Tin(II)chloride

Tin(II)chloride
Structuurformule en molecuulmodel
Kristalstructuur van tin(II)chloride
Tin(II)chloride-kristallen
Algemeen
Molecuulformule	SnCl2
IUPAC-naam	tin(II)chloride
Andere namen	dichloortin, tindichloride
Molmassa	(watervrij) 189,616 g/mol (dihydraat) 225,64656 g/mol
SMILES	Cl[Sn]Cl
CAS-nummer	(watervrij) 7772-99-8 (dihydraat) 10025-69-1
EG-nummer	231-868-0
PubChem	24479
Wikidata	Q204964
Beschrijving	Kleurloze of witte kristallen
Waarschuwingen en veiligheidsmaatregelen
Gevaar
H-zinnen	H302 - H314
EUH-zinnen	geen
P-zinnen	P280 - P305+P351+P338 - P310
Opslag	Gescheiden van oxiderende stoffen, voeding en voedingsmiddelen. Droog bewaren.
VN-nummer	3260
ADR-klasse	Gevarenklasse 8
Fysische eigenschappen
Aggregatietoestand	vast
Kleur	kleurloos-wit
Dichtheid	(watervrij) 3,95 g/cm³ (dihydraat) 2,71 g/cm³
Smeltpunt	(watervrij) 246,8 °C (dihydraat) 37 °C
Kookpunt	(watervrij) 622-644 °C
Oplosbaarheid in water	(bij 0°C) 839 g/L (bij 20°C) 900 g/L
Goed oplosbaar in	water, ethanol, aceton, di-ethylether
Onoplosbaar in	xyleen
Geometrie en kristalstructuur
Kristalstructuur	(watervrij) trigonaal
Tenzij anders vermeld zijn standaardomstandigheden gebruikt (298,15 K of 25 °C, 1 bar).
Portaal    Scheikunde

Tin(II)chloride is een tinzout van waterstofchloride, met als brutoformule SnCl₂. De stof komt voor als kleurloze of witte kristallen, die goed oplosbaar zijn in water. Ze hydrolyseert evenwel in heet water. Tin(II)chloride kan voorkomen als anhydraat of als dihydraat (SnCl₂ · 2 H₂O).

Synthese

Watervrij tin(II)chloride kan bereid worden door het verhitten van tin en waterstofchloride:

${\ce {Sn + 2HCl -> SnCl2 + H2}}$

Het dihydraat wordt verkregen door een waterige oplossing te maken van de watervrije verbinding.

Structuur

Tin(II)chloride heeft een vrij elektronenpaar, zodat ze tijdens de gasfase bindingen aangaat. In vaste, kristallijne vorm bestaat tin(II)chloride uit lange ketens; de moleculen zijn met elkaar verbonden door middel van chloorbruggen. Het dihydraat vormt een coördinatieverbinding met tin: de eerste watermolecule bindt zich met tin, de tweede bindt zich met de eerste waterstofmolecule via een waterstofbrug.

Ruimtelijke structuur van tin(II)chloride

Toepassingen

Bij het galvaniseren wordt het in een zoutzuuroplossing gebruikt voor elektrolytische vertinning. Het tin wordt via elektrolyse afgezet aan de kathode en op die manier wordt het blik voor onder andere conservenblikken gemaakt.

Verder kent tin(II)chloride verschillende toepassingen:

• als reductor in laboratoria:
  • bij de reductie van aromatische nitroverbindingen tot anilines
  • bij de reductie van chinonen tot hydrochinonen
  • bij de reductie van zilver, dat gebruikt wordt om spiegels te maken
• als fixeermiddel voor textielkleurstoffen
• als katalysator bij de bereiding van PLA
• als een voedseladditief met E-nummer E512 in sommige conserven en gebottelde voeding, waar het dient als een kleurstabilisator en antioxidant
• als reagens in de Stephen-aldehydesynthese, waarbij een nitril door middel van tin(II)chloride wordt gereduceerd tot een imine. Dit imine wordt verder gehydrolyseerd tot een aldehyde:

Reactieverloop van de Stephen-aldehydesynthese

Toxicologie en veiligheid

De stof ontleedt bij verhitting, met vorming van giftige en corrosieve gassen. De stof is een sterk reductiemiddel en reageert met oxiderende stoffen zoals nitraten, peroxiden en basen.

De stof is irriterend voor de ogen en de luchtwegen. De drempelwaarde voor tin(II)chloride bedraagt 2 mg/m³.

Externe links

•  tin(ii)chloride (watervrij) - International Chemical Safety Card
•  tin(ii)chloride (dihydraat) - International Chemical Safety Card
• (en) Gegevens van tin(II)chloride in de GESTIS-stoffendatabank van het IFA
• (en) MSDS van tin(II)chloride

Bronnen, noten en/of referenties