HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Het aller, allerleukste in Italië vond ik deze autootjes. Bij de eerste die ik zag dacht ik dat het een oudje was uit lang vervlogen tijden maar de echtgenoot hielp me gauw uit de droom. 'Die karretjes worden hier nog gewoon nieuw gemaakt' zei hij en toen ik wat beter keek moest ik hem gelijk geven want alle spatschermen waren van kunststof. 'Geeft niet, ik vind ze nog steeds leuk'. Er rijden er echt heel veel, je ziet ze overal. Ze zijn ook verrekt handig, of je nu boer, wijnbouwer of metselaar bent. Ik had graag zo'n wagentje, bij wijze van spreken onder mijn arm, meegenomen. Ik weet een hele mooi route over binnendoor weggetjes naar Privas. Daar ga ik dan mijn boodschappen doen, ik laat er bij Mr. Bricolage nog een paar zakken cement voor de man op gooien en tuf dan weer naar huis. Zien jullie me al gaan?

Ergens met de auto onderweg in Italië wilden we koffiedrinken en stopten daarvoor in een klein stadje. We konden moeilijk een parkeerplaatsje vinden, er waren wegen afgesloten en het was er druk met auto's. Toen we een pleintje opliepen zag ik deze muzikant zitten maar verder nog niets. Er hingen wel veel van die mooie vlaggen in de straten. En ja hoor, even later, terwijl wij onze espresso stonden te drinken hoorden we muziek. We liepen naar buiten en daar kwam een muziekkorps aangemarcheerd, twee dansmariekes voorop. Nou kan je mij geen groter plezier doen dan met een muziekkorps voor mijn deur, heerlijk vind ik het. Ik sta meteen mee te huppelen als een klein kind. Maar er kwam meer, uiteindelijk bleken het vier korpsen te zijn. En jongens, wat speelden die mooi, hier kwam echt professionele muziek uit. Een plezier om naar te luisteren. Er werd naar het pleintje gemarcheerd waar de muzikanten zich opstelden op de grote trap voor de kerk en daar gaf ieder muziekko...

Toen wij in Florence op weg naar de Ponte Vecchio waren zag ik aan het eind van een zijstraat iets wat mijn nieuwsgierigheid wekte dus gingen we even kijken. Midden op een plein stond dit kunstwerk. Nou ja, kunstwerk...het is maar wat je er van vindt. We raakten aan de praat met een fotograaf en ik vertelde hem waar ik het kunstwerk op vond lijken, met een beetje fantasie begrijpen jullie wel wat ik bedoel. Hij begon breeduit te lachen en zei dat alle inwoners van Florence dezelfde mening hadden plus de meeste toeristen. Het kunstwerk was van een Rus, het zou er nog drie jaar blijven staan en was gemaakt van aluminium. Ach, zei hij, door al het commentaar op dat ding ben ik het bijna mooi gaan vinden, ik ben er van gaan houden. En ja, als ik nog eens goed kijk naar de foto kan ik hem begrijpen. (Al mijn foto's zijn altijd te vergroten door er op te klikken)

In mijn reisgids las ik dat deze kerk die we in Florence bezochten een prachtig interieur zou hebben. Een hele grote ruimte in de vorm van een kruis, dus middenschip met twee zijbeuken en er staat bijna niets in. Geen banken en geen altaar. Wel een groot kruisbeeld dat aan het plafond hangt, waarschijnlijk gemaakt aan het begin van de veertiende eeuw. Heerlijk rustig binnen dus we konden alles op ons gemak bekijken.   De kerk is vooral beroemd om haar vele fresco's die ik echt prachtig vond.  Een van de beroemdste is de fresco van de heilige drievuldigheid, in 1428 gemaakt. Het wordt geroemd als een van de eerste voorbeelden van het correct gebruik van perspectief en anatomie uit de renaissance.   Heel kleurrijk, hoe bestaat het na zoveel eeuwen, zijn de fresco's achter het hoofdaltaar met scènes uit het leven van Maria en Johannes de Doper. Ik bleef er naar kijken want er is zoveel op te zien. Niet voor niets is deze kerk erg beroemd. Het bevat ...

Er is zoveel te zien in Florence. Zullen hier fakkels in gestaan hebben vroegen we ons af, er was een hele rij op een oude muur van een groot gebouw. Ook de 'gewone' huizen in Florence zijn mooi, kijk alleen maar eens naar die fraaie raamomlijstingen. We bezoeken het Palazzo Medici-Riccardi, ooit de zetel van de machtige Medici-familie. Wat moet die mensen ongelooflijk rijk zijn geweest. Op een binnenplein was een net gespannen waar vogels van zwart papier aan vastgemaakt waren. Het gaf een heel fraai effect. Daar onder was een opstelling gemaakt van vierkante vlakken met foto's erop.   Waar vindt je zo'n prachtige markthal? Er is meer dan genoeg moois in Florence dus wordt er blijkbaar niet moeilijk over gedaan om onder deze eeuwenoude bogen een paar kramen neer te zetten. Als laatst liepen we naar de Ponte Vecchio, een beroemde middeleeuwse brug over de rivier de Arno. Op de brug allemaal juwelierswinkeltjes. Maar het leukst zijn toch die ge...

Florence, een stad vol gebouwen, kerken en kunstwerken. Je zou het overweldigend kunnen noemen. Gisteren wilde de wifi op de camping niet meewerken dus vandaag het (eerste) verslag. We waren met de trein gegaan en stapten uit op het hoofdstation vlakbij de dominicanenkerk Santa Maria Novella. Eerst liepen we langs de zijkant van de kerk die rond 1300 gebouwd is, mooi in zijn eenvoud. Maar de voorkant ziet er heel anders uit, die werd 150 jaar later gebouwd. Ik vind het een beetje te, maar goed, dat is een persoonlijke smaak. We kochten een kaartje en gingen binnen kijken en wat we daar zagen was prachtig, ik zal er nog een aparte blog over maken.   Toen we dit plein opliepen moesten we alle twee even naar lucht happen. De pracht en de praal van de gebouwen kwamen op ons af en dan al die mensen. Voor ons teveel van het goede, wij zijn plattelandsmensen, houden van eenvoud en zijn meer gericht op de natuur. Hier staan het Baptisterium, de oudste grote kerk in Florence, de...

Met prachtig weer maakten we vandaag onze laatste wandeling in het Toscaanse land en weer genoten we met volle teugen. Op een verlaten plek kwamen we dit huis met schuren tegen en wij kunnen het dan niet laten om het aan alle kanten te bekijken en te fantaseren wat je er mee zou kunnen doen.   Er waren nog mooie oude elementen bewaard waar ik dan tegelijk verliefd op word. In een schuur mooie houten karren, alleen geschikt om door paarden of ossen getrokken te worden. Dit raampje, in al zijn eenvoud, prachtig toch. Maar we hebben genoeg verbouwd in ons leven dus verder dan maar. Na een flinke stijging, vlak voor een dorpje deze kapel met een begraafplaatsje er om heen.   In het dorpje een klein kasteel, het Castellodi Montozzi en verder en paar prachtige huizen. We praten met een oude dame die wat Engels spreekt en ze vertelt over de grote droogte van het land die al negen maanden duurt. Er zijn zorgen over de schrale oogst van de olijven. Landbouwe...