Umar II
Umar II (2 de novembre de 682, Medina - 10 de febrier de 720, Alèp) foguèt un califa omeia que reinèt dau 22 de setembre de 717 au 10 de febrier de 720. Succediguèt a Sulayman (715-717) e foguèt remplaçat per Yazid II (720-724). Son rèine es considerat coma un periòde de redreiçament de la poissança omeia e Umar II foguèt sovent citat coma un califa modèl per lei fònts ulteriors.
Biografia
Descendent possible dau califa Umar (634-644), foguèt nomat governaire de Medina durant lo rèine dau califa Walid (705-715). Depintat coma un òme piós per sei contemporanèus, formèt un conseu per dirigir la província amb eu e venguèt fòrça popular. Aquò favorizèt l'installacion de refugiats en provenença d'Iraq. Se de rivalitats amb d'autrei governaires entraïnèron sa destitucion, foguèt designat coma successor per lo califa Sulayman (715-717).
Au començament de son rèine, la situacion dau Califat èra malaisada en causa de tensions fiscalas fòrtas entre l'aristocracia militara aràbia tradicionala, lei populacions convertidas non aràbias (lei mawali) e lei populacions non musulmanas (lei dhimmis). Umar II reformèt alora l'organizacion deis impòsts en establissent l'egalitat de totei lei musulmans en matèria fiscala. Lei mawali obtenguèron tanben lo drech de s'installar tornarmai dins lei vilas militaras, decision presa per Abd al-Malik (685-705) per redurre lei trèbols dins plusors vilas importantas. En cambi, agravèt lo regime fiscau dei dhimmis, çò qu'entraïnèt la partença de plusors familhas crestianas ò judievas. En parallèl, ordonèt la retirada de l'armada qu'èra a assetjar Constantinòble car sei pèrdas èran vengudas tròp importantas. Pasmens, aquò empachèt pas la mòrt de desenaus de miliers de combatents arabis durant la retirada en Anatolia[1].
Umar II reprimiguèt tanben leis abús dei governaires de província. Aquela politica vista coma ostila a l'elèit guerrier tradicionau foguèt probablament la causa de son [[ empoisonament]]. Segon la legenda, auriá graciat son assassin e depausada l'emenda dins lo tesaur public. A tèrme cort, sei reformas permetèron de restablir la patz dins lo Califat qu'agantèt son apogèu territòriau dins lo corrent deis ans 720. Pasmens, a tèrme pus lòng, la partença de dhimmis amonedats èra un problema grèu per lei finanças publicas. Sei successors deguèron donc menar d'autrei reformas fiscalas.
Annèxas
Liames intèrnes
Bibliografia
- (en) Gerald R. Hawting, The First Dynasty of Islam : The Umayyad Caliphate AD 661-750, Routledge, 2000.