Tegenstelling

 Heet-Koud
Verkoeling zoeken 
ergens in de buurt van Paterswolde

foto ferrara
klik aan voor vergroten

Tegenstelling

 Toen-Nu
Schandblok in Geertruidenberg
Het is van toen, het staat er nog steeds.

foto ferrara
klik aan voor vergroten

Morellenboom

Elk voorjaar staat in de border in het achtertuintje een morellenboompje uitbundig in bloei.
’s Zomers zijn er volop rode kersen te zien. Ze zijn zuur en zelfs met een flinke scheut likeur niet te eten. Jaren achtereen komen de merels zich hun buikje rond eten, maar dat is dit jaar niet aan de orde. Regelmatig klinkt elders in de buurt hun vrolijke gezang, maar helaas laat in mijn tuin niet één merel zich zien. Voordeel is dat het straatje schoon blijft want merels zijn slordige eters. Neemt niet weg dat ik ze de lekkernij van harte gun. Dagelijks komt wel een volwassen ekster langs met een lui kind dat zich zittend op de dakrand van het schuurtje de morel laat aanreiken. Ze zijn erg op hun privacy gesteld want zodra ik omzichtige bewegingen maak om een foto te maken zijn ze weg.  
Als op een goede dag twee jonge Vlaamse Gaaien de morel ontdekken is het voor de enkele voorbijganger snel gedaan. Binnen twee dagen is er geen vrucht meer te bekennen. Foto's maken is geen bezwaar, ze vinden het best. In tegenstelling tot de merels peuzelen deze vogels de kers tot op de pit af.  De meeste liggen waarschijnlijk in de border, maar ik veeg er toch een aantal bij elkaar om in de groenbak te gooien. Voorlopig staat het boompje mooi vol in blad en hopelijk houdt dat nog geruime tijd aan.

foto's ferrara
klik aan voor vergroten

En dan is alles anders

Het is de 7e maand na het overlijden van mijn echtgenoot.
Zakelijk gezien heb ik vandaag bij de notaris de laatste handeling verricht. Voor ons samen hadden we alles goed geregeld, maar nu ik alleen ben heb ik toch een levenstestament opgemaakt zodat de kinderen mijn wensen goed kunnen uitvoeren, mocht dat ooit nodig zijn. Het geeft mij een gerust gevoel. Het account bij Monuta Nazorg kan ik nu afsluiten. Het is een prima steun in de rug geweest waar ik dankbaar gebruik van heb gemaakt. Wat nog fout kan gaan is dat de belastingdienst niet akkoord gaat met de aparte aangifte die ik moest doen, maar daar kom ik dan t.z.t. wel achter. Over de hele linie gezien gaat het me emotioneel gezien de meeste dagen wel goed. Maar bij minder fijne omstandigheden merk ik dat het incasseringsvermogen nog op een lager pitje draait. Zo heb ik ondervonden dat verdrietige zaken niet meer samen kunnen bespreken er nog meer inhakken dan dat je bij thuiskomst gezellige ervaringen niet kunt delen. Ik heb me er niet tegen verzet. Verdriet moet ook zijn uitweg vinden en de ervaring leert dat het enorm oplucht. Gelukkig heeft het leuke uitje in Leiden met Riet (hier) me enorm goed gedaan.  

Toen ik vandaag na het bezoek aan de notaris thuiskwam lag er een pakje van Mieke (hier) op de mat. De zakdoeken die ik nog wel nodig heb zitten nu in een mooi hoesje in mij  tas. Haar gewaardeerde presentje kwam op een goed moment.

En zo ondervind ik nog met de regelmaat van de klok hartelijkheid en meeleven uit verschillende hoeken. Bezoekjes, mailtjes, telefoontjes, appjes, post, de vraag of ik kom eten, lunchen met een vriendin. En iedereen heeft een luisterend oor. Over gebrek aan belangstelling hoor je mij niet klagen.

Confrontaties zullen er blijven. Waar ik bijvoorbeeld niet aan kan wennen, alleen mijn naam op een kaart zetten. Ik was altijd gewend die post ook door meneer F. te laten tekenen. Het is zó kaal zonder zijn naam en dan moet Kerst nog komen. Met dit mooie weer nog maar even niet aan denken.

Tegenstelling

 Zálig-Báh
het is misschien een vies plaatje,
maar de wespen waren dol op het vleeshapje
en het hield ze weg bij ons eigen bord met eten.

foto ferrara
klik aan voor vergroten

Elck sijn waerom

‘Elck sijn waerom.’ De lijfspreuk van Maria Tesselschade Roemers Visscher, een bijzondere 17e-eeuwse vrouw met een bijzondere naam. Haar vader geeft haar die tweede voornaam ter herinnering aan de enorme schade die hij lijdt bij Texel als zich daar in 1593 een grote scheepsramp voltrekt.
Roemers Visscher is een rijk man en lid van de Amsterdamse Rederijkerskamer D’Eglantier. Zijn huis wordt een trefpunt voor iedereen die op cultureel gebied iets te betekenen heeft. Brederode, Hooft, Vondel en Constantijn Huygens komen er vaak over de vloer. In dat artistieke, intellectuele milieu groeien de drie dochters, Anna, Geertruy en Maria op.
Zij leren Frans, Italiaans, dichten, musiceren, zingen, borduren en glas graveren. Ik vertel dit allemaal omdat ik een paar weken geleden ben benaderd met de vraag of ik een groep dames die lid is van de ‘Koninklijke Vrouwenvereniging Tesselschade Arbeid Adelt’ een rondleiding door Alkmaar wil geven en dan vooral de plekken laten zien waar zij gewoond heeft of relatie mee had. Er hebben zich nogal wat dames aangemeld en eigenlijk is er een gids te weinig. Via, via is men bij mij uitgekomen. Terwijl ik de organisator van het gebeuren nog aan de lijn heb trek ik uit ons huisarchief een kaartje waarop de levensgeschiedenis van Maria Tesselschade staat beschreven. Ik zeg spontaan mijn medewerking toe en moet eind van die week het verhaal van Maria Tesselschade voldoende machtig zijn om dat aan belangstellenden over te brengen. Samen met de twee andere gidsen lopen we het traject voor en ik denk, ondanks de korte voorbereidingstijd, dat het wel gaat lukken.

Ik begin de wandeling bij haar buste en daar krijgt mijn zelfvertrouwen meteen een flinke boost. Ik zeg dat ik aanneem dat alle dames wel zullen weten hoe Maria aan haar tweede naam komt. Een aantal dames blijkt dat niet te weten. Klinkt gek, maar dan kun je het als gids al bijna niet meer fout doen als je kunt vertellen hoe de vork in de steel zit. Ik loop met de dames door de stad en laat ze plekken zien waar Maria heeft gewoond. Ik neem ze mee naar De Grote Kerk en laat het graf van de familie Duarte zien. Maria en Francesca Duarte, een zangeres, zijn goed bevriend. We staan bij het gebouw van de schutterij waar Maria’s echtgenoot Crombalch lid van was. Voor hem is Maria naar Alkmaar verhuisd. Op haar bruiloft zijn Hooft en Huygens aanwezig. En die laatste heb ik vanmiddag ontmoet.

In Leiden zijn dit weekend de Rembrandtdagen. Blogqueen Rietepietz en ik dwalen door de stad om de 17e eeuw op te snuiven en zo lopen we Huygens tegen het lijf. Onze blikken kruisen elkaar en hij zegt; ‘Dag mevrouw, ik ben Christiaan Huygens.’ Tja, daar ga ik. ‘Ah, u bent een goede vriend van Maria Tesselschade Roemers Visscher?’  Ik denk, hup gooi meteen de hele naam er maar even in. Huygens bevestigt dat hij Maria samen met zijn goede vrienden Hooft en Vondel regelmatig op het Muiderslot ontmoet. De wijsneus in mij kan het niet laten… ‘Ja u bent lid van de Muiderkring, dan kent u haar vriendin Francesca Duarte zeker ook wel.’
Huygens verblikt of verbloost niet en zegt. ‘ Ach mevrouw er komen daar wel meer dames. Maria heeft talent ze kan goed schrijven, borduren en zingen.’ ‘En glas graveren’,vul ik aan. Dat is nieuw voor Huygens. Toen heb ik hem verteld van de grote brand in Alkmaar in de  nieuwjaarsnacht van 2014-2015 en dat in de binnenstad een aantal winkelpanden is uitgebrand waarna de archeologische dienst er als de kippen bij is er een opgraving te doen. Bij die opgraving zijn een half vergaan schoentje gevonden, een ring, maar ook rijk versierde glasscherven. Alle voorwerpen worden na degelijk onderzoek allemaal aan zijn vriendin Maria Tesselschade toegeschreven. 'Als u ooit nog eens naar Alkmaar komt moet u die voorwerpen beslist gaan zien in het Stedelijk Museum daar.' Huygens vindt dat wel een goede suggestie, hij schudt me de hand, wijst ons op een andere activiteit en vervolgt zijn weg.
En Riet maar foto’s maken.

foto rietepietz
klik aan voor vergroten

Bron: Alkmaardersopdekaart Maria Tesselschade Roemers-Visscher.

Bijgaand een foto van de metershoge afbeelding van Maria Tesselsschade.
Voor het project Museum Murals maakte het kunstenaarsduo Telmomiel een muurschildering in de wijk Overdie. De bewoners hadden inspraak in de keuze voor het uiteindelijk ontwerp.

foto internet

Nieuwe muismat

Tjonge wat een blognieuws. Voor mij wel want de oude is bijna 25 jaar meegegaan en die is tot op de draad versleten, maar ik ben er erg aan verknocht. Ongeveer 25 jaar geleden maken echtgenoot en ik een stedentrip naar Barcelona. Helaas hebben we nog geen digitale camera en dus is het fotomateriaal beperkt en opgeslagen in een fotoboekje. Een van de highlights in die prachtige stad is in onze ogen Het Palau de la Música Catalana.
Voor de liefhebber van Jugendstil een absolute aanrader. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het misschien wel iets teveel pracht en praal is, maar op mij maakt het een diepe indruk. In het plafond van de concertzaal is een glas-in-loodraam aangebracht waarvan het midden als een druppel naar beneden hangt. Een prachtig schouwspel.

Voor we naar huis vliegen snuffel ik nog wat in de winkel van de luchthaven en laat ik daar nou een muismat vinden met die druppel afgedrukt. Sindsdien is de muismat niet meer bij mijn computer vandaan geweest.
Eerst op mijn werk en later thuis. In de loop der jaren vervagen de kleuren, ontstaan er barstjes en heb ik de bovenlaag ontelbare keren opnieuw vastgeplakt. Hier in huis zijn voldoende muismatten aanwezig. Je kent het wel van die vierkante saaie krijgertjes via de werkgever, maar mij bevallen ze niet. Ik wil mijn ronde muismat, een ander model is geen optie.

Op 10 september 2021 onthult kunstenares Fiona Tan haar ontwerp voor een nieuw glas-in-loodraam voor de Grote Sint Laurenskerk in Alkmaar.
Het gigantische project gaat een paar centen kosten en wordt door de nodige sponsoren gesteund, maar er zijn ook andere bronnen nodig. Aan de genodigden wordt gevraagd ideeën voor merchandising aan te dragen.
Tijdens de receptie ben ik er als de kippen bij om bij de organisatie van dit spektakel de ronde muismat als idee op te voeren. Twee jaar later wordt Het Grote Raam feestelijk onthuld en sindsdien is er van alles te koop met afbeeldingen van het raam. Notitieblokjes, postpapier, boekenleggers, magneetjes en documentatiemappen. De muismat heeft het niet gehaald.

Begin deze week loop ik voor een voorbereiding voor een stadswandeling even in De Grote Kerk en zie opeens de mogelijkheid tot een muismat.
Ik koop een documentatiemap. Na wat knip-en-plakwerk en 5 kilo sprookjesboeken als drukpers (herinneren jullie  je mijn rugklachten nog) is dit mijn nieuwe muismat. 

Stom genoeg vergeet ik een foto van de oude te maken, maar internet biedt uitkomst. Zo ongeveer zag hij eruit. Ik weet niet hoe lang mijn nieuwe muismat meegaat, maar voor nu ben ik er blij mee.

Voor de liefhebbers twee linkjes. Het Palau de al  Música de Catalana in Barcelona en Het Grote Raam in Alkmaar. hier en hier
De bijgevoegde foto's zijn aanklikbaar.

Tegenstelling

 Modern-Ouderwets
in het Rijksmuseum Twenthe in Enschede

foto ferrara
klik aan voor vergroten

Wachtlijst

Kennen jullie dat? Een wachtlijst bij de fietsenmaker? Dat je maanden van tevoren een afspraak moet maken voor een onderhoudsbeurt, daar ben ik zo onderhand wel aan gewend. En dat het tijd kost om een motor te vervangen, zoals vorig jaar vlak voor onze vakantie dat snap ik, maar mijn fietsenmaker zegt dat hij kleine spoedingrepen snel oplost. Nou mooi niet.

De houder van de display van mijn elektrische fiets is een onmisbaar puntje kwijtgeraakt en nu kan ik alleen op standje tour fietsen. Niks mis met dat standje, maar als het volgende pinnetje uitvalt heb ik toch echt een probleem.  Redelijk op tijd rijd ik vanmorgen ter fietsenmaker met het idee daar even een afspraak te maken voor het monteren van een nieuwe houder. Ha, dat had je gedacht. ‘Nee mevrouw, u moet de fiets achterlaten en kunt hem dan volgende week donderdag weer halen, want ja misschien hebben we eerder een gaatje, maar dat kan ik niet garanderen’ Stomverbaasd zeg ik; ‘Sta je me nou te vertellen dat ik voor dit euvel een week zonder fiets zit?’ Ja, daar komt het wel op neer. Ik kan bij de balie nog  proberen of er een leenfiets is, maar druk, druk, druk. Het is dit of anders wordt het over vijf weken.
‘Dat meen je niet?’ Jawel dat meent hij wel. Ik besluit zelf een andere oplossing te zoeken en verlaat met lichtelijk opgestreken zeil het pand. Hoewel ze me vorig jaar grote diensten heeft bewezen zie ik het niet zitten een hele week op de oude mevrouw Grandeur rond te peddelen. hier
Terwijl ik de fiets van het slot haal mompel ik nijdig dat ik bij deze fietsenhandelaar mijn laatste fiets heb gekocht. Nou is dit op mijn 76e sowieso waarschijnlijk mijn laatste fiets, maar dat doet even niet ter zake. 

De fietsenmaker aan de rand van het stadscentrum is, ondanks dat ook hij het druk heeft, heel wat coulanter. Ik leg hem het euvel voor en vertel van de wachtlijst. Ik blijk niet de enige klant die, vanwege de slechte service aan vaste klanten, uiteindelijk bij hem aanklopt. Onder mijn neus bestelt hij via internet een houder, bladert in zijn agenda en zegt. Kom volgende week woensdag om half tien de fiets maar brengen, gaat u lekker een uurtje de stad in, monteer ik ondertussen die houder. Bij mijn fietsenmaker staan ze met minstens zes man in de werkplaats, deze man werkt in zijn eentje …
Opgelucht fiets ik in standje tour naar huis. Ook dit komt weer goed.
En deze fietsenmaker heeft er een klant bij. 

Taalcuriosa

Uit diverse bladen 

klik aan voor vergroten

Tegenstelling

Echt wel-Absoluut niet
Blijkbaar had deze bewoner genoeg van
wildplassende scholieren.
De camera en het toilet geloof ik,
maar de bijtende rat niet.

foto ferrara
klik aan voor vergroten