HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Ik bestelde de tickets voor deze film al op 23 oktober en ondertussen heb ik op verschillende blogs recensies gelezen en die waren allemaal lovend. Wij bekeken hem gistermiddag. De film gaat over twee echtparen, vrienden van elkaar en hun twee dochters en die dochters krijgen een ongeluk. Verder ga ik niets vertellen over deze film, dat is al genoeg gedaan en van juist deze film moet je volgens mij zo weinig mogelijk weten, des te meer wordt je verrast. Maar ik beloof je, gedurende de hele film zit je figuurlijk gesproken op de punt van je stoel. Deze film is gebaseerd op 'We doen wat we kunnen' van schrijver en acteur Lykele Muus.  We troffen het, Filmhuis Gouda organiseert maandelijks op donderdagmiddag de Boek- en Film reeks Woorden worden beelden die steeds bestaat uit een lezing voorafgaand aan de filmvertoning. Waarom wil een regisseur per se dat ene boek verfilmen? Wat is er zo bijzonder aan? In de lezingen bespreekt programmeur van Filmhuis Gouda en tevens filmwetenscha...

 Even simpel als de titel is, zo eenvoudig is de documentaire ‘Être ét avoir’. Een klein schooltje in het zuiden van Frankrijk en een gedreven leerkracht, rechttoe rechtaan gefilmd, maar oh zo mooi. Wij zagen hem in ons filmhuis. In 2001 volgde regisseur Nicolas Philibert een half schooljaar lang het reilen en zeilen in een klein schooltje op het platteland van het Centraal Massief in Frankrijk. Het is maar een piepklein schooltje en de dertien leerlingen, in leeftijd variërend van vier tot elf jaar zitten met de meester bij elkaar in één klas. Al twintig jaar is Georges Lopez directeur, kleuterjuf, meester en gymleraar tegelijk. De school bevindt zich in een dorpje in het hart van de Auvergne, een landelijke en bergachtige streek in Frankrijk. De regisseur volgde de klas van de winter tot de vakantie.  Dit jaar kwam ‘Être et avoir’ opnieuw in de zalen naar aanleiding van de twee nieuwste documentaires van regisseur Philibert, die beiden op 8 oktober hun release kenden. D...

Kleinzoon Thijs gaf me de tip om eens bij de documentaires van Netflix te zoeken naar iets goeds om naar te kijken en bij mijn eerste poging gisteravond vond ik al direct iets heel moois. I n deze bekroonde korte documentaire ontwerpen en naaien mannen in een zwaar bewaakte gevangenis in Missouri prachtige gepersonaliseerde quilts voor pleegkinderen. Het is prachtig om te zien hoe toegewijd de mannen zijn en hoeveel aandacht ze besteden aan het maken van elke quilt. In de workshop lijken het zulke integere mannen, maar hun verleden strookt daar natuurlijk niet mee alhoewel ze door het werk wat ze doen andere inzichten krijgen.

Steeds meer jonge Europese mannen hebben vrouwonvriendelijke ideeën, blijkt uit nieuw onderzoek. Influencers als de zelfverklaarde vrouwenhater Andrew Tate zouden een belangrijke rol spelen in deze ontwikkeling. Waar dit toe kan leiden staat centraal in een nieuwe Netflix-serie: Adolescence, een inkijk in de online wereld van vrouwenhaat en machomannen en hoe die een puberjongen beïnvloedt.   De miniserie vertelt in vier afleveringen het verhaal van de 13-jarige hoofdpersoon Jamie, zoon in de familie Miller. Het leven van het gezin komt volledig op z'n kop te staan als de politie Jamie arresteert voor de moord op een meisje van zijn school. Gistermorgen las ik op NOS nieuws dat middelbare scholen nu de mogelijkheid krijgen om de Britse hitserie Adolescence zonder extra voorwaarden te vertonen aan hun leerlingen. Instituut Beeld en Geluid gaat samen met Netflix, dat de serie uitzendt, bijpassend lesmateriaal ontwikkelen over sociale media en groepsdruk.  Scholen of docenten k...

De film ‘The Room Next Door’, het verhaal van een terminaal zieke vrouw (Tilda Swinton) die euthanasie wil plegen en daarbij de assistentie inroept van een oude vriendin (Julianne Moore), is zeker niet slécht. Integendeel: de fotografie oogt subliem, de muziek van Alberto Iglesias klinkt magnifiek, de vertolkingen zijn uitstekend. Alles aan dit euthanasiedrama valt te omschrijven als geraffineerd, gesofisticeerd en kunstzinnig – en laat dát nu net het probleem zijn. In ‘The Room Next Door’ zit wel heel veel klasse, maar geen vuur, geen bevlogenheid, geen kolkende bezieling, geen léven.  Deze recensie las ik in de 'Humo' en ik ben het er helemaal mee eens. Mijn dyslectische echtgenoot vatte het kort en bondig samen: ik vond het een kouwe film. Ik las over deze film bij blogvriendin Jeanne  en zij heeft een heel andere mening over de film. Dat kan, dat mag. Ik zou zeggen; ga kijken naar de film wan hij is zeker niet slecht en vorm daarna je eigen mening.

In Filmhuis Gouda zagen we het aangrijpende drama ‘Lee’ waarin Kate Winslet de gevierde Amerikaanse oorlogsfotografe Lee Miller speelt. Een blik op een opmerkelijke vrouw, die haar carrière begon als fotomodel.   Lee Miller was geen gemakkelijk persoon, ze was koppig en eigenzinnig maar dat waren net de kwaliteiten die van haar zo’n legendarische oorlogsfotografe en -verslaggeefster hebben gemaakt.  Iemand met minder doorzettingsvermogen had er zich al lang bij neergelegd dat het Britse leger vrouwen liever aan het thuisfront hield en dat de VS ze wel tussen de soldaten wou tolereren maar alleen ver van het gevaar. Miller, een fotografe voor het modeblad Vogue, bleef echter doorduwen tot ze aan het front de Tweede Wereldoorlog mocht fotograferen. Dat zou haar uiteindelijk tot diep in de pas opengegooide hel van het Duitse concentratiekamp Buchenwald leiden. Ondanks dat de beelden van Buchenwald verschrikkelijk zijn vond ik het een prachtige film die een sterke vrouw tonen ...

Quand vient l'Automne, een Franse film die vredig begint. Twee vriendinnen die paddenstoelen gaan zoeken in het bos. De hoofdrol is weggelegd voor Michelle, een oudere vrouw met een volwassen dochter, Valérie en een kleinzoon. In de eerste, liefdevol gefilmde en verrukkelijk sfeervolle scènes krijgen we de tijd om haar te leren kennen in haar huis op het Franse platteland waar ze haar moestuin verzorgt, voor zichzelf kookt, in slaap valt op een stoel en een stroef telefoongesprek voert met haar stadse dochter, die met zoon Lucas een vakantie bij haar komt doorbrengen. En we zien hoe Michelle haar beste vriendin Marie-Claude een lift geeft naar de gevangenis waar Vincent, de zoon van Marie-­Claude, zit. Wij houden van Franse films maar ik vond na een poosje deze film toch wel erg gezapig worden. Maar dat veranderde, niet snel maar subtiel. Een film met allerlei vraagtekens en die worden niet allemaal opgelost.  Met hoofdrollen voor Hélène Vincent (81) en Josiane Balasko (74), brengt...

Le Pot-au-Feu met in de hoofdrollen Juliette Binoche en Benoît Magimel. Wat hebben wij genoten van deze film, van de eerste tot de laatste minuut.   Een Frans kasteel, 1885. Chef-kok Dodin Bouffant en zijn trouwe rechterhand Eugenie bereiden zonder dat er veel gesproken wordt de ene na de andere gang voor een verrukkelijke maaltijd. Die scène duurt zeker een half uur in een keuken met grote koperen pannen en een enorm fornuis. Dodin en Eugenie zijn verliefd op elkaar, werken al zo’n twintig jaar samen maar Eugenie gaat niet in op Dodins huwelijksaanzoeken. Als ze ziek wordt, gaat hij voor haar koken. De precisie waarmee hij zwijgend de maaltijd bereidt is zowel ontroerend als romantisch. Er gebeurt niets bijzonders in de film maar juist daarom is de de film zo bijzonder. Het gaat over alledaags genieten, de liefde voor koken en eten en daarbij de liefde tussen Dodin en Eugenie en dat alles is zo fijnzinnig in beeld gebracht dat het fascinerend is. Niet zo gek dat wij dit een...

  Zijn vrouw verklaart hem voor gek wanneer de gepensioneerde Harold in The Unlikley Pilgrimage of Harold Fry zomaar ineens aan een wandeltocht van honderden kilometers begint. Hij denkt op deze manier een vriendin die op sterven ligt te kunnen redden. Wanneer de 65-jarige Harold  een brief ontvangt van een doodzieke vriendin in een hospice, besluit hij ineens om zijn reactie niet meer op de bus te doen, maar naar de andere kant van Engeland te lopen om de boodschap persoonlijk te brengen.  Hij draagt geen wandelschoenen, heeft geen kaart of kompas, geen regenjas of telefoon. Zijn vrouw blijft verdwaasd achter. Harold Fry ontmoet op zijn pelgrimstocht naar Berwick-upon-Tweed allerlei mensen die hun verhaal aan hem vertellen en een enkeling loopt met hem mee. Zijn vrouw probeert thuis te begrijpen waarom Harold vertrok, en besluit uiteindelijk hem zelf te gaan zoeken.  Wij zagen deze film in het Goudse filmhuis zondagmiddag Een prima film voor een regenachtige zonda...

foto KRO/NCRV KRO-NCRV, Albert Verlinde Producties en Toneelgroep Maastricht werkten samen aan een moderne tv-bewerking van Dagboek van een herdershond. De bekende KRO-serie over een jonge kapelaan die terechtkomt in een Limburgs dorpje werd vorig jaar al als musical gebracht en werd daarna vertaald naar een uniek musicalspektakel op tv. Voor het eerst vindt een Nederlandse musical zijn weg naar een nationaal tv-event. De Limburgse stad Sittard-Geleen werd het decor van de live-uitzending. Dagboek van een herdershond live was op zondag 3 september om 20.25 uur te zien bij KRO-NCRV op NPO 1. (ref: Dagboek van een Herdershond.nl) Naar deze musical heb ik gisteravond zitten kijken en wat heb ik ervan genoten, echt iedere minuut.  foto de Limburger De opnames in de oude straten van Sittard geven extra sfeer aan de musical.  De muziekkapel die optreedt, Limburg op zijn mooist. foto KRO/NCRV Even kennismaken: Pastoor Bonhomme, Miete, kapelaan Erik Odekerke, de Engel, kapelaan Lumens...

Stom toevallig zag Mart dat de film Out of Africa zondagavond uitgezonden zou worden op Net5, een zender waar wij zelden naar kijken maar die af en toe wel een goede, meestal oudere film uitzend, zoals in dit geval. Het is een Amerikaanse dramafilm uit 1985 onder regie van Sydney Pollack. Het scenario is onder andere gebaseerd op het gelijknamige boek uit 1937 van de Deense auteur Karen Blixen. Hoofdrolspelers Robert Redford en Meryl Streep, dat  zegt genoeg. Ik had de film ooit in de bioscoop gezien en ik weet nog heel goed hoe ik genoot, vooral van de natuuropnames, prachtig op dat grote scherm. Zo jammer vond ik het dat de film afgelopen was, hij had voor mij nog uren mogen duren.   Wij keken zondag en genoten!!! Er werd daarna nog een film uitgezonden en dat was tot mijn verbazing The Bridges of Madison County. Nog zo'n schitterende film, wat een geluk. Die bewaarde we voor gisteravond. Wij kijken hier naar de Nederlandse televisie via Canaal Digitaal. Er staat een oude tv...

Weer zo'n overlevingsdrama zou je denken maar ik vond deze miniserie op Netflix heel goed. Liv, een jonge advocate uit New York is de enige overlevende als een klein vliegtuigje neerstort  te midden van de Canadese wildernis.  Zij moet de strijd aangaan met zowel een meedogenloze wildernis als met persoonlijke demonen uit het verleden om in leven te blijven. De spanning bleef in het verhaal ondanks de vele flashbacks, de natuuropnames waren prachtig, een aanrader voor een of twee avondjes kijkplezier (zes afleveringen van een half uur). Dat is voor mij genoeg, wij zijn geen liefhebbers van series. Op Vera na, ook de herhalingen kijken we.

Wij zagen deze week een bijzondere film op Netflix.  Al meer dan 20 jaar runt Bruno een opvang voor zwaar autistische kinderen die nergens anders terecht kunnen. Wanneer ouders en zorginstellingen het echt niet meer weten, geeft Bruno hen een thuis. Zijn goede vriend Malek leidt met zijn organisatie jongeren uit moeilijke buurten op tot begeleiders van deze kinderen. Tijdens dit traject wisselen humoristische en confronterende situaties zich af en ontstaan er bijzondere vriendschappen. Hardwerkende mensen die alles op alles zetten om deze jongeren een thuis te geven.  Een lach en een traan. Prachtig!

Het Filmhuis Gouda is al jarenlang gevestigd op de eerste verdieping van een oude school. Toen wij er laatst voor de eerste keer na lange tijd weer eens waren zagen wij tot onze verrassing dat men de lockdown had gebruikt om het geheel op te knappen. De filmzaal had prachtige nieuwe stoelen gekregen met een andere opstelling. Een mooi nieuw kleurtje op de wanden maakte het af. Maar ook de rest van de etage was opnieuw geschilderd, de toiletten waren vernieuwd en deze tafel was ook nieuw. Gelukkig was de mooie toog bewaard gebleven, een sieraad in dit historische pand. Het hele plafond van de bar was beplakt met oude filmaffiches, ontzettend leuk gedaan. En zo'n oude schoolplaat past in de sfeer van een voormalig schoolgebouw. Toen men de platen van de trapombouw weghaalden kwam deze balustrade tevoorschijn die prachtig in twee tinten blauw werd geschilderd. De eerste keer dat wij weer in het filmhuis kwamen zaten we met zijn negenen in de filmzaal en de tweede keer, afgelopen woens...

Twee keer snel achter elkaar hebben we Filmhuis Gouda bezocht en beide keren mooie films, wel totaal verschillend. Deze hebben we gistermiddag gezien. De 85-jarige André  besluit na een beroerte dat het mooi is geweest. De kunstverzamelaar heeft wat je noemt een vol leven geleid: gezin, echtgenote, kinderen, en daarnaast zijn openlijk homoseksuele liefdes. Toch al niet de makkelijkste vader zadelt hij zijn oudste dochter op met een finale opdracht: organiseer mijn euthanasie. Die dochter, Emmanuèle, heeft een zus die minder enthousiast is over pa’s zelfverkozen einde. Pa is zeker van zijn zaak maar schept voor zijn dochters een groot probleem, in Frankrijk is euthasie, anders dan in Nederland, bij de wet verboden. Zij riskeren vervolging als zij zich teveel met Pa's uiteinde bemoeien. Toch besluiten de zussen naar Zwitserland uit te wijken om daar euthanisie mogelijk te maken. De film is geen tranentrekker, er zit ook humor in. Zo speelt er   het klasse...

Buiten een avond met regen, binnen keken we een film op Netflix, een Franse. Hoofdrolspeelster Hélène woont met man en dochter op het eiland Corsica. Er moet hard gewerkt worden voor de centen, ze is schoonmaakster in een hotel en klust nog wat bij als werkster bij een dokter. Ze ziet in het hotel een Amerikaans stel schaken en later ziet ze ook in het huis van de dokter een schaakspel liggen. Ze raakt gefascineerd door het spel en koopt voor haar man een elektronisch schaapspel. Hij ziet er het nut niet van in maar zij leert zichzelf de basis regels en vraagt uiteindelijk de dokter  of hij haar wil helpen. Die staat niet te juichen, Hélène is tenslotte maar een eenvoudig vrouw. Je ziet in de loop van de film Hélène opbloeien, een stuk zekerder worden. Mooie film met een prachtige rol van Sandrine Bonnaire.

  To Verdener is een film die het verhaal vertelt van de diepgelovige Sara die verliefd wordt. Dat is heel normaal als je 17 jaar bent maar deze liefde is verboden. Sara komt namelijk uit een gezin van Jehova's getuigen en mag volgens de leer van de kerk beslist geen relatie aangaan met een ongelovige. En Teis, de jongen op wie ze verliefd wordt is ongelovig en dat geeft problemen, niet alleen voor haar maar voor het hele gezin. In het begin probeert ze niet toe te geven aan haar verliefdheid maar er is geen houden aan, het overspoelt haar. Uiteindelijk zal ze moeten kiezen, haar relatie of haar familie met het bijbehorende geloof. Mooi, beslist een aanrader.  De film geeft een geloofwaardig beeld van de Jehova gemeenschap. Te zien op Netflix, hieronder een trailer.  

Op Netflix zagen we deze aangrijpende film die zich afspeelt in het huidige Afrika. De 6-jarige Adú vlucht samen met zijn oudere zus Alika uit Kameroen. De kinderen zijn op zoek naar een beter leven in Europa omdat de toekomst in hun eigen land niet veelbelovend is. Ondertussen vertelt de film ook nog twee andere verhalen. De milieuactivist Gonzalo die zich inzet tegen de stroperij van olifanten komt opnieuw in contact met zijn dochter die in Spanje woont. Dit verhaal had van mij achterwege mogen blijven, voegt weinig toe aan de film. De derde verhaallijn speelt zich af in Melilla. Daar proberen migranten de grens over te steken door over het hek te klimmen. Een migrant komt om het leven door een fout van de burgerwacht die de grens bewaakt. Zij proberen dit voorval te verbergen.   De personages uit de drie verhalen komen elkaar op hun pad tegen waardoor de verhalen dus ook met elkaar verbonden zijn.   In 2018 verlieten meer dan 70 miljoen mensen hun huis op zoek naar een bete...

Een goede vriendin van ons was naar deze film geweest en ze maakte me nieuwsgierig door te zeggen dat ze er van geleerd had, dat ze het anders moest gaan doen in haar leven. Gelijk zei ze er achteraan dat dat bij mij niet nodig was. Ik begreep het niet helemaal, vroeg niet verder maar dacht wel, ik ga die film zien. Lou is een drieënzestigjarige kapster uit Schiedam en ze denkt er al heel lang over, een meisjesdroom, om in Spanje te gaan wonen.  En dan gaat ze na haar pensioen eindelijk iets met die droom doen en pakt deze keurige vrouw op leeftijd de bus naar Cádiz om Spaans te leren, een tweemaandelijkse cursus. Op zich is dat al een hele stap maar eenmaal in Spanje gaat ze steeds meer van het land houden en begint er langzaam over te denken om daar te blijven. Ze zet haar blonde pruik af en verft haar korte haar rood, langzaam zie je Lou veranderen. Haar volwassen kinderen die 'hulpeloos' achterblijven in Schiedam vinden hun moeder maar raar, egoïstisch raar en dat b...

We waren vast van plan gisteravond de film 'The Two Popes' te kijken. Op verschillende blogs goede recensies gelezen en ook nog eens meegekregen dat de film al op Netflix te zien. was. En dat kwam goed uit want kleinzoon Thijs had net weer een verbinding met Netflix op mijn splinternieuwe laptop gemaakt via hun abonnement.  Ik vind Anthony Hopkins die een van de pausen speelt een ontzettende goede speler en mijn katholieke opvoeding maakt dat ik wel een kijkje achter de schermen van het Vaticaan wil nemen. Niet dat ik denk dat het verhaal in de film klopt met de werkelijkheid hoor, maar vooruit, het zorgt voor vermaak.  Echter, het liep heel anders deze avond. Want de televisie werd om zes uur aangezet voor de avondrit veldrijden, Superprestige Dames in Diegem, België. En dat was mooi om te zien, niet alleen voor Mart maar ook ik houd er van om te kijken. Vijf Nederlandse jonge vrouwen op de eerst plaats met als eerste Annemarie Worst. Wat een talent hebben wij...