Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη
Σε συνέντευξή του που δημοσιεύθηκε στην χθεσινή Καθημερινη ο Πρέσβης των ΗΠΑ στην Άγκυρα ανέφερε μεταξύ άλλων:
"Αυτό που βλέπουμε στον κόσμο είναι μια νέα δυναμική μια προσπάθεια να αφήσουμε τις πικριες του παρελθόντος στο περιθώριο και να δημιουργήσουμε νέο πλαίσιο. Και αυτό πρέπει να αρχίσει από την Ελλάδα και την Τουρκία. Δεν έχει νόημα δεμένες η μία με την αλλη να κρατουν ακόμη εριδες για γεγονότα που εγιναν εκατοντάδες η χιλιάδες χρόνια πριν. Έχουμε μια σπουδαία νέα Πρέσβειρα της Αμερικής στην Ελλάδα.
Το συζητήσαμε και με τον Πρόεδρο Τραμπ και αναρωτήθηκαμε αν μπορούμε να λειτουργήσουμε ως κονίαμα, ως αυτό που ενώνει δύο τούβλα για να έρθουν πιο κοντά με έναν νέο τρόπο... Ο δρόμος των Μπαχαρικών, ο δρόμος τού μεταξιού συνέδεσε τήν ανατολη με την Δύση μέσα από τρεις ή τέσσερεις διαφορετικές διαδρομές.
Και πάνω σ αυτούς τους δρόμους ευημερίας αναπτύχθηκε μια ώσμωση πολιτισμών.
Αυτό μπορεί να συμβεί ξανά αλλά έχει αναχαιτιστει από την δημιουργία των εθνών κρατών μετά το 1919.
Η ιδέα ότι κάθε χώρα, κάθε κράτος κυβερνάται με διαφορετικό τρόπο δεν εχει λειτουργήσει καλά.".
Η ιδέα ότι τα έθνη γενικώς είναι εκ φύσεως απειλή -που αναχαιτίζουν την παγκοσμιοποιητική μηχανή- δεν είναι πρωτοτυπία του αμερικανού πρέσβη στην Τουρκία.
Τις έχουμε γνωρίσει εδώ και χρόνια στην Ελλάδα από ακαδημαϊκούς και διανοούμενους που συνειδητά ή ανεπίγνωστα έχουν αυτο-αποικιοποιηθεί.
Ανάλογες θέσεις διαμόρφωσαν μια συγκεκριμένη σχολή «αποδομιστικής» ιστοριογραφίας -και στο πλαίσιο μάλλον της νατοϊκής "αριστερας"- που αμφισβητεί την πολιτισμική μας συνέχεια, θεωρεί το έθνος «κατασκευή» του 19ου αιώνα, υποβαθμίζει τη λαϊκή βούληση ως παράγοντα ιστορικής εξέλιξης και βέβαια αποδίδει τα μεγάλα γεγονότα σε «εξωτερικούς παράγοντες» (ρομαντισμό, ιδεολογικά ρεύματα, elites κ.λπ.).
οι Έλληνες «αναγεννήθηκαν» χάρη στη Δύση, η εθνική τους συνείδηση ήρθε από έξω, η Επανάσταση του 1821 “ενέπνευσε” επειδή οι δυτικοί ρομαντικοί το αποφάσισαν.
Αυτό ονομάζεται πολιτισμικός αποικισμός (cultural colonization) και είναι αυτό που αφαιρεί από την ελληνική κοινωνία τον ρόλο του ιστορικού υποκειμένου.
Ασχέτως αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί, έχει σημασία το πολιτικό αποτέλεσμα τέτοιων θέσεων -που βέβαια δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι συνάδουν με το αφήγημα του αμερικανού πρέσβη- και καταφέρνουν να αποδυναμώσουν το αίσθημα συλλογικής συνέχειας και πολιτικής κυριαρχίας.
Κι αυτό συνδέεται άμεσα με την απομάκρυνση των Ελλήνων από την πολιτική.
Γιατί, όταν λες σε έναν λαό ότι είναι “ασυνεχής”, του αφαιρείς την ιστορική του κυριότητα.
Δεδομένου ότι η πολιτική συμμετοχή ενός λαού βασίζεται στη θεμελιώδη αλήθεια ότι θεωρεί τον εαυτό του φορέα μιας ιστορικής ευθύνης και μιας ιστορικής συνέχειας, όταν αυτή η συνέχεια αμφισβητείται, γελοιοποιείται, παρουσιάζεται ως φαντασίωση, ακυρώνεται στο όνομα μιας «επιστημονικότητας»,
ο λαός χάνει την αυτοπεποίθησή του, την αίσθηση ότι είναι υποκείμενο της ιστορίας, την ιδέα ότι μπορεί να γράψει ο ίδιος τον μέλλον του.
Και τότε, αναπόφευκτα μετατρέπεται από ιστορικό υποκείμενο σε πολιτικό θεατή.
Και αυτός ακριβώς αυτός είναι ο πυρήνας μιας δημοκρατίας που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε "θεατή δημοκρατία" ή πιο λαϊκά δημοκρατίας της παθητικοποίησης και του καναπέ.
Γιατί, αν δεν υπάρχει «εμείς», δεν υπάρχει πολιτική.
Γιατί Πολιτική σημαίνει συλλογικότητα, σημαίνει κοινή ευθύνη, σημαίνει κοινό συμφέρον, κοινό μέλλον.
Αν όμως το έθνος είναι «ασυνεχές», η γλώσσα ασύνδετη, η παράδοση «κατασκευή», η επανάσταση προϊόν δυτικών ιδεών και όχι λαϊκής βούλησης, τότε εκπέμπεται το μήνυμα που λέει:
«Δεν υπάρχει πραγματικό εμείς. Υπάρχουν μόνο αφηγήσεις.
Άρα μην παίρνεις στα σοβαρά αυτή τη χώρα.»
Και αν δεν υπάρχει «εμείς», τότε η συλλογική δράση καταρρέει, η λαϊκή κυριαρχία γίνεται θεωρητική, η κοινωνία παύει να απαιτεί αλλαγή.
Γιατί ποιος θα αγωνιστεί για κάτι που του λένε ότι δεν υπάρχει πραγματικά;
Η κοινωνία χάνει το δικαίωμα να νιώθει ότι μπορεί να πατήσει στην ιστορία της για να αλλάξει το μέλλον. Κι όταν συμβεί αυτό,
έρχεται η μεγάλη παραίτηση. «Τίποτα δεν αλλάζει. Δεν έχουμε δική μας ιστορία. Άρα δεν έχουμε και δική μας δύναμη.»
Αυτό είναι το πολιτικό κενό μέσα στο οποίο εδραιώνεται η κλεπτοκρατική εξουσία.
Στη Δύση, ιδιαίτερα για την περιφέρεια του Καπιταλισμού, υπάρχει μια ισχυρή τάση όπου η ιστορική μνήμη αποδομείται, η συλλογικότητα αντικαθίσταται από ατομικότητα, η ταυτότητα γίνεται ρευστή και μη πολιτική, ο πολίτης μετατρέπεται σε «άτομο» και όχι σε μέλος του δήμου.
Και βέβαια, όταν ένα έθνος πάψει να πιστεύει ότι αποτελεί κοινή ιστορική συνέχεια, τότε παύει να έχει και κοινά κίνητρα,
κοινές ευθύνες, κοινή πολιτική βούληση.
Έτσι γεννιέται το κενό όπου η εξουσία κάνει ό,τι θέλει χωρίς κοινωνική αντίσταση. Αυτήν την αναχαίτιση είναι που θέλει να κάμψουν η "διεθνής των αγορών".
Συμπερασματικά, όταν αμφισβητείς τη συνέχεια ενός λαού, διευκολύνεις την εξουσία να τον χειραγωγεί. Γιατί ένας λαός χωρίς συνέχεια δεν έχει αυτοπεποίθηση, δεν έχει απαιτήσεις
δεν έχει πολιτική διεκδίκηση, δεν έχει δική του φωνή.
Και τότε το σύστημα -οποιοδήποτε σύστημα- μπορεί να του κάνει ό,τι θέλει. Να τον κυβερνά χωρίς νομιμοποίηση, να του επιβάλλει αφηγήματα, να του παρουσιάζει την αποδόμηση ως «πρόοδο», να τον κάνει να νιώθει μικρός και αναλώσιμος.
Ένας λαός που δεν πιστεύει ότι υπήρξε, δεν θα πιστέψει ποτέ ότι μπορεί να υπάρξει πολιτικά.
Και μ' αυτήν την έννοια αυτές οι θεωρήσεις συμβάλλουν στην απομάκρυνση της κοινωνίας από την πολιτική
Όχι επειδή οποισδήποτε ιστορικός, αλλά επειδή ένα ολόκληρο ρεύμα δυτικής σκέψης, που μεταφέρθηκε στην Ελλάδα μέσω πανεπιστημίων, ελίτ και θεσμών, έχει σαν αποτέλεσμα να αποδυναμώνει τη συλλογική ταυτότητα, να αποπολιτικοποιεί την κοινωνία, να ενισχύει τον ρόλο των ντόπιων ελίτ και των αποικοκρατών και να παρουσιάζει ως “πρόοδο” την αποδυνάμωση του λαού.
Η αποικιοκρατία γεννήθηκε πάνω στην ιδέα ότι οι «άλλοι» δεν έχουν ιστορική συνέχεια.
Γιατί, αν ένας λαός θεωρηθεί «ασυνεχής», τότε παρουσιάζεται
ως ανώριμος, ως ανοργάνωτος, ως “κατασκευή”, ως «προϊόν ξένων επιρροών», άρα ως λαός που δεν μπορεί να αυτοκυβερνηθεί. Αυτό ακριβώς είναι το θεμέλιο της αποικιοκρατίας.
Και κάπως έτσι φτάσαμε στη σημερινή ελληνική τραγωδία. Μια κοινωνία που βιώνει αδικίες, αλλά δεν πιστεύει πια ότι μπορεί να τις διορθώσει.
Κι όμως, το Κίνημα των Τεμπών έρχεται να ανατρέψει ακριβώς αυτό, απαιτώντας να επαναφέρει την κοινωνία στο κέντρο της ιστορίας της.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.