Ik werd aangestoken (of geïnspireerd 😉) door Elizabeth, die een stukje over opruimen op haar blog schreef. En het is nodig, dat opruimen, heel hard nodig, want het is echt heel erg op mijn zolderkamer. 🙈Ik heb het al eens eerder rampgebied genoemd en dat is niet overdreven. Hoe vaak ik me al niet voorgenomen heb om er nou eindelijk eens een nette, geordende kamer van te maken, het is niet te tellen. Ik kan zó vaak iets niet vinden omdat het gewoon ergens onder de zooi begraven ligt... Als ik de bende zag zakte de moed me in de schoenen, maar nu heb ik toch echt een begin gemaakt.
Ik ga niet achter elkaar door, ik probeer er elke dag wat tijd aan te besteden. Zo moet het ook lukken. Vaak komt het neer op verplaatsen, maar dan ligt het tenminste weer zo ongeveer waar het hoort. Tussendoor ben ik ook nog aan de fröbel, want de ideeën borrelen wel op als er van alles door je handen gaat.😏
Ik ben nu zo ver dat ik op mijn witte tafel mijn hele snijmat weer kan zien, hoera!
Als alles straks weer zo’n beetje op de goede plek ligt volgt het echte zware werk: wegdoen! Als ik Marie Kondo moet geloven doe ik het in de verkeerde volgorde, maar ik denk dat het voor mij beter werkt als ik wat geen plezier geeft (iets met “does it spark joy” 😉) pas na het sorteren weg doe. Op zich maakt het niet uit natuurlijk, als het maar gebeurt. Jullie horen het als ik mijn einddoel gehaald heb. 😜
PS: Van de weeromstuit ben ik ook maar gelijk in de keuken begonnen, de kastjes kunnen ook wel een witte tornado gebruiken en er kan wel wat spul weg ook denk ik. Stapje voor stapje…