Ik vertrek 11

Een week na de storm hebben we de zaken weer aardig op orde. Droog materiaal om een vuurtje te stoken ligt voor het oprapen. Het eerste visje dat we roosteren is na alle fruit een streling voor de tong. Verspreid over het eiland liggen in totaal drie noodkreten om de buitenwereld te laten weten dat dit eiland inmiddels wordt bewoond. Mijn vage buikklachten zijn verdwenen, vermoedelijk is door de stress en de emoties die de storm heeft veroorzaakt mijn hormoonspiegel opnieuw op achterstand gezet, ik ben er niet rouwig om. Daarbij maak ik me over maandverband geen zorgen meer nadat Henk een groot badlaken heeft gevonden met het logo van een luxe cruiseschip. Ik knip een gedeelte van de dikke badstof aan stroken en leg ze in het krat bij de kleren van Davy die we als reserve bewaren. De vage herinnering aan de waslijn van mijn oma wordt verdrongen door het beeld van een corpulente passagier in een ligstoel op het zonnedek van het drijvende hotel. IJsklontjes tinkelen in zijn cocktailglas met een gifgroen drankje. Als hij het laatste slokje heeft weggewerkt staat hij op en hijst zijn voldane lijf op een barkruk. Het badlaken blijft achter in de ligstoel. Ik schud het beeld van me af en knip van de rest twee handdoeken die we kunnen gebruiken als we hebben gezwommen. Om onze hoofden tegen de felle zon te beschermen gaan ze overdag als tulband dienst doen. Opgerold zijn het ’s nachts prima kussens. Hebben wij even mazzel dat de bediening te laat was om de rommel van de rijke gast achter zijn gat op te ruimen.

Het grootste deel van de dag zijn we bezig met het zorgen voor eten. Van het ontrafelde touw heb ik een soort boodschappennet gevlochten dat we gebruiken om fruit te verzamelen. De gevangen vis houden we in het net tussen de rotsen een paar dagen vers. Het menu wisselen we af met alles wat de zee aan etenswaar heeft te bieden. Gekookte zeester is geen succes. Na het verwijderen van de stekelige huid blijkt de papperige substantie muf te smaken, maar kieskeurigheid is een luxe die we ons niet kunnen permitteren. Dat blijkt ook wanneer Henk op een strooptocht door de bush een nest met eieren vindt. Hij snoert de gewetensvolle bioloog in hem de mond en laat de gedachte aan de vogel die haar kroost voor een moment onbeschermd heeft achtergelaten niet toe. Opgebakken in een leeg olijfolieblik smullen we twee dagen achtereen van een omelet gevuld met mosselen en garnalen. Een bekertje geperst ananassap smaakt erbij als mierzoete witte wijn die ik thuis nooit zou drinken.

Op de momenten dat er niets te redderen is, overvalt me wel eens de angst dat we hier nooit meer vandaan komen. Om die onheilspellende gedachten de baas te blijven doen we spelletjes. Boter, kaas en eieren laat zich makkelijk in het zand uittekenen evenals galgje. We bedenken moeilijke woorden en om het spel extra lang te maken moet het poppetje dat komt te hangen kleren aan krijgen. 

In de hoop beter zichtbaar te zijn blazen we het kookvuurtje nieuw leven in als het donker wordt. Dat is ook het tijdstip dat we elkaar anekdotes uit ons leven vertellen waarvan ik in het dagboek kort verslag doe. Op een avond vertelt Henk dat zijn vader de geboorte van zijn eerste en naar later zal blijken, enige kind mist.
‘Mijn moeder heeft flinke weeën en staat dapper haar mannetje maar dat kun je van mijn vader niet zeggen. Rondjes lopend in de verloskamer werkt hij de verloskundige behoorlijk op de zenuwen. Hij sommeert mijn vader aan het hoofdeind van het bed te gaan zitten, waar zijn vrouw de zweetdruppels op het voorhoofd heeft staan. Hij zwabbert ongericht met de natte washand die hij in zijn handen krijgt gedrukt en na wat lauwe halen probeert hij voorzichtig de deur van de verloskamer te bereiken. Hij wordt deskundig onderschept en weer aan het hoofdeind van het kraambed geplant. Hij hoeft niet mee te kijken als hij dat niet durft maar zijn vrouw onder deze omstandigheden in de steek laten gaat de assisterende verpleegster in de kraamkamer te ver. Daadwerkelijke steun heeft mijn moeder van mijn aanstaande vader niet te verwachten. Bij de volgende perswee wordt het hem te machtig en glijdt hij langzaam van de stoel op de grond. Net op dat moment besluit ik ter wereld te komen. Terwijl mijn vader door de opgetrommelde hulp bij zijn positieven wordt gebracht, krijs ik de verloskamer bij elkaar.’ Henk valt even stil. ‘Ik realiseer me nu dat die ervaring misschien wel de reden is dat hij me nooit goed heeft gehoord. Daar moet ik nog eens over nadenken.’ 

De volgende morgen bij daglicht schrijf ik het verhaal van de landing van Henk  op aarde. Henk denkt dat het boek met levensverhalen en overlevingsrecepten een bestseller wordt. Ik geef het weinig kans zolang we op dit eiland vastzitten.