Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υψικάμινος η κοινωνικοοικονομική και πολιτική μελέτη του Αντώνη Χαριστού "Η επαναστατική αντι-βία στην ανατομία τού δικαίου: Ε.Λ.Α.-17Ν, η ταξική ανάλυση μιας προέκτασης"

 ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Αντώνης Χαριστός

Η επαναστατική αντι-βία στην ανατομία τού δικαίου

Ε.Λ.Α.-17Ν, η ταξική ανάλυση μιας προέκτασης

Εισαγωγή: Ευστράτιος Τζαμπαλάτης

Σελίδες: 1230, Τιμή: 21.20 ευρώ

ISBN: 978-618-231-253-7

Εκδόσεις Υψικάμινος

 

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υψικάμινος η κοινωνικοοικονομική και πολιτική μελέτη του Αντώνη Χαριστού «Η επαναστατική αντι-βία στην ανατομία τού δικαίου: Ε.Λ.Α.-17Ν, η ταξική ανάλυση μιας προέκτασης».

Στη μελέτη του Αντώνη Ε. Χαριστού τίθεται επί τάτηπος το ζήτημα των αιτιών που οδήγησαν το πρωτοπόρο τμήμα της εργατικής τάξης να αναμετρηθεί ένοπλα με το καπιταλιστικό σύστημα, σε οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, ξεγυμνώνοντας τον ρόλο του μονοπωλιακού κεφαλαίου στις σχέσεις εξάρτησης της Ελλάδας από το δυτικό κεφάλαιο, και ειδικότερα το αμερικάνικο, τον βαθμό διείσδυσης των μηχανισμών εξουσίας στην καθημερινή αναπαραγωγή του κυρίαρχου λόγου, τη σημασία που απέκτησε η κατασκευή του ενδιάμεσου χώρου των μικροαστών, τόσο ως νοοτροπίας, όσο και ως οικονομικό πεδίο αναφοράς για τη στερέωση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εκμετάλλευσης σε όλο το φάσμα της συλλογικής ζωής. Παράλληλα, εξετάζεται ο συμβιβαστικός ρόλος των συνδικαλιστικών ηγεσιών και η προδοσία των Κ.Κ. (Κ.Κ.Ε. - «Κ».Κ.Ε. Εσ.) στην απονεύρωση του διεκδικητικού κινήματος στα χρόνια της μεταπολίτευσης, οι εξαγγελίες, οι πράξεις και τα έργα του ΠΑ.ΣΟ.Κ., όχι μόνο στη διαταξική ενσωμάτωση των αιτημάτων της «αλλαγής», αλλά ιδιαίτερα στον τρόπο με τον οποίο ποδηγετήθηκε μία ολόκληρη προοπτική  μεταβολής στα όρια του αστικού συστήματος δεσμεύσεων. Τέλος, εξετάζεται το κρατικό μονοπώλιο της βίας, όχι μόνο στη φυσική του παρουσία (βλ. παραστρατιωτική οργάνωση της αστυνομίας - ΜΑΤ), αλλά στη μετατροπή του ριζοσπαστικού λόγου σε φιλολογικού τύπου αντιστοιχίες, δίχως πρακτικές εφαρμογές, διαμορφώνοντας ένα πρότυπο συλλογικής συνείδησης πλήρως νομιμοποιημένο στο νομικό οπλοστάσιο του αστικού κράτους, καλύπτοντας ταυτόχρονα, μέσω της επαναστατικής φρασεολογίας, την απαραίτητη ενσωμάτωση των συλλογικών διεκδικήσεων στην ύπαρξη των ιδεολογικών αιτιών ύπαρξης των ίδιων αυτών συλλογικοτήτων. Η επαναστατική αντι-βία δεν υπήρξε αυθόρμητη έκφραση απονενοημένων πράξεων ανθρώπων του περιθωρίου, όπως επιθυμούσε να κατασκευάσει ο κυρίαρχος λόγος των Μ.Μ.Ε., ούτε ετεροπροσδιορισμένη αναφορά μυστικών υπηρεσιών και ξένων κέντρων, αναδεικνύοντας ενδογενείς αντιθέσεις των πυλώνων εξουσίας. Αντίθετα, υπήρξε η αυθεντική θέση της εργατικής τάξης που αρνήθηκε τον συμβιβασμό, την υποτέλεια και τον καριερισμό στα αστικά όργανα διαχείρισης, θέτοντας ανάμεσα στην ηθική της αστικής εξουσίας και την ηθική του προλεταριάτου το όριο της ευθύνης έναντι της ιστορίας με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο.

 

Βιογραφικό

O Αντώνης Ε. Χαριστός γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1988. Είναι φιλόλογος και δημοσιογράφος, απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ. Είναι ο ιδρυτής του Φιλολογικού Ομίλου Ελλάδος, του οποίου διατελεί πρόεδρος, ενώ, παράλληλα, έχει εισηγηθεί, επεξεργαστεί και διαμορφώσει τους όρους της τεχνοτροπίας του «δομημένου ρεαλισμού» στη λογοτεχνία. Είναι μέλος της Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών, της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων και της Εταιρείας Γραμμάτων και Τεχνών Πειραιά. Ως κριτικός θεάτρου και λογοτεχνίας, δημοσιεύει τακτικά αναφορές σε διαδικτυακούς χώρους πολιτισμού και έντυπες εκδόσεις. Είναι επίσημος επιμελητής, ποίησης και πεζογραφίας, των εκδόσεων «Γράφημα», καθώς και διευθυντής των εκδόσεων «Υψικάμινος», επίσημες εκδόσεις του Φιλολογικού Ομίλου Ελλάδος. Είναι αρχισυντάκτης στο τριμηνιαίο «Λογοτεχνικό Δελτίο» όργανο του Φιλολογικού Ομίλου Ελλάδος, συλλογική έκδοση πεζογραφικού, ποιητικού και κριτικού λόγου αντίστοιχα. Αρχισυντάκτης των περιοδικών «Η σπορά», όργανο του Μετώπου Αριστερών Συγγραφέων. Έχει εκδώσει πέντε έργα πεζογραφίας, δύο θεατρικά έργα («Ο δακτυλογράφος» και «Έμπορος κατά συνείδηση»), καθώς και τις λογοτεχνικές μελέτες «Ο πεσιμισμός είναι ανθρωπισμός. Η περίπτωση του ποιητού Κώστα Καρυωτάκη» και «Η λογοτεχνία τής ευθύνης. Ιστορία και ταυτότητα στη λογοτεχνική κίνηση του ’30. Ο ρόλος τού Άγγελου Τερζάκη», ενώ συμμετείχε ως συγγραφέας και επιμελητής στην έκδοση του θεωρητικού έργου «Μανιφέστο. Δυο σχολές τού ρεαλισμού» του Φιλολογικού Ομίλου. Ακόμη, είναι συγγραφέας του θεωρητικού δοκιμίου «Τί είναι ο δομημένος ρεαλισμός. Εισαγωγή στην τεχνοτροπία». Ακόμη, έχει κυκλοφορήσει την ποιητική συλλογή με τίτλο «Φίλωνος & Νοταρά. Τα στιχάκια τής Τρούμπας, 1950-1970». Έχει επιμεληθεί το σενάριο και τα κείμενα στις ταινίες μικρού μήκους «Επιθυμώ», «Πολφός αίματος», καθώς και σενάριο-σκηνοθεσία στην ταινία μικρού μήκους «Ομ/φαλλός Κολπορραγίας». Είναι ο αρχισυντάκτης του ετήσιου τόμου επιθεώρησης τέχνης «Παράθυρο στην Τέχνη» του Φιλολογικού Ομίλου και του επίσης ετήσιου τόμου επιστημονικών μελετών «Κριτική τής κριτικής κριτικής» του τμήματος Φιλοσοφίας και Ιστορίας του Φιλολογικού Ομίλου. Επιπλέον, συμμετείχε ως συγγραφέας και επιμελητής στην έκδοση του θεωρητικού έργου «Οπλίζοντας τις κάμερες. Μανιφέστο τής Φράξιας Κινηματογραφιστών 2 Νοέμβρη», καθώς και των συλλογικών έργων «Πατησίων & Βερανζέρου γωνία. Αθήνα, 1960-1970», «Σιδηρά βελόνη στην ουρήθρα. ΕΑΤ-ΕΣΑ, 1967-1973», «Άφησέ με νἂρθω μαζί σου. Σανατόριο Σωτηρία, 1902-1930». Τέλος, συμμετείχε ως συγγραφέας και επιμελητής στο έργο «Το φουστάνι τής Ευδοξίας», τεχνική και ιδεολογική ανάλυση της ομότιτλης ταινίας μικρού μήκους της «Φράξιας Κινηματογραφιστών 2 Νοέμβρη» (της οποίας υπήρξε σκηνοθέτης). Επιμελήθηκε ως ανθολόγος τους συλλογικούς τόμους «Στιγμές. Ο ποιητής Τόλης Νικηφόρου» και «Η ποίηση στη ντιβάνι. Ανθολογία. Σωτήρης Παστάκας». Τέλος, έχει εκδώσει τον τόμο επιστημονικής φιλοσοφικής μελέτης «Η βαρβαρότητα του διαφωτισμού. Ιδιοκτησία και αναγκαιότητα».

Εκδόσεις Υψικάμινος, Πανεπιστημίου 65, 105 64 Αθήνα

ypsikaminos.com, ekdoseisypsikaminos@gmail.com

Timothée Bordenave "UNTAPPED RESOURCES"

UNTAPPED RESOURCES

Regarding natural resources, I wanted to share a few observations I've made while observing the world we live in, which are good ideas to share with my contemporaries.

The first reflection I'd like to share with you is that we are still underexploiting a good number of oil deposits, or even more so, hydrocarbon deposits, which are already available to us underground, from where we could easily extract them! In my opinion, hydrocarbon exploration still has a bright future ahead of it. I'll give you some examples here.

First of all, and since I'm French, let's talk about France, my country. There are many untapped mineral resources in France—perhaps you'll read me describe them in another article. And as for hydrocarbons, well: they're abundant in Aquitaine, both oil and gas. Oil and gas are also found elsewhere in the country, such as a gigantic oil reserve beneath the Paris Basin, which I was the first to reveal to modern readers, but which has since been widely discussed. Gas is found throughout the northeast of the country, in Moselle and Champagne-Ardennes, for example. Gas is still found in Brittany... And I really wonder why this hasn't been exploited yet, because our hydrocarbon reserves would be sufficient to ensure the country's energy independence. And to substantially lower the price of fuel and heating for our fellow French citizens, while enabling ecological progress that is obvious because we would no longer import, or much less, from abroad, with the risks and environmental footprint that this entails... We have everything to gain from this. I call on my country to do so, as quickly as possible!

However, the situation is the same in many countries around the world. In the United States, for example, where little oil is being exploited in Texas, almost none in California yet, and close to none in all the East Coast, particularly in Pennsylvania. In the Democratic Congo, where there is probably a lot of oil. In Romania, still. In Popular China where I believe one could prospect on the Southern coast for oil. In the Nordic countries of Finland and Norway, still... In many locations around the British Isles, and not only Northern Scotland. Upon Galicia and Biscaye, in Spain… We still have a lot of work to do.

And this situation of a proven lack of exploitation of natural resources, particularly mineral resources, does not only concern hydrocarbons. I recently advised Russian leaders to take an interest in the tremendous mining potential of their three large northern islands, within the Arctic Circle: Novaya Zemlya, New Siberia, and the Northern Territory. Even though I now firmly disagree with the Russian invasive wars.

But here again, I can just as easily advise countries that share the Alps, for example, to take an interest in their gold and precious minerals. I can advise Japan to reopen the old mines of Osaka, where the gold used in the crowns of the Edo emperors came from. Same reasons for the Indian government to dig for gems and gold, much more potentially than today !

The list would be too long for this short book, of areas where I know mineral riches await prospectors. What I most want to emphasize here is that we must explore, that we must exploit the resources we find, that we must commercialize these minerals, these fossil resources, to improve the quality of life of the populations concerned and to enrich global trade. Everyone will benefit, of course, and I am convinced that a new and greater diversity of supplies will bring international stability and peace to our planet.

I will conclude this presentation of these natural resources, which I know are no longer known or underexploited, with the case of Spain, to tell you about another form of resource: the agricultural.

And I'm happy to talk to you about agriculture again, with the idea that Spain, although it would benefit greatly from doing so, exploits very little of its cork oak forest. Cork oaks, which are very abundant throughout the Iberian Peninsula, are used to make the cork material, which has many practical applications, the most famous and common of which is its use as stoppers, particularly for wine bottles.

Cork, however, is rare and expensive today, and is therefore not found everywhere. There is plenty of it in Spain and Portugal, two countries that are also major wine producers. But to repeat, cork production through cork oak cultivation has been almost abandoned there, one might say, given how much progress could still be made. It's a good idea for the Spanish and Portuguese to exploit them more effectively.

I should point out here that many of these trees are also found in the Maghreb and Argentina.

I will only then quote finally here the broad idea than, would we try to export not only the fruits and edibles, but also the cultivation of many different vegetal species to elsewhere in the World, well obviously the benefits would be immense locally for those who would grow new crops, new trees, new plants, on their lands, where they could often very easily grow. As per example France has now an important production of Oceanic kiwis, brought at first from New Caledonia and New Zealand… Which trees grow absolutely well here, for our delight.

Timothee Bordenave

Paris, France ����

For Haryana University and Dr. Dalip Khetarpal. For Dr. Eva Petropoulou, Mrs. Anna Keiko Wang, Mrs. Lina Leni Marlina. (…)

Wansoo Kim - Poetry

 

A Flame Kindled by Forgiveness

On the dusty southern land,

Treading the dirt roads of a small village,

With injustice and discrimination etched in his eyes,

He walked, etching words

That burned with fire upon the stone paths.

With a heart set aflame he raised the flag,

And with a silent outcry

Shook the closed walls of power,

Yet only echoes of his voice

Remained in the shadow of iron bars.

Even through twenty-seven years of long silence,

He did not yield.

Using books and dreams as his lamp,

He planted the seeds of dawn.

The world heard his silence,

And in the light of release he spoke,

“I will embrace the fallen nation

With flowers of forgiveness, not the blade.“

Nelson Mandela, his name

Now remains a flame within the soul;

The one who planted saplings shining in black earth,

Awakening the wilderness from its sleep,

Shaking the slumbering hearts of the world.

*****

The Light on a Wet Shoulder

On life’s journey, everyone

Meets a storm that soaks them to the bone.

Some stagger in the wind,

Embracing their drenched souls,

Then collapse or sink to the ground.

Even in that rain,

Is there truly no path

To follow a single ray of light?

Some, beneath lightning-split skies,

Hear a whisper soft as breath,

Find a light gently spreading

Through cracks in gray clouds,

And in the warmth settling on wet shoulders,

They call even this storm a festival’s drumbeat

And sing a song of thanks.

I too, in my youth,

Was thrown into a dark prison by the pain of illness,

But clung to the rope called prayer,

Never letting go of the star of hope.

And so today, I

Kindle flames of poetry upon a withered heart,

Offer warm light to hungry souls,

And seek to bloom, unbroken in the storm,

As an edelweiss bearing the fragrance of heaven.

*****

The Sun

At every dawn, tearing through the veil of darkness,

With golden feathers fluttering, the sun ascends.

The source of all things, the breath of the Creator,

Pulsates endlessly, whispering its steady rhythm.

Its fiery gaze pours upon the Earth,

An eternal lamp holding the flame of life.

The pilgrimage that dances along the invisible path

Is a perfect symphony woven by God’s hand.

Beneath that light and warmth,

Flowers quietly open their lips, fruits ripen in the light.

All offer thanks for the silver blessings

Scattered by the sun,

And offer fragrant worship to the Master of the cosmos.

Wherever I am, burning with all my being,

With a heart that drives back the darkness,

I will become a small star that brightens the world.

 Bio

He is an international poet and writer from South Korea. He achieved Ph. D. in English literature from the graduate school of Hanguk University of Foreign Studies in Korea. He was a lecturer at Hanguk University of Foreign Studies and an adjunct professor at Incheon Junior College in Korea for about 20 years. He has published 8 poetry books, one novel, and one book of essays. One poetry book, “Duel among a middle-aged fox, a wild dog and a deer” was a bestseller in 2012, one page from the book of Letters for Teenagers was put in textbooks of middle school (2011) and high school (2014) in South Korea, and four books (Easy-to-read English Bible stories, Old Testament(2017), New Testament(2018) and Teenagers, I Support your Dream”) were bestsellers. He was granted a Rookie Award for poetry by the magazine of Monthly Literature Space in South Korea, and he received the World Peace Literature Prize for Poetry Research and Recitation, presented in New York City at the 5th World Congress of Poets(2004). He published poetry books, “Prescription of Civilization” and “Flowers of Thankfulness“ in America.(2019). He received Geum-Chan Hwang Poetry Literature Prize in Korea(2019), The Golden Prize from Poetry City and International Indian Award(literature) from WEWU(World English Writer’s Union)(2019). He published the English version of “Heart of God”(2020, a bestseller) and its Spanish version in America(2021, a bestseller). He received The 'ORDER OF SHAKESPEARE' MEDAL from Motivational Strips, Golden Words Certificate on Mother's Day from Beliterat.com and WORLD POETIC PILLAR AWARD 2020-2021 from WNWU (World Nations Writers Union)(2021). He published my autobiography, “Secrets and Fruits of Mission” in USA(2021, a bestseller). He received Poetry Star Award from Chinese Literature Magazine and The International Issue Poetry Magazine(2021). He received Eva Prize from The Moment Inspirational News1(2022). He received Certificate of Honour from Oxygen Pen(2022). He published the Chinese version of his book, “Heart of God” in Amazon and reached Amazon bestseller #1 in Chinese eBooks. He received Tagore Memorial Honours(2022) from Motivational Strips with joint association of Department of Culture, Government of Seychelles and its Journal SIPAY. He received Kazi Nazrul Islam Birth Anniversary Literary Award-2022 from ShahityaPata(2022). He receieved CERTIFICATE Nelson Mandela 2022, CERTIFICADO INTERNATIONAL VIVCTOR HUGO and MAHATMA GANDHI INTERNATIONAL LEADERSHIP AWARD 2022 etc. He got The Christmas Literary Honors 2023 from Motivationnal Strips and Golden Bridge award from the Rahim Karim World Foundation in 2023. His poems were published at the literary magazines or anthologies of about 26 countries such as America, India, Mexico, Chile, Belgium, Greece, Indonesia, Italy, England, China, The Philippines, Peru, Serbia, Colombia, France, Sri Lanka, Uzbekistan, Dubai, Tunisia, Kyrgyzstan, Portugal, Syria, Romania, Nigeria, Lebanon and Pakistan

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΣΙΩΜΟΣ " ΒΟΥΝΑ ΟΙ ΤΟΜΟΙ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ"

 

Τέκνα εσείς άλαλης μάνας

Λόγια μιας μοναξιάς τρελής

Χτυπήματα σκαστής καμπάνας

Χρυσή σιωπή και ακριβή.

Σαν απαλά μου πιάνεις χέρι

Με πας στης ξαστεριάς το νου

Σ' ουράνιο φρόνιμο νυχτέρι

Ρούγες σοφίας, λογισμού.

Σοφές σιωπές βουβής γαλήνης

Φίλοι πιστοί, δεν απατούν

Άδειες ποτέ στην καλοσύνη

Καθ' απορία, σ' απαντούν.

Σοβαρό ήθος σημασίας

Άφωνες μάγισσες ,μουγκές

Άτεγκτοι εχθροί της προδοσίας

Των αηδονιών οι μουσικές.

Στης μοναξιάς τα σκαλοπάτια

Στην ηρεμία της νυχτιάς

Σιωπές με είδανε στα μάτια

Κι' όλες με πήραν αγκαλιά.

Πιο λιγοστά τα ειπωμένα

Στη διαδρομή μου της ζωής

Σ' άπειρα λόγια βυθισμένα

Βουνά οι τόμοι της σιωπής.

Στα σωθικά βόσκω μανάρια

Στης σύνεσης μου την πλαγιά

Στ' άδικο γίνονται λιοντάρια

Σιωπές κραυγές, σιωπές θεριά.

Καίω τα χούγια, λάθη, πάθη

Στο χωνευτήρι της σιγής

Όμως στον έρωτα κι' αγάπη

Αντάρτες λέξεις της σιωπής.

Λευτέρης Σιώμος Κ/ 83π.δ.g

ΘΟΔΩΡΗΣ ΜΠΕΛΙΤΣΟΣ "Η Χαμολογίστρα "

 

Κείνος ο χειμώνας ήταν πρωτόγνωρος. Τέτοιους χιονιάδες και τόσο δυνατά και παγερά ξεροβόρια δεν είχε ματαδεί ο τόπος. Όσο κι αν σκάλιζαν τη μνήμη τους οι παλιότεροι δεν μπορούσαν να θυμηθούν κάτι παρόμοιο.

«Να ’πομένουμε να λιώσει το χιόνι, για να μαζώξουμε τις ελιές; Δεν το θυμούμαι τούτο το κακό γειτόνισσες!», έλεγε και ξανάλεγε η γρια Πιτρόπισσα, που όλοι παραδέχονταν το δυνατό μνημονικό της.

Τελικά οι χωριανοί, αφού είδαν κι απόειδαν, αψήφησαν την παγωνιά, γιατί ο καιρός περνούσε και το λάδι θα ’μενε πάνω στα λιόδενδρα. Αρματώθηκαν, άλλος με την πιο ζεστή του κάπα, άλλος με διπλές κάλτσες, άλλος με χοντρά μάλλινα εσώρουχα, οι γυναίκες με διπλά μισοφόρια, ό,τι είχε ο καθένας και κίνησαν για τα λιοχώραφα. Δούλεψαν αμίλητοι. Πού τα αλλοτινά γέλια και τα καλαμπούρια, πού τα παιγνιδίσματα των παιδιών, πού τα τραγούδια των μερακλήδων; Μια κουβέντα και μιαν ευχή άκουγες από τα στόματα ολονώνε:

«Να τελειώνουμε, να τελειώνουμε!»

Και βιαστικοί προσπερνούσαν κι έτρεχαν να κουρνιάσουν γύρω από το τζάκι και να ζεστάνουν τα κοκαλιασμένα μέλη τους. Κακομαζώχτηκαν τα λιόδενδρα κείνη τη χρονιά. Πλούσιο απόμεινε το χαμολόι στα λαχίδια. Μα ποιος τολμούσε να βγει να το μαζέψει μέσ’ από τα παγωμένα τριφύλλια; Κάποιες χαμολογίστρες που το τόλμησαν, από ανάγκη περισσότερο κι όχι επειδή αψήφησαν τον παγετό, γρήγορα κουράστηκαν. Ακόμα κι όταν δεν χιόνιζε, το τσουχτερό κρύο δεν άφηνε την πάχνη να λιώσει. Τα χέρια κοκάλιαζαν και τα δάχτυλα ξεραίνονταν και απόμεναν νεκρά σαν ξεφυλλισμένα κλαριά. Έτσι απόμεινε αμάζευτο το χαμολόι, να σαπίζει λιπαίνοντας τα λιοχώραφα και αναδύοντας μιαν ευωδιά χυμένου λαδιού, σαν παραφορτωμένο από καντηλέρια εικόνισμα.

«Μόνο η δύστυχη η θεια Ποτούλα αψήφησε τότες το χιονιά», ξανάπε η γριά Πιτρόπισσα με το γερό μνημονικό και σκάλισε τη φωτιά. Κι οι γειτόνισσες έστησαν αυτί για ν’ ακούσουν την ιστορία. «Πάνε χρόνια πολλά, παιδούλα ήμουνα και γέρασα», συνέχισε η Πιτρόπισσα και πήρε βαθιά ανάσα, για να θυμηθεί καλύτερα.

Η θεια Ποτούλα, γερασμένη πριν την ώρα της από τα «πάθια» -όπως θα ’γραφε κι ο βασανισμένος κυρ Αλέξανδρος απ’ τη «Σκίαθο»- δεν μπορούσε να κάμει κι αλλιώς. Όσο θυμόταν τον εαυτό της, από τα χρόνια ακόμα που είχε ξανθές πλεξούδες στα μαλλιά, μάζευε χαμολόι. Αυτό ήταν το μοναδικό της εισόδημα. Το πήγαινε στο λιοτρίβι, της έδιναν ένα-δυο δοχεία λάδι κι έβγαζε τη χρονιά.

Δεύτερο μισοφόρι δεν είχε, ούτε χοντρότερη κάπα και τα πολυφορεμένα υποδήματα άφηναν την υγρασία να περνά και να της περονιάζει τα πόδια. Κρύο, ξεκρύο, αυτή το χάραμα ανηφόριζε το μονοπάτι για τις Ράχες. Σ’ εκείνο τον τόπο τής είχε παραχωρήσει το δικαίωμα κάποια σπλαχνική οικογένεια να μαζεύει το χαμολόι. Μόνο μια στιγμή στεκόταν έξω από το μικρό ναΐσκο του νεκροταφείου, για να πάρει μιαν ανάσα από τον συνεχή ανήφορο, να κάμει ένα σταυρό και συνέχιζε πάλι την ανηφοριά. Τι να ευχόταν άραγε; Να στείλει ο Θεός λίγο τον ήλιο να τη ζεστάνει ή να την πάρει μιαν ώρα αρχύτερα και να γλυτώσει μια και καλή τα βάσανα;

Εδώ οι γειτόνισσες διχάστηκαν και καθώς η Πιτρόπισσα πήρε να πιει λίγο νερό, γιατί το πες-πες απ’ τη μια κι η δυνατή φωτιά απ’ την άλλη, είχαν ξεράνει το λαρύγγι της, εκείνες άρχισαν ν’ αντιδικούν ποια τάχα ευχή να προτίμησε η άμοιρη χαμολογίστρα. Μα γρήγορα, η πρώτη του χορού ξαναπήρε το λόγο κι αμέσως ησύχασαν, χωρίς πάντως να καταλήξουν σε οριστικό συμπέρασμα.

Οι μέρες διάβαιναν, μα το μόνο που άλλαζε ήταν ο βοριάς, που άλλοτε φυσούσε δυνατός και ξερός κι άλλοτε σιγανός φέρνοντας καινούργιο χιόνι να στοιβαχτεί πάνω στο ήδη στρωμένο. Κι εκείνη σκυμμένη γέμιζε τις φούχτες της με λιόκαρπο και τον σύναζε στην ποδιά της. Κι αφού μαζευόταν αρκετός, τον άδειαζε σ’ ένα τσουβαλάκι, ως είκοσι οκάδες, το οποίο κουβαλούσε στην πλάτη το σούρουπο, μέχρι τις παρυφές του χωριού, όπου βρισκόταν το λιοτρίβι. Για να ξεχνιέται αναθυμόταν παλιές στιγμές και συχνά σιγοτραγουδούσε ή χαμογελούσε αμήχανα, βυθισμένη στις μνήμες της. Δεν είχε βέβαια και πολλά ευχάριστα ν’ αναπολήσει. Πίκρες, πίκρες και ξανά πίκρες είχαν αφήσει τα ίχνη τους βαθιά χαραγμένα στο ανέκφραστο και σκληρό πρόσωπό της.

«Αγνώστου πατρός!», τόνισε με στόμφο η γρια Πιτρόπισσα, φέρνοντας στα χείλια της την κούπα με τον αχνιστό γλυκό καφέ. Οι γειτόνισσες κοιτάχτηκαν με νόημα.

Πολλοί λέγανε πως ήταν κόρη του συχωρεμένου του κυρ Αποστόλη του λαδέμπορου, που φημιζόταν για μεγάλος μπερμπάντης στα νιάτα του.

«Του ’φερνε λίγο στο πηγούνι. Αλλά και τα μάτια της, φτυστά τα δικά του ήτανε, Θε μου σχώραμε!», συνέχισε η Πιτρόπισσα, και στρέφοντας τη ματιά προς τα εικονίσματα, σταυροκοπήθηκε, γιατί την ώρα εκείνη ένα χοντρό κούτσουρο που είχε μισοκαεί έσπασε στα δυο σκάζοντας με θόρυβο και τινάζοντας δεκάδες μικρές φλογίτσες προς τα πάνω.

Άλλοι πάλι λέγανε πως ήταν κόρη ξένου φαντάρου, από αυτούς πού είχαν στρατοπεδεύσει κάποτε στα μέρη τους. Έτσι εξηγούσαν το ξανθό μαλλί της και το χιονόλευκο δέρμα της. Εξ άλλου η μάνα της δεν φημιζόταν για την ηθική της.

«Ούτε η ίδια θα ’ξερε τον πατέρα», είπε χαιρέκακα κάποια απ’ τις γειτόνισσες, από κείνες που δεν χάνουν την ευκαιρία να κακολογήσουν τους άλλους.

Μα μήπως η Ποτούλα είχε γνωρίσει τη μάνα της; Ορφανή την είχε αφήσει στα μικράτα της, κι απόμεινε δουλικό σε μιαν άκληρη θεια της, την Ευτυχία. Για καλή της τύχη δηλαδή, γιατί η Ευτυχία ήταν μεν φτωχή, αλλά είχε το κούτελο ψηλά, αν και είχε χηρέψει πρόωρα χωρίς ν’ αποκτήσει παιδιά. Με τη θεια της πρωτοβγήκε στο χαμολόι. Ύστερα πέθανε κι αυτή και απόμεινε μόνη να ξενοδουλεύει για να ζει. Κάποιοι άλλοι μακρινοί συγγενείς τής έκλεισαν τις πόρτες. Ποιος να νοιαστεί για ένα ορφανό και μπάσταρδο; Αν είχε τουλάχιστον κάποιο κομμάτι γης στο όνομά της, ίσως βρισκόταν κάποιος να την πάρει. Κανένας χηρευάμενος ή κανένας ξεμεινεμένος. Αλλά χωρίς ένα κεραμίδι, χωρίς μια ρίζα ελιά… απόμεινε λεύτερη. Τα χρόνια πέρασαν, το ξανθό μαλλί της αραίωσε, το φωτεινό της πρόσωπο χλόμιασε και ρόζιασε, η ράχη της λύγισε και τα πόδια της κουράστηκαν. Μα πάντα σαν έφθανε η εποχή, η θεια Ποτούλα μάζευε τα ξένα χαμολόγια για να βγάλει το λάδι της. Στα γεράματα δεν είχε ούτε το καθημερινό της. Ευτυχώς κάποιες πονετικές γειτόνισσες φρόντιζαν γι’ αυτήν να έχει ένα πιάτο φαγί.

«Ας είναι καλά η παπαδιά που της έδινε πού και πού κανένα πρόσφορο», συμπλήρωσε η καλά πληροφορημένη Πιτρόπισσα, «αλλιώς ψωμί δε θα ’τρωγε». Αυτή ήταν η πικρή αλήθεια για τη θεια Ποτούλα.

Σαν έφθασε στις Ράχες κείνο το πρωινό η φτωχή χαμολογίστρα, κατάλαβε ότι η μέρα θα περνούσε πιο δύσκολα από τις προηγούμενες. Έσφιξε όσο γινόταν το τσεμπέρι, ανασήκωσε την ποδιά κι έσκυψε στο παγωμένο χώμα. Σπυρί-σπυρί άρχισε να μαζεύει τις σκορπισμένες ελιές μέσ’ απ’ τα τριφύλλια. Γρήγορα τα χέρια της μούσκεψαν και ξύλιασαν. Τα ’τριψε, τα ’βαλε μέσα στις δίπλες της ποδιάς της, αλλά μάταια. Δεν μπόρεσε να τα ζεστάνει. Ήταν η πιο δύσκολη μέρα. Προσπάθησε να ξαναρχίσει το χαμολόγισμα. Αλλά σε λίγο αναγκάστηκε να ξανατρίψει τα παγωμένα δάχτυλά της και να τα κρύψει πάλι στην ποδιά της. Πολλές φορές χρειάστηκε να κάνει την ίδια κίνηση κι όλο σήκωνε το βλέμμα ψηλά, ελπίζοντας πως κάποια ηλιαχτίδα θα βρει τον τρόπο να διασχίσει τα μαύρα σύννεφα και να τη ζεστάνει. Αλλά μάταια. Κείνο το πρωινό, εκτός από τους ανθρώπους, φαίνεται πως την είχε ξεχάσει και ο Θεός.

Και ξαφνικά πήρε να γελά! Μέσα στον χαλασμό με το βοριά να λυσσομανά και το κρύο να περονιάζει, η θεια Ποτούλα γελούσε! Είχε θυμηθεί τη θεια της την Ευτυχία, που συχνά τη μάλωνε όταν, κοριτσάκι ακόμα, έκρυβε τα χεράκια της στα φουστάνια της για να ζεσταθεί. Πάντα της έφτιαχνε τη διάθεση η ανάμνηση της θειας της. Γιατί ήταν ο μόνος άνθρωπος που πραγματικά τη συμπόνεσε και τη νοιάστηκε.

Προσωρινά πήρε κουράγιο κι έσκυψε πάλι στο χώμα. Άρχισε να μαζεύει τον καρπό με γρήγορες κινήσεις, ενώ το μυαλό της απόμεινε στη θύμηση της θειας της και το χαμόγελο συνέχισε να χαράζει τα παγωμένα χείλια της. Μα σύντομα κουράστηκε. Κι ο βοριάς αντί να λιγοστεύει δυνάμωνε. Σαν είδε και απόειδε, αποφάσισε να κουρνιάξει σ’ ένα κατάρμακο, σε μιαν απανεμιά, όσο να περάσει το μεγάλο κακό. Ξαναθυμήθηκε τα μικράτα της, τα λίγα χαρούμενα χρόνια που πέρασε κοντά στη θεια της, τα τραγούδια και τα νανουρίσματα που της έλεγε, τις ορμήνιες της. Ένιωσε όμορφα.

Ξανάπιασε να γελά. Γύρω της ο βοριάς σφύριζε όλο και πιο δυνατά, μα αυτή τυλιγμένη στην παλιά ξεφτισμένη κάπα της, ζεσταινόταν από το γέλιο που τράνταζε τα πνευμόνια της. Σε λίγο θυμήθηκε ένα παλιό παιδικό τραγουδάκι και βάλθηκε να το ψάλει:

Όσο κι αν φυσά ο βοριάς, έχω ζέστα στην καρδιά.

Τα χεράκια μου τα κρύβω, την ψυχή μου δεν ανοίγω.

Εκεί στις Ράχες, σ’ ένα κατάρμακο, σε μιαν απανεμιά, τη βρήκαν ξυλιασμένη το σούρουπο δυο χωριανοί που περνούσαν τυχαία.

«Κι είχε ένα χαμόγελο στο πρόσωπο η Χριστιανή!», απόσωσε η Πιτρόπισσα.

«Θεός σχωρέστην!» και σταυροκοπήθηκε μαζί με τις γειτόνισσες.

Θ. Μπελίτσος (1995)

Από τη συλλογή μου «Κυνηγός ονείρων» (2014)

Πρώτη δημοσίευση: «Νέα Εστία» 1634 (1.8.1995), τόμ. 138, σσ. 979-981

Από https://belitsosquarks.blogspot.com/

Maja Milojković Serbia "THE PATH TO HAPPINESS"

 

Imagine a world where every morning smells of gratitude,
where hands are raised not to harm, but to embrace.
Where words are not weapons, but seeds of understanding,
and every glance becomes a prayer of silence and peace.

In that world, the old walk upright —
for the young have not forgotten them,
but follow their steps with respect.
Children play on green fields, pure of heart,
while bees whisper to them the secrets of flowers,
and the trees grow tall,
toward a sky that finally breathes without smoke or pain.

Rivers flow clearer than ever,
carrying songs of gratitude to the earth,
each drop of water knowing its name,
each spring shining like a prayer of life.

No one measures the worth of life in gold,
but in kindness that glows from within.
Hunger is a forgotten word,
for every table is sacred,
and every heart an open temple.

Imagine cities that sing softly,
where streets smell of hopes planted by human hands,
where people have understood that the earth is a mother,
not a servant.
That the bee is an angel,
and the forest — a cathedral of light.

And if we decided,
just once, all together,
to be thankful for every breath,
for every drop of water,
for every living being —
the world would change.
Evil would lose its home,
and happiness would find its path —
among us.

For the path to happiness does not lead through struggle,
but through understanding.
Not through power,
but through gentleness.
Not through walls,
but through hands that plant,
and eyes that see the good.

Let the poem come alive.
Let it echo softly,
in every person who dares
to believe —
that the world can still be beautiful.


Maja Milojković
Serbia

Dr.Ratan Bhattacharjee’s Twilight of Love : Enduring Imprint of Imagination

 

Dr.Ratan Bhattacharjee’s Twilight of Love :  Enduring Imprint of Imagination

                                 Dr. Supriya Shukla

 

Book Title : Twilight of Love : (Silhouette,A Collection of 100 Short and Long Stories )

Writer : Dr.Ratan Bhattacharjee

Publisher “ Partridge Publishing ,Singapore

Publishing year  November  2025

ISBN 978-1-5437-8519-7

Page 566

Writing is subjective . When the writer pours out his heart through stories they are bound to be sensitive and heartwarming . Such is the anthology of stories written and compiled by Prof. Ratan Bhattacharjee . A poet , story writer , essayist , noted critic , he is adept in almost all genres in the corpus of literary writing .An academician of high repute ,an awardee of prestigious titles ,an internationally acclaimed prolific writer Prof. Ratan Bhattacharjee holds an eminent position in the galaxy of reputed literary luminaries .What is remarkable about his writings is the simplicity of style as well as the choice of subjects . Any piece of writing appeals to the readers when it is relatable for them and when they can associate with the topics chosen . He has the adroitness of weaving magic with simple topics like a leaf , the sky , a silhouette that project his sensitivity , empathy and encapsulate human values . These subtle , autobiographical stories are testimony to his indepth knowledge , his reading and research .
The delination of contemporary and relevant issues , social norms , ethics and integrity are empathetically dealt with under the garb of these lucid and unambiguous titles .The anthology promises to gain immense readability among lovers of literature. Faith in Divinity seems to be the ethos of his writings. A heartwrenching story, ‘Miracles of Kailash’ is reminiscent of the Kedarnath deluge of 2013 . The massive storm that spelt destruction everywhere engulfing the treacherous path to Mount Kailash and sweeping away hordes of pilgrims is realistic . An engrossing story ‘Challenges From The Prey’  recounts a zoologist's faith in the Royal Bengal Tiger of Sunderbans . The protagonist , Deepak's urge to visit Sunderbans and confront
the tiger is not merely for thrill but his desire to study their life patterns .His conclusion that they are not man eaters  reminding us of  Jim Corbett’s  Man Eater of Kumayun. ‘Dreams and Realities’ is an emotional story showcasing that for some the glitter of their dreams grows so binding that it makes them forget the quiet, unwavering duties they owe towards their near and dear ones. The aspirations of a scientist who embarks on his own journey to achieve his dreams, almost abandoning his wife and child ..." A man who chases stars may forget the warmth of home . But if he returns even once with light in his eyes and love in his heart ,the journey is worth it ."
Prof Bhattacharjee explores and gives detailed information about the historical site in ‘The Mystery of Fatehpur Sikri’ . However , the story takes an interesting turn with the disappearance of the guide . The intertwined plots of mystery with history is intriguing which also seems to strengthen the bonding of the couple on their honeymoon .Somewhat similar is the narrative on Shillong where the husband of the protagonist suddenly goes missing . A touching story Disguise shows how love is cherished more than material wealth .‘One Diwali Night’ recounts how the bravery of villagers foiled a terrorist attack saving the lives of their brethren in a village , Bhavpur .
‘The Bell Tolls For Them’ is about justice delayed is not always justice denied . Truth has its own way of returning to claim what is right .The sufferings and trials of the protagonist Hari Mahato and his daughter bring to light the evils of the dowry system , alcohol abuse and how pelf and power can influence even the judicial system . The story resonates with the hope and belief that truth cannot remain eclipsed for long.Envy ruins friendship and camaraderie. Envy slips in like a silent crack, and before one realises, the strongest friendships crumble to dust . ‘The Jealous Singer’ is a story of how professional rivalry can lead one to take extreme steps. Two close friends who were gifted singers are separated just not through distance and boundaries but due to envy which keeps gnawing at the heart brewing hatred. However Arindam's forgiveness finds expression in the lines of his song “ If Jealousy kills love/Let love forgive Jealousy….”Such stories of hate and forgiveness as the author opines, “ will linger in every song that dreams of eternity .”
When we give our children wings to chase brighter worlds, little do we know that their flight will leave our own skies unbearably lonely . The story ‘ Terribly Alone ‘ reiterates this very sentiment .This vast sky of loneliness is silent , persistent and deep .
‘Elusive Peace’ traces the trajectory of Seema ‘s stardom. Being selected by a director who spotted her as her eyes shone with innocence and fire , Seema steps into the Bollywood city , Mumbai. With dreams of being labelled as The New Star of Indian Cinema only to see her dreams crashing when she is abandoned by the man who selected her, has to fend for her living by doing menial jobs. However, lady luck comes to her rescue when a producer offers her a role in a small budget film which clicked with the audiences. Then there was no looking back for her….With fame and money by her side Simi, as she chose to be addressed was riding high but soon she became conscious of her loneliness. Seema realised that “Fame is noise , peace is music …”
Stardom dazzles with borrowed light, but behind its glittering façade lies a hollow quiet—fame may fill the world around you, yet it often deepens the loneliness within. ‘The Brave Come Back’ captures the dilemma of making a choice between science and literature . Being drilled with the idea that it is science that opens doors while literature was a “ shadowed lane of uncertainty" , Ananya unwillingly opted for science though her heart tugged at her literary leanings . Her dismay at not being successful in the first year of university proved to be a lesson for her as she decided to take up cudgels and get to like science . This approach helped her so much that she developed an acumen for science , wonder accolades for her research , worked as a scientist and finally resumed her literary writing as well .
‘The Bridge of Faith’ relates to contemporary issues of discord and disharmony when people of different faiths assert themselves . Dhansiri , where the bonhomie between Hindus and Muslims is shattered with the declaration that the mosque would be extended . Bitterness and hard feelings create a divide . The administration intervenes and imposes curfew to bring the violent situation under control .However, good sense prevailed and a school called  The Bridge of Faith was built where children of both communities studied together. Communal harmony was reborn and restored as people realised their folly. The beautiful message the writer conveys is that peace cannot be found in temples or mosques but in hearts that are ready to forgive. Forgiveness is the quiet courage of letting go …freeing not just the other person but the heaviness in your heart .
Prof.Ratan Bhattacharjee’s Twilight of Love is a compelling collection of short stories that integrates ethical reflection, cultural plurality, and historical consciousness with remarkable finesse. The volume distinguishes itself not merely through its thematic breadth but through the author’s ability to situate narrative within a broader humanistic discourse. Each story operates at the intersection of lived experience and moral inquiry, inviting the reader to examine the subtle textures of compassion, coexistence, and cultural heritage.
At the core of Twilight of Love  is a sustained engagement with human values. Rather than presenting virtues as abstract ideals, Prof. Bhattacharjee anchors them in concrete social contexts. Acts of empathy, integrity, and resilience emerge organically through the characters’ dilemmas. For instance, ordinary individuals—teachers, vendors, homemakers, caretakers—navigate ethical crossroads that reveal the complexities of everyday morality. The strength of the collection lies in its avoidance of didacticism; ethical insight arises not from authorial assertion but from narrative implication. This allows the stories to function as quiet studies in human behaviour, demonstrating how small gestures of kindness or honesty can recalibrate fractured social environments.
A second, equally prominent dimension of Twilight of Love  is its nuanced portrayal of communal harmony. Prof. Bhattacharjee resists homogenising narratives or sentimental simplifications. Instead, the stories foreground the everyday negotiations, shared histories, and interdependent relationships that form the basis of harmonious coexistence. In one particularly notable story, collaboration between custodians of two religious institutions becomes a metaphor for interfaith solidarity. Here, the author highlights how collective memory, mutual respect, and pragmatic cooperation can transcend ideological divides. The narrative strategy is subtle yet effective: harmony is neither idealised nor imposed, but shown as something cultivated through dialogue, empathy, and shared responsibility.
This wonderful  collection short and long stories of our time  further distinguishes itself through its evocative engagement with historical and mythological sites. Several stories are set against locations that bear the imprint of time—ruins, heritage sites, riverside ghats, ancient shrines, and culturally layered neighbourhoods. Prof. Bhattacharjee employs these spaces not merely as settings but as epistemic anchors. They function as repositories of memory, enabling the stories to explore how the past informs contemporary identity and communal relations. The interplay between myth and history is especially noteworthy; mythological references are woven seamlessly into narrative, offering symbolic depth without disrupting realism. This formal integration enhances the interpretive richness of the collection, encouraging readers to reflect on the continuity between inherited cultural narratives and present-day social dynamics.
Stylistically, the prose in Twilight of Love reflects a clarity and measured elegance characteristic of academic sensibility. The narrative pace is deliberate, allowing thematic resonance to unfold gradually. Dialogue is economical yet purposeful, often serving as a vehicle for cultural or ethical insight. The structural coherence of each story, combined with recurring motifs of light, memory, and reconciliation, lends the collection a unifying aesthetic.From a scholarly perspective, Twilight of Love may be situated within contemporary Indian short fiction that foregrounds pluralism and ethical humanism. Its significance lies not only in its literary craftsmanship but in its capacity to reassert the relevance of compassion and cultural coexistence in an increasingly fragmented world. Bhattacharjee's work contributes meaningfully to discourse on social harmony and cultural preservation, illustrating how narrative art can function as an instrument of reflection and renewal.In conclusion, Twilight of Love is an intellectually engaging and culturally resonant collection. Through its exploration of human values, interpersonal relationships, communal concord, and the enduring imprint of historical and mythological spaces, the book offers fertile ground for academic discussion and broader public reflection. It stands as a testament to the power of fiction to illuminate the ethical and cultural contours of contemporary life.

Reviewed by Principal Dr. Supriya Shukla

About the Reviewer

Dr.Supriya Shukla is a regular Times of India Blogger &  Retd. Principal VSSD PG College Kanpur. She is a regular contributor to  LitStream and other International magazines.