What do you think?
Rate this book
False Papers: Essays on Exile and Memory
From the highly acclaimed author of Out of Egypt and Call Me by Your Name , a series of linked essays on memory by "the poet of disappointed love--and of the city" ( New York Times Book Review ).
In these fourteen essays Andre Aciman, one of the most poignant stylists of his generation, dissects the experience of loss, moving from his forced departure from Alexandria as a teenager, though his brief stay in Europe and finally to the home he's made (and half invented) on Manhattan's Upper West Side.
From False Papers : We remember not because we have something we wish to go back to, nor because memories are all we have. We remember because memory is our most intimate, most familiar gesture. Most people are convinced I love Alexandria. In truth, I love remembering Alexandria. For it is not Alexandria that is beautiful. Remembering is beautiful.
In these fourteen essays Andre Aciman, one of the most poignant stylists of his generation, dissects the experience of loss, moving from his forced departure from Alexandria as a teenager, though his brief stay in Europe and finally to the home he's made (and half invented) on Manhattan's Upper West Side.
From False Papers : We remember not because we have something we wish to go back to, nor because memories are all we have. We remember because memory is our most intimate, most familiar gesture. Most people are convinced I love Alexandria. In truth, I love remembering Alexandria. For it is not Alexandria that is beautiful. Remembering is beautiful.
184 pages, Paperback
First published June 1, 2000
55 people are currently reading
1528 people want to read
About the author
André Aciman
54 books10.1k followersAndré Aciman was born in Alexandria, Egypt and is an American memoirist, essayist, novelist, and scholar of seventeenth-century literature. He has also written many essays and reviews on Marcel Proust. His work has appeared in The New Yorker, The New York Review of Books, The New York Times, The Paris Review, The New Republic, Condé Nast Traveler as well as in many volumes of The Best American Essays. Aciman received his Ph.D. in Comparative Literature from Harvard University, has taught at Princeton and Bard and is Distinguished Professor of Comparative Literature at The CUNY Graduate Center. He is currently chair of the Ph. D. Program in Comparative Literature and founder and director of The Writers' Institute at the Graduate Center.
Aciman is the author of the Whiting Award-winning memoir Out of Egypt (1995), an account of his childhood as a Jew growing up in post-colonial Egypt. Aciman has published two other books: False Papers: Essays in Exile and Memory (2001), and a novel Call Me By Your Name (2007), which was chosen as a New York Times Notable Book of the Year and won the Lambda Literary Award for Men's Fiction (2008). His forthcoming novel Eight White Nights (FSG) will be published on February 14, 2010
Aciman is the author of the Whiting Award-winning memoir Out of Egypt (1995), an account of his childhood as a Jew growing up in post-colonial Egypt. Aciman has published two other books: False Papers: Essays in Exile and Memory (2001), and a novel Call Me By Your Name (2007), which was chosen as a New York Times Notable Book of the Year and won the Lambda Literary Award for Men's Fiction (2008). His forthcoming novel Eight White Nights (FSG) will be published on February 14, 2010
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 57 reviews
February 19, 2008
I read Call Me By Your Name earlier this year and liked it enough to want to try Aciman's essays. This book just fell into my hands and I'm so glad. It's better than the novel, I think, and so, so thought provoking. It sends me back to my family so long ago. And to my beginnings and changings and turnings and thinkings and above all rememberings. Aciman is an elegant and intellectual writer, not to everyone's taste I'd expect, but certainly to mine.
January 10, 2021
4.3/5
The book consists mostly of essays with the addition of one or two short stories. The thread connecting all the pieces is the feeling of longing for someplace or someone. Aciman is masterful in being able to put into beautifully expressed words the sense of longing and nostalgia. For anyone grappling with the phantom pain of missing someone who is no longer around or a place you no longer inhabit, this book will be a treasure.
That dream space is Aciman's territory, and he has made it ours as well. You don't need to have lost an Alexandria to understand what he does with place and time and memory. After all, we are all exiles in away - from our own childhoods, our own pasts, if nothing else. It is that remembered aspect of ourselves, that shadowy other life, that André Aciman's new book so piercingly addresses.
The book consists mostly of essays with the addition of one or two short stories. The thread connecting all the pieces is the feeling of longing for someplace or someone. Aciman is masterful in being able to put into beautifully expressed words the sense of longing and nostalgia. For anyone grappling with the phantom pain of missing someone who is no longer around or a place you no longer inhabit, this book will be a treasure.
That dream space is Aciman's territory, and he has made it ours as well. You don't need to have lost an Alexandria to understand what he does with place and time and memory. After all, we are all exiles in away - from our own childhoods, our own pasts, if nothing else. It is that remembered aspect of ourselves, that shadowy other life, that André Aciman's new book so piercingly addresses.
January 18, 2020
I haven't read "Out of Egypt" yet, but I didn't have to read it to get a sense of where Aciman's melancholy and nostalgia in this book, stems from. This book of essays written from the beautiful spaces Aciman found himself during expatriation, embody the tortured introspection of someone removed from everything familiar. The book warmed my insides like tea on a cold day. These thoughts from exile, these feelings of displacement seen through descriptions of landscape and profound observations, are imbued within this lyrical and reflective narrative. It is universal exile language; yet the historical journey and perceptions, the lessons that distill post colonialism in Egypt for African-born Europeans, is the singular, haunting story: “Everything about me trying to discourage contact with a city that is, after all, the only one I think I love. Like characters in Homer, I want to be wrapped in a cloud and remain invisible, not realizing that, like all revenants, I am perhaps a ghost, a specter already."
January 30, 2024
i really liked some of the chapters like "in search of blue" "in search of proust" and "underground" but some others were hard to process. i think i just don't catch enough of the literary references, and he tends to get very abstract/flowery/romanticizing which is when he starts losing me. i love a sentimental melodramatic thought, i think i just had a harder time getting into it for some reason? also he is kinda wacko when it comes to women.. but overall the writing is really beautiful and some thoughts did resonate.. but was fighting for my life to finish it
September 11, 2018
André Aciman is voor mij echt een ontdekking: "Valse papieren" is het vierde boek dat ik dit jaar van hem las, en ik vermaakte mij weer opperbest. Het boek zit weer vol nostalgie, verlangen en weemoed, net als zijn prachtromans "Call me by your name" en "Enigma variations", en net als zijn essaybundel "Alibi's" die hij later schreef maar die ik eerder las. Ook gaat het weer over ontworteldheid, het gevoel nooit ergens echt thuis te zijn, nooit te kunnen wonen in een tastbaar hier en nu. En ook hier gaat dat samen met het gevoel dat juist die thuisloosheid, en dat voortdurend onbevredigde verlangen naar verleden en toekomst, weliswaar pijnlijk zijn, maar ook vitaliserend. Want leven vol onbevredigd en onbevredigbaar verlangen is voor Aciman veel rijker en intenser dan gewoon onnadenkend wonen in het alledaagse hier en nu.
Die onderwerpen vervelen mij niet, ook niet nu ik ze in een vierde boek weer tegenkom. Integendeel zelfs: het lijkt wel alsof ik steeds meer gehypnotiseerd wordt door Acimans elegante stijl en weemoedige toon. En ook door de wijze waarop hij, door zeer tastend te schrijven, variatie aanbrengt in deze onderwerpen: in lange zinnen die naar een kern zoeken, maar die net niet raken, en die worden opgevolgd door andere lange zinnen die op een andere manier rond een kern cirkelen, en daardoor weer een nieuw, geheimzinnig en licht corrigerend licht laten schijnen op de vorige zin. Nooit raak je uitgedwaald of uitgemijmerd in een boek van Aciman. Nooit kom je uit op een definitieve conclusie of kernpunt. Nooit wordt je als lezer gewekt uit je dwalende, tastende droom. Ook niet als je verschillende van zijn boeken leest en met elkaar vergelijkt, want daardoor wordt het raadsel vooral verder vergroot.
"Valse papieren" is een bundeling van persoonlijke, autobiografische essays, waarin Aciman meanderend en mijmerend vertelt over zijn ervaringen met steden, personen, schrijvers en liefdes. Sommige van de stukken zijn helaas wat anekdotisch en oppervlakkig, maar de meeste zijn ronduit prachtig door hun stijl en toon en door de ongrijpbare sfeer die zij oproepen. Een sfeer waarin het hier en het nu altijd doordesemd is van verlangend dromen over ongrijpbare toekomsten en nostalgisch verlangend terugkijken naar voorgoed verloren verleden. In het hier en nu is Aciman dus altijd ook in een ongrijpbaar elders. In zijn geboortestad Alexandrië, waar hij als Jood niet welkom was en waaruit hij dus ook werd verdreven, verlangde hij naar Rome, en in Rome verlangde hij weer naar Alexandrië. Waarbij het nostalgisch terugverlangde Alexandrië niet gewoon de stad "Alexandrië" is, maar vooral het oord dat in Acimans beleving doordesemd is van verlangens naar een utopisch Jerusalem, van allerlei ervaringen met schrijvers die hij toen las, van dromen over Europa, en ga zo maar door. Bovendien verandert dit Alexandrië ook voortdurend in Acimans geest, bijvoorbeeld door Kavafis' dichtregels over deze stad die Aciman pas nadat hij daar verdreven is leert kennen. Parijs is voor Aciman niet de eerste plaats een stad, maar een sfeer. Zijn woonplaats New York is vooral een oord vol raadselachtige enclaves, die voor Aciman allemaal een soort stad in de stad zijn, en die doen denken aan Alexandrië, wijken in Parijs en Rome, ongrijpbare en vervlogen liefdesgeschiedenissen die op even ongrijpbare wijze zijn vervlochten met raadselachtig verlangende zinnen van Wordsworth, Proust, Stendahl.
Naar dat alles kijkt Aciman met een gevoel van illegaliteit, het gevoel van de balling die geen thuis heeft of kan hebben: vandaar de titel "Valse papieren". Maar juist dat gevoel van thuisloosheid is Acimans thuis, zoals dat volgens Aciman ook het geval was bij zijn grote held en voorbeeld Marcel Proust. Want Proust was, in Acimans prachtig geschreven interpretatie, voortdurend op zoek naar een definitief verloren tijd: naar een voorgoed verloren paradijs en naar voorgoed verloren dromen van een mooie toekomst. En juist dat geeft aan Prousts roman een enorme intensiteit, die Aciman als volgt prachtig oproept: "That was how he lived his life - first by wanting to live it, and later by remembering having wanted to, and ultimately by writing about the two […]. The part in between- the actual living- was what had been lost. Proust's garden was little more than a place where he had once yearned to be elsewhere - never the primal scene or the ground zero, Illiers itself was simply a place where the young Proust dreamed of a better life to come. But, because the dream never came true, he had learned to love instead the place where the dream was born. That life did happen, and happened so intensely, to someone who seemed so reluctant to live is part of the Proustian miracle".
Illiers, de plaats waar Proust leefde en die door Proustianen wordt aanbeden, was in Proust' tekst dus vooral het symbolisch oord van vergeefs verlangen en onblusbare nostalgie, maar precies daardoor krijgt dit oord op papier een enorme intensiteit. Prousts werk zit vol vibrerend leven, juist door het vergeefse verlangen ernaar. En dat krijgt zijn volle vorm en intensiteit in en dankzij Prousts "A la recherche du temps perdu", dat daarmee zelf ook een manifestatie van verlangen is. Hij leeft vooral op door hemzelf beschreven papier, maar daar leeft hij dan ook enorm intens. Of, zoals Aciman schrijft: "The tekst is nostalgic for the life it is to be a transcription of. But it is just as much transcription of that life's own desire to work itself into a book. To put it in very simple terms: the desire to write A la recherce is what the narrator's life was all about". Of, zoals Aciman nog weer later schrijft: "The real nostalgia is not for a place but for the record of that nostalgia". Pregnant is ook Acimans beeld van "prisoners who express their love for the free world by painting its portrait on their wall come to worship the wall and not the world". Elk hier en nu is vol van een ongrijpbaar elders, zoals ik eerder al zei; de volle lading van dat elders (alle grilligheden van het verlangen, alle ongrijpbare aspecten van het verleden en de nostalgie daarnaar) ontgaat ons in het leven van alledag omdat het enorme aandacht en ook verbeeldingskracht vraagt: vandaar dat dit elders alleen volop tot leven komt in rijke literaire werken als die van Proust. En daarom is verlangen naar het ongrijpbare leven, voor Proust zelf en voor de verteller in zijn roman, helemaal vervlochten met het verlangen naar het schrijven van die roman. Verlangen dus naar fictie, als "realm where memory and imagination traded places with the dizzying agility of an entrechat".
Aciman zegt hier hele mooie dingen over Proust, waar ik als idolate Proustfan erg van geniet. Hij doet dat met tastende zinnen, die nooit een definitieve kern bereiken en elkaar bovendien corrigeren: op Proustiaanse wijze dus, en op een manier die het raadsel vooral vergroot. Wat nog versterkt wordt door de even meanderende zinnen over andere schrijvers, die op net weer andere wijze met dezelfde thema's worstelen als Proust, en ook door de net weer andere perspectieven die Aciman in andere boeken (zoals "Alibi's") biedt op dezelfde Proust. Intrigerend daarbij is dat Aciman, door zo tastend te schrijven over Proust maar ook over Wordsworth, Svevo, Stendahl en anderen, indirect ook tastend schrijft over zijn eigen schrijverschap. Alleen indirect echter, wat de motieven van Aciman extra raadselachtig en intrigerend maakt. Dat laatste doet hij nog op allerlei andere manieren. Bijvoorbeeld door in sommige van zijn essays niet zozeer te schrijven over bepaalde ervaringen, maar over nooit voltooide verhalen die hij naar aanleiding van die ervaringen schreef. Aldus onderstrepend dat het hem vooral gaat om de verbeeldingskracht die vorm geeft aan die ervaringen, en aan het gevoel dat die vormgeving nooit ten volle kan slagen. Bovendien merken we vaak midden in een essay dat sommige ervaringen niet waar zijn gebeurd, maar zijn verzonnen. Waardoor we bij andere passages ons meteen afvragen of het nou fictie is of niet. En ook zijn persoonlijke geschiedenis wordt door Aciman met raadselachtige fictie doorregen. Hij heeft, ook naar eigen zeggen, de blik van de balling: hij is immers een uit Alexandrië verdreven Jood. Maar dat Joods- zijn wordt vervolgens geduid, of via tastende zinnen omcirkeld, in associaties met Wordsworth, Proust, Svevo, Stendahl. Of associaties met het Bijbelse verhaal over het Joodse volk dat werd verdreven uit Egypte. Of met meanderende mijmeringen over hoe voorvaderen van Aciman door vele landen dwaalden, daarbij vele identiteiten aannamen of veinsden aan te nemen, soms meerdere keren tot meerdere godsdiensten werden bekeerd of veinsden te zijn bekeerd en dan steeds hun eigenlijk geloof - voor zover oprecht aanwezig- verborgen.
Kortom: hoe meer stukken je van Aciman leest, hoe pluriformer hij wordt, en hoe minder je weet wie hij in de kern eigenlijk is. Je krijgt alleen elkaar tegensprekende glimpen, en dat is precies de bedoeling. In een van zijn stukken schrijft Aciman enorm suggestief over Matisse, die er bewust voor koos om ons in allerlei schilderijen alleen maar een glimp of zelfs alleen maar een suggestie voor ogen te toveren van de zee die hem zo fascineerde. Hij ging niet als een toerist op het strand staan, maar nam afstand, schilderde een voorgrond met daarin bijvoorbeeld een raam met gesloten luiken, en daar doorheen zag je net een glimp die het vermoeden opriep van de zee verderop. Maar juist die glimp, juist die tantaliserende indirectheid, wekt verlangen, doet een appel op onze verbeeldingskracht. En Acimans stukken hebben precies dezelfde soort tantaliserende indirectheid. Wat hij ons indirect vertelt in zijn passages over Matisse.
"Valse papieren" bundelt dus essays over verlangen die door hun stijl en vorm een appel doen op ons verlangen. Door die essays kijk ik nu voor even anders naar de dingen in mijn eigen kamer, omdat ik voor even besef dat ze in mijn hoofd ook zoveel andere dingen zijn dan de dingen in mijn kamer. En door die essays verlang ik naar nog weer andere boeken van André Aciman.
Die onderwerpen vervelen mij niet, ook niet nu ik ze in een vierde boek weer tegenkom. Integendeel zelfs: het lijkt wel alsof ik steeds meer gehypnotiseerd wordt door Acimans elegante stijl en weemoedige toon. En ook door de wijze waarop hij, door zeer tastend te schrijven, variatie aanbrengt in deze onderwerpen: in lange zinnen die naar een kern zoeken, maar die net niet raken, en die worden opgevolgd door andere lange zinnen die op een andere manier rond een kern cirkelen, en daardoor weer een nieuw, geheimzinnig en licht corrigerend licht laten schijnen op de vorige zin. Nooit raak je uitgedwaald of uitgemijmerd in een boek van Aciman. Nooit kom je uit op een definitieve conclusie of kernpunt. Nooit wordt je als lezer gewekt uit je dwalende, tastende droom. Ook niet als je verschillende van zijn boeken leest en met elkaar vergelijkt, want daardoor wordt het raadsel vooral verder vergroot.
"Valse papieren" is een bundeling van persoonlijke, autobiografische essays, waarin Aciman meanderend en mijmerend vertelt over zijn ervaringen met steden, personen, schrijvers en liefdes. Sommige van de stukken zijn helaas wat anekdotisch en oppervlakkig, maar de meeste zijn ronduit prachtig door hun stijl en toon en door de ongrijpbare sfeer die zij oproepen. Een sfeer waarin het hier en het nu altijd doordesemd is van verlangend dromen over ongrijpbare toekomsten en nostalgisch verlangend terugkijken naar voorgoed verloren verleden. In het hier en nu is Aciman dus altijd ook in een ongrijpbaar elders. In zijn geboortestad Alexandrië, waar hij als Jood niet welkom was en waaruit hij dus ook werd verdreven, verlangde hij naar Rome, en in Rome verlangde hij weer naar Alexandrië. Waarbij het nostalgisch terugverlangde Alexandrië niet gewoon de stad "Alexandrië" is, maar vooral het oord dat in Acimans beleving doordesemd is van verlangens naar een utopisch Jerusalem, van allerlei ervaringen met schrijvers die hij toen las, van dromen over Europa, en ga zo maar door. Bovendien verandert dit Alexandrië ook voortdurend in Acimans geest, bijvoorbeeld door Kavafis' dichtregels over deze stad die Aciman pas nadat hij daar verdreven is leert kennen. Parijs is voor Aciman niet de eerste plaats een stad, maar een sfeer. Zijn woonplaats New York is vooral een oord vol raadselachtige enclaves, die voor Aciman allemaal een soort stad in de stad zijn, en die doen denken aan Alexandrië, wijken in Parijs en Rome, ongrijpbare en vervlogen liefdesgeschiedenissen die op even ongrijpbare wijze zijn vervlochten met raadselachtig verlangende zinnen van Wordsworth, Proust, Stendahl.
Naar dat alles kijkt Aciman met een gevoel van illegaliteit, het gevoel van de balling die geen thuis heeft of kan hebben: vandaar de titel "Valse papieren". Maar juist dat gevoel van thuisloosheid is Acimans thuis, zoals dat volgens Aciman ook het geval was bij zijn grote held en voorbeeld Marcel Proust. Want Proust was, in Acimans prachtig geschreven interpretatie, voortdurend op zoek naar een definitief verloren tijd: naar een voorgoed verloren paradijs en naar voorgoed verloren dromen van een mooie toekomst. En juist dat geeft aan Prousts roman een enorme intensiteit, die Aciman als volgt prachtig oproept: "That was how he lived his life - first by wanting to live it, and later by remembering having wanted to, and ultimately by writing about the two […]. The part in between- the actual living- was what had been lost. Proust's garden was little more than a place where he had once yearned to be elsewhere - never the primal scene or the ground zero, Illiers itself was simply a place where the young Proust dreamed of a better life to come. But, because the dream never came true, he had learned to love instead the place where the dream was born. That life did happen, and happened so intensely, to someone who seemed so reluctant to live is part of the Proustian miracle".
Illiers, de plaats waar Proust leefde en die door Proustianen wordt aanbeden, was in Proust' tekst dus vooral het symbolisch oord van vergeefs verlangen en onblusbare nostalgie, maar precies daardoor krijgt dit oord op papier een enorme intensiteit. Prousts werk zit vol vibrerend leven, juist door het vergeefse verlangen ernaar. En dat krijgt zijn volle vorm en intensiteit in en dankzij Prousts "A la recherche du temps perdu", dat daarmee zelf ook een manifestatie van verlangen is. Hij leeft vooral op door hemzelf beschreven papier, maar daar leeft hij dan ook enorm intens. Of, zoals Aciman schrijft: "The tekst is nostalgic for the life it is to be a transcription of. But it is just as much transcription of that life's own desire to work itself into a book. To put it in very simple terms: the desire to write A la recherce is what the narrator's life was all about". Of, zoals Aciman nog weer later schrijft: "The real nostalgia is not for a place but for the record of that nostalgia". Pregnant is ook Acimans beeld van "prisoners who express their love for the free world by painting its portrait on their wall come to worship the wall and not the world". Elk hier en nu is vol van een ongrijpbaar elders, zoals ik eerder al zei; de volle lading van dat elders (alle grilligheden van het verlangen, alle ongrijpbare aspecten van het verleden en de nostalgie daarnaar) ontgaat ons in het leven van alledag omdat het enorme aandacht en ook verbeeldingskracht vraagt: vandaar dat dit elders alleen volop tot leven komt in rijke literaire werken als die van Proust. En daarom is verlangen naar het ongrijpbare leven, voor Proust zelf en voor de verteller in zijn roman, helemaal vervlochten met het verlangen naar het schrijven van die roman. Verlangen dus naar fictie, als "realm where memory and imagination traded places with the dizzying agility of an entrechat".
Aciman zegt hier hele mooie dingen over Proust, waar ik als idolate Proustfan erg van geniet. Hij doet dat met tastende zinnen, die nooit een definitieve kern bereiken en elkaar bovendien corrigeren: op Proustiaanse wijze dus, en op een manier die het raadsel vooral vergroot. Wat nog versterkt wordt door de even meanderende zinnen over andere schrijvers, die op net weer andere wijze met dezelfde thema's worstelen als Proust, en ook door de net weer andere perspectieven die Aciman in andere boeken (zoals "Alibi's") biedt op dezelfde Proust. Intrigerend daarbij is dat Aciman, door zo tastend te schrijven over Proust maar ook over Wordsworth, Svevo, Stendahl en anderen, indirect ook tastend schrijft over zijn eigen schrijverschap. Alleen indirect echter, wat de motieven van Aciman extra raadselachtig en intrigerend maakt. Dat laatste doet hij nog op allerlei andere manieren. Bijvoorbeeld door in sommige van zijn essays niet zozeer te schrijven over bepaalde ervaringen, maar over nooit voltooide verhalen die hij naar aanleiding van die ervaringen schreef. Aldus onderstrepend dat het hem vooral gaat om de verbeeldingskracht die vorm geeft aan die ervaringen, en aan het gevoel dat die vormgeving nooit ten volle kan slagen. Bovendien merken we vaak midden in een essay dat sommige ervaringen niet waar zijn gebeurd, maar zijn verzonnen. Waardoor we bij andere passages ons meteen afvragen of het nou fictie is of niet. En ook zijn persoonlijke geschiedenis wordt door Aciman met raadselachtige fictie doorregen. Hij heeft, ook naar eigen zeggen, de blik van de balling: hij is immers een uit Alexandrië verdreven Jood. Maar dat Joods- zijn wordt vervolgens geduid, of via tastende zinnen omcirkeld, in associaties met Wordsworth, Proust, Svevo, Stendahl. Of associaties met het Bijbelse verhaal over het Joodse volk dat werd verdreven uit Egypte. Of met meanderende mijmeringen over hoe voorvaderen van Aciman door vele landen dwaalden, daarbij vele identiteiten aannamen of veinsden aan te nemen, soms meerdere keren tot meerdere godsdiensten werden bekeerd of veinsden te zijn bekeerd en dan steeds hun eigenlijk geloof - voor zover oprecht aanwezig- verborgen.
Kortom: hoe meer stukken je van Aciman leest, hoe pluriformer hij wordt, en hoe minder je weet wie hij in de kern eigenlijk is. Je krijgt alleen elkaar tegensprekende glimpen, en dat is precies de bedoeling. In een van zijn stukken schrijft Aciman enorm suggestief over Matisse, die er bewust voor koos om ons in allerlei schilderijen alleen maar een glimp of zelfs alleen maar een suggestie voor ogen te toveren van de zee die hem zo fascineerde. Hij ging niet als een toerist op het strand staan, maar nam afstand, schilderde een voorgrond met daarin bijvoorbeeld een raam met gesloten luiken, en daar doorheen zag je net een glimp die het vermoeden opriep van de zee verderop. Maar juist die glimp, juist die tantaliserende indirectheid, wekt verlangen, doet een appel op onze verbeeldingskracht. En Acimans stukken hebben precies dezelfde soort tantaliserende indirectheid. Wat hij ons indirect vertelt in zijn passages over Matisse.
"Valse papieren" bundelt dus essays over verlangen die door hun stijl en vorm een appel doen op ons verlangen. Door die essays kijk ik nu voor even anders naar de dingen in mijn eigen kamer, omdat ik voor even besef dat ze in mijn hoofd ook zoveel andere dingen zijn dan de dingen in mijn kamer. En door die essays verlang ik naar nog weer andere boeken van André Aciman.
January 23, 2024
Dramatic man writes lyrically about things that feel real and things that feel like someone describing a smell you have never smelled before—and are not particularly interested in smelling.
February 1, 2021
Loved. As always, beautiful reflections on the construction of time, nostalgia, longing, memory. In particular here, over and over again, the idea that home is defined by a place's ability to transport you elsewhere, to another memory of another home. Shadow cities is what he calls them.
So much good in this! And "In Search of Blue" is maybe my most favorite thing I've read on summer and "the sea."
So much good in this! And "In Search of Blue" is maybe my most favorite thing I've read on summer and "the sea."
January 13, 2022
A bunch of indulgent but very beautifully written essays about exile, loss, and nostalgia.
January 28, 2024
no more male yapping…
“what do you do with so much blue once you’ve seen it?”
“what do you do with so much blue once you’ve seen it?”
July 23, 2022
"Not knowing how to let go of things was nothing more than the mirror image of not knowing how to take them when they were offered, for my deepest fear of all,
was of living directly under the noonday
sun, without the shadows of past or future."
"With each new love, we invent a new way of charting our lives, of realigning our internal calendars. But where one sorrow should bury another, two sorrows coexist instead, face-to-face, like the young queen and the old queen sitting across the dinner table, each wishing the venom in her eyes were in the other’s food—except that the two are in me, and the poison I take, I make."
"For the tempest is not just what brings us to the island. The tempest is the island. It is the insoluble knot we can’t leave behind but bring with us wherever we go, it is who we are when we are alone and no one else is looking: it is our tussle with the one person we can never outgrow but fear we’ll never become. It is, in the end, how we make sense of our lives when we know there is no sense to be made."
"I’ve never, ever kept in touch with the past but have let it drift almost as though it weren’t my past, because what was mine, ultimately, was not others but my dreams and fictions of others, which is to say, that what truly mattered was not their love but mine, mine despite theirs, me without them, the lonely me, the me that never goes away, the me who has no shape, no voice, no age, but who remains forever a wanting, angry, beseeching me, because I can never think of me except through others and am therefore always attached to something else, someone else, which is why I’m never in one spot, never in one person, never on one page or on one side of the street or one side of the table, but scattered in time as well."
was of living directly under the noonday
sun, without the shadows of past or future."
"With each new love, we invent a new way of charting our lives, of realigning our internal calendars. But where one sorrow should bury another, two sorrows coexist instead, face-to-face, like the young queen and the old queen sitting across the dinner table, each wishing the venom in her eyes were in the other’s food—except that the two are in me, and the poison I take, I make."
"For the tempest is not just what brings us to the island. The tempest is the island. It is the insoluble knot we can’t leave behind but bring with us wherever we go, it is who we are when we are alone and no one else is looking: it is our tussle with the one person we can never outgrow but fear we’ll never become. It is, in the end, how we make sense of our lives when we know there is no sense to be made."
"I’ve never, ever kept in touch with the past but have let it drift almost as though it weren’t my past, because what was mine, ultimately, was not others but my dreams and fictions of others, which is to say, that what truly mattered was not their love but mine, mine despite theirs, me without them, the lonely me, the me that never goes away, the me who has no shape, no voice, no age, but who remains forever a wanting, angry, beseeching me, because I can never think of me except through others and am therefore always attached to something else, someone else, which is why I’m never in one spot, never in one person, never on one page or on one side of the street or one side of the table, but scattered in time as well."
February 11, 2010
When i started the book a while back, i wrote:
It is amazing how Aciman in these articles beautifully brings to paper the feelings of exile and nostalgia, the attempt to to calm oneself and find oneself around the world. and It is amazing how once again like in his novel i can identify with him.
Now, after a long interval, I just finished the book and I am even more into him than before. I had almost forgotten how much i feel this man. How his words mean so much especially on these days:
"I wanted everything to remain the same. Because this, too, is typical of people who have lost everything, including their roots or their ability to grow new ones... An exile is not just someone who has lost his home, he is someone who can't find another, who can't think of another. Some no longer even know what home means."
I kind of want to declare that in this man, Bolano and Lawrence Durrell, come together over time and space and sit and write simple articles rather than complicated stories.
It is amazing how Aciman in these articles beautifully brings to paper the feelings of exile and nostalgia, the attempt to to calm oneself and find oneself around the world. and It is amazing how once again like in his novel i can identify with him.
Now, after a long interval, I just finished the book and I am even more into him than before. I had almost forgotten how much i feel this man. How his words mean so much especially on these days:
"I wanted everything to remain the same. Because this, too, is typical of people who have lost everything, including their roots or their ability to grow new ones... An exile is not just someone who has lost his home, he is someone who can't find another, who can't think of another. Some no longer even know what home means."
I kind of want to declare that in this man, Bolano and Lawrence Durrell, come together over time and space and sit and write simple articles rather than complicated stories.
May 15, 2011
okay book. decent travel narrative of someone who never seems to be able to identify himself with a geographic location, more of the idea of said location before or after being there, even to the point where he is in a place he wants to visit, and wishes he was there at a different time, or the place he is reminds him of another place. or the most confusing of all, he finds that the only way to enjoy himself in a place is to live it nostalgically in the present, thinking of the place he left and where he will return to with memories fonder after the fact than during. its a little convoluted, but a fairly quick read. i can identify with him to a certain extent, but it seems that no matter where he is, he is in exile and wants to be somewhere else. after a few chapters like that, it gets a little boring. very descriptive author however.
February 11, 2022
I found myself in this book, same way I found myself in CMBYN. In both, through nostalgia and raw emotions. Aciman, I think, understands human emotion so well and knows how to say things in ways that tug at heartstrings. He is an observer; he notices things and then does his magic with words. In every page I was like, hey, yes, I've felt this but I hadn't brought it to consciousness! Like when he points out that silence can be amplified by noise. Who notices that? I also loved finding bits of Elio in Aciman. I loved that and so much more. Happy to have read this book.
October 7, 2019
My favourite book of Aciman’s, which is saying a lot as I reckon I’ve read them all. No one captures longing as well as he does, the king of angst and nostalgic would-have-beens. He writes about places, homes, loves and, moreover, the sense of belonging so eloquently he makes me want to pick up a pen myself. Thank you Andre.
July 4, 2015
A travel book that is so much more than a travel book. Travel writing at its highest form, mixed with reflections on our connection to places, how they influence our lives and how our perceptions of them changes with time. Beautiful, candid, moving at times, looking forward to reading more books by Aciman.
September 21, 2020
"Does a place become one's home because this is where one read the greatest number of books about other places?"
- from "Shadow Cities"
Aciman proves, as always, an able companion for an intense bout of autumn wistfulness. This collection is not as refined as Alibis, but you'll find early glimmers of his insights herein.
- from "Shadow Cities"
Aciman proves, as always, an able companion for an intense bout of autumn wistfulness. This collection is not as refined as Alibis, but you'll find early glimmers of his insights herein.
February 3, 2017
Beautiful writing, but an entire book awash in nostalgia was a bit too much for me.
Read
June 22, 2020I've loved reading Andre Aciman's writing in the past, particularly in Out of Egypt. And as far as themes go, I don't think there is one closer to his heart than his family's exile from Alexandria. This collection of essays sees a lot of his life's experiences through the lens of being an exile, and while some did miss their mark for me, a few hit the spot just perfectly.
My favorite essays were In search of Blue, Square Lamartine and Underground. The first is a description of an impromptu holiday that works on so many levels, memory, musing, art history, travelogue. The other two are set in New York, one in a somewhat decrepit public park and the other in an abandoned subway station. I found both to be very heartfelt portrayals of a city that continues to fascinate me.
Would recommend to anyone who can forgive the author's obsession with what happened in Alexandria and read for the unexpected pleasure of finding something that echoes with a very specific memory or feeling of your own.
My favorite essays were In search of Blue, Square Lamartine and Underground. The first is a description of an impromptu holiday that works on so many levels, memory, musing, art history, travelogue. The other two are set in New York, one in a somewhat decrepit public park and the other in an abandoned subway station. I found both to be very heartfelt portrayals of a city that continues to fascinate me.
Would recommend to anyone who can forgive the author's obsession with what happened in Alexandria and read for the unexpected pleasure of finding something that echoes with a very specific memory or feeling of your own.
December 28, 2023
Very poignant and accurate descriptions about expatriation, nostalgia, melancholy, being stuck between different countries, roots, times, etc. My favourite section was the pensione eolo.
The 3 or 4 stories I didn’t like were all ones where he focused on his relationships with other people, because they seemed boring and came off a bit pathetic (sorry).
“I wanted everything to remain the same. Because this, too, is typical of people who have lost everything, including their roots or their ability to grow new ones. They may be mobile, scattered, nomadic, dislodged, but in their jittery state of transience they are thoroughly stationary. It is precisely because you have no roots that you don’t budge, that you fear change, that you’ll build on anything, rather than look for land. An exile is not just someone who has lost his home; he is someone who can’t find another, who can’t think of another”
“An exile reads change the way he reads time, memory, self, love, fear, beauty: in the key of loss.”
The 3 or 4 stories I didn’t like were all ones where he focused on his relationships with other people, because they seemed boring and came off a bit pathetic (sorry).
“I wanted everything to remain the same. Because this, too, is typical of people who have lost everything, including their roots or their ability to grow new ones. They may be mobile, scattered, nomadic, dislodged, but in their jittery state of transience they are thoroughly stationary. It is precisely because you have no roots that you don’t budge, that you fear change, that you’ll build on anything, rather than look for land. An exile is not just someone who has lost his home; he is someone who can’t find another, who can’t think of another”
“An exile reads change the way he reads time, memory, self, love, fear, beauty: in the key of loss.”
March 25, 2025
Absolutely loved this. Re inspired my love for literature even though this is technically a non fiction set of essays. The way Aciman writes is just so evocative and stirring. The chapter on the sea was especially transportive and beautiful and reminded me what it feels like to be a human being in the world.
Some favorite quotes:
“And yet this is how I learned to worship the sea: in abrupt slices, in thwarted splendor, as if the whole thing were unreal and untenable” p23
“Does a place become one’s home because this is where one read the greatest number of books about other places?” p45
“We are driven by something as simple and as obvious as the desire to be happy, and, if that fails, by the belief that we once have been” p71
“The fault lines of exile and diaspora always run deep, and we are always from elsewhere, and from elsewhere before that” p109
“I am a tiny thinking image caught in a hall of mirrors, thinking, among other things, about halls of mirrors” p138
“The site of nostalgia is nostalgia itself” p141
Some favorite quotes:
“And yet this is how I learned to worship the sea: in abrupt slices, in thwarted splendor, as if the whole thing were unreal and untenable” p23
“Does a place become one’s home because this is where one read the greatest number of books about other places?” p45
“We are driven by something as simple and as obvious as the desire to be happy, and, if that fails, by the belief that we once have been” p71
“The fault lines of exile and diaspora always run deep, and we are always from elsewhere, and from elsewhere before that” p109
“I am a tiny thinking image caught in a hall of mirrors, thinking, among other things, about halls of mirrors” p138
“The site of nostalgia is nostalgia itself” p141
August 19, 2018
I read this collection of essays for my Aciman-August challenge, wherein I wanted to read multiple books by this author, after falling head over heels for Call me By Your Name. In constrats to that book this is a collection of around fourteen essays, their themes ranging from exile, to home, to time, and all in all I did enjoy this book. There were times when it got a little too high brow for me and I got a little lost, but there were also times when an essay really touched me, in a way I don't usually associate with non-fiction. Aciman's writing style came through beautifully, and I can see myself returning to some of my favourites.
Looking for more bookish content? Look no further than www.cartonmanettedarnay.wordpress.com!
Looking for more bookish content? Look no further than www.cartonmanettedarnay.wordpress.com!
July 26, 2023
- “What do you do with so much blue once you’ve seen it?”
- I picked this up to read in Egypt but it ended up surfacing a lot of nostalgia for my childhood instead of reflecting the world around me which is ironic and the perfect reaction.
- I think “remembering things better than you ever knew them” is a symptom of being a writer… it feels natural to populate your work with an embellished version of what you pull from your past but this also made me think about how the past affects me now, wondering what would have made me different, using my own life as a yardstick to understand others, and how far apart are my two pasts- the one that happened and the one i remember? Does it matter if they don’t recognize each other?
- I picked this up to read in Egypt but it ended up surfacing a lot of nostalgia for my childhood instead of reflecting the world around me which is ironic and the perfect reaction.
- I think “remembering things better than you ever knew them” is a symptom of being a writer… it feels natural to populate your work with an embellished version of what you pull from your past but this also made me think about how the past affects me now, wondering what would have made me different, using my own life as a yardstick to understand others, and how far apart are my two pasts- the one that happened and the one i remember? Does it matter if they don’t recognize each other?
November 13, 2023
This was a surprise to me. I had never read Aciman, and these themes, exile, and memory, love, are themes I was looking to read about. I love his sensitivity. He speaks a lot about how sometimes imagining a place where you can't return to is even more important than being in the place itself. How sometimes when you live in a place it is not a beatiful or feels as necessary as when you are remembering and missing that place. He has a strong relationship to Alexandria, where he is from, but where he has not lived in a long time. My favorite essay is In Search of Blue, which is about his relationship to the sea, about growing near the sea. Really, I just loved this book, and I intend to read more by Aciman.
December 3, 2022
Growing up, I never really knew anyone who had my family’s story of exile. I’m the daughter of a Jewish refugee also kicked out of Egypt. Aciman’s words are not only beautiful, they also reflect the experiences of Jews with multiple identities forcibly kicked out of Egypt. I’ve read nearly all of his books this year and this one is one of favourites. “ The fault lines of exile and diaspora always run deep, and we are always from elsewhere, and from elsewhere before that.”
Merci pour tes mots M. Aciman!
Merci pour tes mots M. Aciman!
May 31, 2021
I don’t know much about Marcel Proust but I know Aciman is a Proust scholar. Lots of navel gazing, wishing he was in one place and when he gets there he wants to go back to the other place. I loved “Out of Egypt” and the first couple of chapters gave us some explanations as to his family’s life there. It reminded me of a song from Stephen Sondheim’s follies, Buddie’s blues. Buddy always wants to be where he’s not and so does Aciman
September 27, 2022
I really like his writing; the reminiscences of how he has memories of Alexandria when in Rome, or Paris, or the Upper West Side are poignantly written. Sometimes it is hard to understand his metaphors but they are at least very well constructed. The stories mostly relate to the theme of a lost Egyptian past. I enjoyed reading the book as a historical document on a culture that is no longer there (cosmopolitan Alexandria) as much as a set of personal remembrances.
December 4, 2022
"Ultimately, the real site of nostalgia is not the place that was lost or the place that was never quite had in the first place; it is the text that must record that loss. In fact, the act of recording the loss is the ultimate homecoming, inasmuch as the act of recording one’s inability to find one’s home on going back to it becomes a homecoming as well. Reading about this paradox is a homecoming. Musing and trying to sort out this paradox is a homecoming."
May 1, 2018
Absolutely loved this series of essays on nostalgia, love, and relating those concepts to space. Like I fully expected to fall in love with Aciman's essays, but I don't think I expected to fall in love with them this hard, they were absolutely wonderful and I was teary-eyed not too infrequently.
May 15, 2021
Boring, depressing, a few interesting passages
Displaying 1 - 30 of 57 reviews