hoes. Vandaag of morgen is dus nu!' Met een ferme ruk van zijn snavel ontdoet Gijsbert zich van de dwarsligger op zijn borst. Even voelt hij de pijn van haar harde pen, er valt een druppeltje bloed op zijn witte vacht. Nijdig opent Gijsbert zijn snavel.
Veertje dwarrelt zachtjes tussen de ganzenpoep in de ren van de ganzenfokkerij. Net als Gijsbert haar met zijn flapvoeten verder de drek in wil wrijven wordt ze door een briesje opgetild. Buitelend op de wind ziet ze de fokkerij tot een  donzen deken worden. Vrolijk draait ze om haar as en maakt een koprol. 'Joehoe, ik wist niet dat ik zoveel acrobatiek in me had.'
'Dat heb je ook niet, daar zorg ik voor. Ik ben Jan de Wind en heb allerlei krachten in me. Ik kan jou en blaadjes laten dwarrelen omdat jullie amper gewicht hebben, maar ik kan ook als ik daar zin in heb, de stevigste bomen ontwortelen. Vandaag waai ik voor jou uit de goede hoek. Zeg maar waar je naartoe wilt.'
'Ik heb geen idee. Ik weet niet eens hoe de wereld er buiten de fokkerij uitziet.'
'Dan waai je vanaf nu met alle winden mee en gaat op avontuur. Je mag dan niet geschikt zijn om de mens onder een dekbed te verwarmen, dat wil niet zeggen dat je ze geen plezier kunt bezorgen. Kom we gaan.'

Jan de Wind blaast Veertje naar een huis aan de rand van een groot park. Voor een van de ramen staat schrijver en dichter Alexander Vermeer. Zijn bril staat op zijn donkere haar. Hij is verstrikt in zijn gedachten en lijkt niet veel te zien van wat zich buiten afspeelt. Zijn dichtbundel met "light verses" ligt klaar voor de drukker. Hij heeft nog geen titel en met het laatste ontwerp van de cover is hij niet tevreden. De kitscherige foto met een ondergaande zon past totaal niet bij de inhoud van de bundel. Die is meer geschikt voor het christelijke blad " De Elisabethbode", die maandelijks bij zijn oma in de bus valt. De uitgever heeft een deadline gesteld. Sinterklaas en Kerst zijn in aantocht dus die dichtbundel moet op tijd in de winkels liggen. Veertje dwarrelt voorbij, Jan de Wind laat haar een buiteling maken. De man komt in beweging en kijkt naar het vrolijk dansende ganzenveertje dat op de vensterbank in de hoek van het raamkozijn landt. Het uiteinde van haar scherpe pen raakt een beetje bekneld. Om de strakke mond van Alexander verschijnt een glimlach. Hij zet de bril op zijn neus, opent het raam en bevrijdt Veertje uit haar benarde positie. Voorzichtig strijkt Alexander haar weerbarstige lijfje glad. 'Dat ik daar niet eerder aan heb gedacht. "Vederlicht" is de titel van mijn nieuwe bundel.' Voorzichtig zet hij Veertje in het antieke inktpotje dat hij ooit op een brocantemarkt in Frankrijk voor een habbekrats op de kop tikte. Uit zijn boekenkast zorgt de Grote Bosatlas voor een donkere achtergrond.
Veertje wordt op het rommelige bureaublad tussen het computerscherm en rondslingerende papier net zo lang heen en weer geschoven tot ze het goede licht vangt. Met zijn telefoon maakt Alexander een paar foto's. Tevreden met het resultaat stuurt hij de beste opname samen met een e-mail waarin hij zijn wensen over de titel kenbaar maakt, naar de uitgever. Twee weken later ligt de dichtbundel "Vederlicht" met Veertje op de cover door heel Nederland in de boekhandels.

De ommezwaai in zijn carrière is voor Alexander Vermeer ongekend, zijn nieuwste bundel wordt een bestseller. Voor Veertje pakt het minder gelukkig uit.  Door het succes is Alexander voortdurend op reis om zijn boek te promoten en signeersessies te geven. Ter verhoging van het decorum neemt hij Veertje mee. Op de vrije hoek van een signeertafeltje, waar de dichtbundels liggen opgestapeld, staat zij zich in haar inktpotje stierlijk te vervelen.
De strelingen die ze ondergaat van Alexander zijn bewonderaars passen niet bij haar recalcitrante aard. Meestal zijn het kirrende vrouwen. 'Oh wat enig u heeft het schrijfveertje meegebracht.' En hup daar komt weer zo'n gelakte vingernagel op haar af.
De opdrachten die de dichter in zijn boek moet schrijven zijn nog erger.
'Voor Leo, van Piet omdat ik van hem houd.' 'Dat laat je een schrijver toch niet opschrijven, zeg het toch zelf vent.'
Het ergste was die grijze duif die op schrijfles zat. 'Voor Margreet, omdat ik zoveel van haar leer.' 'Ja, ga je juf een beetje omkopen, daar word je heus geen goede schrijver van.'
Veertje wordt steeds ongelukkiger. Door gebrek aan buitenlucht en het reizen in het zijvak van de rugzak verliest ze haar glans. Ze krijgt spijt van haar ontsnapping uit de fokkerij. 'Je kunt beter opgepropt in een dekbed zitten.
Dan word je nog eens uitgeschud en hangt buiten in de frisse lucht. Ik mis Jan de Wind die me laat dansen en iets van de wereld laat zien. Op Alexander zijn bureau sta ik niet dicht genoeg bij het open raam, het enige wat Jan bereikt is een opbollend gordijn en losse papieren die van het bureau waaien.
Daarna gaat het raam op een kiertje. Als ik ook maar even de kans krijg ben ik weg.' Het Franse inktpotje zwijgt, het heeft haar niet begrepen. 

Die week heeft Alexander een signeersessie in de plaatselijke bibliotheek.
Het is duidelijk minder druk dan in de boekwinkels. Alexander krijgt een lesje in nederigheid. Blijkbaar is zijn handtekening minder belangrijk dan hij heeft gedacht. Voor veel mensen is het teveel moeite om met een gekocht boek naar de bibliotheek te komen. Het laatste uur van de sessie is er niemand meer geweest. Teleurgesteld in het publiek zit hij achter het tafeltje in de koffiehoek. Hij voelt zich te kijk gezet. Uit verveling draait hij Veertje rond in het inktpotje. Alexander voelt haar trillen als de punt van haar pen over de harde glazen bodem schuurt. Resoluut staat hij op en raapt zijn spullen bij elkaar. Met een driftig gebaar propt hij Veertje en het inktpotje in het zijvak van zijn rugzak. 'Ik ga naar huis, ik heb geen zin hier nog langer voor niets te zitten, als er nog iemand komt heeft diegene pech gehad.' De bibliothecaris achter de balie probeert een weerwoord te geven, maar Alexander beent zonder te luisteren naar de uitgang. Hij is niet alleen teleurgesteld maar ook boos.
Zijn publiek moet niet denken dat het met hem kan sollen. De slechte recensie die zijn weglopen hem mogelijk oplevert neemt hij voor lief. De meeste journalisten schrijven maar wat, ze hebben geen oprechte belangstelling voor poëzie. Met trillende vingers wurmt hij de fiets van het slot, als hij het zware kettingslot in zijn fietstas laat zakken hoort hij iemand roepen.
'Meneer Vermeer, meneer Vermeer.' Vanuit de bibliotheek komt een jonge man op hem af. 'Meneer Vermeer, sorry dat ik te laat ben maar kan ik nog een handtekening van u krijgen? Ik zat boven aan mijn scriptie te werken en toen ik klaar was wilde ik bij u langsgaan, maar er werd verteld dat u was vertrokken. Helaas heb ik geen pen want ik werk altijd op mijn laptop.' Alexander zijn boze bui slaat om. Hij haalt de rugzak uit de fietstas en gaat in het zijvak op zoek naar een pen. Het inktpotje ligt hem daarbij in de weg.
Hij zet het potje met de schrijfveer naast de rugzak op de bagagedrager. Terwijl hij zijn handtekening zet, ziet Jan de Wind zijn kans schoon.
Veertje dwarrelt er vandoor. De student doet een poging haar te vangen maar hij strandt in een rij slordig geparkeerde fietsen.

Schaterlachend fladdert Veertje langs de verwarmde terrassen naar de feestelijk verlichte winkelstraat. In een flits ziet ze zichzelf in veelvoud in de etalage van een boekhandel.
'Jan wat ben ik blij dat je me uit dat saaie bestaan bij die schrijver hebt verlost.'
'Je hebt hem anders goed geholpen, zijn boek is een warm broodje en voorlopig is hij zonder geldzorgen. Daar mag je best trots op zijn.'
'Veel waardering heb ik niet ondervonden, zo zachtzinnig sprong hij niet met me om.'
Jan laat zijn vriendinnetje nog een uurtje van de vrijheid genieten, maar dan maakt hij een eind aan hun spel.
'Ik moet gaan liggen om me op morgen voor te bereiden. Er wordt van me verwacht dat ik kil en hard uit het Oosten kom waaien, dat kost veel energie.
Ik laat je overnachten bij de ganzen op de kinderboerderij.'  

De volgende morgen zijn de ganzen al vroeg uit de veren om hun ontbijt bij elkaar te scharrelen. Samen met een paar andere afdankertjes blijft Veertje achter op de koude grond. Ondanks de gure wind voelt ze zich op haar gemak tussen de soortgenoten. Vandaag wil ze hier wel blijven, maar Jan de Wind denkt er anders over. Hij tilt haar op. 'Ik breng je naar het hooi onder het afdak bij de hertjes.'
'Waarom?' ' Ik heb het voorlopig prima naar mijn zin tussen de ganzen.'
'Je kunt kiezen, of ik leg je veilig in het warme hooi of je neemt het risico opnieuw bij Alexander Vermeer op het bureau te belanden. Hij is op weg naar de kinderboerderij. Hij zoekt een nieuwe schrijfveer.'
Veertje kiest het warme hooi en wacht tot Jan weer uit een milde hoek waait.

Dit was de laatste schrijfopdracht van dit jaar.
Schrijf over een veertje dat een ommezwaai veroorzaakt.
Vergezeld van een smiley kwam van de schrijfcoach één opmerking: 'Ik ben onkreukbaar.' 
Er was geen advies voor verbetering, eerlijk gezegd kwam het met lof retour.

Tegenstelling

 Wel-Niet
 rechtbank in Haarlem
open monumenten dag 2017

foto ferrara
klik voor vergroten

Tegenstelling

 Historisch-Modern
een historische en moderne hijsbalk
naast elkaar in Alkmaar

foto ferrara
klik aan voor vergroten

Het pand rechts op de foto won in 2002 in de categorie zakelijk nieuw de puienprijs van de Historische Vereniging Alkmaar. Citaat uit het juryrapport: Groot Nieuwland 25 vormt een groot maar fraai contrast met de andere panden in deze gevelwand. Het past goed in de schaal van de straat, de kleurstelling en het materiaalgebruik zijn passend gekozen.

Van beide panden op deze foto is in 2010 de bedrijfsbestemming gewijzigd in woonbestemming.

Op en Rond de Deur

Schamppalen
Klik voor het blog op de deurklink rechts op de pagina
of: https://ferrara-openronddedeur.blogspot.com/2022/12/schamppalen.html

Tegenstelling

 Onthuld-Verhuld
Alkmaar

achter deze deels onthullende gevelsteen
 zit een hofje voor keurige dames verstopt.
kijk hier
klik aan voor vergroten

De brievenbus 5 (slot)

De gedachte dat de verliefde briefschrijver tot een wanhoopsdaad zal komen beneemt Theo de eetlust. Hij prikt wat in zijn aardappelen en kauwt moeizaam op het stukje vlees dat hem normaal gesproken goed smaakt.
Riet ziet het met lede ogen aan. Het is niets voor Theo om niet van haar kookkunsten te genieten.
‘Je moet morgenochtend vroeger naar je werk gaan, probeer hem op het perron in Haarlem op te vangen, zet hem in een rustige coupé eerste klas en vertel tussen Haarlem en Aerdenhout de waarheid. Meer kun je niet doen. Verder moet hij zelf met de situatie in het reine zien te komen. Hopelijk is die krullenbol zo verstandig morgen niet met dezelfde trein te reizen.’
‘Je zegt het of het de gewoonste zaak van de wereld is. Het is me nogal een boodschap, die knul is tot over zijn oren verliefd. Uit zijn brieven blijkt dat hij het niet makkelijk heeft gehad en nu moet ik hem morgen teleurstellen.
Riet, ik ga vanavond na sluitingstijd van de koffiecorner die brievenbus weghalen, ik wil geen klacht aan mijn broek, laat staan nog meer verdriet veroorzaken.’

In het schuurtje scharrelt Theo een tube vulmiddel, een plamuurmes en verfspullen bij elkaar. Hij vindt een blikje witte verf waarvan de inhoud niet is opgedroogd. In zijn gereedschapskist zoekt hij een flinke schroevendraaier om de brievenbus los te schroeven. Als hij het materiaal in zijn fietstas gooit duikt Riet op. ‘Ik ga mee, je hebt gemerkt hoe lastig het ophangen ging. Laten we maar langzaam fietsen, want als Cees nog rondhangt is het gezanik niet van de lucht. Morgenochtend is het vroeg genoeg dat hij ontdekt dat de bus er niet meer hangt. We laten het muurtje puntgaaf achter zodat hij daarover niet kan mekkeren.’

In de stationshal is het rustig. Terwijl Riet de brievenbus in bedwang houdt schroeft Theo de schroeven uit de wand. Met het plamuurmes strijkt hij het vulmiddel over de vier gaten. Riet vult alvast het verfbakje. Ze zijn zo geconcentreerd bezig dat ze de jongeman waar het allemaal mee begon niet opmerken. ‘U heeft de brievenbus weggehaald, waar moet ik mijn brief laten?’ Riet schiet uit met het verfblik en morst een scheut op de granieten vloer.
Geschrokken draait Theo zich om, in zijn snelle beweging raakt hij de brievenbus die met een klap naast de verfvlek valt. Een enkele reiziger kijkt even om, maar loopt dan door.
‘Ik heb u vanmiddag gemist in de trein en de man met de krullen zat ook niet op zijn plek. Heeft u hem wel mijn brieven gegeven? Ik dacht ik schrijf hem dat ik ongerust ben en nu heeft u de brievenbus weggehaald.'
De onrust in zijn ogen treft  Riet recht in haar hart.  Ze legt het verfbakje met het rollertje naast de brievenbus en steekt haar hand uit. ‘Dag, ik ben Riet van Beurden de vrouw van deze conducteur hier, hij heet Theo.
Wij samen zijn verantwoordelijk voor het ophangen van die brievenbus en voelen ons schuldig aan de situatie waarin u verzeild bent geraakt. Wij hebben u wat uit te leggen.’
De hand die hij Riet toesteekt voelt koud en klam aan. ‘Paul Meijer, ik begrijp er niets van.'
Theo doet een stap naar voren. Hij is Riet dankbaar dat ze hem deze moeilijke klus niet alleen laat opknappen. ‘Als we hier klaar zijn zullen we dan aan de overkant in "Het Wachtlokaal" iets drinken dat praat rustiger dan hier in de stationshal.’
‘Theo, je kunt van Paul niet verlangen dat hij hier gaat staan wachten. Gaan jullie maar vast. Gooi de bus in je fietstas dan ik verf het muurtje, zo groot is het oppervlak niet. De schoonmaakdienst moet zich morgen maar over de verfvlek op de vloer buigen.’

Terwijl Riet aan het karweitje begint, lopen Theo en Paul naar de overkant van het plein. In "Het Wachtlokaal" is het niet druk, maar toch zoekt Theo een rustig plaatsje achterin. Hij bestelt voor zichzelf een fluitje, Paul neemt een glas rode wijn. Tot dan toe heeft Paul geen woord meer gezegd. Zijn ogen schieten schichtig heen en weer alsof hij de situatie maar half vertrouwt.
Ook Theo voelt zich niet op zijn gemak, hij hoopt dat Riet er niet te lang over doet. De barkeeper brengt de bestelling, zodra hij buiten gehoorsafstand is steekt Theo van wal met het relaas dat hem zwaar op de maag ligt. Hij vertelt Paul dat zijn brieven aandachtig zijn gelezen, maar dat de man in kwestie zich in Leiden snel uit de voeten maakte. Paul reageert eindelijk. 'Hij werkt dus in Leiden, dan weet ik al ietsje meer over hem.'
'Waarschijnlijk werkt hij bij Naturalis. Dat je hem vanmiddag niet zag op de terugreis komt omdat hij eerder naar huis is gegaan. In Haarlem is je idool uitgestapt om een envelop met jouw brieven in de bus te stoppen. Op die envelop staat het logo van Naturalis. De brieven liggen bij ons thuis. Er zat ook een bericht voor jou en mij bij.'
Paul veert op. Verwachtingsvol kijkt hij Theo aan die zich steeds ongemakkelijker begint te voelen. Waar blijft Riet? Om tijd te rekken staat hij op om nog een biertje te halen. Hij wacht tot de barkeeper het glas heeft vol getapt. Gelukkig verschijnt Riet in de deuropening. Ze bestelt een glas rode wijn. Razend snel legt Theo uit hoe ver hij is met zijn biecht. Riet zucht. 'Arme man, hij zit daar dus nog steeds hoopvol te zijn, daar moeten we een eind aan maken.'
Aan het tafeltje achterin de zaak draait Paul zijn halfvolle glas ongeduldig over het houten tafelblad. 'Er is dus een brief voor mij, wanneer krijg ik die, kan ik hem bij jullie ophalen?'
'Nou een brief is het niet, het is een beschreven velletje met een boodschap voor jou en mij.' legt Theo uit. Riet maakt een eind aan het getreuzel.
'Paul, de man waar jij verliefd op bent geworden valt niet op mannen. Hij schrijft dat hij vorige week met de leukste vrouw van de wereld is getrouwd. Dat is de reden dat je hem een paar dagen hebt gemist. Hij voelt zich ongemakkelijk en zegt letterlijk dat Theo het probleem met jou moet oplossen en dat hij er verder geen last van wil hebben. Hij schrijft zelfs dat Theo blij mag zijn dat hij geen klacht tegen hem indient. Hij vindt dat Theo met zijn brievenbus de reizigers in verlegenheid brengt. Daarom hebben we de bus vanavond weggehaald.'
Over de bleke wangen van Paul Meijer biggelen langzaam grote tranen.
Riet pakt zijn hand. 'Geluk heeft het jou ook niet gebracht en dat spijt ons oprecht. We willen je graag helpen.'
Paul slikt en schudt zijn hoofd. 'Jullie hebben al genoeg geholpen. Ik was zo ongelukkig tot ik de man met de krullen ontdekte, zonder het te weten liet hij me merken dat ik homofiel ben.  Door hem heb ik de moed gehad uit de kast te komen en ik kan jullie verzekeren daarin ga ik nooit terug. Toen ik die brievenbus ontdekte lag de weg open om contact te leggen, want door mijn spraakgebrek durfde ik hem niet aan te spreken. Met mijn verliefde hoofd heb ik niet eens overwogen dat hij mogelijk niet uit hetzelfde hout gesneden zou zijn. Hoe dom kun je zijn? Ik vind het jammer dat mijn eerste verliefdheid zo loopt, maar ik zal er heus overheen komen. Ik heb wel eens gedacht dat ik beter voor de trein kon springen, maar sinds ik uit de kast ben gekomen ben ik zo wanhopig niet meer.'
Met zijn mouw veegt Paul zijn wangen droog en leegt in één teug zijn glas.
'Ik zou wel graag dat briefje lezen en ik wil mijn brieven terug.'
Opgelucht door de flinkheid die Paul aan de dag legt bieden ze hem nog een glas wijn aan. Gedrieën drinken ze op zijn gezondheid.  Hij fietst mee naar het huis van Theo en Riet om de brieven op te halen. In hun keuken leest hij wat de krullenbol heeft geschreven. 'Het valt me tegen, zijn toon had best wat aardiger gekund en een klacht indienen had ik niet achter hem gezocht.'
Paul zucht. 'Misschien wel goed dat het zo is gelopen. Hoe dan ook, dank jullie wel, ik ben er hopelijk sterker van geworden. Mag ik nog eens langs komen?'
'Je bent altijd welkom, Theo zie je in elk geval in de trein, dus dat is makkelijk afspreken.'
'Morgen zal hij mij niet zien, ik neem een vrije dag om bij te komen van alle emotie. Ik heb een boekwinkel in Aerdenhout, mijn team redt zich daar wel.'
Als Paul weg fietst slaat Riet een arm om Theo's schouders.
'Is het je opgevallen dat hij niet één keer heeft gestotterd?'

Tegenstelling

 Boven-Onder
hunebed bij Havelte

foto ferrara
klik aan voor vergroten

Taalcuriosa

Zakelijk

niet echt goedkoop 

deze laat ik liggen

de laatste twee zijn ingestuurd

De brievenbus 4

Als hij zichzelf weer onder controle heeft stopt Theo de brieven in de zak van zijn uniform, met de kaartjesscanner in zijn hand stapt hij op zijn doel af. ‘Goedemorgen uw plaatsbewijs graag.’  Een paar grijsblauwe ogen kijken hem vragend aan. ‘Dat is lang geleden dat ik ben gecontroleerd’. Aan de rechter hand waarmee de passagier zijn abonnement overhandigt glimt een gladde trouwring. Even weet Theo met die aanblik geen raad, met een trillende beweging richt hij de scanner op het document. In een flits overweegt hij de brieven in de zak te houden, maar een gladde ring hoeft niet altijd een huwelijk te betekenen. Voor hetzelfde geld is het een erfstuk. ‘Ik ben me bewust dat ik u overval, maar ik heb vier brieven voor u. Wilt u ze alstublieft lezen zodat u weet wat er speelt.’ Hij legt de blauwe enveloppen neer op het plankje voor het raam en zet, ogenschijnlijk rustig, zijn kaartcontrole voort. Af en toe kijkt hij opzij en ziet dat de man de brieven aandachtig zit lezen. Hoopvol op een goede afloop vervolgt Theo de kaartcontrole in de volgende coupé. 

Op het perron in Leiden ziet hij dat de man gehaast de trap naar de stationshal afdaalt. Voor Theo zit er niets anders op dan de loop der dingen af te wachten. In de pauzeruimte in Den Haag belt hij Riet en doet verslag van de gebeurtenissen. ‘In eerste instantie leek het goed te gaan, de man zat echt serieus te lezen, maar hij had in Leiden zoveel haast om weg te komen dat ik er toch niet gerust op ben.’
‘Natuurlijk had die man haast, je denkt toch niet dat hij op jou als bemiddelaar zit te wachten. Toen hij aan zijn werkdag begon, wist ie van niks en na jouw kaartcontrole zit hij opgescheept met een verliefde medereiziger, wat denk je wat dat met een mens doet.  Kom op Theo ik had gedacht dat je wijzer zou zijn. Blijf eind van de middag op de terugreis bij die twee mannen uit de buurt en doe alsof je neus bloedt. Als de briefschrijver in Haarlem uitstapt is het vroeg genoeg om contact met hem te maken. Wie weet reizen ze wel gezellig door naar Amsterdam.’

De rest van de dag doet Theo zijn werk op de automatische piloot.
Zijn gedachten blijven malen rond een zin die hij de verliefde schrijver zou kunnen zeggen als hij hem niet weet te ontlopen. ‘Je brieven zijn gelezen, verder moet je het maar afwachten.’  Of wel erg kil als beheerder van de brievenbus; ‘Je brieven zijn gelezen, ik bemoei me er niet meer mee.’
'Je brieven zijn gelezen, het is nu aan jou om actie te ondernemen.’ Dat lijken hem de beste woorden. Op de laatste rit van die dag zit de zin als een soort mantra in zijn hoofd. In Leiden speurt hij het perron af op zoek naar de man met de grijsblauwe ogen en het opvallende kapsel. Opgelucht, maar toch verbaasd merkt hij dat de passagier niet meereist. Op het rustige perron in Aerdenhout staat de verliefde briefschrijver op een punt dat hij alle wagons voorbij ziet komen. Blij met de strategische keuze weet Theo, die op het balkon van de voorste wagon staat, hem op het korte stukje naar Haarlem te ontlopen. Terwijl hij de dienst overdraagt aan zijn collega, ziet hij vanuit zijn ooghoek de dertiger met afgezakte schouders langzaam richting de stationshal lopen.
Zelf treuzelt hij nog wat en zet dan koers naar de uitgang. In zijn koffiecorner hangt Cees reikhalzend over zijn buffet. Zodra hij Theo ziet begint hij te roepen. ‘Theo, man ik heb de briefschrijver gezien, een vent met enorme krullen op zijn hoofd heeft vanmiddag een flinke envelop in de bus gestopt. Die man is niet te missen als hij morgen in een van je treinen zit.’ Onder het wakend oog van Cees opent Theo de bus. Hij vindt een grote witte envelop met het logo van Naturalis Leiden in de linker bovenhoek. Cees kraait van plezier. ‘Zo, die heeft het zwaar te pakken.’ Theo kan er niet om lachen, hij propt de envelop in zijn diensttas en na een korte groet voor de jolige Cees haast hij zich naar huis.

Riet zit aan de keukentafel in de Libelle te lezen. Zodra ze Theo bij het schuurtje ziet komt ze in beweging, in de open keukendeur wacht ze hem op. Aan de spanning op zijn gezicht leest ze af dat haar man nieuws heeft.
‘Kom gauw zitten, ik pak een koud biertje voor je en dan moet je vertellen hoe de terugreis is gegaan. Heb je gezien dat die twee contact hadden?’
Theo schudt zijn hoofd. ‘Nee, want een van de twee zat niet in de trein en ik weet waarom. Theo vist de envelop uit zijn tas. Cees heeft gezien dat de krullenbol dit in de bus heeft gestopt. Ik weet zonder te kijken wel wat de inhoud is, maak maar open.’ Riet neemt niet de moeite om een schilmesje te pakken. Met haar scherpe nagels scheurt ze de bovenkant van de envelop open en schudt vier blauwe enveloppen op de keukentafel. Er tussen ligt een vel wit papier dat met de hand is beschreven.
Ze leest voor:  ‘Beste Conducteur, ik heb de brieven gelezen. Wat vindt uw werkgever eigenlijk van dit soort acties? Brengt u vaker reizigers in verlegenheid? U mag blij zijn dat ik geen klacht tegen u indien. Het lijkt me voor uw gemoedsrust en die van mijn bewonderaar beter dat ik eind van de middag niet in de trein zit. U heeft wel wat uit leggen want ik ben namelijk vorige week getrouwd met de leukste vrouw op aarde. U kijkt maar hoe u het oplost met mijn aanbidder, maar ik wil verder geen last van hem hebben.’
Met stomheid geslagen zit het echtpaar van Beurden aan hun keukentafel. Theo is de eerste die iets zegt. ‘Wat heeft ons in hemelsnaam bewogen die brievenbus op te hangen. In plaats van geluk te brengen is er waarschijnlijk iemand nog ongelukkiger dan hij al was. Straks springt die verliefde man uit wanhoop voor de trein en is dat onze schuld.’

Beste volgers, hebben jullie het even voor elkaar, het lukt me niet de treinromance in vier afleveringen tot een goed einde te brengen.

Tegenstelling

Jong-Oud
gevelsteen in Schoonhoven
een kruikje jonge of oude jenever

foto ferrara
klik aan voor vergroten

De brievenbus 3

Nieuwsgierig geworden kijkt Theo die week elke dag na zijn dienst in de brievenbus. Alleen als hij dienst heeft op de late treinen hangt Cees niet over zijn toonbank mee te kijken want dan is zijn koffiehoek gesloten.
Zodoende heeft Cees geen weet van de drie brieven die Theo die week vindt. Overdag als Theo alleen snoeppapiertjes en broodzakjes oogst kan Cees het niet laten flauwe opmerkingen te maken. ‘Het loopt niet storm met de verliefden, maar als er ooit een bruiloft komt krijg ik dan een uitnodiging, die bus hangt tenslotte wel aan mijn muurtje.’ Theo neemt de opmerkingen voor lief en laat Cees in de waan dat het bij die ene envelop is gebleven.
De inhoud van de laatste brief baart hem zorgen. ‘Grote onbekende, ik mis je al twee dagen, ben je ziek of heb je ander werk gevonden? Heel egoïstisch hoop ik dat je een griepje hebt opgelopen. Ik zou maar wat graag voor je zorgen. Een glaasje vers geperste sinaasappel maken of een kopje warme thee.  Als je ander werk hebt gevonden ben ik je kwijt en zal je van deze brieven nooit iets weten. Ik kan je niet vertellen dat jij ervoor hebt gezorgd dat ik na een donkere periode het leven weer aandurf. Jou elke dag zien geeft mijn dag kleur. Dankzij jouw verschijning weet ik wat ik met mijn leven wil.
Ik hoop vurig dat je volgende week weer op je plek zit.’ 

Gezien de geur die aan alle enveloppen hangt bestaat er voor Riet geen enkele twijfel dat de brievenschrijver een man is. Terwijl ze op de bank tegen Theo aanleunt mijmert ze over de verliefde treinreiziger. ’Misschien is hij gescheiden of weduwnaar en durft hij eindelijk weer naar een vrouw om te kijken. Het zou verdrietig zijn als hij terugvalt in zijn zwarte gat. Ik hoop zo dat de vrouw met de mooie krullen volgende week weer in de trein zit.’
‘Hoe weet je zo zeker dat het om een vrouw gaat, wie weet heeft die donkere periode wel een heel andere betekenis.’  Enigszins geïrriteerd over het feit dat Theo haar romantische ideeën een andere wending geeft haalt Riet haar schouders op. ‘Ja dat kan, hoe dan ook, je moet in elk geval de brieven meenemen als je op het traject naar Den Haag zit. Snuffel er thuis flink aan, zodra je bij de kaartcontrole dat geurtje ruikt heb je in elk geval de briefschrijver te pakken.’
‘Ik hoef niet uitgebreid te ruiken. Tot Aerdenhout doe ik nooit controles, daarbij stappen op dat station weinig mensen uit. Als ik op het perron dat geurtje in mijn neus krijg is het vroeg genoeg.’

Als Theo de maandagmorgen van de nieuwe week zijn dienst begint, zitten de brieven in zijn diensttas. Voor het korte stukje naar Aerdenhout bergt hij de tas niet op in de dienstkast. Hij blijft op het balkon staan zodat hij als eerste op het perron kan zijn. Hij hoopt dat hij goed gokt, twee uitgangen tegelijk bedienen gaat nou eenmaal niet. Op station Aerdenhout stappen twee oudere vrouwen en een man van een jaar of dertig uit. Theo loopt naast de man naar de volgende deur van de trein. Een vleugje aftershave dringt zijn neus binnen. Zijn hart slaat een tikje over.
‘Kan het zijn dat ik brieven van u in mijn tas heb? Ik moet snel zijn, de machinist wacht op het vertreksein, waar zit uw krullenbol in de trein?’
De dertiger schrikt en bloost tot diep in de kraag van zijn witte overhemd.
‘Hij zit rechts ooonder het mmmededelingenscherm naast het raam.’ 

Theo blaast op zijn fluit en springt de trein in. Op het perron staat de verliefde reiziger van zijn verbazing bij komen, de dieprode kleur op zijn wangen trekt langzaam weg. Zijn brieven zijn gevonden en zullen de man bereiken waar hij al een tijd in stilte verliefd op is. Met grote ogen kijkt hij de vertrekkende trein na, hij ziet nog net dat Theo met een grijns zijn duim opsteekt. Op het balkon komt de postiljon d’amour van zijn eigen verbazing bij. Heeft hij toch gelijk. Zal het hem lukken een stel mannen bij elkaar te brengen? In gedachten ziet hij Riet haar verraste blik al voor zich.

Tegenstelling

 Koud-Heet
boven de Mont Blanc
in een vliegtuig vanuit Italië
waar ik in 2014 in Florence
mijn 65e verjaardag vierde 

klik voor vergroten

De brievenbus 2

Na één week opent Theo met trillende vingers van de spanning voor het eerst de brievenbus. De schrale inhoud stelt hem teleur. Hij vindt een paar snoeppapiertjes en een lolly die voor de helft is afgekloven. De afzender heeft moeite gedaan het kleverige geval door de gleuf te duwen. Cees de koffieverkoper hangt nieuwsgierig over zijn toonbank. ‘Nou daar ben je lekker mee, een aangevreten lolly. Ik zei nog tegen een klant die een broodzakje door de gleuf wurmde dat het geen prullenbak is. Maar je weet hoe het gaat tegenwoordig, geen respect meer voor andermans spullen.’

Een week later vindt Theo een los briefje, vol verwachting vouwt hij het open. ‘Welke mafkees hangt een brievenbus op voor liefdesbrieven, de wereld is een slangenkuil geworden waarin het woord liefde niet meer past.
Sodemieter toch op met je liefdesbrieven.’ De boodschap treft Theo diep in zijn romantische ziel, maar hij blijft in zijn missie geloven. Hij denkt dat juist zo’n gefrustreerd type wel wat liefde kan gebruiken. Wekelijks vindt hij naast wikkels van chocoladerepen en vette broodzakjes, briefjes met dezelfde woorden. Het afval gooit hij in de prullenbak, ondanks de inhoud neemt hij de briefjes hij mee naar huis waar Riet hem elke keer met een verwachtingsvolle blik aankijkt als hij de keuken binnenkomt. Teleurgesteld haalt Theo zijn schouders op. ‘Weer niets, deze week.’ Troostend knijpt Riet in zijn hand.
Ze legt het briefje bij de andere in het doosje dat ze er speciaal voor heeft gekocht.

En dan op een dag ligt er tussen het afval een lichtblauwe envelop. Alsof het een kostbaar juweel is haalt Theo behoedzaam het omhulsel uit de brievenbus en stopt het in de binnenzak van zijn blauwe uniform. Cees heeft het gezien. ‘Is er eindelijk post heb ik het gemist, dat moet ‘s avonds laat gepost zijn want ik hou die bus van jou overdag wel in het oog.’ Theo heeft geen zin in de praatjes van Cees. Gehaast loopt hij naar de fietsenstalling. Hij wil het nieuws alleen met Riet delen. Als een bezetene jakkert hij op zijn fiets door Haarlem naar huis. Buiten adem stormt hij de keuken binnen waar Riet net een schotel in de oven schuift. ‘Riet er is een brief, ik heb gewacht met lezen tot ik thuis was, kom zitten dan lezen we hem samen.’ Voorzichtig snijdt Theo met de punt van een schilmesje de blauwe envelop open, hij ruikt een zweempje aftershave.  Riet ruikt het ook. ‘Een man met smaak, lees voor.' De letters in klein gelijkmatig handschrift dansen voor Theo’s ogen, even moet hij emoties wegslikken. Riet houdt hem bij de les. ‘Wat treuzel je nou, schiet eens op.’
Theo leest hardop; ‘Grote onbekende, zeker drie keer per week zie ik je in de intercity die van Amsterdam naar Den Haag rijdt. Telkens als ik je zie raak ik in de ban van je donkere krullen, veel meer laat je niet zien want je zit altijd gebogen over je laptop die op je schoot ligt. Ik heb geen idee waar je reis begint, misschien ben je in Amsterdam overgestapt. Je eindbestemming weet ik ook niet, want zelf stap ik in Haarlem op en reis mee tot Aerdenhout. Ik zou op dat korte stukje tegenover je kunnen gaan zitten om een praatje aan te knopen, maar tot nu toe heb ik dat niet aangedurfd. Omdat ik een licht spraakgebrek heb ben ik bang dat ik niet uit mijn woorden kom. Op het station in Haarlem hangt sinds kort een brievenbus die alleen bestemd is voor liefdesbrieven, hopelijk wil de beheerder voor postiljon d’amour spelen.
Wie zo’n bus ophangt moet een romantische ziel zijn.’

‘Theo, lieverd er is werk aan de winkel. Voor je morgen aan je dienst begint moet je flink aan die brief snuffelen, als je dan bij de kaartcontrole dat geurtje ruikt heb je in elk geval de afzender te pakken. Daarna hoeft hij je alleen maar de man of vrouw met donkere krullen aan te wijzen. Neem die brief mee in je diensttas en je missie is geslaagd. Theo zucht diep. ‘Dat wordt niets de komende dagen. De rest van de week heb ik dienst op het traject naar Utrecht. 

OP en Rond de Deur

Reclame-uitingen
Klik voor het blog op de deurklink rechts op de pagina 
of:https://ferrara-openronddedeur.blogspot.com/2022/11/reclame-uitingen.html

Tegenstelling

Echt-Nep

foto ferrara
klik aan voor vergroten

Vanaf een afstand lijken de zandzakken die tussen Raamsdonkveer en Geertruidenberg op de Dongedijk liggen bedrieglijk echt. Het lijkt alsof ze bij de laatste dijkverzwaring zijn vergeten, maar niets is minder waar.
De stormvloed van 1953 trof ook Raamsdonkveer en Geertruidenberg.
In het kader van de Deltawerken werden de dijken langs de Donge verhoogd.
Deze werken werden in 1994 voltooid en als aandenken zijn de laatste zandzakken in beton gegoten. Als waterkering zijn ze niet geschikt meer, maar het is een toepasselijk herinneringsmonument.

De brievenbus 1

In de hal van het treinstation in Haarlem hangt naast de koffiecorner een brievenbus in de kleuren van de Nederlandse Spoorwegen. Het is een knalgeel exemplaar met in blauwe letters het opschrift ‘Alleen Liefdesbrieven’.  De bus is opgehangen door Theo van Beurden, een conducteur met een romantisch hart. Hij houdt van het station dat in Jugendstil is opgetrokken.
Het donkere hout op de bankjes en de kleurige tegeltableaus ademen de romantiek van de jaren rond 1900. Het liefst had Theo zijn brievenbus in die stijl gezien, maar hij is bang dat de gehaaste reiziger die snel een beker koffie haalt, zo’n stijlvol attribuut niet eens opvalt. Voor hij zijn idee uitwerkte heeft hij het met zijn vrouw Riet besproken. ‘Weet je, Riet het valt me steeds vaker op dat de mensen in de trein elkaar niet meer zien. Of ze nou op weg zijn naar hun werk of naar huis, de eenling zit constant op de telefoon of laptop te kijken. De mensen die samen reizen maken nog wel een praatje met elkaar, maar ook in gezelschap speelt de digitale wereld een grote rol, al was het maar om op de NS-App te kijken of alles nog volgens dienstregeling verloopt. Het zou een stuk leuker reizen als de mensen wat meer oog voor elkaar hebben of nog mooier dat er een liefde kan opbloeien. Toen de gratis Metro nog in het krantenstandaardje lag, las je nog wel eens een oproepje van iemand die een leuk persoon in de trein of op het perron had gezien.
Zo’n kleine advertentie waarin stond dat iemand een gele jas en een rode bril droeg. Je las dat de opsteller van de oproep zijn ogen niet in de zak had. Tegenwoordig letten ze nergens meer op. Ik loop al een tijdje met het idee om een brievenbus op te hangen waar alleen liefdesbrieven in gepost mogen worden. Wie weet kan ik een stel alleengaande reizigers gelukkig maken.’
Riet, met hetzelfde romantische sop overgoten, geeft zijn plan grote kans van slagen.

De eigenaar van de koffiecorner schudt meewarig zijn hoofd als Riet en Theo van hun plan vertellen, maar hij biedt uit pure nieuwsgierigheid het plekje naast zijn winkel aan. Terwijl Theo twee gaten in de muur boort houdt Riet de bus voor hem vast. Het is nog een heel prutswerk om de schroeven aan de binnenkant goed vast te draaien. Onder het genot van een bekertje koffie bekijken ze tevreden het resultaat. Dat de bus een beetje scheef hangt zal de verliefde brievenschrijver niet opvallen.

foto internet

We kregen een foto van een brievenbus die alleen voor liefdesbrieven is bedoeld.
Vragen: Wie hing de bus op, wie beheert hem en wat gebeurt er met de brieven.
Mijn verhaal is te lang om in één keer te plaatsen. Na enig schaafwerk is deel 1 geschikt voor publicatie. Een feuilleton wordt het niet!

Tegenstelling

Trots-Beschaamd
de toreador voor de arena in
Ronda staat er trots bij maar zijn
werk is beschamend

foto ferrara
klik voor vergroten

Zotte Zaterdag in Gouda

Blogqueen Riet had me uitgenodigd voor de Zotte Zaterdag in Gouda.
Voor mijn doen moest ik vroeg uit de veren om op tijd in die prachtige stad te zijn, maar het was het waard. Die dag liepen heden en verleden door elkaar. Naast de gewone zaterdagse warenmarkt waren er ook kooplui uit vervlogen tijden. Er werd op middeleeuwse wijze mosterd gemalen en natuurlijk liet chic Gouda zich ook zien. 

Riet raakte in de ban van een grote monnik die ze al snel tot Amor omdoopte. Hij hielp haar liefdevol in het hanteren van pijl en boog. Ze knalde met gemak een ballon aan flarden. Zotte Zaterdag in Gouda met Rietepietz, een schot in de roos. Kijk hier voor haar verslag. Riet kennende zal ze het vast niet bij één verhaal laten. Helaas zijn mijn foto's in de kerk mislukt. Het toestel stond voor die ruimte in de verkeerde stand. Nog eens terug voor de "Goudse Glazen" in de Sint-Janskerk is geen straf. hier 

foto's ferrara
klik voor vergroten

Straattheater

Afgelopen weekend werd in Alkmaar het Wereldkampioenschap Levende Standbeelden georganiseerd. Vergezeld door een najaarszonnetje namen wij zondagmiddag een kijkje. De stad was tot de rand gevuld met toeschouwers die op sommige plekken voetje voor voetje langs de levende standbeelden trokken. Oud en jong gewapend met een formulier waarop je jouw favoriete standbeeld kon invullen. De route liep over de boomrijke vestingwallen langs de Grote Kerk het centrum in, om weer op de vestingwallen te eindigen.
Zodra je geld in een bakje, emmertje, tas of hoed had gegooid kwam het standbeeld tot leven. De een kort, de ander wat langer. Sommigen betrokken kinderen in hun actie en ook daar was verschil te bespeuren. Van verlegen of angstig tot stoer op een figuur afstappen om een high five te geven. 

Omdat er ook gepauzeerd moest worden waren sommige podia leeg, daardoor hebben we een aantal deelnemers, waaronder de winnaars, gemist. Er was verschil in aanbod en acts, bij een enkeling had het meer weg van een pantomime, aankleding doet daarbij ook veel. Naar mijn idee waren sommige kostuums te kleurig om voor een standbeeld te kunnen doorgaan.
Neemt niet weg dat het een knappe prestatie is om geruime tijd stil te zitten of te staan al dan niet met een attribuut in je handen. Ik had drie favorieten.
De man alleen, weinig trucjes, geen muziek, enkel zijn stok als hulpmiddel.
In het Portugese stel op hun rots, die bij een donatie toenadering tot elkaar zochten, zag ik toch een beetje Chris en Jacintha en tot slot het zelfgebreide duo dat bij een gift weer een steekje verder kwam.

Maar de twee jongens die, nadat ze in de gracht hadden zitten vissen, zich elk aan een kant van een boom met gebogen hoofd doodstil hadden opgesteld, bezorgden mij een schaterlach. Hengel in de ene hand en een doosje, vermoedelijk voor de vishaakjes, aan hun voeten. Zodra er betaald was keken ze even op, staken hun vrije arm gelijktijdig omhoog om vervolgens weer in hun oude stand terug te vallen. Wat een creatieve manier om het zakgeld voor de herfstvakantie wat aan te vullen. Ik heb ze uit privacyoverwegingen niet gefotografeerd. Het was sowieso lastig om foto’s te maken zonder publiek herkenbaar in beeld te krijgen.
Bijgaand een impressie van wat er zondag te zien was. Niet gemakkelijk een goede keuze te maken. Wie tijd en zin heeft om meer ‘levende beelden’ te zien, klik hier 

als je uilen hebt verzameld
mag deze niet missen

juffie voor het stadhuis

ragtime voor en

na een muntje

betoverde tuin

 zonder opsmuk

romantiek

 onder de klanken van de fado

geen steekje laten vallen

foto's ferrara
klik voor vergroten

Tegenstelling

 Zwart-Wit
Alkmaar

foto ferrara
klik aan voor vergroten

Afgelopen weekend werd in Alkmaar het World Living Statues Festival georganiseerd.  Bovenstaande jonge dame deed mee in de categorie jeugd, als je geld in het koffertje gooide speelde ze een deuntje.
Thuis ontdekte ik dat ze deze week ook de tegenstelling zwart-wit kan uitbeelden. Op het festival kom ik nog terug. Het was het aanzien waard. 

Herfst

duizenden blaadjes

dwarrelend in de wind

blijven vegen tot

het laatste blaadje

zijn plekje vindt 

Tegenstelling

 Hemels-Hels
Saint Euchaire een heilige uit Lotharingen.
Rondtrekkend bisschop die volgens de legende
op een veld van graven wordt onthoofd.
Met zijn hoofd onder zijn arm keert hij terug 
naar de kerk van Liverdun waar zijn graftombe is te vinden.
Een hels gebeuren om heilig verklaard te worden.

foto ferrara
klik aan voor vergroten

Tegenstelling

Krom-Recht
Makelaar Broek in Waterland

foto ferrara
klik aan voor vergroten

Op en Rond de Deur

Putdeksels
Ik pak de draad weer op na de zomerstop
Klik voor het blog op de deurklink rechts op de pagina
of:https://ferrara-openronddedeur.blogspot.com/2022/10/putdeksels.html

Lollypop

De toegangsdeur van de kleine kapsalon waar ik klant ben, is voor een groot gedeelte afgeplakt met reclame. Door een vrijgelaten kiertje in het raam zie ik een paar parmantige laarsjes in tijgerprint rondscharrelen. Eenmaal binnen constateer ik dat ze aan de voetjes steken van een peuter die van top teen in bleek roze is gekleed. Zelfs de speldjes in haar blonde krulletjes hebben die kleur. De man die door de kapster van dienst onder handen wordt genomen is onmiskenbaar haar vader, want meer klanten zijn er niet.
Terwijl ik mijn jas ophang neemt de kleine meid mij van top tot teen op. Blijkbaar kan ik door de beugel want zodra ik neerstrijk in het zitje met een tafeltje waarop de krant net past, schuift ze me haar kleurboek onder de neus. Na instructies over de kleurpotloden die ze uit een etui tovert, mag ik op een bladzij met afbeeldingen uit de ruimtevaart de sterren blauw kleuren. 
Hoewel ik liever de Alien van een  gifgroen pakje had voorzien doe ik volgzaam wat me is opgedragen. Zelf neemt ze een soort zon voor haar rekening die vooral buiten de lijntjes felgeel oplicht. Algauw is het onderwerp niet interessant meer en bladert ze door naar een schone pagina. Ze neemt me het potlood uit handen en steekt het demonstratief in het rooster van het verwarmingselement waar we naast zitten. Streng spreekt ze me toe.
’Daar mag je niks opleggen want als het erin valt is het weg.’ Ik beloof dat ik de kleurpotloden terug zal leggen in het etui. Blijkbaar vertrouwt ze me niet helemaal want tijdens het inkleuren van de stippen van een uit de kluiten gewassen lieveheersbeestje herhaalt ze haar boodschap nog zeker twee keer. Braaf knik ik haar toe en denk er het mijne van. Vermoedelijk ligt ergens in die verwarming een kleurpotlood dat ze bij een vorige knipbeurt van haar vader is kwijtgeraakt. Het wordt me echt duidelijk dat ze hier vaker komt als haar vader uit de kappersstoel opstaat en aanstalten maakt om af te rekenen.
Razend snel pakt ze haar spullen bij elkaar en duwt ze in zijn hand. De man krijgt amper kans zijn bankpas op te bergen. Zijn dochtertje pakt de zachte bezem die naast de kassa staat. In haar kleine handjes zwaait de lange steel gevaarlijk heen en weer als ze de losse plukken haar in de richting van een kastdeurtje veegt. Met een glazen snoeppot in de handen houdt de kapster met haar voet het deurtje open.
Als vader en dochter het pand verlaten steekt het juffertje de lolly die ze heeft verdiend naar mij op. Ze spreekt me nog één keer streng toe.‘Lopen met een lolly in je mond is gevaarlijk, die mag je thuis pas opeten.’ 
Een half uur later verlaat ik, zonder lolly, de kapsalon.

Tegenstelling

 Bol-Hol
zonnewijzer in Grein

foto ferrera
klik aan voor vergroten

Taalcuriosa

Deze zomer heb ik de rubriek Taalcuriosa op een laag pitje gezet.
Tijd om de draad weer op te pakken.
Medeblogster Melody hier stuurde komische vondsten op.
De laatste zag ik zelf op de markt in Dokkum. 

Eten en Drinken

klik aan voor vergroten

Tegenstelling

Hoog-Laag
wenteltrap Radio Kootwijk
op de Veluwe

foto ferrara
klik aan voor vergroten

Wens

Ik had zo graag een fiets gewild
een hele snelle,
zo eentje met een trommelrem
en op het stuur een handeltje
om trappend te versnellen
met links daarvan een ferme bel
om luidruchtig mee te schellen
het budget stokt bij een tweedehands brik
met roestige spaken, in de ketting een tik.
wat had ik graag als een Piet Pelle
willen rijden op Gazelle

De opdracht: schrijf een gedicht over iets wat je heel graag wilde hebben en dat met iets anders werd gecompenseerd.

Laptop

Het is dit jaar 11 jaar geleden dat ik achter mijn eerste laptop kroop. Ik ben er destijds in alle vroegte voor uit mijn bed gekomen om van een aanbieding bij Lidl gebruik te maken.  Die ochtend stond ik als eerste klant voor de deur en ging binnen de kortste keren met mijn verovering in de fietstas huiswaarts, waar echtgenoot nog lekker op één oor lag.
Met Medion kon mijn blogavontuur beginnen.
In de loop der jaren is Medion een keer vervangen voor Acer, die onlangs ook ouderdomskuren begon te vertonen. Opstarten duurde eindeloos, sommige toetsen wilden drie keer met kracht aangeraakt worden voor ze hun werk deden en zo waren er nog wat meer mankementen die storend begonnen te worden. Toen op een dag bij het opstarten, het scherm gedurende lange tijd voor de helft zwart bleef, kreeg ik het toch benauwd. Ik zag de boel al crashen en voor mij belangrijke bestanden verloren gaan. Nou maak ik van mijn blog elke maand een back-up op een memory stick met flink wat geheugen en foto’s staan ook nog op een aparte schijf, maar liefst wil je helemaal niets kwijtraken. Om een lang verhaal kort te maken, er kwam begin deze week een nieuwe Asus laptop. Nadat mijn echtgenoot de nodige programma’s installeerde, waar ik lang niet alles van begrijp, was mijn speeltje gebruiksklaar. Een van die handelingen die ik wel had kunnen doen was het downloaden van de gebruiksaanwijzing, maar dat deed meneer F. heel wijselijk zelf. Met andere woorden, lezen en eerst zelf proberen of je eventuele vragen kunt oplossen.  Asus mag in omvang dan kleiner zijn het geheugen is aanzienlijk groter dan dat van Acer. Ik geloof het graag. Vraag me niet hoe het zit met de capaciteit van de harde schijf. Van giga en terabytes heb ik geen verstand. Ik zal het heus in de gebruiksaanwijzing kunnen vinden maar al te veel techniek kan ik met mijn brein op alpha niveau niet verwerken. Voor mij is het belangrijkste dat ik weer met een gerust hart mijn hobby kan bedrijven. Vandaag tik ik dus mijn eerste stukje op Asus terwijl Acer, na jaren trouwe dienst, voorlopig nog standby staat. 

Tegenstelling

Achter-Voor
Windwijzer in Terheijden

foto ferrara
klik aan voor vergroten

Bever spotten

Terug van weggeweest.
Wij genoten nog van 12 dagen kamperen in een zonovergoten Brabant.
Vanaf minicamping Munnikenhof in Terheijden reden we menig fietsroute in de omgeving en gingen een paar uur met een boottocht de Biesbosch in. Bedoeling van die vaart was bevers te spotten. De meevarende gids vertelde onderweg over het wel en wee van de bever, liet poten, huid en een namaakstaart rondgaan en tot slot een potje waarin de geur van de bever zat gevangen. Het aroma is absoluut niet geschikt om parfum van te maken.

We zagen veel water waarop talloze vogels hun domicilie hebben.
De zwanen kwamen op de foto het mooist tot hun recht.

In een hoogspanningsmast had een visarend een nest met in elk geval één jong.

We zagen bijzondere wolkenluchten en voeren langs prachtige rietkragen, maar de bever liet zich niet zien.

Net toen ik op de terugweg nog een romantisch plaatje had geschoten, riep een medepassagier: ‘Daar, daar zit er een.’ De schipper had het ook gezien en nam meteen vaart terug. De bever van dienst, zoals meneer F. hem noemde, deed zijn uiterste best om de passagiers aan boord uiteindelijk waar voor hun geld te geven. Het beest zwom naast de boot heen en weer, klom op walkant, knabbelde wat aan een tak en ging weer te water. Niemand wilde er ook maar iets van missen met gevolg dat de boot lichtelijk naar één kant overhelde. Helaas was het te schemerig om een heldere foto te maken, ik had van te voren niet bedacht de isostand van de camera aan te passen. Jullie moeten me maar geloven. Inmiddels hadden de muggen de boot met menselijke inhoud ook ontdekt en werd het tijd naar de haven in Drimmelen terug te varen.
We hadden natuurlijk wel gelezen dat er bevers in de Biesbosch zitten, maar van eentje weten we het nu zeker.

Klik voor vergroten op de foto's.
Wie meer wil weten klik hier

Tegenstelling

 Begin-Eind
Drents Museum Assen
trapleuning het is maar net
hoe je het bekijkt

foto ferrara
klik voor vergroten op de foto