Gonzalo Fernández de Córdoba

Gonzalo Fernández de Córdoba
	;
Biografía
Nacemento	(es) Gonzalo Fernández de Córdoba y Enríquez de Aguilar ; 1 de setembro de 1453 (Gregoriano) ; Montilla, España
Morte	2 de decembro de 1515 (Gregoriano) (62 anos); Granada, España
Causa da morte	malaria
Viceroy of Naples (en)
Duke of Terranova (en) Duchy of Terranova (en)
Duke of Andría (en) Duchy of Andria (en)
Duke of Santángelo (en) Duchy of Santángelo (en)
Duke of Sessa (en) Duchy of Sessa (en)
Duke of Montalto (en) Duchy of Montalto (en)
Datos persoais
Outros nomes	El Gran Capitán
Actividade
Campo de traballo	Militar, política e Reconquista
Ocupación	oficial, líder militar, militar, político
Período de actividade	1464 (Gregoriano) -
Carreira militar
Lealdade	Coroa de Castela
Rango militar	Xeneral
Conflito	Guerras italianas ; Guerra de Sucesión Castelá ; guerra de Granada ; Italian War of 1494–1495 (en) ; Guerra otomano-veneziana (1499–1503) (pt) ; Italian Wars of 1499–1504 (en) ; Batalla de Ceriñola ; Battle of Garigliano (en)
Outro
Título	Duque ; Duke of Terranova (en) ; Duke of Andría (en) ; Duke of Santángelo (en) ; Duke of Sessa (en) ; Duke of Montalto (en)
Cónxuxe	María Manrique de Lara Figueroa
Premios
	Comendador da Ordem de Santiago (pt) ;
Descrito pola fonte	Meyers Konversations-Lexikon, 4ª edición (1885–1890); Enciclopedia militar Sytin; Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron

Gonzalo Fernández de Córdoba, nado en Montilla o 1 de setembro de 1453 e finado en Granada o 2 de decembro de 1515, foi un militar español, alcumado O Gran Capitán. Loitou na conquista de Granada e na Guerra de Nápoles ás ordes dos Reis Católicos, e está considerado o inventor da guerra moderna.

Traxectoria

De neno foi parte do séquito de Isabel a Católica. Loitou a favor de Isabel na guerra civil castelá e en Granada. En recompensa polos seus destacados servizos, recibiu unha encomenda da Orde de Santiago, señorío de Orjiva e algunhas rendas sobre a seda granadina, o cal contribuíu a que se enriquecese.

A guerra de Italia

En 1495 foi chamado á guerra de Nápoles, onde tanto Fernando II de Aragón e o rei de Francia (naquel momento Lois XII). Tras unha curta campaña de tres anos e tras acadar importantes triunfos, volveu a España. Alí foi nomeado duque de Santángelo.

En 1500 foi enviado de novo a Nápoles para consolidar a posición de España en Nápoles tras un tratado con Francia. Os roces cos exércitos franceses, porén, conduciron ó enfrontamento con estes. Os franceses superaban amplamente en número ós españois, o que fixo que o Gran Capitán seguise tácticas defensivas, refuxiándose en prazas fortes. A grande estratexia do Gran Capitán conduciu á vitoria sobre os franceses en Ceriñola, en 1503. O comandante francés, o duque de Nemours, morreu en combate.

Grazas a esta vitoria, o exército español apropiouse de todo o reino de Nápoles. Lois XII de Francia mandou un novo exército, que foi derrotado en 1504 en Garellano. Tras estes acontecementos, o exército francés rendeuse en Gaeta.

De vicerrei á perda do favor real

Terminada a guerra de Nápoles gobernou como vicerrei de Nápoles durante catro anos, mais foi deposto do goberno por temores de Fernando de Aragón de que se volvese demasiado poderoso e se independizase. O Gran Capitán intentou dar contas ó rei de que non tiña pensado traizoalo (no Arquivo de Simancas).

O Gran Capitán retirouse a entón a Loja, aínda que tiña desexos de volver a Italia, e morreu en 1515.

Véxase tamén