Heimwee

Ik kan heel goed lang van huis zijn. Met zeven weken kamperen, weet ik wel raad. Daarna vind ik het ook prima om huiswaarts te keren, maar niet uit een gevoel van heimwee. Natuurlijk is het comfortabel om weer in je eigen bed te slapen zonder dat er ter linkerzijde een wandje in de weg zit. In de caravan kan ik niet even een been buitenboord steken, tenzij ik van plaats ruil met meneer F. maar gek genoeg ligt dat niet eens lekker. Natuurlijk is het fijn, om na zeven weken de digitale editie te hebben gelezen, de ochtendkrant breed uit te vouwen op de grote eettafel. Natuurlijk is het prettig weer in het schrijfkamertje achter de laptop te zitten zonder hinderlijke lichtinval op je scherm. Trouwens de laatste weken hadden we prachtig weer, dus liet ik mijn reislaptopje voor wat het was. Doodzonde om binnen te zitten als je heerlijk kunt fietsen en van lange avonden onder de luifel kunt genieten. Sinds zondag 3 juli zijn we thuis, dik tevreden over de afgelopen weken. Schoon aan de binnen- en buitenkant ging de caravan maandagavond naar de stalling. Inmiddels zijn de meeste wassen gedraaid en voor een deel gestreken.
We rommelen nog een paar dagen aan, de tuin mag wel een beurtje, de boodschappen moeten aangevuld en de afspraak bij de kapper is gemaakt.

Wat is er dan met dat heimwee? Sinds maandag worden we weer gewekt door krijsende meeuwen, krassende kauwtjes en een saai koerende duif. In de roep van de koekoek zit ook niet veel melodie, maar ik hoor hem toch liever dan de duif. Ik heb heimwee naar alle vogelgeluiden die we elke dag om ons heen hoorden. ’s Morgens om vijf uur wakker worden met zingende merels en lijsters was geen straf. Tjonge, wat waren die zangers blij met de zonsopkomst. In Friesland was een bonte specht op vrijersvoeten die de terreinverlichting als drumstel gebruikte om boven zijn rivalen uit te komen.
De merels met piepende jonkies in de heg achter onze caravan vlogen af en aan. Hetzelfde deden de spreeuwen en de zwaluwen op diverse plekken waar we ons huis op wielen de afgelopen weken stalden. In Drenthe hadden hele zwermen tjilpende mussen al snel in de gaten wanneer we zaten te ontbijten. Ze kwamen buurten en deden zich te goed aan het brood dat we met ze deelden, maar ze trakteerden ons ook dagelijks op een show graantjes pikken uit grashalmen. Kostelijk om te zien hoe de jonge mussen die al best zelf kunnen foerageren toch met bibberende vleugeltjes en een open snaveltje blijven bedelen bij pa en moe als het zo uitkomt. In Overijssel interesseerden het de pimpelmeesjes en vinkjes niet wat wij onder de luifel nuttigden.
Zij haalden al kwetterend hun voedsel uit de bomen en struiken.  Als ware trapezewerkers hingen ze ondersteboven in de takken en vonden daar veel lekkers. Gek genoeg hebben we daar amper mussen gezien. Wel kwam er regelmatig een roodborstje ons nieuwsgierig bekijken. Hij of zij streek neer op het spiegeltje aan het fietsstuur. Blijkbaar had het grappige vogeltje daar goed overzicht. Af en toe hoorden we ’s avonds een uil, maar dan hadden we het avondconcert van alle fluiters al gehad. En daar zit mijn heimwee, ik mis de kleine vogels. Meeuwen en kraaien hebben in Noord-Holland de laatste jaren de overhand gekregen ook het aantal eksters neemt toe.
Wat was ik gisteren blij met de merel die kwam kijken of er nog een morel viel te scoren, maar de boom is kaal gegeten. Aan de schone pitten op de grond te zien is de Vlaamse gaai daar schuld aan. Die eet namelijk het vruchtvlees tot de pit op. Ach, het zal heus weer wennen, het wachten is op de geur van de lindenbloesem en de hommels die daar dol op zijn.
Dat natuurverschijnsel in onze straat maakt veel goed. 

foto ferrara
klik voor vergroten op de foto

De leesachterstand in Blogland ga ik niet inhalen.
Na vandaag hoop ik weer bij te blijven.