Branca de Castela
Branca de Castela, nada en Palencia o 4 de marzo de 1188 e finada en Melun en 1252, foi unha infanta de Castela e raíña consorte de Francia polo seu matrimonio co rei Lois VIII. Foi nai do rei Lois IX, quen foi canonizado.
Orixes familiares
[editar | editar a fonte]Branca foi filla do rei Afonso VIII de Castela e da súa esposa, a raíña Lionor de Plantagenet. Os seus avós paternos foron os reis Sancho III de Castela e a súa esposa Branca Garcés de Navarra e os maternos o rei Henrique II de Inglaterra e a súa esposa Aliénor de Aquitania. Foron os seus irmáns, entre outros, o rei Henrique I de Castela e a raíña Berenguela, nai de Fernando III de Castela, rei de Castela e León.[1]
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Nada en Palencia en 1188 foi aleitada por unha ama de cría proveniente do lugar de La Serna chamada Sancha López, a cal foi recompensada xunto ao seu marido Martín García con boas terras de labranza segundo o privilexio no cartulario do mosteiro de Santa María de la Vega. Afonso VIII confiou a Pedro Rodríguez de Castro e á súa muller Urraca Rodríguez de Guzmán a crianza da infanta Branca na súa casa de Itero de la Vega, puerula infantissa Domina Branca, nutriente in domo Petri roderici de Castro.[2] Na súa mocidade visitou varias veces a abadía de Santa María la Real de Las Huelgas,[3] fundada polos seus pais.[4]
Como consecuencia do tratado de Le Goulet, Filipe II Augusto de Francia e Xoán I de Inglaterra acordaron que o herdeiro ao trono de Francia, o futuro Lois VIII, casase cunha infanta de Castela. Os embaixadores de ambos os reinos en 1199 levaron a cabo as negociacións para o matrimonio e en 1200, a xa anciá Aliénor de Aquitania, desprazouse a Castela, onde reinaba a súa filla Lionor, para coñecer as súas netas e decidir cal sería a futura «raíña da Flor de Lis».[5] A intención orixinal era levar como prometida do príncipe Lois a entón filla máis vella solteira dos reis de Castela, Urraca, pero ao final Lionor escolleu a súa segunda neta Branca, xa que ao seu parecer, esta infanta encaixaría mellor na corte de Francia. Con apenas doce anos a infanta Branca despediuse dos seus pais e irmáns e emprendeu viaxe coa súa avoa cara a Francia e pouco despois, o 22 de maio de 1200 celebrouse a voda co herdeiro da coroa.[5][3]
Ao morrer Filipe, o 14 de xullo de 1223, ocupou o trono o marido de Branca co nome de Lois VIII. Aos tres anos, Lois morreu de disentería á volta dunha campaña militar pola que pretendía recuperar o Mediodía para Francia.
Branca foi unha eficaz conselleira do seu marido. Nai de varios fillos, o segundo dos sobreviventes, Lois, foi proclamado rei á morte do seu pai, contando soamente doce anos de idade, en 1226. Branca foi nomeada rexente, enfrontándose aos problemas perentorios do seu tempo, como as pugnas con Inglaterra, o conflito cos cátaros e as presións da nobreza.
En 1236, doou as súas propiedades en Pontoise así como outras terras para a edificación dun mosteiro que fundou en 1242 co nome de Notre-Dame-la-Royale en honra á Virxe María, aínda que o nome que prevaleceu foi o de abadía de Maubuisson.[6][7]
En 1248, Branca volveu ser rexente durante a ausencia de Lois IX pola cruzada, proxecto ao que ela se opuxo fortemente. Nos desastres que seguiron, mantivo a paz, mentres baleiraba o país de homes e diñeiro para axudar o seu fillo en Oriente. Caeu enferma en Melun en novembro de 1252 e foi levada a París, mais viviu só uns poucos días.[8] Recibiu sepultura na abadía de Maubisson.[7] Lois soubo da súa morte a primavera seguinte e disque non falou con ninguén durante os dous días seguintes.[9][5]
Matrimonio e descendencia
[editar | editar a fonte]Froito do seu matrimonio co rei Lois VIII de Francia naceron:
- Felipe (1209-1218), príncipe herdeiro
- Lois (1214-1270), quen sucedeu ao seu pai no trono.
- Roberto (1216-1250), conde de Artois
- Xoán (1219-1232)
- Afonso (1220-1271), conde de Poitiers e de Tolosa.
- Felipe Dagoberto (1222-1232)
- Isabel (1225-1269)
- Etienne (nada e morta en 1226)
- Carlos (1227-1285), conde de Anjou e Maine e rei de Sicilia e de Nápoles.
Ascendencia
[editar | editar a fonte]Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Martínez Díez 2007, pp. 46-53.
- ↑ Salcedo Tapia 1992, p. 514-515.
- ↑ 3,0 3,1 Wheeler & Parsons 2002, p. 192-193.
- ↑ Shadis 2010, p. 40-41.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 Martínez Díez 2007, p. 49.
- ↑ Michel 1907, pp. 448–449.
- ↑ 7,0 7,1 Klaniczay 2002, p. 236.
- ↑
- Este artigo contén textos da edición de 1911 da Encyclopædia Britannica, dispoñible sen restricións coñecidas de dereito de autor.
- Élie Berger, "Histoire de Blanche de Castille, reine de France", en Bibliothèque des écoles françaises d'Athènes et de Rome, vol lxx. (París, 1895)
- Le Nain de Tillemont, "Vie de Saint Louis", ed. por J. de Gaulle para Société de l'histoire de France (6 vols., 1847-1851)
- Paulin Paris, "Nouvelles recherches sur les mœurs de la reine Blanche et de Thibaud", en Cabinet historique (1858).
- Este artigo contén textos da edición de 1911 da Encyclopædia Britannica, dispoñible sen restricións coñecidas de dereito de autor.
- ↑ Bradbury 2007, p. 213.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Branca de Castela |
Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Klaniczay, Gábor (2002). Holy rulers and blessed princesses: dynastic cults in medieval central Europe (en inglés). Traducido do húngaro. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 9780521420181.
- Michel, André (1907). Ernest Leroux, ed. "Sculptures françaises (reseña)". Revue archéologique (en francés) (París). Vol. X: 448–450.
- Martínez Díez, Gonzalo (2007). Alfonso VIII, rey de Castilla y Toledo (1158-1214). Xixón: Ediciones Trea. ISBN 978-84-9704-327-4.
- Pernoud, Régine (2002). Blanca de Castilla: la gran reina de la Europa medieval. Barcelona: Belacqua. ISBN 84-95894-18-1.
- Salcedo Tapia, Modesto (1992). "Noticias y documentos de Itero de la Vega". Publicaciones de la Institución Tello Téllez de Meneses (Palencia: Institución Tello Téllez de Meneses) (63): 495–612. ISSN 0210-7317.