oktober

Het lijkt wel of oktober tegenwoordig alleen nog maar stoppen met roken-maand is. Er is veel aandacht voor in de media, je weet wel, “stoptober” wordt deze maand dan genoemd. Natuurlijk is stoppen met roken heel belangrijk, maar was oktober niet al “borstkankermaand” dan? Het lijkt erop dat daar nog maar weinig aandacht voor is.

Ik draag al jaren de hele maand oktober dit roze speldje, als blijk van steun aan iedereen die er direct of indirect mee te maken heeft. Ik ken er zelf ook wel een paar… En zo af en toe valt het iemand op en vragen ze ernaar. Per jaar krijgen ongeveer 13 000 vrouwen (en 100 mannen) borstkanker. Per jaar sterven er nog steeds ruim 3000 mensen door deze ziekte.

Dus oké, stoptober, heel belangrijk, uiteraard! Maar ik zoom zelf toch maar weer eens even extra in op mijn Pink Ribbon-speldje en waar het voor mij voor staat. Klik!

werd vervolgd…

Op 10 november (klik!) schreef ik dat mijn bloeddruk te hoog was enz. en ik eindigde met ‘wordt vervolgd…’. We zijn bijna een maand verder nu en het vervolg is er al even: de bloeddruk was tijdens de 24-uursmeting ook te hoog en inderdaad, het is ‘s nachts een paar uur niet gemeten. Maar met wat wel gemeten was kon de praktijkassistente gelukkig nog uit de voeten en ik kreeg er – niet geheel onverwachts - een pilletje bij, sjúcht… Gisteren ben ik voor de eerste controle geweest en gelukkig doet het tabletje goed zijn werk. Maar ze heeft me wel uitgedaagd om dat pilletje er weer af te krijgen, en ik ben de uitdaging aangegaan 😊. Het is een bekend verhaal hoor: meer bewegen, minder zout en wat gewicht verliezen. We mikken op 3 kilo eraf bij de volgende afspraak, in februari. Moet lukken (sprak zij overmoedig…).

PS: Van het knijpen van de band had ik trouwens een bloeduitstorting, en ik verging van de jeuk op mijn bovenarm, daar heb ik nog steeds last van. Ik denk niet dat ik gauw weer zo’n meting laat doen, als het niet echt moet tenminste. 

AU!

Een poosje geleden heb ik de jaarlijkse gezondheidscontrole bij de praktijkassistente weer in gang gezet. Ik had nl. mijn bloeddruk thuis weer eens gemeten en die was aardig te hoog. Dat was de aanleiding om er eens werk van te maken want het was, o.a. door corona, een paar jaar niet gebeurd.

Eerst moest er bloed en urine ingeleverd worden en daarna volgde een gesprek met de assistente. De labuitslagen waren allemaal prima in orde vertelde zij, en we hebben ook een fijn gesprek gehad. Alleen die bloeddruk he… Haar voorstel was om de bloeddruk een aantal dagen zelf te meten of om een 24-uursmeting te doen. Dat laatste heb ik er net opzitten. Gisteren aan laten koppelen en vanochtend weer afgekoppeld. Ik heb dat wel eens eerder gehad, maar ik kan me niet herinneren dat het zo vervelend was. Het manchet zat in een soort kous en of het daar nou aan ligt weet ik niet, maar ik verging van de jeuk. Bovendien kneep het apparaat zó hard dat mijn hand er rood-blauw van werd, au! Echt niet fijn. Van de nachtmetingen heb ik niks gemerkt. “Het lijkt wel of hij het niet gedaan heeft”, dacht ik vanochtend nog, maar om acht uur deed hij het toch weer wel, de gluiperd, hahaha. Ik heb het tegen de assistente gezegd en we zullen wel zien of er vannacht nou wel of niet gemeten is. Eerst maar weer een telefoontje afwachten over de uitslagen. Wordt vervolgd...

raar oog

Ik heb al bijna 30 jaar een aandoening aan mijn linkeroog, serosa. Het heeft te maken met vocht dat op een plek zit waar het niet hoort. Ik zag daardoor altijd een schaduwvlek. Daar heb ik nooit zo heel veel last van gehad. Misschien omdat het went, maar ik heb het idee dat het ook wel een beetje schommelde. Soms leek het wat erger en soms wat minder erg. Ik vroeg me zelfs wel eens af of ‘het er nog zat’…

Maar nu werd het ineens flink erger, zo erg dat het vervelend was met lezen, het vervormde mijn beeld behoorlijk. Bovendien heeft een van mijn zussen  maculadegeneratie en dat kan familiair zijn. Dus hup, naar de huisarts en die stuurde me gelijk door naar de oogarts.
Er is van alles gemeten en bekeken, en er zijn foto’s gemaakt met een kleurstof (via infuus) waar je behoorlijk geel van gaat zien en plassen, hihi. TMI zou Laura zeggen 😉. Gelukkig was dat de volgende dag al praktisch weer over.
Inmiddels ben ik bij de oogarts geweest om de bevindingen te bespreken. Ik had zelf al gemerkt dat ik weer wat beter kon lezen en dat de ruitjes van de Amslertest klik! niet meer zo vervormd waren. En dat klopte. Het vocht achter het netvlies is afgenomen en er is geen reden om aan te nemen dat het om MD gaat. De serosa heeft dus even gepiekt en is nu spontaan op z’n retour. Over een maand of drie mag ik terugkomen voor controle. Maar pfiew, wat was ik opgelucht!

daar gaan we weer…

Hoewel mijn gewicht al een poosje min of meer stabiel is (stabiel te zwaar…), merkte ik toch dat er weer aardig wat slechte eetgewoontes inslopen de laatste tijd. Bovendien rommelt het wat met Rob zijn diabetes2-medicijnen en dat vind ik wel zorgelijk. Dus alle reden om er weer tegenaan te gaan, sjúcht, daar gaan we weer… aan de lijn!

balen

Rob had gisteren in de namiddag na de test de uitslag al, hij is negatief. Die van mij liet wat op zich wachten en dat was volgens Laura al geen goed teken. Ze stuurde gisteren een linkje klik!: Er was achterstand met het verwerken van de positieve uitslagen. Vanochtend dus de uitslag gekregen en die was inderdaad positief, balen! Toch verwarrend dat positief hier iets negatiefs betekent en andersom. 😉

Je krijgt dan een heel epistel met leefregels en adviezen, daar heb ik me doorheen geworsteld en ik heb gelijk een aantal mensen ingelicht. Niet dat ik veel contacten heb gehad de laatste tijd… Ook de broers en zussen heb ik het maar even laten weten. Ik kreeg veel lieve reacties hoor, daar ben ik wel blij mee. Gelukkig ben ik niet echt ziek en ook niet moe of zo. Ik voel me alleen verkouden en heb een beetje last van mijn keel. Dus het komt vast wel goed.

corona

Vanochtend zijn we door de teststraat geweest. Als ik dat zeg dan komt altijd het beeld bij me op van een auto-wasstraat, hahaha. Nou ja, je wordt wel een beetje gepoetst van binnen natuurlijk, hihihi.

Maar goed, we zijn getest dus. Aanleiding: We hebben maandag nog opgepast en van de week bleken zowel Jeroen als Laura corona te hebben. Jasper, die we niet over de vloer gehad hebben, heeft ook corona. Omdat ik een beetje, echt een héél klein beetje, verkouden ben en Rob (geen klachten) ook wel graag zekerheid wilde hebben, hebben we toch maar een afspraak gemaakt.
Het grijpt razendsnel om zich heen, het lijkt wel of niemand er aan ontkomt. Gelukkig zijn de klachten bij de kinderen redelijk mild. We hopen dat Daan en Emma gespaard blijven maar die zijn nog niet getest.
En nu maar wachten op de uitslag, sjúcht…

booster

Afgelopen zondag heb ik mijn boostervaccinatie gekregen. Ik vind het een veilig idee en ik heb er nauwelijks last van gehad, op een gevoelige plek op mijn arm na. Alleen had ik verwacht dat het vaccinatiebewijs wel automatisch bij de coronacheck op je telefoon zou komen maar dat blijkt niet zo te zijn. Je krijgt ook geen mail of sms-berichtje met verdere 'instructies', dus ik heb het vanochtend maar eens opgezocht op internet. KLIK! Fluitje van een cent hoor, maar je moet het wel zelf doen.

test 1,2,3…. 4

Ik ben weer eens getest van de week, want ik was flink verkouden en dat is eigenlijk nog steeds niet helemaal over. En omdat ik een afspraakje had met de schoonheidsspecialiste wilde ik het niet afwachten. Dat is sowieso natuurlijk geen goed idee.

Het was de vierde keer, en ook deze keer negatief gelukkig. Rob heeft me weer gebracht en de uitslag had ik al dezelfde avond, dat was allebei heel fijn. Maar wanneer komt die uitnodiging voor vaccinatie nou een keer…?!?!

en dat was drie…

Dinsdagmiddag begon ik een beetje te hoesten en voelde me ook wel een beetje verkouden, hoewel niet snotterig… shhhh*****. Ik heb het even afgewacht, want ik kom toch nergens, maar ik word daar toch onrustig van. Ik vind het ook vervelend dat ik steeds aan Rob moet vragen of hij me brengen wil, want ik heb geen rijbewijs. Ik kan er ook op de fiets heen, maar bij slecht weer is hij meestal de pisang en ik kan me voorstellen dat hij niet staat te trappelen. Enfin, wat denk je, hij wilde ook getest worden want hij had ook al een paar dagen wat last van zijn keel en neus. Ha, gevalletje gedeelde smart dus. En zo stonden we donderdagavond voor de derde keer in de - dit keer zeer korte - rij, nu voor allebei. Even een traantje gelaten tijdens de neustest, maar toen was het weer klaar. Gisterenmiddag kwam de uitslag en we zijn allebei coronavrij, pfff. Opgelucht het weekend in dus, tot de volgende verkoudheid… ;P

geregeld!

Zes weken duurt de ‘intelligente lockdown’ nu al. Allerlei plannen schuiven daardoor op. Zo zouden we dit weekend weer naar Texel gaan, wordt mijn haar te lang, wilde ik dit voorjaar naar de opticien voor een oogmeting en zou ik een afspraak maken met iemand van Yarden, om onze wensen nu eindelijk eens op papier te zetten en te kijken of we voldoende verzekerd zijn. Allemaal dingen waar ik me niet zo heel druk over maak eigenlijk, op het laatste na. Dat wordt door de crisis ineens een stuk belangrijker, maar een afspraak maken leek me nu niet zo’n goed idee. Dus hebben we het zelf maar geregeld en een map gemaakt waar o.a. onze verzekeringspapieren in zitten, een sd-kaartje met muziek en een uitdraai van onze wensen. Er moet nog wel wat aangevuld worden en er zal nog wel eens iets wijzigen, maar het belangrijkste zit er nu in. Voor ons een geruststelling en de kinderen vonden het geloof ik ook wel een goed idee.

Dat neemt niet weg dat we vast van plan zijn om nog een jaar of dertig mee te gaan hoor!

stappenplan #1

Het is niks met die conditie van mij. Ik krijg veel te weinig beweging en zit veel te veel binnen. Ik krijg ook allerlei pijntjes in de enkels, knieën en heupen, geen goed teken hè?

Nou zit er een stappenteller op mijn telefoon, dat wist ik eigenlijk wel, maar ik heb hem kort geleden pas “ontdekt”. Misschien wílde ik het ook niet weten hoor, ik bedoel, als je een zittend en bankhangend leven leidt ben je niet zo nieuwsgierig naar je aantal stappen per dag. Maar nu heb ik de laatste tijd toch af en toe een blik op de stappenapp geworpen en het waren er maar een paar honderd...  en het schijnt dat je bij 10.000 stappen gezond bezig bent. Ai, dat was toch wel een momentje! Dus vanochtend heb ik mijn stevige stappers maar eens aangetrokken om een klein rondje te gaan lopen, mijn stoute schoenen zeg maar ;) . 

Dat resulteerde in best wat pijn in de heupen maar hey, toch ruim 2.700 stappen, en de dag is nog niet voorbij! En nu opbouwen, hoppa! Ik streef niet gelijk naar 10.000 stappen per dag, maar wie weet, over een poosje... Ik houd jullie op de hoogte.

pittig weekje

De afgelopen week was een pittige.

Op maandag paste ik op Daan en Emma, dat ging prima hoor, al was Daan volgens mij niet helemaal in zijn gewone doen. Rob was nog wat minder in zijn gewone doen, die leek wel weer ziek te worden…

Dinsdag was Rob dus echt ziek, en we vroegen ons al af of het Marokkaanse buikbeestje dat hem al eerder geveld had weer opspeelde. Maar het zou ook iets anders kunnen zijn natuurlijk.  

’s Woensdag was de uitvaart van mijn zwager. Gelukkig kon ik met Laura en Jeroen meerijden want Rob was echt niet in staat om mee te gaan. De uitvaart zelf had zijn lastige momenten natuurlijk, we hebben er Robs plek een beetje moeten invullen, maar dat is prima gelukt. Ik heb zelf geholpen om de kist te sluiten, dat ging wel, maar ik had een soort “breekpunt”  :’( toen onze zoon meehielp om de kist te begeleiden. Daar was niets over afgesproken, ik ben onwijs trots op hem. En dat onze kinderen achter me zaten en af en toe een hand op m’n schouder legden dat was ook heel fijn. Laura en Jeroen kregen een berichtje van het kinderdagverblijf dat Daan koorts had, dus we zijn na afloop weer naar huis gegaan. Even napraten met Robs zus, samen met zijn broer en schoonzus, hadden we al opgeschoven, dat doen we wel op een moment dat iedereen weer senang is.

Donderdag en vrijdag heb ik extra opgepast op Daan, die was echt goed ziek, hij wilde van alles niks, zo zielig! En ondertussen was Rob ook nog ziek op bed.

Vrijdag belde de huisarts over de uitslagen van het bloedonderzoek en jawel hoor, het buikbeestje was nog niet verslagen en het HB-gehalte was ook aan de lage kant. Verder geen gekkigheid gelukkig, maar Rob mag wel aan de antibiotica en we gaan maar wat vaker aan de spinazie ;)

Zaterdag heb ik op de fiets zijn medicijnen opgehaald en ik ben gelijk maar AH ingedoken. Rob wilde wel met de auto naar de apotheek, maar hij was eigenlijk voor het eerst zijn bed uit en ik vond hem nog lang niet fit genoeg. De supermarkt zag hij echt nog niet zitten. Er stond weer een pittig windje en er zat regen in de lucht, maar tussen de buien door is het toch allemaal weer gelukt. En voordat jullie het zeggen zeg ik het zelf maar alvast: ik heb mijn best weer gedaan van de week :P

tussendoortje

Ik hou van romig, en van hartig en van zoet. Van mayonaise, chips en taart. Niet dat het me niet interesseert om een beetje gezond te eten maar dat betuttelende waar we de laatste tijd mee om de oren geslagen worden, ik ben er wel een keer klaar mee. Toch volg ik het Voedingscentrum op Facebook. En daar kwam ik de reclame van Melkschijfje tegen, eentje met een naar mijn idee best aardig filmpje.

Dat het allemaal niet is wat het lijkt, dat weten we natuurlijk allang, maar als je dan de column van het Voedingscentrum (klik!) hierover leest, waar ze even het een en ander op een rijtje gezet hebben, dan merk je pas echt hoe je voor de gek gehouden wordt door die uitgekookte opsodemieters van een reclamejongens (en –meisjes)! Even klik!-ken hoor!

nog een jarige

We hadden in januari nog een jarige: schoonzoon werd 38. Hij vierde het zaterdag. Van te voren hadden we nog even een rustuurtje ingebouwd en om een uur of drie ’s middags zijn we met bloemen (cadeautje had hij al gekregen) richting jarige job gereden. De visite was compleet, het was best druk. Daan heeft vier neefjes en nichtjes en die kunnen er wat van hoor, haha. Het weer was niet zo geweldig dus de kindjes konden niet naar buiten, en als ze dan spelen en liedjes zingen tettert het je in de oren. En ik zat ze nog een beetje op te stoken ook ;-) (“dat kan harder, dat kan véél harder!”). Maar het was gezellig en we zijn verwend met zelfgemaakte appel- en  monchoutaart, hapjes drankjes en ’s avonds quiche Lorraine, twee heerlijke soepjes met brood en smeersels. Ik heb ook nog een beetje geholpen in de keuken en ’s avonds om een uur of acht waren we weer thuis. Ik verwachtte dat ik dan als een puddinkje in elkaar zou storten maar dat viel alles mee, we hebben nog een Netflix-film gekeken en lagen er tegen elf uur pas in. ‘s Nachts heb ik heel slecht geslapen (dat heb ik soms zomaar…) en de volgende dag niet veel gedaan, maar toch niet echt brak. Een goed teken zou ik zeggen J

verjaardag

Gisteren was Rob jarig. De visite was afgezegd, alleen de kinderen en kleinzoon kwamen koffie drinken en een broodje mee-eten. Dat moest toch wel lukken… Nou het lukte ook, en ik vond het heerlijk om ze weer te zien, maar na de lunch, toen iedereen naar huis was, kakte ik helemaal in en de rest van de middag heb ik geslapen, ik ben er nog niet. ’s Avonds heb ik lekker gekookt voor ons beiden, dat had ik beloofd en wilde ik ook wel graag doen. Dit keer een recept dat ik via Pinterest gevonden had, Tuscan butter salmon. Tja, wel in het Engels... 

Daar volkoren spaghetti aglio e olio bij, lekker met peterselie, knoflook en reepjes Spaanse peper.

Ik ben al een poosje mijn reuk kwijt, het bakken van de zalm rook ik bijvoorbeeld helemaal niet, wel de knoflook een beetje. Dat reukverlies, daar ben ik nog maar eens op gaan zoeken en het komt allemaal toch wel erg overeen met een voorhoofdsholte-/bijholteontsteking, zonder al te erge hoofdpijn gelukkig… Dat zou moeten betekenen dat mijn reuk met een paar weken weer terug is. We gaan het zien.

Het was voor Rob in ieder geval een iets andere maar hopelijk toch een beetje een gezellige verjaardag.

het begint ergens op te lijken

Gisteren ben ik bij de huisarts geweest om naar mijn longen te laten luisteren en dat was gelukkig goed. De ontsteking is weg maar de ‘rotzooi’ zoals ze het noemde moet er nog wel uit. Dat wordt dus nog even doorhoesten. De kuurtjes moet ik uiteraard afmaken en dan nog weer de energie opbouwen. Want het vergt toch wel wat van je lijf hoor, dat valt me vies tegen. Ik ken er wel een paar die ook longontsteking gehad hebben en dan kwam ik eigenlijk niet veel verder dan medeleven tonen, beterschap wensen en het komt vast allemaal goed. Maar nu ik er zelf mee te maken heb weet ik dat het er echt behoorlijk inhakt. Leermomentje…  

Maar goed, ik neem op tijd rust, probeer me weer een klein beetje met het huishouden te bemoeien en laat de rest lekker aan Rob over. Het heeft wat tijd nodig maar het begint weer ergens op te lijken.

Volgende zieke

Daan heeft inderdaad waterpokken gehad en hij is nog maar net opgeknapt of.....

Ik lig al een paar dagen plat ivm ziekte. Ik hoest al een paar weken flink, en vanaf donderdag heb ik koorts. Zaterdag zijn we naar de HAP geweest. Ik heb een longontsteking en ben behoorlijk beroerd geweest en dat is nog niet over, herstel schijnt weken te duren. Kuurtje heeft vervelende bijwerkingen maar slaat wel aan. Met een handvol pillen per dag komt het uiteindelijk vast wel weer goed. Als toetje nog een mond vol koortsuitslag en ook een flinke plek op mijn neus. Ben echt niet moeders mooiste nu ;) maar ja, ook dat zal wel weer goed komen.

Update: Zondagavond nog maar een keer langs de HAP geweest want ik werd wat kortademiger. Kreeg er nog een prednisolonkuurtje bij, ‘de eerste meteen vanavond innemen en dan vanaf morgen elke ochtend bij het ontbijt mevrouw’. Van dat spul slaap je dus niet en hoest je dus meer. Ik heb mijn uiterste best gedaan Rob wakker te houden maar dat is gelukkig niet helemaal gelukt...

hij bijt!

Wij hebben een soort groenteschaaf met een bak er onder, al meer dan dertig jaar denk ik. Daar moet je dan een onderdeel in schuiven en dan kun je plakjes schaven of dikkere of dunnere reepjes, bijvoorbeeld voor patat of julienne. Gisteren heb ik gemerkt dat het apparaat ook lelijk kan bijten... Ik was rode kool aan het schaven toen het onderdeel er uitvloog. Mijn hand schoot uit, onder het mes door, nou ja eigenlijk er tegenaan. Nu dus twee vingers in de pleisters en een duim dik in het verband. Gelukkig heb ik een bhv-er in huis…

en zo heb je zomaar wat…

Afgelopen dinsdagavond stond ik een beetje fruit te snijden aan het aanrecht toen ik ineens zomaar een bloedneus kreeg. En niet zo’n beetje ook, pfff… Ik heb het - voorovergebogen bij het aanrecht - dichtgedrukt, er wattenproppen in gedaan (en weer eruit want daar liep het gewoon doorheen, en ook in mijn keel), Rob heeft me een icepack in de nek gelegd, maar op een bepaald moment toch maar de huisartsenpost (HAP) gebeld. Met een prop watten in de neus en een handdoek ertegenaan kwamen we zo tegen tienen in de wachtkamer terecht. Het duurde niet lang of we werden binnengeroepen. De arts daar heeft eerst van alles geprobeerd met snuiten, dichtdrukken enz. maar het wilde echt niet en het liep ook nog steeds in mijn keel. Niet een heel fijn gevoel maar gelukkig werd ik er niet misselijk van. Mijn bloeddruk was hoog genoeg, nog lang geen shock (100/200…*shock*). Na een poosje proberen heeft de arts contact opgenomen met de spoedeisende hulp (SEH) en werd ik doorgestuurd, met een speciaal soort tampon in mijn neus. Er is bij de SEH verder uitgebreid naar gekeken maar nu leek het bloeden toch wel gestopt. Ik gaf aan dat ik zo de nacht wel in durfde en met een ‘snorretje’* tegen het doorlekken eronder zaten we tegen half twaalf weer thuis op de bank.

De tampon moest drie dagen blijven zitten, en omdat hij een stukje uitstak heb ik ook drie dagen met een snorretje* gelopen, want het leek net of er een aardbei uit mijn neus kwam hahaha. Niet zo’n leuk gezicht voor de omgeving.

Vanochtend ben ik naar de KNO-poli geweest. Ik had er maar een iets minder opvallende pleister op geplakt, wilde niemand aan het schrikken maken, haha. Ze  hebben het euvel verholpen door het dicht te branden. Eerst verdoofd met een vloeistof op een gaasje en daarna met een klein soldeerboutje ;) dichtgebrand. Niks, maar dan ook helemaal niks van gevoeld! Garantie tot aan de deur was de boodschap, het zou zomaar nog eens kunnen gebeuren. Niet een echt fijn vooruitzicht, ik hoop maar dat het voorlopig even weg blijft…

* een opgevouwen/opgerold gaasje dat op snorhoogte met leukoplast vastgepakt werd