Tegenstelling

Vriend-Vijand
gevelsteen in Parijs

klik voor vergroten op de foto
met toestemming van 
http://gevelstenen.net/kerninventarisatie/ 

Samenwonen

klik voor vergroten op de foto

Ze hebben er veel over gepraat: of ze zullen gaan samenwonen. Anneke is daar sneller aan toe dan Pim. Vooral het gevoel zijn vrijheid te verliezen doet hem twijfelen. Op de ruime zolderverdieping bij zijn ouders heeft hij het prima naar zijn zin. Het enige wat hem wel eens stoort is de rammelende wasmachine en het sonore geluid van de wasdroger die in een afgeschermde hoek staan. Aangezien hij er ook gemak van heeft klaagt hij er nooit over. Anneke staat al jaren ingeschreven bij de woningbouwvereniging ‘Goed onder dak’. Hij begrijpt wel dat zij graag zelfstandig wil wonen. Zij moet het kleine ouderlijk huis met meer gezinsleden delen en ze draagt bij aan de vaste lasten. De enige plek waar Anneke alleen kan zijn is haar slaapkamer. Dat is ook het prettige van zijn zolderverdieping, ze kunnen daar samen ongestoord uren doorbrengen. Hij is als de dood dat zij vanaf dag één de huishen zal uithangen en dat hij zich daarin heeft te schikken. Helpen met afwassen, stofzuigen, hij ziet de gruwel voor zich. Thuis, waar zijn moeder maar al te graag over zijn welzijn waakt, hoeft hij nooit iets te doen. Anneke spreekt hem er vaak op aan en soms leidt dat tot onenigheid. Onlangs nog heeft ze hem voor de zoveelste keer duidelijk te verstaan gegeven dat ze verwacht dat hij de handen uit de mouwen steekt als ze onder één dak wonen. Pim weet dergelijke buien met een flinke omhelzing te smoren. Zij troost zichzelf met de gedachte dat haar geliefde wel zal bijdraaien als hij eenmaal onder de vleugels van zijn moeder vandaan is.

Twee maanden geleden is gebeurd wat hij al een tijdje vreesde. Anneke krijgt de toezegging voor een klein huurhuis. Dolgelukkig is ze op haar fiets komen aan racen, met twee treden tegelijk stoof ze de trap op om hem deelgenoot te maken van het grote nieuws. Zijn moeder reageert zuinig op Anneke’s geluk en zijn aanstaande vertrek. Zij zou het niet erg hebben gevonden als hij een einde aan de relatie had gemaakt, maar daarvoor houdt hij toch te veel van zijn vriendin.

Vorige week zijn ze in hun nieuwe onderkomen getrokken waar alles nog lang niet op zijn vaste plek staat. Vooralsnog heeft Pim zijn lundiakast niet afgebroken en dus zijn de boeken tot een nader te bepalen tijdstip in het aanrechtkastje beland. Anneke is er niet blij mee, want zij had gedacht daar de schoonmaakspullen neer te zetten. Dat moet maar even wachten. Waar hij zo bang voor was voltrekt zich voor zijn ogen. Anneke ontpopt zich tot een vaardige huisvrouw. Haar kloppen, vegen en zuigen irriteert hem mateloos en heeft op zijn gedrag een averechtse uitwerking. Anneke heeft hem al drie keer gevraagd wanneer hij nou eindelijk het wieltje onder de stoel bevestigt dat tijdens de verhuizing is losgeraakt. Maar Pim vindt het geschenk van haar ouders minder belangrijk dan de klok die sinds de verhuizing van de zolder nog meer van slag is geraakt dan zijn eigenaar. Terwijl hij zijn pantoffels verwisselt voor een paar schoenen valt zijn oog op ‘De donkere kamer van Damocles’. De klokkenmaker totaal vergetend, zit hij in de scheefgezakte stoel al snel verdiept in de klassieker van W.F. Hermans.

Dat Anneke steeds driftiger met de stofzuiger beweegt ontgaat hem totaal. Pas als ze de zuigmond op volle sterkte onder zijn pantoffel houdt komt hij met beide voeten terug in de werkelijkheid. Aan haar kwaad fonkelende ogen ziet hij dat de rapen gaar zijn. Snel zoekt hij zijn tweede schoen en met de klok onder de arm vlucht hij door het tuintje de straat op. Om de discussie over het afbreken van zijn boekenkast en het repareren van de stoel te ontlopen besluit hij langer weg te blijven. Zijn moeder zal hem vast warm onthalen. 

Bijgaande afbeelding kregen we aangereikt op schrijfcursus.
Er mankeert van alles aan de inrichting. De klok is van slag, boeken staan in een aanrechtkastje, er ontbreekt een wieltje onder de stoel.
Opdracht: maak er een aannemelijk verhaal van.

Tegenstelling

Reusachtig-Minuscuul
Atlas draagt het hemelgewelf
Alkmaar

foto ferrara
klik voor vergroten op de foto

Ik vertrek 20 slot

Er is meer dan een jaar verstreken sinds moeder Voortman in de ontvangstruimte op Schiphol de show stal. Zodra Henk in de deuropening verscheen sprong ze juichend in zijn armen. ‘Je leeft, jongen je leeft.’ Sindsdien is er veel gebeurd. Henk verkocht zijn huis en keerde niet terug naar Texel. Beiden werken we parttime bij de Universiteit in Wageningen en zijn op dezelfde dagen vrij. We wonen in een verbouwde boerderij aan de rand van de Veluwe, ieder met ons eigen woongedeelte, maar met een flinke woonkeuken waar we samen veel tijd doorbrengen. Op het terras dat aan een kleine tuin grenst hebben we een barbecue laten bouwen. Het duurde een tijdje voor we zin hadden verse moten vis en ananasschijven op het rooster te leggen. Vader Voortman heeft zich verzoend met het feit dat zijn enige zoon niet voor nageslacht zal zorgen. Dat Henk en ik samen een huis delen vindt hij moderne fratsen, maar hij begrijpt maar al te goed dat hij zich ook daarbij moet neerleggen, wil hij de vrede bewaren met moeder Voortman die alles van de verloren gewaande zoon tolereert. Mijn naaste familie is altijd al tolerant geweest ten opzichte van buitenbeentjes en kijkt er niet van op dat we samen onder één dak wonen.

De eerste weken na onze thuiskomst zijn we door de media overspoeld.
Elke krant, tv- en radioprogramma wil ons verhaal horen. Aan de meesten geven we gehoor, altijd nemen we het kratje met onze dierbare spullen mee. De eerste keer dat ik het inktpotje, de pen, een van de dagboeken en de voorwerpen die we zelf hebben gemaakt goed zichtbaar op tafel leg, zie ik Henk verbaasd zijn wenkbrauwen optrekken. Bang dat hij het onzin vindt heb ik hem niet ingelicht over mijn plan om tijdens de interviews alle attributen zoveel mogelijk uit te stallen. De truc werkt, waar ik zo vurig op hoop gebeurt er meldt zich een uitgever, al gauw is de deal gesloten en worden we met schrijven van een boek geholpen. De eerste druk van “Aangespoeld” is binnen vier weken uitverkocht. Henk en ik reizen in onze vrije tijd stad en land af voor signeersessies en lezingen in bibliotheken en bij leesclubs. De inhoud van het kratje zorgt voor vragen en maakt de bijenkomsten tot een boeiend geheel. Vooral het houtsnijwerk en de sieraden krijgen veel aandacht. Sinds kort laat Henk het horloge van Davy zien dat zijn pols siert en zijn de schoenen aan het krat toegevoegd.

Na zo’n dag met een lezing of een signeersessie zitten we, nog altijd verbaasd, ’s avonds  in de woonkeuken of op het terras na te praten. Onvoorstelbaar wat die tijd op het onbewoonde eiland ons heeft gebracht. Binnenkort beleeft het boek zijn derde druk. Aan een Duitse en Engelse vertaling wordt gewerkt. Dokter Clarck en commandant Forster krijgen gesigneerde exemplaren toegestuurd. Het contract voor een verfilming is getekend. Om de zaken in goede banen te leiden hebben we, op advies van de uitgever, een manager in de arm genomen.  Pogingen van de filmproducent om ons de hoofdrollen te laten vervullen zijn tot spijt van de manager bij het eerste gesprek al gestrand. Hoe flink we ook waren tijdens ons gedwongen verblijf op dat eiland, zelfs voor een fors geldbedrag gaan we niet op herhaling. Wel geven we bij de audities advies over de uitstraling van de acteurs: Te glad en te mooi gaat voor ons gevoel niet werken. Bij de première zorgen we op de rode loper voor flinke opschudding door in afritsbroeken en sportieve blouses te verschijnen. Henk heeft de survival kit aan zijn schouder hangen. Ik draag een halsketting van schelpen en mijn voeten steken in de schoenen van Davy. De volgende dag kopt de showpagina van De Telegraaf: ‘Paar apart blijft ondanks roem stevig met beide benen op de grond.’ Overleven relativeert.

----

@ Lieve lezers, aan alles komt een eind en dus ook aan het avontuur van Frida en Henk. Nogmaals veel dank voor jullie aandacht en enthousiaste reacties, ik ben er erg blij mee. Ook aan dit verhaal heb ik met plezier gewerkt. Ik heb ooit eens gezegd: 'Een vervolgverhaal achtervolgt de schrijver elke dag.'  Voorlopig is het wel genoeg geweest.

Tegenstelling

Vasthouden-Loslaten
Ransdorp

foto ferrara
klik voor vergroten op de foto 

Taalcuriosa

klik voor vergroten op de afbeelding

Ik vertrek 19

De dagen aan boord verlopen in alle rust. We krijgen de kans om langzaam aan te sterken. Commandant Forster en dokter Clarck leggen het vervolg van onze thuisreis uit. Zodra dokter Clarck daarvoor toestemming geeft worden we overgedragen aan de Honorair Consul in Auckland. Hij zal samen met de ambassade in Wellington de thuisreis regelen. We laten Forster weten dat onze redding voorlopig geheim moet blijven want we hebben nog geen idee hoe de thuiskomst eruit moet zien. Henk en ik nemen diverse scenario’s door, van uitbundig aankomen met toeters en bellen tot stiekem in Brussel of Frankfurt landen en vandaar naar Nederland reizen. Maar we eindigen telkens weer bij de achterdeur van Schiphol waar de ouders van Henk en mijn moeder ons opwachten. Forster vindt het een goed besluit en belooft een en ander met de autoriteiten te overleggen.

Met een balpen van de marine houd ik mijn dagboek bij. Het restje inkt en mijn vulpen zitten veilig opgeborgen in de survival kit. Ik wil ze als souvenir bewaren en heb er in mijn achterhoofd nog andere plannen mee. Ik maak ook een lijstje van Davy’s spullen. Hopelijk mag Henk het horloge houden, maar zonder toestemming van Davy’s nabestaanden wil hij dat niet doen. Stiekem hoop ik op zijn schoenen als aandenken.

Op de zesde dag loopt ons schip binnen in de marinehaven van Devonport. Nadat we Forster en zijn bemanning hebben bedankt voor hun goede zorgen, worden we door dokter Clarck naar het marine hospitaal begeleid dat we mogen verlaten na een uitgebreid bloedonderzoek en een bloedtransfusie. Dokter Clarck geeft ons zijn visitekaartje, hij wil graag nog eens horen hoe het ons vergaat. Hij draagt ons hoogst persoonlijk over aan de Honorair Consul en daarmee gaat de volgende fase van de thuisreis in. 

We worden ondergebracht in een suite van een luxe hotel. Er staat een kledingrek en een tas met ondergoed klaar waar we voor de rest van ons verblijf een keuze uit mogen maken. De Honorair Consul geeft ons de gelegenheid van kleding te wisselen. Als we de overalls hebben verruild staan we elkaar onwennig aan te kijken, we zijn totaal vergeten hoe we eruitzien in gewone, niet verschoten kleding. ‘Nog wat vet op de botten, een gang naar de kapper en je bent weer een aantrekkelijke meid’. zegt Henk.
Ik schiet in de lach. ‘Of jou dat wat kan schelen.’
‘Foute gedachte, Frida. Ik val niet op vrouwen, maar ben niet blind voor ze.’

De consul voegt zich weer bij ons. De voorlopige identiteitspapieren en de vliegtickets zijn in de maak. Het ministerie van Buitenlandse Zaken zal in verband met het tijdsverschil de dag voor ons vertrek uit Nieuw-Zeeland het thuisfront informeren en voor hun vervoer naar de luchthaven zorgen.
Aan onze wens geruisloos te worden verenigd met de familie wordt gehoor gegeven. We zullen direct na de landing als eersten het vliegtuig verlaten en aangezien we amper bagage hebben zonder plichtplegingen van douane met speciaal vervoer weggebracht worden naar een aparte ontvangstruimte. 

Maar voor het zover is wacht ons het onderhoud met de rederij van het vergane schip. Wat er precies is gebeurd weten ook wij niet. We vertellen wat ons na de ondergang van het schip is overkomen en hoe we het afgelopen jaar hebben overleefd. Als Henk verslag doet van het aanspoelen en begraven van Davy leg ik zijn bezittingen op tafel. Ik bewaar het horloge voor het laatst en vertel hoeveel gemak we daarvan kregen toen we niet meer waren aangewezen op een zelfgemaakte zonnewijzer. Ik neem de brutaliteit om te vragen of ze de nabestaanden van Davy willen vragen of we het horloge en zijn schoenen als aandenken mogen houden. Henk werpt me een dankbare blik toe, hij zou het zelf niet gevraagd hebben. De aanwezige secretaresse noteert het huisadres van Henk’s ouders en belooft de spullen op te sturen als Davy’s enige zus, die in Canada woont, daar toestemming voor geeft. Zodra wij onderweg zijn naar Nederland wordt zij op de hoogte gebracht. 

Twee dagen later vliegen we businessclass naar Amsterdam. Onze weinige bagage en het kratje met inhoud past precies in een weekendtas die meegaat als handbagage. Het kratje dat zo belangrijk is geworden, kan op het eind van de reis niet zoekraken als we er zelf over waken. Weggezakt in een comfortabele vliegtuigstoel kijk ik naar de man die naast me ligt te dommelen. Ik zou een jaar geleden niet gedacht hebben dat ik met de minst charmante collega zo vertrouwd zou raken. Gisteravond kwamen we in een diepzinnig gesprek tot de conclusie dat we vrienden voor het leven zijn geworden en elkaar niet meer loslaten. Henk ziet ons in een groot huis wonen met één voordeur met daarachter een eigen en gezamenlijke leefruimte. Ik vind het een aantrekkelijke gedachte.

Beste trouwe lezers, volgende week volgt de slotaflevering.

Tegenstelling

Nu-Later
in het atelier van Piet Hein Eek
Dutch Design Week Eindhoven 2016

foto ferrara
klik voor vergroten op de foto

Op en Rond de Deur

Creatieve Naamplaatjes 
Klik voor het blog op de deurklink rechts op de pagina
of: https://ferrara-openronddedeur.blogspot.com/2022/04/naamplaatjes.html