Joanna Gierak-Onoszko

Można przeczytać setki książek o rozwoju osobistym, poznać techniki self-awareness, zrzucić IPN’Y screenów z perłami instagramowej mądrości, ale dopiero, gdy przejrzysz się w życiu innych kobiet, odkrywasz, że twoje tęsknoty, straty i ból, a nawet myśli, są uniwersalne. Nie jesteś osamotniona, przynależysz. Od dawna nic nie zadziałało na mnie tak uziemiająco jak spotkanie z bohaterkami najnowszej książki Joanny Gierak – Onoszko. Uziemiająco w znaczeniu zyskania oparcia i poczucia przynależności do bycia kobietą w całym uniwersum tego doświadczenia. To książka o punktach zwrotnych, które przydarzyły się kobietom, ale to nie jest literatura kobieca, lecz głęboko ludzka, bo gdy rodzi się dziecko z niepełnosprawnością, cierpi matka i ojciec, gdy kończy się związek, bankrutują ideały obydwu stron, gdy choruje partner czy partnerka, choruje cała rodzina. „Reporterski przewodnik po ciemności”, zabiera nas w głąb historii 6 kobiet, z których każda, na różnym etapie życia stanęła na rozdrożu i podjęła decyzję, by iść dalej lub obrać nowy kierunek, nie bacząc na brak kompasu, odpowiednich butów na tę podróż, czy orientacji, ile stopni oddziela ją od celu. Każda z nich miała jedno przekonanie – nie zatrzymam się w tym miejscu. Ruszam dalej w zaufaniu nie do procesu, energii, siły wyższej, lecz samej siebie. W rozdziale opowiadającym historię Doroty Groyeckiej pojawia się cytat z Błękitnych Nocy Didion: „Po jej urodzeniu, już nigdy nie będę się nie bać.” Uderzyło mnie to zdanie, bo dokładnie to samo pomyślałam 19/09/2008 r., patrząc na rożek otulający moją właśnie narodzoną, pardon, wydobytą córkę – „Już teraz zawsze będę się o Ciebie bać.” W Wolcie odczytałam wiele swoich myśli z tych punktów na osi życia, gdy czułam się najsłabsza i najbardziej samotna. „Lekarze mawiają, że w trudnych chwilach, momentach przejścia, ma być nam ciepło, bez strachu i ma nie boleć.” A jednak właśnie wtedy, gdy boli, boimy się i dygoczemy, dzieje się coś więcej. Psychologia zna zjawisko tzw. wzrostu potraumatycznego – sytuacji, w której po bardzo trudnym doświadczeniu stajemy się silniejsi niż przedtem. To nie paradoks, lecz potwierdzenie, że cierpienie bywa przestrzenią przemiany. Wolta pokazuje to poprzez historie swoich bohaterek, ujęte w ramy podwójnej narracji – osobistej opowieści o wychodzeniu z mroku oraz komentarza ekspertek z zakresu psychologii i medycyny, wzbogaconego filozoficzną refleksją. To mapa dróg już przez kogoś przemierzonych, sieć znaczników z najtrudniejszych etapów – flag orientacyjnych zatkniętych na różnych wysokościach, by inni mogli odnaleźć kierunek. Bo kiedy upadamy, a potem wstajemy silniejsi, to nie dlatego, że zrobiliśmy coś źle, lecz dlatego, że żyjemy. A kto chce całego życia, musi być gotowy także na całe cierpienie. Ale Wolta nie jest książką o cierpieniu. To książka o doświadczaniu i o szukaniu tych szczelin w rzeczywistości, przez które przesącza się nadzieja. Nie ustawajmy w robieniu dla niej miejsca.