What do you think?
Rate this book
The Bells of Nagasaki
Among the wounded on the day they dropped the bomb on Nagasaki was a young doctor who, though sick himself cared for the sick and dying. Written when he too lay dying of leukemia, The Bells of Nagasaki is the extraordinary account of his experience. It is deeply moving and human story.
118 pages, Paperback
First published January 1, 1949
About the author
Takashi Nagai
31 books23 followersTakashi Nagai was a physician specializing in radiology, a convert to Roman Catholicism, and a survivor of the atomic bombing of Nagasaki. His subsequent life of prayer and service earned him the affectionate title "saint of Urakami".
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 128 reviews
July 30, 2018
‘Yes, we were a defeated army in retreat, but even so we were still the faculty of a university. We were dedicated to the truth. We were determined to come to the assistance of the needy, using all our resources. In the heat and the din, searching for the wounded, it was still the pursuit of truth that gave our lives meaning. While this remained vibrant in our hearts, even if our exterior circumstances were wretched, we had no problems.’ --Dr. Takashi Nagai
Dr. Nagai, nuclear physicist, dean of radiology department in the University of Nagasaki medical school and head of Eleventh Medical Corps (since the war began) although himself wounded August 9, 1945 when his beloved city was hit, still managed to gather together a group of doctors, nurses and students who selflessly tended the sick and dying in the days following the bombing. His book describes their initial reactions of profound shock and horror. What was this strange new weapon which had been used on them? Working under constant threat of another such bomb being dropped and the slow weakening of their own strength as the radiation began to take effect, the little band evacuated to a valley over the mountain. Here they found clear streams, green grass, good food, but the sick and dying had also evacuated, so there was almost no rest for days. Nagai almost died. His beloved wife did die in the bombing. His two children, 11 y/o son, Makoto and 5 y/o Kayano, survived.
Dr. Nagai’s descriptions of the horrors he observed especially in those early days were technical but not impersonal. He explained things as the professional he was, yet with profound compassion. He also included the insightful comments and actions of his colleagues, friends and compatriots revealing the deep character of the Japanese people. A critical juncture occurred when they learned Japan had surrendered, but it was then Nagai gave them a new reason to carry on:
‘The war was over; but the work of our relief team remained. Our country was destroyed; but medical science still existed. Wasn’t our work only beginning? Irrespective of the rise and fall of our country, wasn’t our main duty to attend to the life and death of each single person? Precisely because we Japanese had treated human life so simply and so carelessly—precisely for this reason we were reduced to our present miserable plight. Respect for the life of every person—this must be the foundation stone on which we would build a new society.
Nagai went on to describe the rebuilding of Nagasaki which actually happened light years faster than ever thought possible. The 75-year dead-zone theory was quickly dispelled. There was atomic sickness and after effects to be sure, but there was far more resilience than anyone anticipated. Ants returned within 3 weeks, worms, other insects and critters were not long in following. Crops grown that winter had abnormalities but by the next year were indistinguishable from those grown elsewhere.
For such a tragic situation, this is the most amazingly optimistic book you can ever imagine.
Here are a few more of his quotes which I just love:
‘Living with deep faith and enduring courageously, this tiny group of people, who know the happiness of weeping, is suffering to make amends for the sins of the world. People without faith have not returned. Faith alone is the motivating force behind the reconstruction of Urikami.’
‘The human race, with this discovery of atomic power, has now grasped the key to its future destiny—a key to survival or destruction. This is a truly awful thought. I myself believe that the only way to the proper use of this key is authentic religion.’
If anyone had reason for resentment, hatred and bitterness it would be Dr. Nagai and the people of Hiroshima and Nagasaki, but I could find no trace of any of these things in this book. Instead it is a book of faith, hope and love. He accepted four years of deprivation and a war which was ultimately lost, the death of his spouse, the destruction of his university, home city, and everything in it, occupation by his enemy while facing his own premature death, still caring for his children and maintaining his professional integrity—all this with the grace impossible to praise enough.
Hiroshima and Nagasaki martyrs, pray for us! May what you suffered be a constant reminder to us to never let such a thing happen again!
Can I give 10 stars?!
February 3, 2007: I can't remember when I first heard about this book or its author—possibly it was when I reading about the events that happened at Akita, Japan, in a small community of religious, called the Institute of the Handmaids of the Eucharist. In any event, ever since then, I'd been trying to track down this book which was out-of-print. Finally in 2007 I got a used copy—the cover depicted here from the 1984 edition. I’m revising the review to reflect that fact. When I first wrote this, they only had covers for later editions.
The Bells Of Nagasaki is a heartrending story about a young doctor, Takashi Nagai, who cared for the sick and dying on the day they dropped the bomb on Nagasaki. Even more poignant because he wrote as he lay on his bed dying from leukemia, just one of the millions forever scarred by the devastation of that war and those two horrible bombs. If you've ever struggled with the moral issues associated with war, atomic warfare in particular and man's inhumanity to man, this book is a must-read. It doesn't offer any easy answers. It is NOT an anti-war book, but it is a cry for peace, for compassion and for true Christianity.
Since then A Song for Nagasaki: The Story of Takashi Nagai: Scientist, Convert, and Survivor of the Atomic Bomb has been written by an Australian Marist priest which tells the rest of the fascinating story of this extraordinary man, beginning with his boyhood, continuing on through his life right up to his heroic death.
Dr. Nagai, nuclear physicist, dean of radiology department in the University of Nagasaki medical school and head of Eleventh Medical Corps (since the war began) although himself wounded August 9, 1945 when his beloved city was hit, still managed to gather together a group of doctors, nurses and students who selflessly tended the sick and dying in the days following the bombing. His book describes their initial reactions of profound shock and horror. What was this strange new weapon which had been used on them? Working under constant threat of another such bomb being dropped and the slow weakening of their own strength as the radiation began to take effect, the little band evacuated to a valley over the mountain. Here they found clear streams, green grass, good food, but the sick and dying had also evacuated, so there was almost no rest for days. Nagai almost died. His beloved wife did die in the bombing. His two children, 11 y/o son, Makoto and 5 y/o Kayano, survived.
Dr. Nagai’s descriptions of the horrors he observed especially in those early days were technical but not impersonal. He explained things as the professional he was, yet with profound compassion. He also included the insightful comments and actions of his colleagues, friends and compatriots revealing the deep character of the Japanese people. A critical juncture occurred when they learned Japan had surrendered, but it was then Nagai gave them a new reason to carry on:
‘The war was over; but the work of our relief team remained. Our country was destroyed; but medical science still existed. Wasn’t our work only beginning? Irrespective of the rise and fall of our country, wasn’t our main duty to attend to the life and death of each single person? Precisely because we Japanese had treated human life so simply and so carelessly—precisely for this reason we were reduced to our present miserable plight. Respect for the life of every person—this must be the foundation stone on which we would build a new society.
Nagai went on to describe the rebuilding of Nagasaki which actually happened light years faster than ever thought possible. The 75-year dead-zone theory was quickly dispelled. There was atomic sickness and after effects to be sure, but there was far more resilience than anyone anticipated. Ants returned within 3 weeks, worms, other insects and critters were not long in following. Crops grown that winter had abnormalities but by the next year were indistinguishable from those grown elsewhere.
For such a tragic situation, this is the most amazingly optimistic book you can ever imagine.
Here are a few more of his quotes which I just love:
‘Living with deep faith and enduring courageously, this tiny group of people, who know the happiness of weeping, is suffering to make amends for the sins of the world. People without faith have not returned. Faith alone is the motivating force behind the reconstruction of Urikami.’
‘The human race, with this discovery of atomic power, has now grasped the key to its future destiny—a key to survival or destruction. This is a truly awful thought. I myself believe that the only way to the proper use of this key is authentic religion.’
If anyone had reason for resentment, hatred and bitterness it would be Dr. Nagai and the people of Hiroshima and Nagasaki, but I could find no trace of any of these things in this book. Instead it is a book of faith, hope and love. He accepted four years of deprivation and a war which was ultimately lost, the death of his spouse, the destruction of his university, home city, and everything in it, occupation by his enemy while facing his own premature death, still caring for his children and maintaining his professional integrity—all this with the grace impossible to praise enough.
Hiroshima and Nagasaki martyrs, pray for us! May what you suffered be a constant reminder to us to never let such a thing happen again!
Can I give 10 stars?!
February 3, 2007: I can't remember when I first heard about this book or its author—possibly it was when I reading about the events that happened at Akita, Japan, in a small community of religious, called the Institute of the Handmaids of the Eucharist. In any event, ever since then, I'd been trying to track down this book which was out-of-print. Finally in 2007 I got a used copy—the cover depicted here from the 1984 edition. I’m revising the review to reflect that fact. When I first wrote this, they only had covers for later editions.
The Bells Of Nagasaki is a heartrending story about a young doctor, Takashi Nagai, who cared for the sick and dying on the day they dropped the bomb on Nagasaki. Even more poignant because he wrote as he lay on his bed dying from leukemia, just one of the millions forever scarred by the devastation of that war and those two horrible bombs. If you've ever struggled with the moral issues associated with war, atomic warfare in particular and man's inhumanity to man, this book is a must-read. It doesn't offer any easy answers. It is NOT an anti-war book, but it is a cry for peace, for compassion and for true Christianity.
Since then A Song for Nagasaki: The Story of Takashi Nagai: Scientist, Convert, and Survivor of the Atomic Bomb has been written by an Australian Marist priest which tells the rest of the fascinating story of this extraordinary man, beginning with his boyhood, continuing on through his life right up to his heroic death.
December 5, 2022
Böyle bir kitabı kendi hür irademizle okuduğumuza inanamıyorum. Akabinde bu minik şok, yaşananları idrak edince yerini büyük bir dehşete bırakıyor mide bulantısı ve baş ağrısıyla beraber. Dehşet verici ve çok üzücü.
Oldukça kısa, dramatizeden uzak yalın bir dille anlatılmış fakat okuması çok güç. Bu nedenle elimden bırakırsam bir daha almayacağımı bildiğim için tek oturuşta bitirdim.
Önermeyeceğim, muhtemelen.
Size kalmış.
Oldukça kısa, dramatizeden uzak yalın bir dille anlatılmış fakat okuması çok güç. Bu nedenle elimden bırakırsam bir daha almayacağımı bildiğim için tek oturuşta bitirdim.
Önermeyeceğim, muhtemelen.
Size kalmış.
August 8, 2022
9 Ağustos 1945’te Nagasaki’ye atom bombası atıldı. O sırada görevinin başında bulunan bir doktor vardı : Takaşi Nagai.
Yaşadıkları süreç cehennem tasvirlerinden farksızdı. Geriye bir avuç insan kalmıştı ve yapılması gerekenler bitmiyordu..
.
Yaralı olmasına karşın insanüstü bir güçle çalışan Nagai, eşinin ölümünü 2 gün sonra öğrenebildi. Sonra deneyimlerini yazıya dökmeye karar verdi: bombanın etki alanını, birincil ve ikincil sonuçlarını, uyguladıkları tedaviyi.. Ama bana en çok dokunan yitirmediği umudu oldu.
Bir gün o topraklarda kiraz ağaçlarının açacağına dair umudu..
.
Esmanur Yiğit ve Esranur Yiğit çevirisi, Kiyoçika Kobayaşi kapak illüstrasyonuyla~
Yaşadıkları süreç cehennem tasvirlerinden farksızdı. Geriye bir avuç insan kalmıştı ve yapılması gerekenler bitmiyordu..
.
Yaralı olmasına karşın insanüstü bir güçle çalışan Nagai, eşinin ölümünü 2 gün sonra öğrenebildi. Sonra deneyimlerini yazıya dökmeye karar verdi: bombanın etki alanını, birincil ve ikincil sonuçlarını, uyguladıkları tedaviyi.. Ama bana en çok dokunan yitirmediği umudu oldu.
Bir gün o topraklarda kiraz ağaçlarının açacağına dair umudu..
.
Esmanur Yiğit ve Esranur Yiğit çevirisi, Kiyoçika Kobayaşi kapak illüstrasyonuyla~
December 31, 2023
Bir milletin çöküşünü beklerken dahi eğitim ve sağlık gibi iki önemli sektörü ayakta tutmak için gösterdiği çabalar ve savaşın sonuna gelindiğini anlayan insanların panoraması. Başlarına gelecek olan felaketi hisseden bir avuç tıp hocası ve öğrencisinin gözünden anlatılmaya başlanıyor olacaklar.
Sıradan hale gelen hava saldırılarından biri sanılan son bombardıman herşeyi tamamen değiştirir. O meşum olayın gerçekleşmesiyle birlikte cennetten bir köşe olarak tasvir edilen şehir adeta mahşer yerine döner. Bilimin; birilerinin kirli emellerine meze yapılmasının acısını masum çocuklar, kadınlar ve yaşlıların çektiği tam bir can pazarı yaşanır.
Soğukkanlılığını korumaya, ilkyardım faaliyetlerini aksatmamaya çalışan sağlık personeli görevlerini, kendi hayatlarını hiçe sayarak yapmaya çalışır. Bundan daha büyük bir felaketin gelebileceği düşüncesiyle moral ve motivasyonlarını yukarı çekmeye çabalar. Arama ve kurtarma çalışmaları ilk günün akşamına kadar devam eder.
İlk anda anlaşılamayan saldırının tesiri, kelimenin tam anlamıyla yerle bir olmuş şehrin görüntüsü, düşman uçaklarından atılan bildirilerdeki tehditler ve bu yeni silahın savaşın kaderini değiştirecek atom bombası olduğunun ortaya çıkmasıyla, Japonya’nın yenilgiyi kabullenmesi ve teslimiyetiyle nihayetlenir. Japonlar için mağlubiyetin tescili anlamın gelen bu son, fiilen yıkılmış şehir için zihnen de yıkımı getirir. Bu iki şehre atılan bombaların sonucu görünürde ve siyasi tarihte ABD ve müttefiklerin zaferi olarak yazılırken; insanlık nezdinde ise eşi benzeri görülmemiş bir soykırım olarak belleklere kazınır.
Kendisi de biliminsanı olan yazar ilk şoku atlattıktan sonra böyle bir bombanın nasıl yapıldığına kafa yormaya ve arkadaşıyla konu üzerine tartışmaya başlar. Japonların bilimsel meselelere olan ilgisi ve merakının bir kez daha anlaşıldığı bu bölüm teknik açıdan faydalı olsa da (başka bir kitapta daha detaylı anlatılabilirdi) ortaya çıkan acı sonuçları bakımından burada paylaşılması esere yakışmayan, anlamsız bir parantez açmış. Buna karşın radyoaktif serpintiye maruziyet sonucu oluşacak yeni hastalık ve semptomlara ilişkin teori ve tezler ile pratikte alınabilecek etkin önlemlere dair düşünceleri bir o kadar manidar olmuş. Şehrin bombalanmasını müteakiben geçen zaman serisindeki gelişmeler çoğunlukla objektif bazen duygulandıran bir şekilde aktarılmış.
Biliminsanlarının önemli bir bölümü tereddütle yaklaşıp projeden uzak dursalar da atom bombasını yapanlar bütün savaşları bitirebilecek, artık bir daha yer yüzünün savaş görmemesini sağlayacak bir silah yaptıklarını düşündüler. Oysa Hiroshima ve Nagasaki’de patlayan bombaların tahrip güçleri ve yarattıkları trajediler, bilimsel ilerlemeden ziyade insanlığın utanç sayfalarında çoktan yerini almıştı. Üstelik o günden bugüne irili ufaklı birçok savaş çıktı; milyonlarca insan hayatını kaybetmeye devam ediyor. Dolayısıyla meşruiyet zemini olmayan baştan sona bir hatalar zinciri olan bu olay ve müsebbipleri asla affedilmeyecek bir suçun faili olarak kalmaya mahkumlar.
Sıradan hale gelen hava saldırılarından biri sanılan son bombardıman herşeyi tamamen değiştirir. O meşum olayın gerçekleşmesiyle birlikte cennetten bir köşe olarak tasvir edilen şehir adeta mahşer yerine döner. Bilimin; birilerinin kirli emellerine meze yapılmasının acısını masum çocuklar, kadınlar ve yaşlıların çektiği tam bir can pazarı yaşanır.
Soğukkanlılığını korumaya, ilkyardım faaliyetlerini aksatmamaya çalışan sağlık personeli görevlerini, kendi hayatlarını hiçe sayarak yapmaya çalışır. Bundan daha büyük bir felaketin gelebileceği düşüncesiyle moral ve motivasyonlarını yukarı çekmeye çabalar. Arama ve kurtarma çalışmaları ilk günün akşamına kadar devam eder.
İlk anda anlaşılamayan saldırının tesiri, kelimenin tam anlamıyla yerle bir olmuş şehrin görüntüsü, düşman uçaklarından atılan bildirilerdeki tehditler ve bu yeni silahın savaşın kaderini değiştirecek atom bombası olduğunun ortaya çıkmasıyla, Japonya’nın yenilgiyi kabullenmesi ve teslimiyetiyle nihayetlenir. Japonlar için mağlubiyetin tescili anlamın gelen bu son, fiilen yıkılmış şehir için zihnen de yıkımı getirir. Bu iki şehre atılan bombaların sonucu görünürde ve siyasi tarihte ABD ve müttefiklerin zaferi olarak yazılırken; insanlık nezdinde ise eşi benzeri görülmemiş bir soykırım olarak belleklere kazınır.
Kendisi de biliminsanı olan yazar ilk şoku atlattıktan sonra böyle bir bombanın nasıl yapıldığına kafa yormaya ve arkadaşıyla konu üzerine tartışmaya başlar. Japonların bilimsel meselelere olan ilgisi ve merakının bir kez daha anlaşıldığı bu bölüm teknik açıdan faydalı olsa da (başka bir kitapta daha detaylı anlatılabilirdi) ortaya çıkan acı sonuçları bakımından burada paylaşılması esere yakışmayan, anlamsız bir parantez açmış. Buna karşın radyoaktif serpintiye maruziyet sonucu oluşacak yeni hastalık ve semptomlara ilişkin teori ve tezler ile pratikte alınabilecek etkin önlemlere dair düşünceleri bir o kadar manidar olmuş. Şehrin bombalanmasını müteakiben geçen zaman serisindeki gelişmeler çoğunlukla objektif bazen duygulandıran bir şekilde aktarılmış.
Biliminsanlarının önemli bir bölümü tereddütle yaklaşıp projeden uzak dursalar da atom bombasını yapanlar bütün savaşları bitirebilecek, artık bir daha yer yüzünün savaş görmemesini sağlayacak bir silah yaptıklarını düşündüler. Oysa Hiroshima ve Nagasaki’de patlayan bombaların tahrip güçleri ve yarattıkları trajediler, bilimsel ilerlemeden ziyade insanlığın utanç sayfalarında çoktan yerini almıştı. Üstelik o günden bugüne irili ufaklı birçok savaş çıktı; milyonlarca insan hayatını kaybetmeye devam ediyor. Dolayısıyla meşruiyet zemini olmayan baştan sona bir hatalar zinciri olan bu olay ve müsebbipleri asla affedilmeyecek bir suçun faili olarak kalmaya mahkumlar.
January 17, 2014
After reading A Song For Nagasaki about Takashi Nagai, I thought it would be good to at least try Nagai's first and most famous book.
It begins on the morning that the bomb is dropped on Nagasaki. I was interested to see it told not only from his point of view but also from that of various other people in the countryside and from different vantage points at the teaching hospital where Nagai was dean. After helping all those they can from the immediate university area, the small band of survivors heads to the countryside to help the many people who are being sheltered by farmers and villages.
I was surprised to find myself laughing at one point. After American planes drop leaflets informing the Japanese that they dropped an atom bomb (so surrender already), Nagai instantly whirls into thought about the implications, both scientifically and to the victims. He comes out to hear the few remaining hospital staff, doctors, and students in a fevered discussion about which scientists were involved ("Einstein?"), how it would have worked ("they couldn't have had a cyclotron on a plane" "fission! it must have been fission!" "Ahhh"), and so forth. Despite the circumstances, as Nagai himself comments after reporting this exchange, they are all scientists first and deeply interested in the development.
I'd think this would be the mandatory companion to A Song For Nagasaki because I was surprised to find how much Paul Glynn soft-pedaled Nagai's reaction to Japan's unconditional surrender. Nagai in this book tells us how stunned everyone was when the news came, how he cried for 20 minutes, and how devastated everyone felt. I completely understand Glynn's overview of Nagai's overall feeling about war in general, but it did ring very true to me that one would feel a gut-punch to learn one's country had to completely surrender. For a Japanese person it would have been such a part of their very identity that it would be very hard to take. And, the way that Nagai rallied everyone would have less impact if he hadn't honestly told of his own reactions. The conclusions he drew later would be much less powerful, such as what happens after Nagai's sense of overwhelming defeat leads him to reject a man seeking medical help.
It begins on the morning that the bomb is dropped on Nagasaki. I was interested to see it told not only from his point of view but also from that of various other people in the countryside and from different vantage points at the teaching hospital where Nagai was dean. After helping all those they can from the immediate university area, the small band of survivors heads to the countryside to help the many people who are being sheltered by farmers and villages.
I was surprised to find myself laughing at one point. After American planes drop leaflets informing the Japanese that they dropped an atom bomb (so surrender already), Nagai instantly whirls into thought about the implications, both scientifically and to the victims. He comes out to hear the few remaining hospital staff, doctors, and students in a fevered discussion about which scientists were involved ("Einstein?"), how it would have worked ("they couldn't have had a cyclotron on a plane" "fission! it must have been fission!" "Ahhh"), and so forth. Despite the circumstances, as Nagai himself comments after reporting this exchange, they are all scientists first and deeply interested in the development.
We were members of a research group with a great interest in nuclear physics and totally devoted to this branch of science--and ironically we ourselves had become victims of th atom bomb which was the very core of the theory we were studying. Here we lay, helpless in a dugout!I'm really glad that I read A Song For Nagasaki first so I have the context of Nagai's life in which to put this story. I think without that it could be desperately depressing. However, there are always very human moments to which we all can relate, such as when the little team is on the road back to a farmer's house and a fart starts a series of jokes, with each person capping the next.
And yet it was a precious experience for us. Placed on the experimentation table, we could watch the whole process in a most intimate way. We could observe the changes that where taking place and that would take place in the future. Crushed with grief because of the defeat of Japan, filled with anger and resentment, we nevertheless felt rising within us a new drive and a new motivation in our search for truth. In this devastated atomic desert, fresh and vigorous scientific life began to flourish.
I'd think this would be the mandatory companion to A Song For Nagasaki because I was surprised to find how much Paul Glynn soft-pedaled Nagai's reaction to Japan's unconditional surrender. Nagai in this book tells us how stunned everyone was when the news came, how he cried for 20 minutes, and how devastated everyone felt. I completely understand Glynn's overview of Nagai's overall feeling about war in general, but it did ring very true to me that one would feel a gut-punch to learn one's country had to completely surrender. For a Japanese person it would have been such a part of their very identity that it would be very hard to take. And, the way that Nagai rallied everyone would have less impact if he hadn't honestly told of his own reactions. The conclusions he drew later would be much less powerful, such as what happens after Nagai's sense of overwhelming defeat leads him to reject a man seeking medical help.
In a flash I had a change of heart. Even one precious life was worth saving. Japan was defeated; but the wounded were still alive. The war was over; but the work of our relief team remained. Our country was destroyed; but medical science still existed. Wasn't our work only beginning? Irrespective of the rise and fall of our country, wasn't our main duty to attend to the life and death of each single person? The very basis of the Red Cross was to attend to the wounded, be they friend or foe. Precisely because we Japanese had treated human life so simply and so carelessly--precisely for this reason we were reduced to our present miserable plight. Respect for the life of every person--this must be the foundation stone on which we would built a new society.There is precious little moralizing of the sort that many might expect. In fact, I saw a review somewhere where a person refused to read the book because they found out that Nagai was Roman Catholic. Nagai rarely mentions his faith other than in passing so that person's innate prejudices stopped them from experiencing a very inspirational and thought provoking book about the innate heights to which the human spirit can soar. Highly recommended.
Our people had been told that they must suffer these terrible wounds to win the war; but in fact they had suffered in order to lose. Now they were thrown into the most pitiable and desperate situation. And there was no one to console them, no one to help them except us. We must stand and come to their aid. I stood there unsteadily on my tottering legs. And then the whole group stood up beside me. Our courage came back. The determination to continue our work gave us strength and joy.
July 21, 2024
Takaşi Nagai uzun yıllar boyunca Nagasaki Üniversitesi’nde görev yapmış, eğitimler vermiş bir Radyologdu. 9 Ağustos 1945 sabahı Nagasaki’de yaşayan herkes gibi onun için de gün sıradan başladı. ABD hava akınları için çalabilecek alarmları beklerken işlerini yapmaya devam ettiler. Fakat sabah saatlerinde atılan atom bombası Nagasaki’yi yok etti ve onbinlerce insanın ölümüne sebep oldu.
Üniversite hastanesindeki doktorlar ilk anda başlarına gelen felakete bir anlam veremediler; ilerleyen dakikalarda, Hiroşima hakkında duyduklarıyla birleştirip Atom bombası olduğunu anladılar. O andan sonra da kendileri de yaralı olan sağlık personelinin çok sınırlı kaynaklarla yaralılara yardım ettiği, ölüleri göndüğü ve bir yandan da akademisyen kafasıyla atom bombası ve tıbbi bulgularla ilgili koşulları gözleme ve kayıt altına almak için çabaladığını okuyoruz.
Takaşi Nagai kendi evinin patlamada yıkıldığını ve eşinin öldüğünü iki gün sonra öğrenmiş. Öncesinde ve sonrasında yaralılarla ilgilenmeye devam etmiş. Kendi yaraları da ölümcül boyut almış ve hayatından ümidin kesildiği ve komada olduğu günler olmuş. Bu kitabı, yani raporunu ilk yıl içinde yazmış. Amerikan işgali altında basılmasına izin verilmeyen kitap 1949’da basılabilmiş. Nagai kitapta Atom Bombasının mekaniğini ve etki alanları boyunca sebep olduğu yıkımı, okuduğu makaleleri de göz önünde bulundurarak Nagasaki özelinde anlatıyor. Ayrıca karşılaştıkları tıbbi bulguları da yine direkt bombaya ya da radyasyona maruz kalma derecelerine göre sınıflandırıyor. Bir bilim adamının olan biteni kayıt altına alma ve yaşanan zamana ışık tutma, geleceğe iz bırakma amacıyla yazdığı bir rapor olan Nagasaki’nin Çanları atom bombası ve sonrasında yaşananları anlatan birinci elden bir eser.
Üniversite hastanesindeki doktorlar ilk anda başlarına gelen felakete bir anlam veremediler; ilerleyen dakikalarda, Hiroşima hakkında duyduklarıyla birleştirip Atom bombası olduğunu anladılar. O andan sonra da kendileri de yaralı olan sağlık personelinin çok sınırlı kaynaklarla yaralılara yardım ettiği, ölüleri göndüğü ve bir yandan da akademisyen kafasıyla atom bombası ve tıbbi bulgularla ilgili koşulları gözleme ve kayıt altına almak için çabaladığını okuyoruz.
Takaşi Nagai kendi evinin patlamada yıkıldığını ve eşinin öldüğünü iki gün sonra öğrenmiş. Öncesinde ve sonrasında yaralılarla ilgilenmeye devam etmiş. Kendi yaraları da ölümcül boyut almış ve hayatından ümidin kesildiği ve komada olduğu günler olmuş. Bu kitabı, yani raporunu ilk yıl içinde yazmış. Amerikan işgali altında basılmasına izin verilmeyen kitap 1949’da basılabilmiş. Nagai kitapta Atom Bombasının mekaniğini ve etki alanları boyunca sebep olduğu yıkımı, okuduğu makaleleri de göz önünde bulundurarak Nagasaki özelinde anlatıyor. Ayrıca karşılaştıkları tıbbi bulguları da yine direkt bombaya ya da radyasyona maruz kalma derecelerine göre sınıflandırıyor. Bir bilim adamının olan biteni kayıt altına alma ve yaşanan zamana ışık tutma, geleceğe iz bırakma amacıyla yazdığı bir rapor olan Nagasaki’nin Çanları atom bombası ve sonrasında yaşananları anlatan birinci elden bir eser.
November 6, 2023
Çok rastgele bir şekilde okumaya başladım. İnanılmaz sürükleyici, rahatsız edici ve üzücüydü benim için. Bunun yanı sıra mücadele ve umut teması oldukça etkileyiciydi.
Her yetişkinin okuması ve kitaplığında bulundurması gereken bir kitap olduğunu düşünüyorum.
Her yetişkinin okuması ve kitaplığında bulundurması gereken bir kitap olduğunu düşünüyorum.
November 15, 2022
Nagazaki cehenneminden kurtulan bir bilim insanı olan yazarın yaşamından yaklaşık beş aylık bir dönemi kapsayan, gerçekten can acıtan bir kitap.
Bir belgesel özelliğini taşıyan kitap, hala nükleer yanlılarının olduğu dünyada, okullarda nükleere ve savaşa dair zorunlu ders kapsamında okutulmalı.
Okurken, içimin nefretle dolmasını engelleyemedim.
Japon toplumunun ve bilim insanlarının çalışma disiplinine, özverisine, bilim aşkına ve inancına bir kez daha saygı duydum.
İnsanlığa dair umudumuzu yitirmemeliyiz, ancak çaba göstermeden bunun gerçekleşebileceğini düşünmüyorum.
“…Savaş kazanç sağlayan bir ticarettir….”, sf; 118.
Bir belgesel özelliğini taşıyan kitap, hala nükleer yanlılarının olduğu dünyada, okullarda nükleere ve savaşa dair zorunlu ders kapsamında okutulmalı.
Okurken, içimin nefretle dolmasını engelleyemedim.
Japon toplumunun ve bilim insanlarının çalışma disiplinine, özverisine, bilim aşkına ve inancına bir kez daha saygı duydum.
İnsanlığa dair umudumuzu yitirmemeliyiz, ancak çaba göstermeden bunun gerçekleşebileceğini düşünmüyorum.
“…Savaş kazanç sağlayan bir ticarettir….”, sf; 118.
June 24, 2019
Trigger warning for the horror of war with a medical bent.
The Bells of Nagasaki is a first-person account of the bombing of Nagasaki, which is often forgotten in the shadow of the bomb dropped on Hiroshima. Nagai is in a unique position to discuss an atomic bomb because he was researching radioactivity in a medical context. He had basically given himself leukemia by being exposed to radiation during his experiments.
Much like Hersey's Hiroshima, we hear the accounts of many people at the time the bomb went off, many colleagues of Nagai. We see how fate/blind luck determined who lived and died. A professor hollowing out a dugout shelter survived, but two students hauling out the dirt were killed immediately. A medical student was trapped in the rubble of his classroom. Fires soon started, and he listened to his classmates being consumed alive by the flames, and resigned to that fate himself, before working free and escaping.
This plurality of experience at the start soon narrows down to Nagai and his fellow doctors and nurses who took it upon themselves to treat as many people as they could. Like many survivors they made their way to the villages surrounding the city, helping those affected before being bedridden with radiation sickness themselves.
Nagai isn't afraid to talk about the illness from a medical standpoint. At one point he outlines how you die - if not immediately, days later in this manner. If not then, weeks later from this and that. Some explanations call on high school physics but I didn't find it overly technical. Then again, I work in hospitals so your mileage may vary.
The introduction is by the translator and does a good job placing the book in context and telling us about the whole of Nagai's life. At the end he goes on about how big a role religion played in his thinking, which worried me. Thankfully there's almost no mention of his faith until page 102 of a 115 page work but wow, he gets preachy fast. If religion isn't your thing know you can safely skip those pages without missing anything.
As a side note - I knocked on Hiroshima for having a strong Catholic element, but Nagasaki is the most Catholic city in all of Japan. It had secret churches and harbored people when the government actively prosecuted Catholics, so if there's going to be a large Christian influence anywhere in the country, it's here.
Overall I found the book interesting and a good read, a valuable account of the bombing Americans overlook. It appears to be out of print right now, so check with your local library if you'd like to give it a try.
The Bells of Nagasaki is a first-person account of the bombing of Nagasaki, which is often forgotten in the shadow of the bomb dropped on Hiroshima. Nagai is in a unique position to discuss an atomic bomb because he was researching radioactivity in a medical context. He had basically given himself leukemia by being exposed to radiation during his experiments.
Much like Hersey's Hiroshima, we hear the accounts of many people at the time the bomb went off, many colleagues of Nagai. We see how fate/blind luck determined who lived and died. A professor hollowing out a dugout shelter survived, but two students hauling out the dirt were killed immediately. A medical student was trapped in the rubble of his classroom. Fires soon started, and he listened to his classmates being consumed alive by the flames, and resigned to that fate himself, before working free and escaping.
This plurality of experience at the start soon narrows down to Nagai and his fellow doctors and nurses who took it upon themselves to treat as many people as they could. Like many survivors they made their way to the villages surrounding the city, helping those affected before being bedridden with radiation sickness themselves.
Nagai isn't afraid to talk about the illness from a medical standpoint. At one point he outlines how you die - if not immediately, days later in this manner. If not then, weeks later from this and that. Some explanations call on high school physics but I didn't find it overly technical. Then again, I work in hospitals so your mileage may vary.
The introduction is by the translator and does a good job placing the book in context and telling us about the whole of Nagai's life. At the end he goes on about how big a role religion played in his thinking, which worried me. Thankfully there's almost no mention of his faith until page 102 of a 115 page work but wow, he gets preachy fast. If religion isn't your thing know you can safely skip those pages without missing anything.
As a side note - I knocked on Hiroshima for having a strong Catholic element, but Nagasaki is the most Catholic city in all of Japan. It had secret churches and harbored people when the government actively prosecuted Catholics, so if there's going to be a large Christian influence anywhere in the country, it's here.
Overall I found the book interesting and a good read, a valuable account of the bombing Americans overlook. It appears to be out of print right now, so check with your local library if you'd like to give it a try.
August 5, 2023
Kitap inanılmaz etkileyici ve özellikle Oppenheimer adlı filmi izledikten sonra tamamlayıcı.
Birtek şu cümleyi yazıp yorumumu bitirecegim, herkesin kesinlikle okuması gerek
"Bilmin zaferi, vatanımın yenilgisiydi. Fizikçilerin sevinci, Japonların kaderiydi."
Birtek şu cümleyi yazıp yorumumu bitirecegim, herkesin kesinlikle okuması gerek
"Bilmin zaferi, vatanımın yenilgisiydi. Fizikçilerin sevinci, Japonların kaderiydi."
Read
March 7, 2024А слов-то и нет. Мне сложно читать такие книги и ещё сложнее на них реагировать. Романы о войне всегда трагичные, а когда они ещё и написаны от той стороны, которая по сути являлась агрессором, уровень словно сам по себе вырастает и теб�� становится непросто. Но и оставлять её не только без оценки, но и без коротких впечатлений, тоже не хочется. Разделю свои эмоции на две, также как автор разделил книгу на две части, пусть и не обозначив это. Начало бомбардировки и её последствия, и философски-религиозные размышления. Первая вызвала мурашки и ощущение непрекращающегося ужаса, вторая оставила равнодушной. Философские рассуждения люблю, а вот с религией нам не по пути.
Мне, правда, сложно было читать о том, как текла вполне обычная жизнь, пусть и при условии военных действий. Люди знали об возможности атомной бомбы, но не рассматривали её реальное применение и ожидали то, к чему уже привыкли. Живи, пока можешь, а когда вражеский самолёт пролетит над твоей головой, беги в укрытие. И вот это незнание будущего создаёт куда более пугающую атмосферу, ведь в отличие от них, ты знаешь, что будет дальше и чем это закончится. Эти пару глав: до бомбы и пару часов спустя — мурашки не желали уходить, как и ужас. Автор не скупился на подробности и описывал всё наглядно. Сколько было тел, как они выглядели, как повлияла атомная бомба на тех, кто выжил. Не точная цитата, но: «Они выжили, но ещё не знали, что дальше их ожидает куда более тяжёлая участь, чем была у тех, кто погиб сразу же».
Я была уверена, что поставлю пять, закрою книгу и в очередной пойму, что не понимаю всю эту одержимость победами, завязанными на насилие и чужих смертях. А потом автора понесло в иную степень, а именно в христианство. Пока читала, просматривала рецензии других и сначала наткнулась на ту, где упоминался отзыв, который встретился мне спустя пару часов. Звучал он примерно так: «не понимаю, почему в нём говорилось, что католическое верование автора всё испортило». Зато, когда закрыла последнюю страницу, это поняла я. Во мне нет ничего верующего, даже больше — я атеистка, которую с самого детства пытались «приблизить к Богу». Возможно, в каком-то роде эти действия и привели меня к тому, кем я являюсь сейчас. И, как бы, это сказать так, чтобы не прозвучало издевательски. С раннего возраста, «погружённая» в тему религии, я не увидела в ней спасении, скорее наоборот.
Автор свёл всю ситуацию с атомной бомбой к божьей каре, но при этом он не раскаивался в поступках своих сограждан. И это вызывает неоднозначную реакцию. Такое дело — когда ты растёшь на постоянной убеждённости, что твоя страна права и войну надо выиграть, чтобы войти в счастливое будущие, всё это неудивительно. С другой стороны, столкнувшись с последствиями и приняв в них активное участие — разве такого недостаточно, чтобы, хотя бы, задуматься о неправильности? И в этом я вижу то самое отрицание, на котором базируется любая религия. Это не стирание своей вины и вины тех, кого ты поддерживаешь — это нечто, от чего можешь сбежать, пусть, и не в прямом смысле этого слова. «Мы проиграли, но то была кара божья. Люди страдали и умирали на моих глазах, но благослови меня господь и тех, кто выжил». Читая то, что написала, осознаю, что не объяснила так, как первоначально задумывала, но других слов подобрать не могу.
Книга-то по сути и не о войне вовсе и даже не о бомбардировке Нагасаки. Она о людях в целом и о том, как они справлялись в невыгодных для себя условиях. Трагично ли это? Да. Лишняя ли в ней религиозная тематика? Для меня — да. Она испортила всё впечатление.
Кто-то сказал, что роман построен так, чтобы показать не ужас, а веру в лучшее будущее. Не знаю были ли они правы, потому что сама ничего такого не разглядела. Он сумбурный и неровный, моментами пугающий, но в большинстве моментах ты просто ничего не ощущаешь. И печально это признавать, но о�� не оправдал моих надежд.
Мне, правда, сложно было читать о том, как текла вполне обычная жизнь, пусть и при условии военных действий. Люди знали об возможности атомной бомбы, но не рассматривали её реальное применение и ожидали то, к чему уже привыкли. Живи, пока можешь, а когда вражеский самолёт пролетит над твоей головой, беги в укрытие. И вот это незнание будущего создаёт куда более пугающую атмосферу, ведь в отличие от них, ты знаешь, что будет дальше и чем это закончится. Эти пару глав: до бомбы и пару часов спустя — мурашки не желали уходить, как и ужас. Автор не скупился на подробности и описывал всё наглядно. Сколько было тел, как они выглядели, как повлияла атомная бомба на тех, кто выжил. Не точная цитата, но: «Они выжили, но ещё не знали, что дальше их ожидает куда более тяжёлая участь, чем была у тех, кто погиб сразу же».
Я была уверена, что поставлю пять, закрою книгу и в очередной пойму, что не понимаю всю эту одержимость победами, завязанными на насилие и чужих смертях. А потом автора понесло в иную степень, а именно в христианство. Пока читала, просматривала рецензии других и сначала наткнулась на ту, где упоминался отзыв, который встретился мне спустя пару часов. Звучал он примерно так: «не понимаю, почему в нём говорилось, что католическое верование автора всё испортило». Зато, когда закрыла последнюю страницу, это поняла я. Во мне нет ничего верующего, даже больше — я атеистка, которую с самого детства пытались «приблизить к Богу». Возможно, в каком-то роде эти действия и привели меня к тому, кем я являюсь сейчас. И, как бы, это сказать так, чтобы не прозвучало издевательски. С раннего возраста, «погружённая» в тему религии, я не увидела в ней спасении, скорее наоборот.
Автор свёл всю ситуацию с атомной бомбой к божьей каре, но при этом он не раскаивался в поступках своих сограждан. И это вызывает неоднозначную реакцию. Такое дело — когда ты растёшь на постоянной убеждённости, что твоя страна права и войну надо выиграть, чтобы войти в счастливое будущие, всё это неудивительно. С другой стороны, столкнувшись с последствиями и приняв в них активное участие — разве такого недостаточно, чтобы, хотя бы, задуматься о неправильности? И в этом я вижу то самое отрицание, на котором базируется любая религия. Это не стирание своей вины и вины тех, кого ты поддерживаешь — это нечто, от чего можешь сбежать, пусть, и не в прямом смысле этого слова. «Мы проиграли, но то была кара божья. Люди страдали и умирали на моих глазах, но благослови меня господь и тех, кто выжил». Читая то, что написала, осознаю, что не объяснила так, как первоначально задумывала, но других слов подобрать не могу.
Книга-то по сути и не о войне вовсе и даже не о бомбардировке Нагасаки. Она о людях в целом и о том, как они справлялись в невыгодных для себя условиях. Трагично ли это? Да. Лишняя ли в ней религиозная тематика? Для меня — да. Она испортила всё впечатление.
Кто-то сказал, что роман построен так, чтобы показать не ужас, а веру в лучшее будущее. Не знаю были ли они правы, потому что сама ничего такого не разглядела. Он сумбурный и неровный, моментами пугающий, но в большинстве моментах ты просто ничего не ощущаешь. И печально это признавать, но о�� не оправдал моих надежд.
December 29, 2023
Bu kitap herkesin okuyup dayanabileceği bir kitap değil öncelikle onu söyleyeyim. Hele ki şu an gündemimizde de savaş varken kendinize epey acı çektirmiş olursunuz. İkinci Dünya Savaşı'ında Amerika'nın atom bombalarını attığı zamanda bir Tıp Okulunda hatta o bölgede yaşanan olayları tüm çıplaklığıyla anlatmış yazar. Doktorların hem öğrencileri hem dostları hem de her zaman gördükleri insanların yanmış kemiklerini toplamaları, bazılarını tedavi etmeye çalışmaları içimi parçaladı.
Savaş denilen şeyde ''Filler tepişirken olan çimenlere olması'' durumu beni deli ediyor. Tarihi kurgu okumak isterseniz hatta Sadako'nun hikayesine benzer bir hikaye bu kitabı tercih edebilirsiniz.
Savaş denilen şeyde ''Filler tepişirken olan çimenlere olması'' durumu beni deli ediyor. Tarihi kurgu okumak isterseniz hatta Sadako'nun hikayesine benzer bir hikaye bu kitabı tercih edebilirsiniz.
August 6, 2017
Voto finale 4 stelle e mezzo.
September 27, 2023
"Grant that Nagasaki may be the last atomic wilderness in the history of the world."
January 13, 2024
"Doktor, o zaman biz neden hayatta kaldık?"
July 17, 2023
“Aptal liderlere sahip olan bilge insanlara üzülüyorum”
October 22, 2022
"Olmuşla ölmüşe çare yok. Aptal liderlere sahip olan bilge insanlara üzülüyorum."
Dünya'da nükleer tehditin hızla arttığı şu dönemde okunması gereken güzel bir kitap.
Dünya'da nükleer tehditin hızla arttığı şu dönemde okunması gereken güzel bir kitap.
December 21, 2022
Nagasaki'ye atılan atom bombasının patladığı yere çok yakın olan ama hayatta kalabilen doktor/yazar Takaşi Nagai'nin "Nagasaki'nin Çanları"nı iki günde bitirdim. Dehşet içinde okudum. Bombanın düştüğü andan başlayarak yaşadıklarını anlatırken tam bir cehennem tasviri sunuyor bize...
Japon imparatorluğunun kayıtsız şartsız teslim olmasına neden olan bu katliamda bombanın patladığı yere çok yakın olan masum sivil insanların trajedilerini iliklerinize kadar hissediyorsunuz...
Buna rağmen finalde "hayat devam ediyor, doğa kendini yeniliyor bir şekilde" fikrine bağlanıyor olması da etkileyici...
Japon imparatorluğunun kayıtsız şartsız teslim olmasına neden olan bu katliamda bombanın patladığı yere çok yakın olan masum sivil insanların trajedilerini iliklerinize kadar hissediyorsunuz...
Buna rağmen finalde "hayat devam ediyor, doğa kendini yeniliyor bir şekilde" fikrine bağlanıyor olması da etkileyici...
October 23, 2023
Yazılanların gerçekten yaşandığının bilincinde olmak çok ama çok acı. Kelimeler kifayetsiz..
January 11, 2023
"Bilimin zaferi, vatanimin yenilgisiydi. Fizikçilerin sevinci, Japonların kederiydi."
"Aptal liderlere sahip olan bilge insanlara üzülüyorum"
İkinci Dünya Savasinin korkunç acımasız tarafının bir diğer köşesini anlatan bir olay, atom bombası, Hirosima ve Nagasaki. Yıllar önce belgeselini izlerken biek ağlamıştım, çok korkunç ve gaddar olan tarihten bir kez daha utanmıştım, insanlardan bir kez daha igrenmistim.
Nagasaki'nin Çanları'nı görür görmez okumak istedim, iyi ki de okudum. Kitapla ilgili size çok ayrıntılı bir bilgi sunamam, çünkü net bir konu üzerinden gitmiyor, tek bir olay var o da yaşanan acı gerçek atom bombası.9 Ağustos'ta atılan atom bombasını sanki yazar bize bir belgesel edasıyla hiçbir duygu katmadan veriyor, Japon insanının özelliği biraz da bu somut ve duygusuz tavrı olduğu için pek takılmiyorum. Ama Yahudi soykirimindaki o acıklı ve duygusal tutumu beklemeyin. Patlamadan öncesini ve patlamadan hemen sonrasını anlatiyor yazar, sanki günlüğüne not tutmuscasina. Kendisi de bir doktor olduğu için tıp alanina ve bilime olan bilgisi ve ilgisine de kitapta tanıklık ediyoruz. Üniversitede olan bu doktor ve diğer kurtulan birkaç asistann bu süreçte her şeyden vazgeçip yaralılara koşması ve bu süreci bir kamera tutmuscasina anlatıyor.
✨✨✨✨💥✨✨✨✨
Ben konuya hakim olduğum için kitabı beğendim, tabi ki muhteşem diyemeyeceğim, çünkü dediğim gibi duygudan uzak olunca siz de soğuk bir tutumla okuyorsunuz ama o sahneler gözünüzün önünde canlanıyor ve Allah'ım insanların gaddarliklari demekten kendinizi alıkoyamiyorsunuz. Okurken hem uzuluyor hem de kiziyorsunuz. Savaşın korkunç yanını hissediyorsunuz. Bence Savaş edebiyatına ilgi duyan herkes okumalı, ama öncesinde bir tık araştırma yapılırsa sanki daha hakim oluanilir konuya. Herkese öneririm ❤️
"Aptal liderlere sahip olan bilge insanlara üzülüyorum"
İkinci Dünya Savasinin korkunç acımasız tarafının bir diğer köşesini anlatan bir olay, atom bombası, Hirosima ve Nagasaki. Yıllar önce belgeselini izlerken biek ağlamıştım, çok korkunç ve gaddar olan tarihten bir kez daha utanmıştım, insanlardan bir kez daha igrenmistim.
Nagasaki'nin Çanları'nı görür görmez okumak istedim, iyi ki de okudum. Kitapla ilgili size çok ayrıntılı bir bilgi sunamam, çünkü net bir konu üzerinden gitmiyor, tek bir olay var o da yaşanan acı gerçek atom bombası.9 Ağustos'ta atılan atom bombasını sanki yazar bize bir belgesel edasıyla hiçbir duygu katmadan veriyor, Japon insanının özelliği biraz da bu somut ve duygusuz tavrı olduğu için pek takılmiyorum. Ama Yahudi soykirimindaki o acıklı ve duygusal tutumu beklemeyin. Patlamadan öncesini ve patlamadan hemen sonrasını anlatiyor yazar, sanki günlüğüne not tutmuscasina. Kendisi de bir doktor olduğu için tıp alanina ve bilime olan bilgisi ve ilgisine de kitapta tanıklık ediyoruz. Üniversitede olan bu doktor ve diğer kurtulan birkaç asistann bu süreçte her şeyden vazgeçip yaralılara koşması ve bu süreci bir kamera tutmuscasina anlatıyor.
✨✨✨✨💥✨✨✨✨
Ben konuya hakim olduğum için kitabı beğendim, tabi ki muhteşem diyemeyeceğim, çünkü dediğim gibi duygudan uzak olunca siz de soğuk bir tutumla okuyorsunuz ama o sahneler gözünüzün önünde canlanıyor ve Allah'ım insanların gaddarliklari demekten kendinizi alıkoyamiyorsunuz. Okurken hem uzuluyor hem de kiziyorsunuz. Savaşın korkunç yanını hissediyorsunuz. Bence Savaş edebiyatına ilgi duyan herkes okumalı, ama öncesinde bir tık araştırma yapılırsa sanki daha hakim oluanilir konuya. Herkese öneririm ❤️
May 1, 2024
Takashi Nagai, a doctor from the Nagasaki University Hospital, survived the atomic bomb that devastated Nagasaki. His reflections on the human stories from how the bomb was initially perceived and the later relief work in the city was a unique perspective. However, Nagai goes beyond a historical and biographic account, as well as medically assessing the effects of radiation, to a spiritual soul-searching of what the atomic bomb meant for Japan and for humanity. As a devout Catholic, Nagai found his purpose and opportunity with the atomic bomb to atone and to serve.
October 15, 2022
Ağır, tokat gibi
August 6, 2022
I learned about Nagai Takashi from Christopher Harding's history "Japan Story". Nagai is sometimes called "the saint of Nagasaki", a radiologist, university professor and practicing Catholic, who was already suffering from leukemia when the atomic bomb was dropped on his city. He devoted the remaining years of his life to caring for the sick and suffering, and telling the story of what happened in Nagasaki. As per Harding, Nagai was responsible for the blossoming of the postwar anti-nuke, pacifist movement in Japan, which is still a strong current there today. Unfortunately, the English translations of all of his works are now out of print, not even available in the Nagai museum in Nagasaki, and in multiple used bookstores that I checked in that city. I paid a big premium for this little 1980s vintage paperback at AbeBooks.com (New York Public Library has a copy, but it's not available to check out). The book is a short and straightforward story of Nagai's experience of the bombing of Nagasaki and it's aftermath. The author / narrator is noteworthy for his honesty, intellectual curiosity and his tireless efforts to help the survivors of the bombing, which among other things destroyed the largest Catholic cathedral in East Asia and killed virtually everyone in the surrounding, largely Christian neighborhood.
January 31, 2023
Ve ayın son kitabı ile beraberiz. Çok vurucuydu benim için. Bir yandan çok üzüldüm bir yandan çok şey öğrendim ve bir kez daha iyi insanlar iyi ki var diyorum. Bazı yerlerde çok fazla isim bazı yerlerde çok fazla teknik detay olsa da gerçekten o acıyı yaşamış birinin ağzından bir olaya tanıklık etmek benim için güzel bir yolculuktu.
"Bilimin zaferi, vatanımın yenilgisiydi. Fizikçilerin sevinci, Japonların kederiydi."
"Bambu mızraklara karşı atom bombası! Ah, bambu mızraklara karşı atom bombası! Trajikomik! Bu savaş olamaz. Savaş bu değil. "
"Bilimin zaferi, vatanımın yenilgisiydi. Fizikçilerin sevinci, Japonların kederiydi."
"Bambu mızraklara karşı atom bombası! Ah, bambu mızraklara karşı atom bombası! Trajikomik! Bu savaş olamaz. Savaş bu değil. "
January 16, 2009
I am not religious. I don't have faith in anything except simple kindness. Neither do I understand nationalism/patriotism. I had trouble with large portions of this teeny book.
April 4, 2019
Whenever the atomic bomb is discussed, I feel like Nagasaki is relatively left out. For various reasons, I think the first things that come to mind regarding atomic bombs are HIROSHIMA & nagasaki. I think it is important to look at Nagasaki at their time of suffering, and this book, The Bells of Nagasaki helps us understand that.
This book was written by a doctor, Takashi Nagai in 1949, four years after the dropping of the weapon. The first half of the book describes the few hours surrounding the dropping of the bomb from different perspectives. There are his perspective and that of other people, mostly of other doctors who work at the same place as Nagai (University of Nagasaki) and students who attended there. Unlike other books, this one is written from a doctor’s view, making it interesting. Normally we would read of the victims groaning in pain and what they did, but here we get to see how the doctors took care and treated the patients (needless to say they were also injured). It was interesting to read how the group of doctors would sit together and discuss the potential effects of the bomb dropped. The group discovered that the bomb was an atomic bomb through propaganda pamphlets spread by the US. They went into a discussion about the substances (which they guessed correctly--uranium) and the system of the whole bomb.
The latter portion of the book discusses the effects of the atomic radiation and the diseases it caused. Now we know what radiation does to us, but then it was relative information. He continued to live near the site of the bomb and kept observing the effects of radiation on that site. He also saw the gradual decline of radiation and made predictions of the future regarding the amount of radiation.
This book had its significance in that this shows the aftermath of the atomic bomb in Nagasaki, provides insight for medical treatment for patients exposed to this bomb and describes the effects of radiation. This book truly opens a new perspective on the atomic bomb.
This book was written by a doctor, Takashi Nagai in 1949, four years after the dropping of the weapon. The first half of the book describes the few hours surrounding the dropping of the bomb from different perspectives. There are his perspective and that of other people, mostly of other doctors who work at the same place as Nagai (University of Nagasaki) and students who attended there. Unlike other books, this one is written from a doctor’s view, making it interesting. Normally we would read of the victims groaning in pain and what they did, but here we get to see how the doctors took care and treated the patients (needless to say they were also injured). It was interesting to read how the group of doctors would sit together and discuss the potential effects of the bomb dropped. The group discovered that the bomb was an atomic bomb through propaganda pamphlets spread by the US. They went into a discussion about the substances (which they guessed correctly--uranium) and the system of the whole bomb.
The latter portion of the book discusses the effects of the atomic radiation and the diseases it caused. Now we know what radiation does to us, but then it was relative information. He continued to live near the site of the bomb and kept observing the effects of radiation on that site. He also saw the gradual decline of radiation and made predictions of the future regarding the amount of radiation.
This book had its significance in that this shows the aftermath of the atomic bomb in Nagasaki, provides insight for medical treatment for patients exposed to this bomb and describes the effects of radiation. This book truly opens a new perspective on the atomic bomb.
This entire review has been hidden because of spoilers.
July 25, 2023
A mother holding tight her headless infant, a man asking help for his blown hand, students who melted till their bones during a lecture, people with popped eyeballs, bodies with burned and peeled off skin spread over the earth, limbless corpses hanging from the ruins of the Urakami Cathedral... It was one of the most graphic books I have ever read. Takashi Nagai (aka The Saint of the Urakami), a radiology expert in Nakasaki Hospital, is a survivor of the atomic bomb detonated in Nagasaki. He reports firsthand the horrors and devastations that the atomic bomb has caused. Invading American forces banned this book for a year in Japan.
Do I recommend this book? Only for those who are really interested to learn about what the people of Nagasaki went through after the bombing. For others, it will be unnecessarily painful.
The hope and sheer willpower of Nagai are unparalleled. He literally walks hell on earth; he is ripped off from his wife and children, countless friends, colleagues, students, and all of his possessions. In such agony, from God he seeks redemption for himself and the people of Nagasaki from the sins of war. I have a huge respect for him.
Besides the heroic acts of the Nagai, what is really worth mentioning is the spot-on analyses he makes on the nature of the atomic bomb and its immediate and post effects on the people. He obviously was a very clever man.
He passed away from leukemia 6 years later from the detonation of the atomic bomb. Rest in peace.
"From one of the hospital rooms. Dr. Okura brought out a big
white sheet. Taking a handful of the blood that was dripping from
my chin, I traced a huge circular sun on the sheet, which now
became a Japanese flag. Attaching this “Rising Sun” to a bamboo
pole, we lifted it up and watched it flutter loudly as the hot
wind blew all around."
Do I recommend this book? Only for those who are really interested to learn about what the people of Nagasaki went through after the bombing. For others, it will be unnecessarily painful.
The hope and sheer willpower of Nagai are unparalleled. He literally walks hell on earth; he is ripped off from his wife and children, countless friends, colleagues, students, and all of his possessions. In such agony, from God he seeks redemption for himself and the people of Nagasaki from the sins of war. I have a huge respect for him.
Besides the heroic acts of the Nagai, what is really worth mentioning is the spot-on analyses he makes on the nature of the atomic bomb and its immediate and post effects on the people. He obviously was a very clever man.
He passed away from leukemia 6 years later from the detonation of the atomic bomb. Rest in peace.
"From one of the hospital rooms. Dr. Okura brought out a big
white sheet. Taking a handful of the blood that was dripping from
my chin, I traced a huge circular sun on the sheet, which now
became a Japanese flag. Attaching this “Rising Sun” to a bamboo
pole, we lifted it up and watched it flutter loudly as the hot
wind blew all around."
January 30, 2024
Atom bombasını hemen öncesini ve sonrasını tıbbi bir gözle anlatıyor, gelecek nesillere de ders niteliğinde savaşın zararlarını ve atom enerjisinin daha barışcıl kullanım yollarını sorguluyor, akıcı bir kitap tek oturuşta bitirilebilir, etkileyici olan şeylerden biri atom bombasının düştüğü yerde bir yıl sonunda çiçekleri sebzelerin yetişmeye başlaması beni şaşırttı, radyasyon ön yargımız daha yüksek bir çıtada
April 15, 2024
"Today again I have survived;
I contemplate and relish
The precious jewel of life."
"Having nothing
Yet posessing all things."
A tragic, yet hopeful novel. Dr. Nagai's plea for peace is still as pertinent in our times as it was in the aftermath of the War.
I contemplate and relish
The precious jewel of life."
"Having nothing
Yet posessing all things."
A tragic, yet hopeful novel. Dr. Nagai's plea for peace is still as pertinent in our times as it was in the aftermath of the War.
August 17, 2023
iç burkucu bir soğuklanlılık
Displaying 1 - 30 of 128 reviews