εφημ. One Voice, 25/6/2025

Ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ βασίζεται στη διακήρυξη της ισότητας των κρατών μεταξύ τους, επιτάσσει τον απόλυτο σεβασμό της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας κάθε κράτους, απαγορεύει τη χρήση βίας και την απειλή χρήσης βίας, απαγορεύει την ανάμιξη τρίτων στα εσωτερικά των άλλων θεωρώντας ότι κάθε λαός έχει δικαίωμα να χαράξει το δικό του δρόμο και να επιλύσει χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις τα προβλήματά του.

Η επίθεση των ΗΠΑ και του Ισραήλ εναντίον του Ιράν, οι βομβαρδισμοί, οι στοχευμένες δολοφονίες, οι απειλές καταστροφής ολόκληρων πόλεων ισοπεδώνουν τον πυρήνα του διεθνούς δικαίου. Έχουν επικρατήσει πρακτικές και φρασεολογία τύπου μαφίας.

Το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν είναι ένα πρόσχημα, αφού οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ δέχονται ότι η χώρα απέχει πολύ από ένα τέτοιο στόχο. Εξάλλου, η αποπυρηνικοποίηση της Μ. Ανατολής θα πρέπει να σημάνει πρωτίστως την απενεργοποίηση και καταστροφή του πυρηνικού οπλοστασίου του Ισραήλ και μόνο τότε την απαγόρευση ανάπτυξης τέτοιων όπλων από το Ιράν.

Η Ελλάδα είναι άμεσα εμπλεκόμενη στον πόλεμο κυρίως μέσω της βάσης της Σούδας αλλά όχι μόνο. Η κυβέρνηση έτσι: α. Εκθέτει τον ελληνικό λαό σε τεράστιους κινδύνους, β. Πλήττει ηθικά τη χώρα μας αφού την καθιστά συνένοχη στο έγκλημα του επιθετικού πολέμου, γ. Την αποδυναμώνει διπλωματικά. (πώς θα επικαλεστεί το διεθνές δίκαιο στο μέλλον αν η τουρκική επιθετικότητα ενταθεί;) Δ. Υπονομεύει την τουριστική και οικονομική ανάπτυξη αφού η Ελλάδα, ως εμπλεκόμενη, δεν είναι πλέον ασφαλής προορισμός. Ε. Συμβάλλει στο ενδεχόμενο ανεξέλεγκτης κλιμάκωσης με πιθανότητα να ανοίξει η πόρτα του ολοκαυτώματος του γ’ παγκοσμίου πολέμου.

Δεν έχουμε την πολυτέλεια να παρακολουθούμε παθητικά τις εξελίξεις. Οφείλουμε ενωμένοι να διεκδικήσουμε την πλήρη απεμπλοκή της Ελλάδας από τον πόλεμο, το κλείσιμο των ξένων βάσεων. Αυτή η επιλογή είναι επείγουσα αλλά και ρεαλιστική. Άλλες χώρες στο παρελθόν έκλεισαν έστω και προσωρινά τις ξένες βάσεις για ανάλογη αιτία, όπως η Τουρκία ή η Γαλλία.

Μια τέτοια πολιτική επιλογή θα διασφάλιζε τον ελληνικό λαό από αντίποινα και από τυχόν κλιμάκωση. Θα έδινε προς όλες τις μεριές ένα ισχυρό μήνυμα ότι ο πόλεμος πρέπει να σταματήσει. Θα έβαζε επίσης κάποια πρακτικά εμπόδια στην προσπάθεια των ΗΠΑ να συνεχίσουν τον πόλεμο. Θα συνέβαλε δηλαδή ουσιαστικά στην ειρήνη. Κι αυτό ισχύει, ανεξάρτητα από την προσωρινή, εύθραστη εκεχειρία.

εφημ. One Voice, 19/6/2025

Οι εξελίξεις στη Γάζα και στη Μ. Ανατολή υπερβαίνουν ό,τι έχουμε ζήσει μετά το β’ παγκόσμιο πόλεμο. Οι σφαγές αμάχων Παλαιστινίων, η δολοφονία χιλιάδων ανθρώπων μέσω της λιμοκτονίας, η γενοκτονία και εθνοκάθαρση που διαπράττονται στη Γάζα ξυπνούν μνήμες της ναζιστικής κατοχής στην Ευρώπη.

Η επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν αποτελεί μια ακόμη ωμή παραβίαση του διεθνούς δικαίου, πρωτίστως του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ που επιτάσσει σεβασμό της κυριαρχίας και της ακεραιότητας όλων των κρατών, απαγορεύει τη χρήση βίας και την απειλή χρήσης βίας. Η κυβέρνηση του Ισραήλ διαπράττει το έγκλημα του επιθετικού πολέμου, ζηλεύοντας τη βαρβαρότητα, το μισανθρωπισμό και τον κυνισμό του γερμανικού ναζισμού.

Το επιχείρημα της αυτοάμυνας του Ισραήλ θα ήταν γελοίο αν δεν ήταν επικίνδυνο. Αντίστοιχα, το επιχείρημα των υπό ανάπτυξη πυρηνικών του Ιράν είναι προσχηματικό, αφού διαξάγονταν διαπραγματεύσεις. Άλλωστε γιατί το Ισραήλ διαθέτει παρανόμως πυρηνικά παραβιάζοντας τη σχετική διεθνή συνθήκη; Στην πραγματικότητα το Ισραήλ και οι ΗΠΑ αξιοποιούν τη συγκυρία προσπαθώντας να επιβάλλουν τα συμφέροντά τους στη Μ. Ανατολή, να την καθυποτάξουν πλήρως και να εκδιώξουν από εκεί τους ανταγωνιστές τους, δηλαδή την Κίνα.

Η κυβέρνηση του Ισραήλ σε αυτή την κούρσα του θανάτου έχει άμεσους συμπαραστάτες και αρωγούς σε οικονομικό, στρατιωτικό και πολιτικό-διπλωματικό επίπεδο το ΝΑΤΟ, την ΕΕ αλλά και την ελληνική κυβέρνηση. Ας ληψθεί υπόψη ότι η βάση της Σούδας αναβαθμίζεται για το σκοπό αυτό. Η πολύπλευρη εμπλοκή της χώρας μας εκθέτει σε απίστευτους κινδύνους τον ελληνικό λαό αφού ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει άμεσα στόχος αντιποίνων και μέρος της πολεμικής σύγκρουσης. Κυρίως όμως εκθέτει την Ελλάδα ως υποστηρικτή των αιματοβαμένων βιαστών του διεθνούς δικαίου. Ας σκεφτούμε και το εξής: αν σήμερα είναι οι Παλαιστίνιοι και οι Ιρανοί, ποιος εγγυάται ότι κι εμείς δεν θα βρεθούμε στο μέλλον στην ίδια θέση από κάποιον άλλο σφετεριστή;

Γι’ αυτό κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνας, ανεξάρτητα από τις πολιτικές και ιδεολογικές πεποιθήσεις και επιλογές του, έχει χρέος να υψώσει τη φωνή του για να σταματήσει τώρα κάθε είδους εμπλοκή της χώρας μας και για να επιβληθεί το διεθνές δίκαιο. Ο πόλεμος πρέπει να σταματήσει τώρα, όπως και η γενοκτονία των Παλαιστινίων, οι οποίοι δικαιούνται με βάση τις αποφάσεις του ΟΗΕ το δικό τους ανεξάρτητο κράτος. Ας μην κατρακυλήσουμε άλλο στην άβυσσο του πολέμου και των σφαγών.

εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 18/6/2025

Η Τουρκία δημοσιοποίησε προχτές τη δική της εκδοχή για το θαλάσσιο χωτοταξικό σχεδιασμό ενώ το Ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών υπογράμμισε ότι «ο τουρκικός χάρτης δεν έχει έρεισμα στο διεθνές δίκαιο, καθώς επιχειρεί να σφετεριστεί περιοχές ελληνικής δικαιοδοσίας, και δεν απευθύνεται σε διεθνή οργανισμό που επιβάλλει υποχρέωση ανάρτησης σχετικών χαρτών».

Στην πραγματικότητα δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο πραγματικά καινούργιο στοιχείο στην “ααντιπαράθεση των χαρτών”. Η Τουρκία συνεχίζει να προωθεί με τον ένα ή άλλο τρόπο τις δικές της θεωρήσεις και τις δικές της επιδιώξεις, που αντιτίθενται στο διεθνές δίκαιο της θάλασσας. Από την άλλη συνεχίζεται η επικοινωνία των δύο μερών, η διαπραγμάτευση, τα λεγόμενα “ήρεμα νερά”. Μόνο που αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα αντικειμενικά συζητά όχι το μόνο υπαρκτό ζήτημα (οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ) αλλά το σύνολο των τουρκικών διεκδικήσεων. Τούτο συμβαίνει μάλιστα τη στιγμή που ο ρόλος της Τουρκίας αναβαθμίζεται καθώς η στρατιωτική συνεργασία της με την ΕΕ πρόκειται να διευρυνθεί ενόψει της ευρωενωσιακής εξοπλιστικής φρενίτιδας.

Το χειρότερο όμως είναι άλλο: είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν εν μέσω θύελλας και η θύελλα δεν αναμένεται, έχει ήδη ξεσπάσει. Η επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν και η πολύ σοβαρή πιθανότητα κλιμάκωσης και εξάπλωσης του πολέμου διαμορφώνουν ένα διαφορετικό, εκρηκτικό κλίμα. Η ελληνική κυβέρνηση έχει επιλέξει το δρόμο της στρατιωτικο-πολιτικής και διπλωματικής στήριξης της γενοκτονικής κυβέρνησης του Ισραήλ σε αυτή την πορεία θανάτου. Στο πλαίσιο αυτό αναβαθμίζεται μάλιστα ο ρόλος της αμερικανονατοϊκής βάσης στη Σούδα.

Έτσι όμως εκθέτει τη χώρα μας πολύπλευρα. Πρώτο, γιατί υποστηρίζει έναν απροκάλυπτα επιθετικό πόλεμο, που παραβιάζει όλες τις γραμμές της διεθνούς νομιμότητας. Το επιχείρημα των μελλοντικών πυρηνικών του Ιράν είναι τόσο έωλο όσο και τα χημικά όπλα του Σαντάμ που δεν βρέθηκαν ποτέ, χώρια που το Ισραήλ είναι η μόνη υπαρκτή, μεσανατολική χώρα που κατέχει ήδη πυρηνικά, σε αντίθεση με τη σχετική διεθνή συμφωνία. Δεύτερο, εκθέτει την Ελλάδα γιατί τη μετατρέπει δυνητικά σε στόχο αντιποίνων. Τρίτο, βοηθά τον Ερντογάν να πλασάρει την εικόνα του υπερασπιστή του διεθνούς δικαίου. Τέταρτο, γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν αναλογίζεται ότι το κουρέλιασμα του διεθνούς δικαίου σημαίνει ότι στη θέση των Ιρανών μπορεί στο μέλλον να βρεθεί ο ελληνικός λαός, αντιμέτωπος με τη βαρβαρότητα ενός άλλου επιτιθέμενου.

Σε τέτοιες συνθήκες η “μάχη των χαρτών” συνιστά το λιγότερο πολιτική μυωπία. Αυτό που χρειάζεται επειγόντως είναι μια πολιτική στροφή, που θα φέρει την πλήρη και απόλυτη απεμπλοκή της Ελλάδας από όλα τα μέτωπα του πολέμου και την ανάληψη διπλωματικών πρωτοβουλιών στη βάση του διεθνούς δικαίου για τoν τερματισμό του πολέμου στο Ιράν και της γενοκτονίας στην Παλαιστίνη. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να διασφαλίσει την ειρήνη, την ευημερία και την κυριαρχία του ελληνικού λαού.

Εφημερίδα των Συντακτών, 7-8/6/2025

Το Σύνταγμα του 1975, όπως κάθε Σύνταγμα, με τις ρυθμίσεις αλλά και τις σιωπές του έκφραζε το συσχετισμό των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων και πρωτίστως την κυρίαρχη συνιστώσα του, την οικονομική ολιγαρχία. Σημαδεύτηκε από τη συντεταγμένη παράδοση της εξουσίας από τη δικτατορία στους αστούς πολιτικούς. Οι κυρίαρχες δυνάμεις φοβούνταν τις ριζοσπαστικές εξελίξεις, προσπάθησαν να τις τιθασεύσουν και αναχαιτίσουν. Ήταν ένα Σύνταγμα με ορατά τα συντηρητικά χαρακτηριστικά, προϊόν μιας ψευδο-αναθεωρητικής διαδικασίας.

Κατοχύρωνε μέσω του άρθρου 107 σκανδαλώδη προνόμια στο εφοπλιστικό και ξένο κεφάλαιο, παρείχε τη δυνατότητα εκχώρησης αρμοδιοτήτων στην ΕΟΚ μέσω του άρθρου 28, χωρίς κάν προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία. Κατοχύρωνε συνταγματικά την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ μέσω του άρθρου 27 παρ. 2, παρά τη μεγάλη αντίθεση του λαού εξαιτίας και του Κυπριακού. Υποβάθμιζε τη Βουλή, δεν κατοχύρωνε την απλή αναλογική, παρείχε υπερεξουσίες στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με τις οποίες μπορούσε να στραφεί ενάντια στην κυβέρνηση και στη Βουλή σε περίπτωση ανάδειξης μιας ριζοσπαστικής πλειοψηφίας.

Παράλληλα λάμβανε υπόψη το συσχετισμό δυνάμεων, τον απόηχο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και των λαϊκών κινημάτων που βρίσκονταν υπό ανάπτυξη. Κατοχύρωνε πληρέστερα σε σχέση με το μετεμφυλιακό καθεστώς μια σειρά δικαιώματα. Η κατάσταση βελτιώθηκε με τον ατελή εκδημοκρατισμό της περιόδου 1981-1985 και την αναθεώρηση του 1986.

Το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και η αλλαγή του συσχετισμού σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας σήμανε την προσπάθεια της οικονομικής ολιγαρχίας να ξεθεμελιώσει πλήρως τις κατακτήσεις των εργαζομένων των τελευταίων εκατό χρόνων. Πολλές διατάξεις του Συντάγματος μετατράπηκαν έτσι σε εμπόδιο. Το βασικό χαρακτηριστικό της περιόδου υπήρξε η παραβίαση του Συντάγματος. Τέτοια ήταν η ίδια η συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου, η επιβολή της εποπτείας και των Μνημονίων, που οικοδόμησαν ένα οικονομικό παρα-Σύνταγμα, η ψήφιση αντισυνταγματικών νόμων.

Καθώς η αναθεώρηση του 2019 δεν μπόρεσε να εισάγει στοιχεία βαθιάς συντηρητικοποίησης, κυρίαρχη επιλογή έγινε η συστηματική, απροκάλυπτη παραβίαση των συνταγματικών διατάξεων, όταν αυτές στέκονται εμπόδιο. Χαρακτηριστικό αλλά όχι μοναδικό παράδειγμα είναι το άρθρο 16. Η επικείμενη αναθεώρηση θα επιχειρήσει να αξιοποιήσει το δυσμενή συσχετισμό για τους εργαζόμενους και να πραγματοποιήσει μια αντιδραστική στροφή. Η συζήτηση για την κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων (άρθρο 103) είναι ενδεικτική. Αν τυχόν δεν το καταφέρει, η κυρίαρχη πολιτική θα συνεχίσει να παραβιάζει το Σύνταγμα μετατρέποντάς το σε κουρελόχαρτο.

Άμεσα, επομένως, χρειάζεται όχι η αναθεώρηση του Συντάγματος αλλά η προάσπιση των συνταγματικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Προοπτικά, η δραστική μεταβολή του συσχετισμού δυνάμεων σε όφελος των λαϊκών τάξεων θα ανοίξει το δρόμο μιας ριζικά διαφορετικής πολιτικής. Αυτή θα αποτυπωθεί σε ένα νέο Σύνταγμα, ίσως μέσα από μια διαδικασία Συντακτικής Συνέλευσης.