Tegenstelling

Wel-Niet
Denekamp
tijdens een muziekfestival

foto ferrara
klik aan voor vergroten

En dan is alles anders

Sinds het overlijden van mijn echtgenoot staan er nog altijd verse bloemen in de woonkamer. De tijd dat ik ze zelf weer moet gaan kopen zal heus aanbreken, maar voor nu staan er weer twee prachtige zogenaamde plukboeketten. Aan geur en kleur momenteel geen gebrek want in een van de boeketten zitten paarse, zoetig ruikende violieren. Plukboeketten zijn mooi hoor, maar in omvang en hoogte nemen ze nogal wat ruimte in en ze voegen ook niet in al te wijde vazen. Gelukkig heb ik een aanzienlijke voorraad dus is er wel een geschikt omhulsel in de vazenkast te vinden. Er staat zelfs een klein vaasje in de keuken waar ik de restantjes, die nog niet naar de groenbak gaan, een tweede leven gun.
De gulle gevers bezorgen me aangename uren waarin ik ons verhaal van de afgelopen tijd nog eens kwijt kan. Als het zo uitkomt kan ik mijn tranen de vrije loop laten, maar als het bezoek lang genoeg blijft is er ook ruimte voor andere verhalen, herinneringen en een spontane lachbui.  De vage kennis die, overigens zeer gewaardeerd, nog een condoleancekaart komt brengen schenk ik thee en vertel met droge ogen wat er is gebeurd. Maar het bezoek van mijn schoonzus en haar dochter verloopt weer heel anders.
Zij waren ook bij de crematieplechtigheid en dus is dat gebeuren opnieuw aan de orde geweest, tja en dan hou ik het echt niet droog. Maar dit stel blijft eten en dus is er alle gelegenheid voor het ophalen van herinneringen. Mijn nicht van bijna 50 vertelt over de belevenissen die zij als kind met haar oma (mijn moeder) heeft gehad. Daar zijn hilarische anekdotes bij die ik niet ken en zo brengt ze mij weer in een vrolijker stemming. Echtgenoot ziet vanaf zijn plekje in de kast dat het goed is.
Afhankelijk van de situatie en de personen die ik tref stuiteren de emoties dus alle kanten op en dat zal voorlopig wel zo blijven want er ligt nog een en ander in het verschiet.

foto ferrara
klik aan voor vergroten

En dan is alles anders

Eind vorig jaar wisten we al dat er iets niet deugde met de verwarming, maar er kwam niet meer van om een en ander te regelen. Met regelmatig bijvullen hield ik het wel warm.  Half januari heb ik er toch maar eens werk van gemaakt. Vandaag dus vroeg uit de veren want vanaf 8.00 uur kan de monteur op de stoep staan om de sleetse verwarmingsketel te vervangen en die man wil je niet in je ochtendjas ontvangen. Daarbij zit je, zodra hij binnen is, al snel zonder water en warmte. Dus nog even lekker warm douchen en dan een lange broek en dik vest aan om de uren door te komen. Om 9.00 uur begint hij aan het karwei en op het moment dat ik dit verhaal begin is het 13.30 uur en is de klus binnen nog niet helemaal geklaard. Inmiddels is de man wel het dak op geweest om een nieuwe afvoerpijp te bevestigen, hangt de nieuwe ketel op de plek, is het expansievat vervangen en naast de nieuwe thermostaat die kleiner is dan de vorige is het pluggaatje keurig gedicht. Een likje verf zal ik zelf een keer moeten aanbrengen. Als alles naar behoren hangt begint het inregelen, afstellen en ontluchten. Onder het genot van nog een kopje koffie de tablet invullen voor de baas en vooral niet vergeten de klant te instrueren. Volgens de monteur zit ik er de komende jaren weer warmpjes bij.
Om 16.00 uur is het huis weer van mij, stofzuigen, dweilen en alles weer op zijn vaste plek gezet. De rekening zal eerdaags wel komen.

Tja en toen kwam ook nog de post met iets waar ik totaal niet aan heb gedacht.
De parkeervergunning staat op naam van mijn man en is nog twee maanden geldig, daarna stoppen de aangevraagde parkeerproducten. Ik maak er meteen werk van en heb inmiddels een vergunning op mijn naam en de nieuwe bezoekerskaart is toegezegd en kan ik afhalen bij het serviceloket. Doe ik morgen. Voor vandaag vind ik het wel genoeg.

Tegenstelling

Hoog-Laag
in Ootmarsum

foto ferrara
klik aan voor vergroten

En dan is alles anders

Gisteren was het Valentijnsdag. Echtgenoot en ik hadden daar totaal niets mee. De dag ervoor kwam de uitvaartleider nog een keer op bezoek en ik vroeg haar het adres van de bloemist die het rouwstuk op de kist van mijn man had verzorgd. Ik wilde alleen rode rozen, liefst zo donker mogelijk.
Het geheel zag er prachtig uit. Die avond stuurde ik dus een mail met lovende woorden en een bedankje. En wat gebeurde er. Gisterochtend om 9.00 uur gaat de bel en staat de bezorger op de stoep met een boeket. 'Wij denken dat u vandaag wel wat liefde kunt gebruiken en dank voor uw warme woorden.'
Ik neem het boeket in ontvangst en huil tranen met tuiten achter de inmiddels gesloten voordeur. Maar als je daarna de rest van de dag met blogqueen Rietepietz kunt doorbrengen en haar ook dit soort verhalen kunt vertellen kan, ondanks alle verdriet, je dag niet meer stuk.

En dan is alles anders

Het is morgen nog maar 5 weken geleden dat mijn echtgenoot werd gecremeerd. Maar het leven ziet er totaal anders uit. Er zijn van die kleine dingen waar je nooit bij stil hebt gestaan. De lege plek waar normaal zijn toilettas altijd staat overvalt me en zorgt voor tranen in de vroege ochtend.
Ik gooi met het grootste gemak de aftandse pantoffels weg die toch al niet lekker meer zaten. Maar dat de nieuwe ongedragen retour gaan is iets waar ik bij aanschaf niet echt bij heb nagedacht. Ik ontdek dat de wasmand zich maar langzaam vult en als de was dan eindelijk aan het rekje hangt blijkt daar alleen mijn ondergoed te hangen. Daar denk je niet over na, maar de aanblik komt binnen als een mokerslag. Geen overhemden meer op de strijkplank.
Ze hangen allemaal met andere kleding schoon in de kast. Ik moet er nog een goede bestemming voor zoeken, maar dat heeft geen haast. Ik hoor jullie denken breng het naar de kringloop of het Leger des Heils, maar daar hangt het al zo vol. Ik geef het liever weg om te voorkomen dat het ergens in Afrika op een afvalberg komt te liggen. Het gekke is dat ik de elektrische fiets totaal niet mis. Nadat ik, op zijn verzoek, de fietstassen en het bejaardenspiegeltje heb verwijderd is onze boomlange kleinzoon er heel tevreden op weggefietst. Hopelijk heeft hij er nog jaren plezier van. En zo zijn er nog tal van dingen te noemen die vooral moeten wennen en het gemis uitvergroten.
Minder boodschappen doen, kleinere porties koken of juist meer en invriezen, hoewel het eten me best smaakt is alleen aan tafel zitten met je warme prakje niet echt gezellig.  Als ik de eerste keer in mijn eentje rode kool eet, mis ik het ritueel van het zoeken naar de kruidnagels en de wedstrijd wie er de meeste op de bordrand heeft liggen.
Ik doe elke dag een klusje wat moet en langzaam vordert er het nodige dat geregeld moet worden. Het staat er allemaal nogal nuchter, maar dat ik 's avonds om 23.00 uur bekaf naar bed ga zegt wel iets over de emoties en de energie die het kost. Vooraf kijk ik naar de foto die in de kast staat en zeg; 'Vriend, het is me vandaag allemaal weer gelukt.'
Hoewel ik goed slaap ben ik er ook nog niet aan gewend dat de lege plek naast me in bed maar niet warm wil worden. 

Tegenstelling

 Heet-Koud
Uithangteken
Eguisheim-Elzas

foto ferrara
klik aan voor vergroten

In de wachtkamer 3 (slot)

Ondertussen verstrijkt de tijd en gebeurt er niet veel meer. Om de tijd te doden verdiep ik me in een oude Libelle. Het blad biedt weinig vertier.
De mevrouw met de kerstmuts sluit  weer aan, maar haar man is nog niet vrijgegeven. Stiekem vraag ik me af of hij straks met muts en al tevoorschijn zal komen.
Na verloop van tijd komt de man met het harde stemgeluid wel terug in de wachtkamer.   Blijkbaar is de lichte narcose nog niet helemaal uitgewerkt want hij helt lichtelijk over aan de arm van een verpleegkundige die hem voorzichtig op een bank drapeert. Neemt niet weg dat hij vraagt of de pleeg vannacht in de stille nacht naar de kerk gaat. 'Nee', zegt ze. 'Ik moet werken, iemand moet dienst doen. Gaat u wel?' 'Ik niet', loeit de man. 'Maar mijn vrouw is gelovig, zij gaat wel.' De echtgenote in kwestie oogt niet erg op haar gemak. Ik zie haar diep zuchten.
De verpleegkundige vertelt haar dat alles goed is verlopen, maar dat haar man nog een beetje wankel is. Ze adviseert nog even in de wachtkamer te blijven zitten, maar daar voelt de dame niet voor. Ze wil naar huis. Op weg naar de lift met haar man aan haar arm komt ze er snel achter dat het zonder rolstoel niet gaat lukken. Ze zet hem op een stoel en kijkt wat hulpeloos om zich heen.
De secretaresse achter haar balie legt uit dat alle rolstoelen beneden in de hal staan. Wat nu? Haar man alleen laten lijkt geen optie. Ik zie de hulpeloosheid in haar blik toenemen en kom overeind. Ik bied aan een rolstoel te halen. Ik zit daar tenslotte te niksen en copy op te doen voor een blog. En zo maak ik toch mijn loopje en haal in plaats van mijn boek een rolstoel. Als ik boven uit de lift kom staat ze mij met haar man aan haar arm al bij de liftdeur op te wachten. Geduld is blijkbaar niet haar beste eigenschap. Als we haar man in het stoeltje hebben gezet, neem ik mijn plaats in de wachtkamer weer in, waar mijn goede daad door een aantal wachtenden op prijs wordt gesteld. Ik neem het compliment in ontvangst en zeg dat het geen moeite kostte. Ik zeg niet dat het me spijt dat ik door die goede daad de aftocht van meneer en mevrouw Kerstmuts heb gemist. Lang kan ik er niet om treuren want ik word gehaald. Echtgenoot mag door naar het volgende onderzoek. Dit keer is de wachttijd van korte duur. Tegen de middag zijn we thuis. De komende dagen zullen we in alle rust doorbrengen en geen activiteiten ondernemen. Wat er na de kerstdagen gebeurde was al te lezen in. 'En dan is alles anders.'

In de wachtkamer 2

Natuurlijk zit ik in die wachtkamer met gemengde gevoelens, maar wat daar zoal voorvalt leidt ook fijn af. Niet lang nadat de man met de kerstmuts is opgehaald trekt een ander, ouder echtpaar de aandacht. Terwijl de man de koffieautomaat passeert verkondigt hij op luide toon dat hij geen koffie mag omdat hij nuchter moet zijn voor het onderzoek. Op weg naar een hoge leestafel verderop in de wachtruimte herhaalt hij de boodschap nog drie keer. Daar aangekomen verdiept hij zich hardop lezend in de aanwezige krant.
Het kost hem moeite de berichten goed te lezen. 'Heb je je bril niet mee?' vraagt de echtgenote die tot dan heeft gezwegen. 'Tuurlijk niet', loeit de man. 'Die ligt in de auto, wat moet ik hier met een bril?' De ex-pleeg in mij heeft inmiddels de diagnose gesteld dat deze man niet meer 100 % over zijn brein beschikt en dat hij bloednerveus is voor het onderzoek. De verpleegkundige die hem ophaalt ontfermt zich warm over het druk pratende slachtoffer. In de wachtkamer keert de rust weer. Het wordt zo rustig dat ik letterlijk meekrijg hoe twee mannen van verschillende leeftijd al pratend uit een spreekkamer komen. De jongste vraagt aan de oudste of hij een beetje heeft begrepen wat er gezegd is. In gebrekkig Nederlands hoor ik het antwoord. 'Ja, ja, een bietje.' De jonge begeleider legt uit dat hij C. alles zal uitleggen en dat C. dan de dochter van de man zal bellen. Als dat maar goed gaat. Een boodschap uit de derde hand. Wie wel eens op een cursus heeft gezeten waarin je een verhaal moet doorvertellen weet dat er van het oorspronkelijke verhaal niet veel overblijft. Ondertussen ontvangt de secretaresse achter haar balie de ene na de andere cliënt.
Meestal gaat het om een doorverwijzing naar de goede wachtkamer, maar soms is er toch een boodschap van een andere orde en krijg je in de wachtkamer, met de oren gespitst, mee hoe een potje met faeces gevuld moet worden en waar het moet worden ingeleverd. Tja, je kunt niet alles achter gesloten deuren afhandelen.
Al die tijd zit naast mij een man die stoïcijns op zijn telefoon blijft kijken. Duidelijk ook iemand die de wachtruimte benut waarvoor ze is bedoeld ... wachten. En dan verschijnt zijn vrouw. Met een blijde lach op haar gezicht zegt ze. 'Helemaal schoon, we kunnen naar huis.' Hoe mooi is dat de dag voor Kerst. Wetend dat ons een andere boodschap wacht ben ik oprecht blij voor dit echtpaar.

Wordt vervolgd.