εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 13/10/2025

Οι πρόσφατες δηλώσεις Ζαχάροβα εντάσσονται στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης με το ΝΑΤΟ, καθώς τις τελευταίες δεκαετίες οι απειλητικές επεκτατικές κινήσεις του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και σε όλη την ανατολική Ευρώπη αμφισβήτησαν τη ζώνη επιρροής της Ρωσίας αλλά και την ασφαλή της περίμετρο.

Ωστόσο οι δηλώσεις αυτές μπορούν να αποτελέσουν μια καλή αφορμή ώστε να αναστοχαστούμε πάνω στη σχέση της εξωτερικής πολιτικής της δικής μας χώρας με την Τελική Πράξη του Ελσίνκι και τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ. Ας σκεφτούμε μαζί κάποια παραδείγματα:

Πρώτο: Δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση. Η ελληνική κυβέρνηση στέκεται στο πλευρό των κατακτητών, δηλαδή του Ισραήλ που διατηρεί με την πιο βάρβαρη βία τον Παλαιστινιακό λαό υπό κατοχή. Έχει μάλιστα ανακηρύξει το Ισραήλ, όπως και η προηγούμενη κυβέρνηση, σε στρατηγικό σύμμαχο.

Δεύτερο: Απαγόρευση επιθετικού πολέμου. Οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν καταδίκασαν, δεν πήραν αποστάσεις αλλά συνέβαλαν στους παράνομους επιθετικούς πολέμους ενάντια στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη, πρόσφατα στο Ιράν και αλλού.

Τρίτο: Παράνομη χρήση βίας ή απειλή χρήσης βίας. Η τότε κυβέρνηση Σημίτη δεν αντιτάχθηκε αλλά διευκόλυνε τους βομβαρδισμούς της Σερβίας από το ΝΑΤΟ το 1999. Κατά παραβίαση του Συντάγματός μας και χωρίς τον ειδικό νόμο που απαιτεί το άρθρο 27 παρ. 2, επέτρεψε τη χρήση των ελληνικών εδαφών για τη διέλευση των ΝΑΤΟϊκών στρατευμάτων που κατευθύνονταν στο Κόσοβο.

Τέταρτο: Απαραβίαστο των συνόρων. Η ελληνική κυβέρνηση συμφώνησε το 1992 με την απόσχιση της Κροατίας και της Σλοβενίας από τη Γιουγκοσλαβία που έγινε με απαίτηση της Γερμανίας και απόφαση της ΕΕ.

Πέμπτο: Εδαφική ακεραιότητα των κρατών. Η κυβέρνηση έχει ουσιαστικά εναποθέσει την επίλυση του ζητήματος της παράνομης κατοχής του 37% της Κύπρου από την Τουρκία – μέλος του ΝΑΤΟ, στις ΗΠΑ και στο ίδιο το ΝΑΤΟ, στους συνυπεύθυνους δηλαδή της τουρκικής εισβολής και κατοχής.

Έκτο: Μη επέμβαση στα εσωτερικά άλλων κρατών. Η κυβέρνηση της χώρας μας, μαζί με τις ΗΠΑ και την ΕΕ αναγνώρισε το 2019 ως πρόεδρο της Βενεζουέλας τον επίδοξο πραξικοπηματία Χουάν Γουαϊδό, ο οποίος αποδείχθηκε αποτυχημένη επιλογή ακόμη και για τους Αμερικανούς πάτρωνές του.

Όπως διακρίνεται από τα παραπάνω, η κυβέρνηση επικαλείται το διεθνές δίκαιο μάλλον επιλεκτικά. Εκθέτει έτσι το λαό μας σε ανυπολόγιστους κινδύνους γιατί συμβάλλει με τον τρόπο αυτό στη γενικότερη αποδυνάμωση του διεθνούς δικαίου και δίνει επιχειρήματα στις αυριανές άνομες επιδιώξεις των όποιων ισχυρών.

Εκτός των άλλων, ας σημειωθεί ότι δεν είναι τυχαία η διπλή αναφορά της κ. Ζαχάροβα στην Ελλάδα. Σχετίζεται προφανώς με το γεγονός ότι η κυβέρνηση εμπλέκει την Ελλάδα ολοένα και πιο βαθιά στη σύγκρουση στην Ουκρανία. Συνηγορεί επιπλέον με τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας και της ΕΕ, με την προετοιμασία για πιθανό πόλεμο με τη Ρωσία, δηλαδή για το δρόμο προς τον Αρμαγεδδώνα. Είναι καιρός να απαιτήσουμε να σταματήσει ο επικίνδυνος κατήφορος. Χρειάζεται πλήρης απεμπλοκή από τον πόλεμο και κάθε τέτοιο πολεμικό σχεδιασμό.

εφημ. Documento, 12/10/2025

Μπροστά στα μάτια μας ξετυλίγεται το κουβάρι της βαρβαρότητας στη Γάζα με εγκλήματα εφάμιλλα εκείνων του γερμανικού ναζισμού. H βαρβαρότητα, η ολοένα και πιο συχνή και ωμή παραβίαση του διεθνούς δικαίου ανοίγουν το δρόμο για τη γενίκευση τέτοιων πρακτικών. Ποιος λαός θα βρεθεί αύριο στη θέση των Παλαιστινίων; Ποια χώρα θα βρεθεί στη θέση του Κατάρ, του Ιράν ή της Υεμένης, που βομβαρδίζονται αυθαίρετα; Και να σκεφτούμε ότι το Κατάρ βομβαρδίστηκε παρότι είναι σύμμαχος των ΗΠΑ, όπως ακριβώς η Κύπρος υπέστη εισβολή το 1974, παρότι η Ελλάδα ήταν σύμμαχος των ΗΠΑ.

Ταυτόχρονα, μέρα με τη μέρα κλιμακώνεται η αντιπαράθεση του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη Ρωσία. Ο κίνδυνος κλιμάκωσης και γενίκευσης του πολέμου είναι παραπάνω από ορατός. Όταν για παράδειγμα ο αρχηγός του γερμανικού γενικού επιτελείου δηλώνει πως η Γερμανία πρέπει να είναι έτοιμη για πόλεμο το 2029, δεν μπορεί να συνεχίζεται αμέριμνη η καθημερινότητά μας. Διαψεύστηκαν οικτρά όσοι υποστήριζαν τη δεκαετία του 1990 ότι δήθεν η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση θα φέρει τη διαρκή ειρήνη. Οι πολυεθνικές των ΗΠΑ και της ΕΕ είναι οι χαμένοι της παγκοσμιοποίησης και προσπαθούν να ανακτήσουν το χαμένο οικονομικό έδαφος με τους εξοπλισμούς και τον πόλεμο.

Η ελληνική κυβέρνηση έχει εμπλέξει πλήρως τη χώρα μας και στα δύο αυτά μέτωπα. Είναι συνυπεύθυνη για τη γενοκτονία στη Γάζα καθώς και για την όξυνση της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία. Υπάρχουν δύο επιλογές μπροστά μας. Η πρώτη είναι να αποδεχτούμε την πορεία προς τη βαρβαρότητα και τον όλεθρο, που σημαίνει βαθιά φτώχεια για να υλοποιηθούν τα εξοπλιστικά προγράμματα και γενίκευση του πολέμου, που προφανώς δεν αφορά τα συμφέροντα των λαών.

Η δεύτερη είναι να σταματήσουμε την πορεία προς τον όλεθρο. Αυτό άμεσα απαιτεί τη συγκρότηση και ενδυνάμωση ενωμένου αντιπολεμικού κινήματος. Ανεξάρτητα από τις αποχρώσεις στην ερμηνεία των αιτιών του πολέμου, σημασία έχει το κίνημα αυτό να είναι ενιαίο, να απαιτεί και να πιέζει την όποια κυβέρνηση ώστε να σταματήσει πλήρως κάθε είδους εμπλοκή και στα δύο μέτωπα. Η πίεση του κινήματος μπορεί ενδεχομένως να βάλει κάποιους φραγμούς στην εμπλοκή, να αποτρέψει κάποιες από τις χειρότερες καταστάσεις.

Όμως, ενώπιον της διεθνούς πραγματικότητας που ολισθαίνει στον όλεθρο απαιτούνται πιο δραστικές λύσεις. Στην ουσία χρειαζόμαστε μια ριζοσπαστική κυβέρνηση, που θα απελευθερώσει τη χώρα μας από τα πολεμοκάπηλα σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και που θα χαράξει μια ανεξάρτητη, φιλειρηνική πολιτική, έξω από κάθε είδους στρατιωτικούς συνασπισμούς. Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να μέινει έξω από τη λαίλαπα που έρχεται. Αυτό όχι μόνο θα αποδειχθεί σωτήριο για το λαό αλλά θα συμβάλλει αντικειμενικά στην εκτόνωση των διεθνών αντιθέσεων.

Κάτι τέτοιο δεν είναι ανέφικτο. Μια ουδέτερη Ελλάδα, προσηλωμένη στο σεβασμό του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, ένας ενωμένος λαός, θα μπορεί να ελιχθεί επιδέξια ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις. Θα μπορεί να αξιοποιήσει το γεγονός ότι η παντοκρατορία των ΗΠΑ και της ΕΕ είναι πλέον παρελθόν. Η Κίνα, οι χώρες BRICS+ είναι οι ανερχόμενες οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη. Μπορούμε να διεκδικήσουμε μια αυστηρά ισότιμη σχέση μαζί τους.

Πρώτα απ’ όλα χρειαζόμαστε μια επανάσταση του νου. Να σκεφτούμε διαφορετικά. Πριν να είναι πολύ αργά.

προδημοσίευση