ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΔΙΔΑΧΑΙΔὲν ἔχεις καιρὸν«Ἄρα οὖν ὡς καιρὸν ἔχομεν, ἐργαζώμεθα τὸ ἀγαθὸν πρὸς πάντας, μάλιστα δὲ πρὸς τοὺς οἰκείους τῆς πίστεως». (Γαλ. στ΄ 10) (: Συνεπῶς, ἕως ὅτου εὑρισκόμεθα εἰς τὴν παροῦσαν ζωήν, ποὺ μόνον εἰς αὐτὴν ἔχομεν καιρὸν πρὸς ἀγαθοεργίαν, ἂς ἐργαζώμεθα τὸ ἀγαθὸν πρὸς ὅλους, μάλιστα δὲ πρὸς ἐκείνους, τοὺς ὁποίους ἡ πίστις μας τοὺς κατέστησεν οἰκείους καὶ ἀδελφούς).Μόνο λοιπόν σὲ αὐτὴ τὴν ζωὴ ἔχουμε τὴν εὐκαιρία νὰ κάνουμε ἔργα σωτηρίας.Δὲν πρέπει ποτὲ νὰ χάνουμε τὸν καιρό μας. Μὴ ἀναβάλλεις ποτέ.Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος μᾶς συμβουλεύει:«Ἡ ἀναβολή εἶναι ἀρχή τῆς ραθυμίας».* * *«Νά μή ἀναβάλλουμε ποτέ στά πνευματικά οὔτε κατά τό ἐλάχιστο, ἀλλά πάντοτε νά θεωροῦμε κατάλληλη τήν εὐκαιρία πού μᾶς ἔρχεται».
Παραθέτομεν ἕνα ἀπόσπασμα, ὅπως παρουσιάζεται μέσα ἀπὸ τὰ γραπτά του (ἁγιοκατετάχθη 10 Ἰουλίου 2025):Ο ΒΙΟΣ ΜΟΥἘγεννήθην τήν 1ην Αὐγούστου 1902 ἀπὸ γονεῖς πτωχούς. Ἐτελείωσα τό Δημοτικό Σχολεῖο τοῦ χωριοῦ μου τό 1915. Ἀπό μικρό παιδί ἐξυπηρετοῦσα μέσα στό ναό τόν ἱερέα τοῦ χωριοῦ μου. Ὅταν πήγαινα στὸ σπίτι καί εὕρισκα εὐκαιρία, ἔκαμνα ἐκεῖνα πού ἔκαμνε καί ὁ ἱερεύς στήν Ἐκκλησία. Τό ἴδιο ἔκαμνα καί ὅταν ἔβοσκα τά ζῶα ἔξω εἰς τόν κάμπο καί τό βουνό. Μόλις εὕρισκα κατάλληλη εὐκαιρία ἔκαμνα τήν προσκομιδή καί τήν ἁγία Τράπεζα. Εἶχα διάφορα πράγματα, διά νά κάμω τά καθήκοντα τοῦ ἱερέα. Μοῦ ἄρεσε νά κάμνω μικρά καί πρόχειρα ἐκκλησάκια· ἐπίσης νὰ μελετῶ διάφορα χριστιανικά βιβλία, ἰδιαίτερα βίους ἁγίων. Τακτικά ἐπήγαινα καί εἰς τόν ναό τῶν Ταξιαρχῶν, γιά νά τόν περιποιοῦμαι καί γιά νά προσεύχωμαι.Ὅπου ὁρίζει ὁ Κύριος ἐκεῖνο γίνεταιἘπειδή οἱ γονεῖς μου ἦταν πτωχοί, δέν συνέχισα σπουδές. Ἀγαποῦσα καί τήν ἁγιογραφία… Στὸ τέλος, τό 1917, ἐπῆρα ὀλίγα πρόβατα καί ἔγινα τσοπάνος. Ὅπου ὁρίζει ὁ Κύριος ἐκεῖνο γίνεται. Γιά νά ἐνδυναμώσω τήν πίστι μου ἐδιάβαζα βίους ἁγίων καί ὅ,τι χριστιανικό βιβλίο.
Τό ἄγχος τῶν ἐκπαιδευτικῶν ἐπηρεάζει τούς μαθητές;τοῦ κ. Γεωργίου Θ. Μηλίτση, διδασκάλου – Εἰδικοῦ Παιδαγωγοῦ῞Ενα ἐπακόλουθο τοῦ τεχνικοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς μεγαλομανίας τῶν ἀνθρώπων εἶναι τό ἄγχος. ῎Αγχος, ὅπως ἔχει τό μεγαλύτερο μέρος τῶν συνανθρώπων μας, ἔχουν καί οἱ ἐκπαιδευτικοί. Τό ἄγχος τῶν ἐκπαιδευτικῶν δέν ἐπηρεάζει μόνον τήν συμπεριφορά τῶν ἰδίων ἀλλά καί τῶν μαθητῶν τους. Οἱ ἔρευνες πού ἔγιναν ἔδειξαν ὅτι: «ἡ ψυχική κατάσταση τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ δημιουργεῖ ἕναν ἀόρατο σχεσιακό δεσμό μεταξύ τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ καί τοῦ μαθητή. Τό ἄγχος τῶν ἐκπαιδευτικῶν ὄχι μόνο δημιουργεῖ ἀρνητική ἀτμόσφαιρα στήν τάξη ἀλλά ἐπηρεάζει τήν ψυχολογία τῶν μαθητῶν, τήν διαχείρηση τῆς τάξεως, τήν μετάδοσι τῶν γνώσεων ἀλλά καί τήν ἀπόδοσι τῶν μαθητῶν».Πολλοί εἶναι οἱ ὁρισμοί πού δόθηκαν ἀπό τούς ἐπιστήμονες γιά τό τί λέμε ἄγχος. Μερικοί εἶναι:1. ῾Ως άγχος νοεῖται «ἡ δυσάρεστη συναισθηματική κατάσταση πού συνεπάγεται τήν αἴσθηση φόβου ἤ καί τρόμου, ὡς ἀπάντηση σέ ἕναν κίνδυνο ἄγνωστης ἤ μή ἀναγνωρίσιμης σέ μεγάλο βαθμό πηγῆς» (Μάνος, 1997).2. Σύμφωνα μέ τόν Οἰκονόμου (1994) «ἄγχος εἶναι ἕνα αἴσθημα ἐσωτερικῆς δυσφορίας πού ἔχει τίς ρίζες του σέ μία μή συγκεκριμένη ἐσωτερική ἀπειλή, μέ ἀποτέλεσμα, ἀφοῦ δέν εἶναι συγκεκριμένη, ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά τήν ἀντιμετωπίσει καί νά τήν ἀποφύγει καί ἔτσι ὑπάρχει ἡ πιθανότητα νά ὁδηγηθεῖ ἀκόμα καί στήν ἐξουθένωση».Τί λέμε ἄγχος τῶν ἐκπαιδευτικῶν;῞Οπως σχεδόν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἄγχος ἀπό διάφορες αἰτίες στό χῶρο ἐργασίας τους, τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τούς ἐκπαιδευτικούς. Τό ἄγχος τῶν ἐκπαιδευτικῶν μπορεῖ νά ἀναφέρεται στήν βιβλιογραφία ὡς «ἐπαγγελματική ἐξουθένωση». Εἶναι ἕνα σύνδρομο πού σχετίζεται μέ ἐπαγγελματίες πού τό ἀντικείμενο τῆς ἐργασίας τους εἶναι ὁ ἄνθρωπος καί ὑποφέρουν ἀπό συναισθηματική ἐξάντληση, ἀποπροσωποποίηση καί χαμηλή προσωπική ἤ ἐπαγγελματική ἐπίδοση ἤ ὁλοκλήρωση.Οἱ Kyriacou καί Sutcliffe (1978) ὅρισαν τό ἄγχος τῶν ἐκπαιδευτικῶν ὡς «τήν ἐμπειρία ἀρνητικῶν καί δυσάρεστων συναισθημάτων, ὅπως θυμός, ἀπογοήτευση, κατάθλιψη καί νευρικότητα, πού προκύπτουν ἀπό κάποια πτυχή τῆς ἐργασίας κάποιου».῾Ο ̉Ισπανός Ψυχολόγος καί Παιδαγωγός Βαλεντίν Μαρτίνεθ-Οτέρο, γιά νά δώσει τόν ὁρισμό τοῦ ἄγχους τῶν ἐκπαιδευτικῶν χρησιμοποιεῖ ἕνα ἀπόφθεγμα τοῦ Κομένιου, λέγει ὅτι: «ἄγχος ἔχει ὁ ἐκπαιδευτικός πού ἐξαντλεῖται προσπαθῶντας νά διδάξει στούς μαθητές του ὄχι ὅλα ὅσα μποροῦν νά μάθουν, ἀλλά ὅλα ὅσα θέλει νά μάθουν».Αἰτίες πού δημιουργοῦν ἄγχος στούς ἐκπαιδευτικούς
Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου ΤάτσηΟἱ χριστιανοὶ εἶναι μέλη μιᾶς κοινωνίας ποὺ ἀγνοεῖ τὸν Χριστὸ καὶ οἱ ἄρχοντές της εἶναι ἀδιάφοροι σὲ θέματα θρησκείας. Πάντα ἔτσι ἦταν. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δὲν ἀρνεῖται τὴν ὑποταγὴ σ’ ἐκείνους ποὺ κατέχουν ἀνώτερες ἐξουσίες στὴν πολιτεία. Τονίζει σχετικά: «Κάθε ἄνθρωπος ὀφείλει νὰ ὑποτάσσεται στὶς ἀνώτερες ἐξουσίες, γιατί δὲν ὑπάρχουν παρὰ ἀπὸ τὸν Θεό· Ἔτσι, λοιπόν, ὅποιος ἀντιτάσσεται στὴν ἐξουσία ἀντιστέκεται στὴν τάξη ποὺ ἔβαλε ὁ Θεός, κι ὅσοι ἀντιστέκονται εἶναι οἱ ἴδιοι ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν τιμωρία τούς»1.Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέει ὅτι οἱ ἄρχοντες εἶναι ἀναγκαῖοι. Ὁ λαὸς θέλει ἀρχηγὸ «γιὰ νὰ μὴ εἴμαστε σὰν ἑρπετά· γι’ αὐτὸ ὑπάρχει ἄρχοντας, γιὰ νὰ μὴ κατατρώγουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο σὰν τὰ ψάρια»2. Καὶ συνεχίζει ὑποστηρίζοντας ὅτι οἱ ἄρχοντες ἐξασφαλίζουν τὴν εὐταξία:
ΤΟ ΘΡΑΣΟΣ τῶν οὐνιτῶν δὲν ἔχει ὅρια, εἰδικὰ στὴν μαρτυρικὴ Οὐκρανία, ὅπου οἱ δαιμονοκίνητοι οὐνίτες αἱρετικοὶ κυριολεκτικὰ «ἁλωνίζουν», μὲ τὴν ἀνοχὴ καὶ τὶς «εὐλογίες» τοῦ Πατρ. Βαρθολομαίου καὶ τὴν ἀγαστὴ συνεργασία τῆς ψευδοεκκλησίας τοῦ Ἐπιφάνιου! Ὁ θρασὺς οὐνίτης «ἀρχιεπίσκοπος» Σβιατοσλὰβ Σεβτσούκ, ἀπαιτεῖ νὰ ἔχει πρόσβαση ἡ «ἐκκλησία» του στὰ ὀρθόδοξα προσκυνήματα!Δεῖτε τὴν εἴδηση: «Ὁ Σβιατοσλὰβ Σεβτσοὺκ σὲ συνέντευξη στὸ “Ἀποστορὸφ” δήλωσε ὅτι “τὰ ἱερὰ πρέπει νὰ εἶναι προσβάσιμα σὲ ὅλους”. Ἀπαντώντας στὴν ἐρώτηση γιὰ τὴν ἰδιοκτησία τῶν Λαυρῶν Ποτσάεβ καὶ Κιέβου-Πετσέρσκ, ὁ Σεβτσοὺκ ἀνέφερε ὅτι, “ὅταν κάποια ἐκκλησία μονοπωλεῖ ἢ ἰδιωτικοποιεῖ κάποιο ναὸ ἢ ἱερό, τότε αὐτὸ σημαίνει ὅτι κάποιο ἄλλο μέρος τῆς κοινωνίας αὐτόματα ἀποκλείεται”.
Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Τρίτης κ´ ἑβδ. ἐπιστολῶν (Φιλιπ. β´ 16-23).
Φιλιπ. 2,16 λόγον ζωῆς ἐπέχοντες, εἰς καύχημα ἐμοὶ εἰς ἡμέραν Χριστοῦ, ὅτι οὐκ εἰς κενὸν ἔδραμον οὐδὲ εἰς κενὸν ἐκοπίασα.
Φιλιπ. 2,16 Κρατείτε, λοιπόν, σταθερά, χωρίς αμφιβολίας και χαλαρότητας, τον λόγον του Ευαγγελίου, που είναι ζωή και μεταδίδει ζωήν. Αυτό δε θα είναι και δι' εμέ καύχημα κατά την μεγάλην ημέραν της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού, διότι θα φανή έτσι, ότι δεν έτρεξα ανωφελώς ούτε και εκοπίασα χωρίς αποτέλεσμα.