owoc
owoc (język polski)
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) bot. organ rozrodczy roślin, powstający z zalążni, zawierający nasiona; zob. też owoc w Wikipedii
- (1.2) przen. skutek pewnych działań
- (1.3) kulin. mięsiste i słodkie owoce (1.1) lub owocostany różnych roślin, które można spożywać na surowo
- odmiana:
- (1.1-3)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik owoc owoce dopełniacz owocu owoców celownik owocowi owocom biernik owoc owoce narzędnik owocem owocami miejscownik owocu owocach wołacz owocu owoce
- przykłady:
- (1.1) Owocem dyni jest nibyjagoda o zróżnicowanym kształcie i wielkości.
- (1.2) Owocem naszej ciężkiej pracy nie zawsze są sukcesy.
- (1.3) W jego diecie musi być więcej owoców i warzyw.
- składnia:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- (1.1) jagoda, jagoda pozorna, mieszek, łuszczyna, niełupka, orzech, owoc jabłkowaty, owocostan, pestkowiec, rozłupnia, skrzydlak, strąk, torebka, ziarniak
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. owocnik m, owocnia ż, owocówka ż, owocowanie n, zaowocowanie n, owocowość ż, owocność ż, owocarstwo n
- czas. owocować ndk., zaowocować dk.
- przym. owocny, owocowy, owocarski
- przysł. owocowo, owocnie
- związki frazeologiczne:
- owoc rzekomy • zakazany owoc • owoc miłości • zakazany owoc najlepiej smakuje • cierpliwość jest gorzka, ale jej owoce są słodkie • jaki szczep, taki owoc • owoców ocenia się dobroć drzewa • poznacie ich po owocach • owoce morza • deszcze częste w kwietniu wróżą, że owoców będzie dużo • jeśli śnieg, gdy Bóg się rodzi, owoc bardzo się obrodzi • smoczy owoc
- etymologia:
- (1.1-2) od (1.3)
- (1.3) od XIV wieku; ogólnosłowiańskie (por. czes. ovoce, chorw. voće) < prasł. *ovoktь → owoc, płód < *ouog-tī < praindoeur. *aueg- / *uog- / *aug- → mnożyć, powiększać, wzrastać, pierwotnie: wzrost, przyrost[1]
- tłumaczenia:
- amharski: (1.1) ፍራፍሬ
- angielski: (1.1) fruit
- arabski: (1.1) فاكهة ż, ثمرة ż, ثمر m; (1.2) ثمرة ż, جنى ż, marok. arab. فاكية
- baskijski: (1.1) fruitu; (1.2) fruitu; (1.3) fruitu
- bośniacki: (1.1) voće
- chorwacki: (1.1) voće lm, plod m; (1.2) plod m
- czeski: (1.1) ovoce n
- dolnołużycki: (1.1) rzeczownik zbiorowy sad m, płod m; (1.2) płod m
- duński: (1.1) frugt w; (1.2) frugt w
- esperanto: (1.1) frukto; (1.2) frukto
- francuski: (1.1) fruit m
- górnołużycki: (1.1) rzeczownik zbiorowy sad m, płód m
- grenlandzki: (1.1) paarnaq
- gudźarati: (1.1) ફળ n (phaḷa)
- hebrajski: (1.1) פרי m (pri)
- hiszpański: (1.1) fruta ż, fruto m; (1.2) fruto m
- holenderski: (1.1) fruit, vrucht; (1.2) vrucht
- ido: (1.1) frukto
- irlandzki: (1.1) toradh
- islandzki: (1.1) aldin n
- jidysz: (1.3) אויבס n (ojbs), אויבסט n (ojbst), אויפּס n (ojps), אויפּסט n (ojpst), אויפּסן lm (ojpsn)
- kaszubski: (1.1) brzôd
- kataloński: (1.1) fruit; (1.3) fruita
- kikuju: (1.3) itunda
- koreański: (1.1) 과일
- łaciński: (1.1) fructus
- nepalski: (1.3) फलफूल (phalaphūla)
- niemiecki: (1.1) Frucht ż; (1.2) Frucht ż; (1.3) Obst n, Frucht ż
- nowogrecki: (1.1) φρούτο n
- osmański: (1.1) میوە (meyve)
- perski: (1.1) میوه
- polski język migowy: (w zapisie SignWriting)(1.1)
- portugalski: (1.1) fruta
- rosyjski: (1.1) фрукт m; (1.2) плод m; (1.3) фрукт m
- rumuński: (1.1) fruct
- sanskryt: (1.1) फल; (1.2) फल
- szwedzki: (1.1) frukt w
- tok pisin: (1.1) prut
- turecki: (1.1) meyve
- tybetański: (1.1) ཤིང་ཏོག
- ukraiński: (1.1) фрукт m, плід m; (1.2) плід m
- węgierski: (1.1) gyümölcs
- wilamowski: (1.1) fru̇ht ż
- włoski: (1.1) frutto m
- źródła:
- ↑ Hasło „owoc” w: Izabela Malmor, Słownik etymologiczny języka polskiego, Wydawnictwo Szkolne PWN ParkEdukacja, Warszawa-Bielsko-Biała 2009, ISBN 978-83-262-0146-2, s. 307.
- ↑ Hasło „owoc” w: Słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Witold Doroszewski, Polskie Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1980, ISBN 83-01-03811-X, s. 480.
- ↑ Hasło „owoc” w: Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Andrzej Markowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004, ISBN 978-83-01-14198-1, s. 736.