Η Αγία Ειρήνη (γνωστή και ως Αγία Ειρήνη της Λέσβου) ήταν η κορούλα του Προεστού του χωριού της Θερμής (των Καρυών) της Μυτιλήνης, δίπλα από το οποίο υπήρχε το Μοναστήρι του Γενεσίου της Θεοτόκου, όπου είχε εγκατασταθεί ο Άγιος Ραφαήλ ως Ηγούμενος μαζί με τον υποτακτικό του, τον Άγιο Νικόλαο. Ο Προεστός Βασίλειος, ο πατέρας της Αγίας Ειρήνης, (μαζί με το δάσκαλο του χωριού Θεόδωρο) ήταν εκείνος που είχε οδηγήσει τον Άγιο Ραφαήλ και τον Άγιο Νικόλαο, αφότου έφυγαν πρόσφυγες από τη Θράκη, μετά την άλωση της Κωσταντινουπόλεως, να εγκαταβιώσουν στο Μοναστήρι της Θερμής των Καρυών της Λέσβου και έγινε σταδιακά θερμός φίλος του Ηγουμένου Ραφαήλ και του Διακόνου Νικολάου.Ποια ήταν η προσωπικότητα της Αγίας Ειρήνης;Η γυναίκα του Προεστού Βασιλείου και μητέρα της Αγίας Ειρήνης, Μαρία, σε όνειρα στα οποία εμφανίστηκε διηγήθηκε τα εξής:«Ο Ηγούμενος (ο Άγιος Ραφαήλ δηλαδή), ο Νικόλαος και η Ειρήνη ήταν άγιοι από τότε που ζούσαν, ήταν σφραγισμένοι από τον Κύριο… Και η Ειρήνη μου, όσα και να της κάναμε, όσα και να της λέγαμε, εγώ, μας έλεγε, έχω χαραγμένο το δρόμο που μου υπέδειξε ο Ηγούμενος του Μοναστηριού, θα ακολουθήσω το δρόμο του Χριστού μας. Ο Άγιος έβρισκε τον τρόπο πώς να φερθεί και να διδάξει κάθε άνθρωπο. Γι’ αυτό και τη Ρηνούλα δεν μπορούσαμε να την πάρουμε από κοντά του. Ήθελε συνέχεια να βρίσκεται στο Μοναστήρι» …«Αυτό το κτήμα ήταν το εξοχικό μας. Από 'δω έφευγε η Ρηνούλα μου και ανέβαινε στο Μοναστήρι.» …«Την είχε βαπτίσει ο ίδιος ο άγιος Ραφαήλ και την ώρα της βαπτίσεως παρακάλεσε την Παναγία να χαρίσει στη μικρή Ειρήνη χαρίσματα και αρετές. Γι’ αυτό και η Αγία Ειρήνη ξεχώριζε από τα άλλα παιδιά».
Στον βίο του Γέροντα Τύχωνος του Αγιορείτη διαβάζουμε ότι σε μια επαρχία είχε ταλαιπωρηθεί πολύ, γιατί οι κάτοικοι εκεί έτρωγαν ψωμί από βρίζα (σίκαλη).Επειδή δε ο Τιμόθεος (Τύχων) δεν έτρωγε τίποτε άλλο εκτός από ψωμί, και το ψωμί της σίκαλης είχε συνήθως μια άσχημη μυρωδιά και είναι σαν λάσπη, δεν μπορούσε να το φάει. Γι΄ αυτό είχε εξαντληθεί ο νέος.Πηγαίνει λοιπόν στον φούρναρη, από τον οποίον είχε ζητήσει και άλλη φορά, να τον ξαναπαρακαλέσει για λίγο άσπρο ψωμί, επειδή νόμιζε ότι θα έχει για τον εαυτό του καλό ψωμί.Εκείνος όμως, μόλις είδε τον Τιμόθεο από μακριά ακόμη, του είπε να φύγει. Λυπημένος και εξαντλημένος όπως ήταν ο νέος, έπιασε μια άκρη και με όλη την παιδική του απλότητα έκανε προσευχή στην Παναγία : «Παναγία μου, θέλω να με βοηθήσεις, γιατί θα πεθάνω στο δρόμο…».Δεν πρόλαβε να τελειώσει την προσευχή του και ξαφνικά του παρουσιάζεται μια Κόρη με λαμπερό πρόσωπο, του δίνει μια φρατζόλα άσπρο ψωμί, και αμέσως εξαφανίζεται.
Ἡ μεγάλη πλειοψηφία τῶν Διδασκάλων δὲν διαθέτει θεολογικὴν κατάρτησινΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ ΣΤΕΡΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΧΡΙΣΤΟΝ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥΣ!Ἀπαιτεῖται ἐπειγόντως διορισμὸς Θεολόγων Καθηγητῶν εἰς τὸ ΔημοτικὸνΓράφει ὁ κ. Λέων Μπράνγκ, θεολόγος«Τὰ παιδιὰ εἶναι ἄδειες κασσέττες. Ἂν γεμίσουν Χριστό, θὰ εἶναι κοντά Του πάντα. Ἂν ὄχι, εἶναι πιὸ εὔκολο, ὅταν μεγαλώσουν, νὰ παραστρατήσουν. Ἂν μικρὰ βοηθηθοῦν, καὶ νὰ ξεφύγουν ἀργότερα λίγο, πάλι θὰ συνέλθουν. Ἂν ποτισθῆ τὸ ξύλο μὲ λάδι, δὲν σαπίζει. Λίγο ἂν ποτισθοῦν τὰ παιδιὰ μὲ εὐλάβεια, μὲ φόβο Θεοῦ, δὲν ἔχουν ἀνάγκη μετά.» Αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Ἁγίου Παϊσίου ἀπευθύνονται πρωτίστως σὲ γονεῖς μικρῶν παιδιῶν, ἔχουν ὅμως ἐφαρμογὴ καὶ σὲ παιδιὰ μεγαλύτερης ἡλικίας, στὴν ἡλικία τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου. Καὶ ἐκεῖ ἀφοροῦν κυρίως καὶ στοὺς δασκάλους ποὺ ἔχουν τὴν εἰδικὴ εὐθύνη γιὰ τὴν διαπαιδαγώγησή τους.Αὐτὴ τὴν εὐθύνη τονίζει καὶ τὸ Σύνταγμά μας, τὸ ὁποῖο ὡς σκοπὸ τῆς παιδείας ὁρίζει στὸ ἄρθρο 16 παρ. 2 μεταξὺ ἄλλων τὴν «ἀνάπτυξη τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης». Καὶ μὲ τὸν ὅρο αὐτὸ δὲν ἐννοεῖται γενικὰ καὶ ἀόριστα κάποια θρησκευτικὴ συνείδηση, ἀλλὰ αὐτὴ ἡ θρησκευτικὴ συνείδηση προσδιορίζεται ὡς ὀρθόδοξη, ὅπως μᾶς διευκρινίζουν οἱ σχετικὲς ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας. Οἱ τελευταῖες ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ (2018 καὶ 2019) μιλοῦν ρητὰ γιὰ τὴν «ἀνάπτυξη τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς συνειδήσεως τῶν μαθητῶν», τὴν ὁποία ὀφείλει νὰ ὑπηρετεῖ τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Γι’ αὐτὸ «πρέπει νὰ διδάσκεται ἐπὶ ἱκανὸ ἀριθμὸ ὡρῶν διδασκαλίας ἑβδομαδιαίως» καὶ φυσικὰ «νὰ μὴ ὑποβαθμίζεται… σὲ σχέση μὲ τὰ ἄλλα μαθήματα». Στὰ ἐκπαιδευτικὰ προγράμματα τῶν τελευταίων 30 ἐτῶν αὐτὸς ὁ ἱκανὸς ἀριθμὸς ὡρῶν γιὰ τὸ Δημοτικὸ Σχολεῖο ὁρίζεται μὲ δίωρο ὑποχρεωτικὸ μάθημα τὴν ἑβδομάδα ἀπὸ τὴν Γ’ ἕως καὶ τὴν ΣΤ’ Τάξη.
Κωφίδης Εὐάγγελος«Ἂς μὴ ζητήσουμε τὴν ἀλήθεια μόνο μὲ τὶς ἀνθρώπινες δυνάμεις μας, ἀλλὰ μὲ τὴν ταπείνωση ποὺ σπάει τὶς ἁλυσίδες τοῦ ψεύδους.»Ἡ Μάχη ποὺ Δὲν ΣβήνειὍ,τι εἶναι ψέμα, εἶναι θάνατος. Ὅ,τι εἶναι ἀλήθεια, εἶναι ζωή. Ἡ ψυχή ποὺ ζητεῖ τὸν Θεό, δὲν ἀντέχει νὰ ζῇ χωρὶς νὰ λατρεύῃ τὴν Ἁγία Τριάδα, χωρὶς νὰ σέβεται τὸ ἱερό, χωρὶς νὰ προσκυνᾷ τὸ Σταυρό. Ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι, οἱ δοῦλοι τοῦ κόσμου τούτου, ἀγάπησαν τὸ σκοτάδι περισσότερο ἀπὸ τὸ φῶς (Ἰωάν. γʹ 19). Ἀγάπησαν τὸ ψέμα, γιατὶ τὸ ψέμα τοὺς ἔδωκε τὴν ψευδὴ ἀσφάλεια τοῦ νὰ μὴ ὁμολογοῦν τὶς ἁμαρτίες τους.Ὁ Σταυρὸς τῆς ἈληθείαςἩ ἀλήθεια δὲν εἶναι ἁπλῶς μιὰ ἰδέα· εἶναι ἕνα Πρόσωπο: ὁ Χριστός. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ὅταν ὁ Πιλάτος Τὸν ρώτησε «Τί ἐστιν ἀλήθεια;» (Ἰωάν. ιηʹ 38), δὲν ἀπάντησε μὲ λόγια. Ἡ σιωπή Του ἦταν ἡ κραυγή τῆς ἀλήθειας. Ὁ Θεὸς ἦταν μπροστὰ στὸν ἄνθρωπο, καὶ ὁ ἄνθρωπος δὲν Τὸν γνώρισε. Ὁ Σταυρὸς ἦταν ἡ τελική ἀπάντηση: ἡ ἀλήθεια στάζει αἷμα. Ὁ Χριστὸς ἐσταυρώθη, γιατὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι τόσο ἁγία, ποὺ οἱ ἄνθρωποι δὲν τὴν ἀνέχονται.Ὁ Πόνος τῆς ΨυχῆςἩ ψυχή ποὺ ἀγαπᾷ τὸν Χριστὸ νιώθει πόνο. Πόνο γιατὶ βλέπει τὸν κόσμο νὰ προσκυνᾷ τὰ εἴδωλα τῆς πλάνης. Πόνο γιατὶ ἀκούει ψέματα νὰ λέγονται ἀπὸ ἱερὰ βήματα. Πόνο γιατὶ αἰσθάνεται πὼς οἱ ἄνθρωποι ἔχουνε ἀλλάξει τὴν δόξα τοῦ ἀφθάρτου Θεοῦ μὲ τὴν φθορὰ τοῦ ψεύδους (Ρωμ. αʹ 23). Ἀλλὰ αὐτὸς ὁ πόνος εἶναι ὁ σπόρος τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ὅπως εἶπε ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος: «Ἡ καρδιά σου νὰ καίγεται γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ μὴ τοὺς κατηγορῇς. Ὁ Θεὸς δὲν κατηγόρησε τὸν Ἀδάμ, μόνο τοῦ εἶπε: Ποῦ εἶσαι;»Ὁ Ἅγιος ἘλέγχοςἩ Ἐκκλησία εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου, ἀλλὰ αὐτὸ τὸ φῶς καίει τοὺς ὑποκριτές. Ὅπως ὁ Χριστὸς ἐμέμψατο τοὺς Φαρισαίους, ἔτσι καὶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει νὰ κηρύττει: «Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί!» (Ματθ. κγʹ 13). Ἀλλὰ αὐτὸς ὁ ἔλεγχος δὲν εἶναι μῖσος· εἶναι ἀγάπη. Ὁ Χριστὸς ἐδίωξε τοὺς Φαρισαίους, ἀλλὰ κλάιγε γι’ αὐτούς. Ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος ὁ Σαχάρωφ ἔλεγε: «Ἂν μισῇς τὸν ἁμαρτωλό, τότε ὁ διάβολος νίκησε. Ἂν μισῇς τὴν ἁμαρτία, τότε ὁ Θεὸς νικάει μέσα σου.»
Ὅταν τὰ Λείψανα τῶν Ἁγίων εὑρίσκωνται εἰς τὰς χεῖρας τῶν αἱρετικῶν, ὁ Θεὸς δὲν παρέχει τὴν Χάριν Του μέσῳ αὐτῶν. Παράδειγμα τὸ Λείψανον τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Ὅταν μετεφέρθη εἰς τὸ Μπάρι τῆς Ἰταλίας εἰς τὸν Ὀρθόδοξον Ναόν, ὁ Ἅγιος ἐμυρόβλυζεν. Ὅταν ὅμως κατέλαβαν τὸν Ναὸν οἱ Παπικοί, τότε ἔπαυσε νὰ μυροβλύζῃ! Αὐτὸ γίνεται διὰ νὰ δείξῃ ὁ Θεὸς εἰς ποίων τὴν πίστιν εὐαρεστεῖται.Οἱ Παπικοὶ κατέχουν ἀναρίθμητα Λείψανα Ἁγίων, ἀκόμη καὶ ἄφθαρτα. Οὔτε κἂν γνωρίζουν τί ἔχουν εἰς τὰς ἀποθήκας τους. Καὶ ὅμως, κανένα ἐξ αὐτῶν δὲν θαυματουργεῖ.
ΤΟ ΜΕΓΑ καὶ κοσμοσωτήριο γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ γιὰ μᾶς τοὺς πιστοὺς ἀποτελεῖ τὴν πεμπτουσία τῆς ὑπάρξεώς μας, γιὰ τοὺς ἀρνητές της ἀποτελεῖ τὸ «μεγάλο σκάνδαλο» καὶ τὴν «ἔσχατη μωρία» καὶ γι’ αὐτὸ πασχίζουν ἐδῶ καὶ δύο χιλιάδες χρόνια νὰ ἀπομειώσουν τὴ σημασία του, νὰ τὸ ἐξαφανίσουν. Ἀλλὰ μάταια κοπιάζουν καὶ ἀγχώνονται! Ἡ πίστη στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ συνεχίζει νὰ ἀποτελεῖ τὸ θεμέλιο τῆς χριστιανικῆς πίστεως, τὴν κινητήρια δύναμη τῆς ἱστορίας!
πηγήhttps://proskynitis.blogspot.com/2025/04/blog-post_890.html
Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Πέμπτης β´ ἑβδ. Πράξεων (Πρξ. δ´ 23-31).
Πραξ. 4,23 Ἀπολυθέντες δὲ ἦλθον πρὸς τοὺς ἰδίους καὶ ἀπήγγειλαν ὅσα πρὸς αὐτοὺς οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ πρεσβύτεροι εἶπον.
Πραξ. 4,23 Οταν δε οι Απόστολοι απελύθησαν, ήλθαν στους άλλους πιστούς, με τους οποίους στενότατα, ως αδελφοί της αυτής πνευματικής οικογενείας, συνεδέοντο και τους ανήγγειλαν όσα οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι είχαν είπει εις αυτούς.