HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Gisteren een gezellige dag bij mijn vriendin Stan en na een lekkere lunch, Stan kan goed koken, besloten we nog even een kringloop te bezoeken. In Lisse deze keer, op een industrieterrein in een grote hal, heel ongezellig.  Bij binnenkomst liepen we meteen tegen de kerstspullen op waar we alletwee van gruwen dus we liepen snel door. Er was ontzettend veel serviesgoed, gereedschap en ook een grote boekenafdeling. Op de bovenverdieping stonden de wat oudere spullen waaronder deze twee antieke kinderstoelen met als tegenhanger de moderne felgroene kinderstoel. En tussen die duizenden spullen die een tweede eigenaar zochten vond ik iets wat ik wel kon gebruiken. Een klein aardappelpannetje want van die van ons in het Franse huis is een handvat kapot en van de zomer er echt helemaal afgebroken vertelde Mart. Niet zo gek want het was een veelgebruikt pannetje van een een pannenset waar we mee begonnen toen we trouwden. Voor 4.50 euro een bijna nieuw pannetje. En dan die twee toilettasjes...

Begin deze week kreeg ik een ontzettend leuk pakje in de post en in dat pakje zat dit boekje , Frans Taalpuzzelen. Het kwam van blogvriendin Els  die de moeite nam om dit voor mij te kopen en met een lief kattebelletje naar mij te versturen.   Het boekje is echt ontzetten leuk, allerlei puzzels dienen zich aan en aan mij om die op te lossen. Grappig, ik puzzel nooit. Echt nooit gedaan maar ik zie dit toch als een uitdaging, zeker ook omdat de puzzels allemaal met de franse taal te maken hebben en dat is toch mijn lievelingstaal. Wie weet, ga ik door dit boekje een nieuwe hobby ontwikkelen, puzzelen. Bedankt Els, voor dit leuke cadeautje.

Na een heerlijke week in het Franse huis samen met Mart en kinderen en kleinkinderen ben ik weer terug in Nederland. Wat hebben we genoten met zijn allen. En ik kan hier weer weken op teren.  Gisteren was vriendin Maria jarig en omdat ze 95 jaar werd zou het het vieren in een uitspanning in Lage Vuursche. Ze is daar geboren en Kees ligt er begraven, een bijzondere band dus met die plek. Ik wilde er zo graag heen dat ik brutaalweg gisterochtend een neef van haar heb gebeld. Geen enkel probleem en ik stelde voor om mij van station Woerden op te pikken. Aldus geschiedde. Ze wist niets van mijn komst en was totaal overdonderd. We begonnen alletwee te huilen maar zeiden tegelijkertijd dat we niet zouden gaan huilen. Wat waren we blij elkaar weer te zien nadat we  de laatste maanden urenlang met elkaar gepraat hebben over de telefoon . Ik kende er bijna niemand maar toch had ik leuke gesprekken met veel mensen. De jarige trof het, het was prachtig weer en we konden buiten blijven zi...

  Ze wordt eind van de week 76 jaar oud, mijn vriendin Stan en we zaten al bij elkaar in de klas op de kleuterschool en daarna de lagere school.Toen we een jaar of achtien waren werden we vriendinnen en die vriendschap is er nog steeds en die gaat nooit meer over. Ik ging gisteren bij haar op bezoek en we zouden wat leuks gaan doen. Maar eerst dronken we koffie met gevulde speculaas en we kletsten. We hadden elkaar een poosje niet gezien dus we hadden veel bij te praten. Daarna  aten we eerst maar een kopje kippensoep met een lekker broodje, dat leuks gingen we daarna wel doen want we waren nog niet uitgekletst. Tegen theetijd hadden we het nog druk met kletsten en we besloten dat leuks maar een andere keer te gaan doen want ze had heerlijke chocolade bij de thee. Ik ging om half vijf weg, eigenlijk een half uur te laat waardoor ik dik in de file zat. Maar ik had het er voor over, we hadden samen weer een geweldige dag gehad zonder dat we iets leuks deden.  Doen we een vo...

We hebben wat standvastiger weer de laatste weken, warm zelfs zo nu en dan, alhoewel... afgelopen zondag viel er weer veel regen. Goed voor de tuin zeggen we dan en berusten erin.  Dus in plaats van zondag gingen we dinsdag fietsen, een mens wil er toch even tussenuit af en toe. We fietsten vanaf Joyeuse nog zuidelijker en dat is aan de temperatuur daar te merken, die ligt zeker vijf graden hoger dan bij ons op de berg. Dit is de brug van Chambonas die over de rivier de Chassezac gebouwd is met op de achtergrond het kasteel van Chambonas. Hier is het kasteel nog wat beter te zien, het is nog steeds privé bezit. We bleven aan deze kant van de rivier maar ik ben even de brug opgelopen om het kasteel wat beter in beeld te krijgen. Het viel me direct op toen we daar fietsten, er stonden veel wegkruizen langs de weg, een teken dat dit een katholieke streek is (geweest). In ons deel van de Ardèche zie je ze niet, hier leefden veel protestanten. Privas is de voormalige hoofdstad van de Hu...

Verleden jaar hadden we met onze Belgische vrienden, twee echtparen, heerlijk gegeten in Aintraigues en Maria had dat op mijn blog gelezen. Daar wilde zij ook graag naar toe, ze had het er steeds over het afgelopen jaar. Geen probleem hoor, Antraigues is een leuk dorp en naar dat restaurant wilden we met liefde nog een keer. De auto werd beneden geparkeerd en we liepen via een pad omhoog naar de huizen. Langs het pad drie grote vlinderstruiken in verschillende tinten. Even verderop een flinke hortensia, ze staan nu overal in bloei. Hier kan je naar een hoger gelegen terras lopen wat ook bij het restaurant hoort. Maar wij liepen naar het lagergelegen terras wat we van verleden jaar kenden. We waren vroeg, er was nog niemand dus ik kon een mooie foto nemen zonder iemand te storen. Ik zal verleden jaar ongetwijfeld ook zo'n soort foto gebruikt hebben op mijn blog maar heb er geen probleem mee dat nu weer te doen. Zoiets moois mag gezien worden. We namen alle drie de schotel met vlees,...

In hun tijd kwamen Maria en haar man Kees vaak in Aubenas dus daar wilde zij nog weleens rondkijken. Zo gezegd, zo gedaan. Het kasteel van Aubenas is gebouwd in de dertiende eeuw. Het is verheven tot nationaal monument. De restauratie is voltooid en het kasteel ligt er prachtig bij. In de 17e eeuw liet Jean-Baptiste D'Ornano het kasteel verfraaien. Er kwamen meer vensters en hij liet de daken dekken in de stijl van Bourgondische daken. Het lijkt wel of er confetti uitgestrooid is op het grote middenstuk van het dak. Leuk die kleurtjes. Het Hotel de Ville (stadhuis) is ondergebracht in het gebouw wat aan het kasteel grenst. Net toen ik Mart instructies gaf om de twee dames in zijn gezelschap charmant op de foto te zetten bood een aardige Nederlandse vrouw aan om dat te doen zodat hij er bij kon gaan staan. Hij maakte er dankbaar gebruik van want hij houdt helemaal niet van fotograferen. Maria tevreden want zij wil graag wat foto's ter herinnering aan haar bezoek aan de Ardèche. ...

Met wat vertraging kwam onze vriendin Maria gistermiddag aan op Gare TGV van Valence. Blij dat we elkaar weer in goede gezondheid zagen reden we naar huis waar ze zich weer direct thuis voelde zoals ze het zelf benoemde. Het was ondertussen al ver in de middag dus na een kopje koffie begon ik met de voorbereidingen voor de maaltijd en Mart en Maria installeerden zich voor de televisie om dé wedstrijd te gaan zien. De broodmachine kneedde ondertussen het pizzadeeg en ik sneed ham en artisjok wat kleiner. Halverwege de eerste helft van de wedstrijd was de pizza klaar en ik serveerde  hem op de tafel voor de televisie. Moet kunnen voor een keertje. Hij was heerlijk, de pizza met ham, artisjok en mozzarella. Als toetje hadden we eigen frambozen met een toefje slagroom. Nou, Nederland won van Roemenië, dat zullen de meesten van jullie ondertussen wel weten en we waren alledrie blij, Mart het meest. Hij bekeek nog een wedstrijd en Maria en ik bespraken wat we afgelopen jaar zoal gelezen ...

Emie  is mijn oudste blogvriendin. Wij begonnen elkaars blog te volgen in augustus 2012 en ontmoetten elkaar in het echt in januari 2015 en hebben dat met een onderbreking in de coronatijd sindsdien ieder jaar gedaan. Het ene jaar bij mij en het andere jaar bij haar. Deze keer ging ik naar Delft en nadat we koffie gedronken hadden reden we naar duurzaamheidscentrum De Papaver in het Delftse Hout. Dit is een  plek om meer te leren of bezig te zijn met duurzaamheid en natuur. Ze organiseren natuurexcursies en gastlessen voor basisscholen en lenen lespakketten uit over natuur en milieu.  In het zonnetje hebben we lekker door de tuinen lopen dwalen waarin veel kruiden en planten met aparte namen die ik beslist niet kende. Maar deze natuurlijk wel, de sleutelbloem (primula) die hier enthousiast stond te bloeien. Nog even en dan zijn we weer op onze plek in Frankrijk waar ze volop staan. Er zijn mooie terrassen waar je kan genieten van een kopje koffie of thee wat verschillende...

Mijn vriendin Stan verjaarde afgelopen week en omdat ze 75 een mooie leeftijd vond gaf ze een feestje. Zussen, nichten, vriendinnen en haar kinderen kwamen bijeen voor een heerlijke lunch. We waren met zijn twintigen en het was natuurlijk geweldig om iedereen weer te zien, zo vertrouwd allemaal. Zoals ik wel meer verteld heb op dit blog kennen wij elkaar al van de kleuter- en lagere school en in onze tienerjaren werden we vriendinnen en dat is nooit meer gestopt.  Heerlijk bijgepraat met verschillende mensen, afspraken gemaakt en tegen Stan gezegd dat ik zodra ik weer kan auto rijden na haar toekom met een pakje zeer oude brieven uit mijn schatkist waar zij heel nieuwsgierig naar werd.

Blogvriendin Mieke en haar man kwamen op bezoek en Mieke bracht een cadeautje mee. Een tas, zelfgemaakt natuurlijk, dat kan je van een goede naaister als Mieke verwachten. Alleen de stof al, zo mooi.  Echinacea's (zonnehoed), een van mijn lievelingsbloemen, ik heb ze in het wit en rood in de Franse border.  Maar verrassing, binnenstebuiten heeft de tas hetzelfde motief maar dan in een andere kleur. Kan je nog eens afwisselen, hoe leuk is dat. En dat is nog niet alles, in de tas ook een klein tasje met rits bovenop. Handig voor klein spulltjes. Nou, ik ga met plezier op stap met dit leuke en handige tasje. We hadden een gezellige dag, wij hebben met zijn vieren veel gemeenschappelijks om over te praten. Voor de lunch had ik een pan Marokkaanse soep met lekkere broodjes klaargemaakt. Het recept heeft al eens op mijn blog gestaan, zie hier .  

In mijn schatkist , die grote doos met correspondentie die ik laatst doorspitte, ontdekte ik ook een doldwaas gedicht van mijn dochter. Dat gedicht, gedateerd 20 oktober 1993, was ook verstuurd aan negen andere moeders van vriendinnen van mijn dochter. Wij moeders werden door onze dochters uitgenodigd voor een etentje. Waar dat zou zijn werd niet bekend gemaakt maar om ongelukken te vermijden zullen de dochters rijden stond er in het gedicht. Ik kon me nog wel herinneren hoe leuk het was, wat een plezier we hebben gehad met twintig vrouwen, moeders en dochters en verdraaid, een paar dagen nadat ik het gedicht had gelezen schoot me ook de naam van het restaurant te binnen. Dat was 'Moeders' aan de Rozengracht in Amsterdam. Toen ik het op internet zocht bleek het restaurant nog steeds te bestaan.  Toen dochter gisteravond kwam eten lag het gedicht op haar bord. Er werd meteen een fotootje van gemaakt wat natuurlijk rond ging op de groepsapp van de dames. Deze vriendinnengroep bes...

Onze vriendin Maria nam toen ze in het voorjaar bij ons op bezoek was deze ontzettend leuk tegeltjes voor ons mee. Ik was er meteen verliefd op, ik hou van dit soort kleine decoraties. Ik nam ze mee naar Nederland, vond ze in het Franse huis niet passen. Maar des te meer hier in de Krimpenerwaard met zijn wilgen en sloten waar als het ooit nog kan weer volop geschaatst zal worden. Leuk, die achterste schaatser! Ze hebben een mooi plekje gegregen op een lage kast in mijn blauw groepje.

Met vriendin Stan had ik afgesproken dat we weer eens bij de Bergstichting zouden gaan wandelen en eten en dat hebben we gisteren gedaan. Even wat uit leg over de Bergstichting.  Het woonzorgpark Willem van den Bergh is en uitgestrekt park aan de rand van Noordwijk, grenzend aan de duinen. Hier wonen, werken, leren en recreëren mensen, van jong tot oud met en zonder verstandelijke beperking en/of andere beperking.  Het park bestaat al bijna 100 jaar, Stan en ik zijn er mee opgegroeid. De bewoners en hun verzorgsters liepen vaak 's zaterdags door het dorp en als we 's zondags met mijn vader liepen te wandelen in de duinen kwamen we ze ook vaak tegen. Pa maakte dan altijd een praatje met de begeleidsters, hij kende er veel. Ons werd goed ingeprent dat we het woord 'gekken',wat natuurlijk heel gewoon was in die tijd, niet mochten gebruiken. Ik was er al meer geweest met Stan, in het restaurant op het park kan je lekker eten maar nu staat er al een aantal jaren een nieuw ...