Του Βασίλη Λαμπόγλου
Αυτός που σκοτώθηκε σαν χθες στη μάχη του Δρίσκου στην Ήπειρο στους Πρώτους Βαλκανικούς πολεμους.
Αυτός που σπούδασε επί 15 χρόνια Φιλοσοφία και Φιλολογία στην Γερμανία εντρυφώντας σε Νίτσε, Καντ , Σοπενχάουερ μα και στην απόκρυφη Σανσκριτική Φιλοσοφία, μεταφράζοντας και το Μαχαχμπαράτα.
Πρόεδρος του Σκακιστικου ομίλου της Γερμανίας με τα σκακιστικά του προβλήματα να δημοσιεύονται σε όλη την Ευρώπη και να θεωρείται ένας εκ των κορυφαίων σκακιστών της Γερμανίας.
Ισπανικής καταγωγής μα θεωρείται ο κορυφαίος Έλληνας σονετογράφος.
Αυτός που μετείχε ως εθελοντής στα βουνά της Κρήτης στην επανάσταση του 1896.
Αυτός που με δικά του έξοδα εξόπλισε και χρηματοδότησε 70 εθελοντές από την Κέρκυρα στον χαμένο πόλεμο του 1897,όπου και τραυματίστηκε στο μάγουλο και από τότε άφησε τη γενειάδα (για να μην φαίνεται η ουλή).
Αυτός που εκλέχτηκε βουλευτής με τον Βενιζέλο το 1910.
Και το 1911 υπερασπίζοντας τη δημοτική γλώσσα ως αντιπρόσωπος και μέλος της Αναθεωρητικής Συνέλευσης της Κέρκυρας μέσα στην Ελληνική Βουλή είπε απευθυνόμενος στους καθαρευουσιάνους του Μπαφιδη,που μέμφονταν τον Παλαμά για τη χρήση της δημοτικής γλώσσας: “Χυδαία γλώσσα δεν υπάρχει.
Αυτός-ο Ισπανικής καταγωγής -,
που αφησε το Κοινοβούλιο το 1912 και κατατάχθηκε ως εθελοντής στα 52 του χρόνια με τους Γαριβαλδινους συμπολεμιστές του στους Βαλκανικούς Πολέμους και που στοίχισε την ζωή του...
"Θάνατος, Ελευθερία, Ελλάδα"... έγραφε...
Αυτός....ο Λορέντζος Μαβίλης.
Και 'μεις... αμνημονες και έρμαιοι του καιρού μας ,να αδυνατούμε να αντιληφθούμε το μέγεθος και τη προσφορά του σπουδαίου Πολεμιστή Φιλοσόφου,
Και να συμπεριφερόμαστε στη μνήμη του ανάξια και ιταμως(φωτό 1).
Χυδαίοι καιροί, χυδαίοι άνθρωποι...
.
-"Καλότυχοι οι νεκροί, που λησμονάνε την πίκρα της ζωής.
Όντας βυθίσει ο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήσει, μη τους κλαις, ο καημός σου όσος και να ΄ναι!
Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε στης Λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίσει, θα στάξει γι΄ αυτές δάκρυ, όθε αγαπάνε.
Κι αν πιουν θολό νερό, ξαναθυμιούνται, διαβαίνοντας λιβάδι απ΄ ασφοδίλι, πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται.
Α δεν μπορείς παρά να κλαις το δείλι, τους ζωντανούς τα μάτια τους ας θρηνήσουν θέλουν – μα δε βολεί να λησμονήσουν”.
Έγραφε στην αγαπημένη του Θεώνη Δρακοπούλου(Μυρτιώτισσα).
Και απαντούσε (η Θεώνη )προς τον ίδιο τον θάνατο, που της στέρησε τον αιώνιο αγαπημένο της:
“Τί άλλο, καλέ μου, ζητάς από μένα και στέκεις θλιμμένος μπροστά στη μορφή μου, αφου κι η καρδιά μου, αφού κι η ψυχή μου, -κι ας είσαι νεκρός- πλημμυρούν από Σένα;
Τα θεία τραγούδια σου ένα προς ένα τα ζει κάθε νύχτα η ψάλτρα φωνή μου, γενήκαν αυτά μοναχή προσευχή μου, αγνή προσευχή, γεννημένη από Σένα!
Γιατί με κοιτάζεις με μάτια θλιμμένα; Λαμπάδα σου ανάβω την ίδια ψυχή μου και μέρα τη μέρα σκορπά κι η ζωή μου για Σένα, τα ρόδα της τα χλωμιασμένα”.
Στον Λορέντζο Μαβίλη σήμερα η θύμηση και η ευγνωμοσύνη.
Ο Λορέντσο Μαβίλη ήταν συγγενής με την Αδελαΐδα, μητέρα του Τζόρτζιο ντε Κίρικο και όταν πέθανε ο πατέρας Εβαρίστο, η οικογένεια φεύγοντας από την Αθήνα, πέρασε από την Κέρκυρα για να αποχαιρετήσει τον Λορέντσο και την αδερφή του. Στην φωτογραφία (από την σελίδα "Η Μαγνησία στο Πέρασμα του Χρόνου"), τα πιτσιρίκια ντε Κίρικο ποζάρουν με μια ομάδα Γαριβαλδινών. Στα αριστερά με την ξιφολόγχη επ’ ώμου ο 9χρονος Τζόρτζιο, δεξιά ο μικρότερος Aντρέα κι ανάμεσά τους ο Λορέντζος Μαβίλης.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.