Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace der Naties 1957

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Italië Grand Prix-wegrace der Naties 1957
Autodromo Nazionale di Monza
Officiële naam 35º Gran Premio delle Nazioni
Land Vlag van Italië Italië
Datum 1 september 1957
Organisator FIM/FMI
500 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Libero Liberati
Eerste Vlag van Italië Libero Liberati
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke
Derde Vlag van Italië Alfredo Milani
350 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Alano Montanari
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre
Tweede Vlag van Italië Giuseppe Colnago
Derde Vlag van Italië Libero Liberati
250 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Tarquinio Provini
Eerste Vlag van Italië Tarquinio Provini
Tweede Vlag van Italië Remo Venturi
Derde Vlag van Italië Enrico Lorenzetti
125 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Carlo Ubbiali
Eerste Vlag van Italië Carlo Ubbiali
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Sammy Miller
Derde Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Italië Albino Milani/Vlag van Italië Rossano Milani
Eerste Vlag van Italië Albino Milani/Vlag van Italië Rossano Milani
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith/Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Bliss
Derde Vlag van Zwitserland Florian Camathias/Vlag van Duitsland Hilmar Cecco

De Grand Prix-wegrace der Naties 1957 was zesde en laatste Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1957. De races werden verreden op 1 september 1957 op het Autodromo Nazionale di Monza nabij Monza in de Italiaanse regio Lombardije. In alle klassen waren de wereldtitels al beslist, maar van de 500cc-klasse was dat pas in 1958 bekend.

Omdat Libero Liberati in de Grand Prix van België gediskwalificeerd was nadat hij met de machine van Bob Brown was gestart, was de 500cc-wereldtitel nog open. Tijdens de trainingen presenteerde John Hartle, die eigenlijk in de 250cc-klasse met MV Agusta reed, het prototype van de MV Agusta 500 6C-zescilinder, maar hij startte in de race met zijn Norton 30M. Nello Pagani demonstreerde de MV Agusta 350 6C, die ook niet aan de start kwam. 350cc-wereldkampioen Keith Campell verscheen niet aan de start, waardoor Giuseppe Colnago met zijn Moto Guzzi Monocilindrica 350 kon rijden. De kampioenen in de zijspanklasse konden niet starten omdat rijder Fritz Hillebrand tijdens de Grand Prix van Bilbao verongelukt was. Dat was wellicht de reden dat ook de combinatie Walter Schneider/Hans Strauß niet verscheen. De familie Milani had een goede dag: Alfredo Milani werd derde in de 500cc-race en zijn broers Albino en Rossano wonnen de zijspanrace.

John Hartle toonde de MV Agusta 500 zescilinder in Monza, maar reed er niet mee.

Bij de start van de 500cc-race dacht iedereen dat Libero Liberati door zijn diskwalificatie in de Belgische Grand Prix slechts twee punten voorsprong had op Bob McIntyre en acht punten op John Surtees. Die laatste kon door te winnen nog op gelijke hoogte komen. McIntyre, die de 350cc-race nog gewonnen had, kwam echter door fysieke problemen niet aan de start. Liberati vocht een flink gevecht uit met Surtees, die uiteindelijk slechts vierde werd achter Liberati, Geoff Duke en Alfredo Milani, die op de machine van de zieke McIntyre mocht rijden. In januari 1958 werd de diskwalificatie van Liberati door de FIM teruggedraaid, waardoor hij - achteraf - al in de Ulster Grand Prix wereldkampioen was geworden.

Libero Liberati, Gilera 500 4C

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Libero Liberati Gilera 1:04"49'3 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Gilera +24'0 6
3 Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera +24'4 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees MV Agusta +33'2 3
5 Vlag van Italië Umberto Masetti MV Agusta +1 ronde 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Shepherd MV Agusta +1 ronde 1
7 Vlag van Italië Carlo Bandirola MV Agusta +1 ronde
8 Vlag van Oostenrijk Gerold Klinger BMW +2 ronden
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton +2 ronden
10 Vlag van Italië Giuseppe Cantoni Gilera +2 ronden
11 Vlag van Duitsland Alois Huber BMW +2 ronden
12 Vlag van Italië Francesco Guglielminetti Norton +3 ronden
13 Vlag van Italië Nino Tagli Gilera +5 ronden
14 Vlag van Duitsland Hans-Günter Jäger BMW
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Gilera Ziek

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Frankrijk Jacques Collot Norton
Vlag van Italië Enrico Galante Norton
Vlag van Italië Fabio Ceredi Moto Guzzi
Vlag van Italië Gianvittorio Ziglioli Moto Guzzi
Vlag van Italië Giuseppe Mantelli Gilera
Vlag van Italië Martino Giani Gilera
Vlag van Italië Paolo Campanelli Gilera
Vlag van Nederland Martinus Van Son Matchless
Vlag van Zweden Sven Andersson Norton

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Bob Brown Gilera Geen machine[1]
Vlag van Australië Keith Bryen Moto Guzzi Teambeleid[2]
Vlag van Australië Keith Campbell Moto Guzzi Blessure[3]
Vlag van Duitsland Ernst Hiller BMW
Vlag van Duitsland Walter Zeller BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Trow Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Moto Guzzi Teambeleid[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Tanner Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike O'Rourke Norton

Top tien eindstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Libero Liberati Gilera 32 (38)
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Gilera 20
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees MV Agusta 17
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Gilera 10
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton 9
6 Vlag van Duitsland Walter Zeller BMW 8
7 Vlag van Australië Keith Bryen Norton / Moto Guzzi 7
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Moto Guzzi 6
9 Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera 4
Vlag van Australië Bob Brown Gilera

In afwezigheid van wereldkampioen Keith Campbell won Bob McIntyre de 350cc-race. Hij passeerde daardoor zijn stalgenoot Libero Liberati in de eindstand van het wereldkampioenschap. Giuseppe Colnago werd met Campbell's Moto Guzzi Monocilindrica 350 tweede. Bob Brown stond door de terugkomst van Geoff Duke met lege handen waar het de Gilera's betrof, maar hij verscheen met een toch al zeer verouderde (anno 1938) Velocette KTT Mk VIII, waarmee hij achtste werd.

Uitslag 350cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Gilera 51"43'9 8
2 Vlag van Italië Giuseppe Colnago Moto Guzzi +32'6 6
3 Vlag van Italië Libero Liberati Gilera +37'1 4
4 Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera +1"31'0 3
5 Vlag van Italië Adelmo Mandolini Moto Guzzi +2 ronden 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton +2 ronden 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi +2 ronden
8 Vlag van Australië Bob Brown Velocette +3 ronden
9 Vlag van Duitsland Fritz Kläger Norton +3 ronden
10 Vlag van Italië Enrico Galante Norton +3 ronden
11 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Alfredo Flores Moto Guzzi +4 ronden
12 Vlag van Duitsland Erwin Aldinger Schnell-Horex +4 ronden
13 Vlag van Italië A. Gorini Norton +5 ronden
14 Vlag van Nederland Martinus Van Son Norton +5 ronden
15 Vlag van Frankrijk Roger Besse Norton +5 ronden

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Keith Bryen Moto Guzzi
Vlag van Nieuw-Zeeland John Anderson AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Gilera
Vlag van Italië Alano Montanari Moto Guzzi remmen
Coureur Merk
Vlag van Australië Dick Thomson AJS
Vlag van Australië Eric Hinton Norton
Vlag van Australië Keith Campbell Moto Guzzi
Vlag van Duitsland Helmut Hallmeier NSU
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Chadwick Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fron Purslow Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton
Vlag van Italië Adelmo Mandolini Moto Guzzi
Vlag van Italië Umberto Masetti MV Agusta
Vlag van Nieuw-Zeeland Peter Murphy AJS

Top tien eindstand 350cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Australië Keith Campbell Moto Guzzi 30
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Gilera 22
3 Vlag van Italië Libero Liberati Gilera 22 (26)
4 Vlag van Australië Keith Bryen Norton / Moto Guzzi 12
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton 11
6 Vlag van Italië Giuseppe Colnago Moto Guzzi 7
7 Vlag van Australië Bob Brown Gilera / Velocette 6
8 Vlag van Italië Alano Montanari MV Agusta 5
9 Vlag van Duitsland Helmut Hallmeier NSU 4
10 Vlag van Italië Umberto Masetti MV Agusta 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton
Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera

Cecil Sandford was al wereldkampioen, maar in Monza werd hij slechts vierde. Tarquinio Provini klom door zijn overwinning naar de tweede plaats in de eindstand. Omdat Carlo Ubbiali de finish niet haalde bleef de bijna twee maanden geleden overleden Roberto Colombo de beste MV Agusta-rijder.

Mondial 250 Bialbero

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Tarquinio Provini Mondial 43"05'8 8
2 Vlag van Italië Remo Venturi MV Agusta +25'6 6
3 Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi +51'7 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford Mondial +1"41'7 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Sammy Miller Mondial +2"03'6 2
6 Vlag van Italië Alano Montanari Moto Guzzi +2 ronden 1
7 Vlag van Duitsland Roland Heck NSU +2 ronden
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi +2 ronden
9 Vlag van Duitsland Günter Beer Adler +2 ronden
10 Vlag van Italië Adelmo Mandolini Moto Guzzi +2 ronden
11 Vlag van Duitsland Dieter Falk Adler +2 ronden
12 Vlag van Duitsland Kurt Knopf NSU +2 ronden
13 Vlag van Duitsland Karl-Julius Holthaus NSU +3 ronden
14 Vlag van Duitsland Adolf Heck Adler +3 ronden
15 Vlag van Duitsland Ludwig Malchus NSU +3 ronden
16 Vlag van Duitsland Siegfried Lohmann Adler +4 ronden

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Roberto Colombo (†) MV Agusta Overleden[5]

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta klep
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri MV Agusta
Vlag van Italië Guido Paciocca Moto Guzzi
Vlag van Italië Guido Sala Mondial
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle MV Agusta
Vlag van Australië Bob Brown NSU
Vlag van Italië Emilio Mendogni Moto Morini
Vlag van Italië Virgilio Campana Moto Morini
Coureur Merk
Vlag van Tsjechië František Bartoš ČZ
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Duitsland Helmut Hallmeier NSU
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Chadwick MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk David Andrews NSU
Vlag van Verenigd Koninkrijk Sammy Hodgins Velocette
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb NSU
Vlag van Italië Fortunato Libanori MV Agusta

Top tien eindstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford Mondial 26 (33)
2 Vlag van Italië Tarquinio Provini Mondial 16
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Sammy Miller Mondial 14
4 Vlag van Italië Roberto Colombo (†) MV Agusta 10
5 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 8
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle REG / MV Agusta
7 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri MV Agusta 8
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Chadwick MV Agusta 7
9 Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi 7
10 Vlag van Italië Remo Venturi MV Agusta 6

Uitslag 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 38"54'0 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Sammy Miller Mondial +19'6 6
3 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri MV Agusta +20'7 4
4 Vlag van Italië Fortunato Libanori MV Agusta +25'2 3
5 Vlag van Italië Remo Venturi MV Agusta +25'5 2
6 Vlag van Italië Guido Sala Mondial +37'8 1
7 Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ +2"02'4
8 Vlag van Italië Roberto Pionava Ducati +1 ronde
9 Vlag van Duitsland Willi Scheidhauer Ducati +1 ronde
10 Vlag van Duitsland Wilhelm Lecke Ducati +2 ronden
11 Vlag van Italië Paolo Campanelli MV Agusta +2 ronden
12 Vlag van Italië Mario Carini Ducati +3 ronden
13 Vlag van Italië Alberto Capocci Mondial +3 ronden
14 Mantelli Ducati +4 ronden

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Roberto Colombo (†) MV Agusta Overleden[5]

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Alberto Gandossi Ducati Val
Vlag van Italië Tarquinio Provini Mondial Opgave
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford Mondial Opgave
Coureur Merk
Vlag van Tsjechië František Bartoš ČZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Horst Fügner MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Maddrick MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Webster MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Chadwick MV Agusta

Top tien eindstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Tarquinio Provini Mondial 30 (36)
2 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 22
3 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri MV Agusta 22 (28)
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Sammy Miller Mondial 12
5 Vlag van Italië Roberto Colombo (†) MV Agusta 11
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford Mondial 9
7 Vlag van Italië Remo Venturi MV Agusta 6
8 Vlag van Italië Fortunato Libanori MV Agusta 5
9 Vlag van Duitse Democratische Republiek Horst Fügner MZ 3
Vlag van Tsjechië František Bartoš ČZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Chadwick MV Agusta

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Het leek vreemd dat Albino en Rossano Milani alleen in de GP des Nations uitkwamen met hun speciale Gilera 500 4C-blok, want voor het tweede jaar op rij wonnen ze de race. Albino was echter al bijna 47 jaar oud. De belangrijkste BMW-teams ontbraken. Wereldkampioen Fritz Hillebrand was verongelukt in Bilbao en ook Walter Schneider ontbrak. Dat gaf ook Cyril Smith de kans om weer eens op het podium te komen. Albino Milani beëindigde na deze race zijn carrière.

Uitslag zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Albino Milani Vlag van Italië Rossano Milani Gilera 38"56'7 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Bliss Norton +1"03'4 6
3 Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Duitsland Hilmar Cecco BMW +1"03'9 4
4 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Duitsland Horst Burkhardt BMW +2"06'3 3
5 Vlag van Frankrijk Jacques Drion Vlag van Duitsland Inge Stoll-Laforge BMW +2"06'7 2
6 Vlag van Duitsland Loni Neußner Vlag van Duitsland Dieter Hess BMW +1 ronde 1
7 Vlag van Zwitserland Edgar Strub Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Woollett BMW +1 ronde
8 Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Fritz Rudolph BMW +1 ronde
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Beevers Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Fox Norton +1 ronde
10 Vlag van Frankrijk Marcel Beauvais Vlag van Frankrijk André Coudert Norton +1 ronde
11 Vlag van Duitsland Friedrich Staschel Vlag van Duitse Democratische Republiek Edgar Perduss BMW +1 ronde
12 Vlag van Italië Luigi Marcelli Onbekend Norton +2 ronden
13 Vlag van Frankrijk Joseph Duhem Vlag van Frankrijk Robert Burtin Norton +2 ronden

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Fritz Hillebrand (†) Vlag van Duitsland Manfred Grunwald BMW Fritz Hillebrand overleden[6]
Vlag van Duitsland Josef Knebel (†) Vlag van Duitsland Rolf Amfaldern BMW Josef Knebel overleden[7]
Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Duitsland Walter Schneider Vlag van Duitsland Hans Strauß BMW
Vlag van Duitsland Werner Großmann Vlag van Duitsland Alfred Schmidt Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Freeman Vlag van Verenigd Koninkrijk John Chisnell Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jackie Beeton Vlag van Verenigd Koninkrijk Charles Billingham en
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Partridge
Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Woollett Vlag van Verenigd Koninkrijk George Loft Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell Norton

Top tien eindstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Bakkenist Merk Ptn.
1 Vlag van Duitsland Fritz Hillebrand (†) Vlag van Duitsland Manfred Grunwald BMW 28
2 Vlag van Duitsland Walter Schneider Vlag van Duitsland Hans Strauß BMW 20
3 Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Zwitserland Jules Galliker en
Vlag van Duitsland Hilmar Cecco
BMW 17
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jackie Beeton Vlag van Verenigd Koninkrijk Charles Billingham en
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Partridge
Norton 9
5 Vlag van Italië Albino Milani Vlag van Italië Rossano Milani Gilera 8
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben en
Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Bliss
Norton 7
7 Vlag van Duitsland Loni Neußner Vlag van Duitsland Dieter Hess BMW 7
8 Vlag van Duitsland Josef Knebel (†) Vlag van Duitsland Rolf Amfaldern BMW 4
9 Vlag van Frankrijk Jacques Drion Vlag van Duitsland Inge Stoll-Laforge BMW 4
10 Vlag van Zwitserland Edgar Strub Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Woollett Norton 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell Norton
Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Duitsland Horst Burkhardt BMW
Vorige race:
Ulster Grand Prix 1957
FIM wereldkampioenschap wegrace
9e seizoen (1957)
Volgende race:
Isle of Man TT 1958

Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1956
Grand Prix-wegrace der Naties Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1958