Lapis lazuli: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
m →Skład i występowanie: Z działu skład i występowanie wyrzuciłam zdanie „Dostępne są także kamienie syntetyczne.” – gdyż jest to raczej ciekawostka, a nie w tym kontekście. |
m →Zastosowanie: Zdanie w średniowieczu – jako barwnik do uzyskania ultramaryny zamieniłam na „Stosowany jako pigment przy fabrykacji farb” (nie dodaje, że od VI wieku w Afganistanie, poprzez C |
||
Linia 61: | Linia 61: | ||
* inkrustacyjny |
* inkrustacyjny |
||
* [[złotnictwo|jubilerski]] (kamień półszlachetny) – obecnie stosowany do: pierścionków, naszyjników, drobnych rzeźb, przedmiotów artystycznych. Kamień wrażliwy na nacisk, temperaturę, [[kwasy]], [[Mydła|mydło]]. Pierścionki z tym kamieniem trzeba zdejmować do prac domowych |
* [[złotnictwo|jubilerski]] (kamień półszlachetny) – obecnie stosowany do: pierścionków, naszyjników, drobnych rzeźb, przedmiotów artystycznych. Kamień wrażliwy na nacisk, temperaturę, [[kwasy]], [[Mydła|mydło]]. Pierścionki z tym kamieniem trzeba zdejmować do prac domowych |
||
* Stosowany jako pigment przy fabrykacji farb |
|||
* w [[średniowiecze|średniowieczu]] – jako barwnik do uzyskania [[ultramaryna|ultramaryny]] |
|||
Był stosowany jako materiał ozdobny już w okresie prehistorycznym. Ceniony w [[starożytność|starożytnym]] [[Sumer]]ze, później w [[Imperium akadyjskie|Akadzie]], [[Babilonia|Babilonii]] i [[Asyria|Asyrii]]. Wykorzystywany do ozdoby przedmiotów kultu, biżuterii, instrumentów muzycznych – m.in. harfy wydobyte z grobowców w [[Ur (miasto)|Ur]], tzw. "[[Sztandar z Ur]]". Używany w Egipcie za czasów faraonów (grobowiec Tutenchamona). |
Był stosowany jako materiał ozdobny już w okresie prehistorycznym. Ceniony w [[starożytność|starożytnym]] [[Sumer]]ze, później w [[Imperium akadyjskie|Akadzie]], [[Babilonia|Babilonii]] i [[Asyria|Asyrii]]. Wykorzystywany do ozdoby przedmiotów kultu, biżuterii, instrumentów muzycznych – m.in. harfy wydobyte z grobowców w [[Ur (miasto)|Ur]], tzw. "[[Sztandar z Ur]]". Używany w Egipcie za czasów faraonów (grobowiec Tutenchamona). |
Wersja z 00:40, 24 lip 2016
[[Plik:{{{grafika}}}|240x240px|alt={{{alt grafiki}}}|{{{opis grafiki}}}]] {{{opis grafiki}}} | |
Właściwości chemiczne i fizyczne | |
Inne nazwy |
{{{inne nazwy}}} |
---|---|
Skład chemiczny |
{{{skład chemiczny}}} |
Twardość w skali Mohsa |
{{{twardość w skali Mohsa}}} |
Przełam |
{{{przełam}}} |
Łupliwość |
{{{łupliwość}}} |
Pokrój kryształu |
{{{pokrój kryształu}}} |
Układ krystalograficzny |
{{{układ krystalograficzny}}} |
Topliwość |
{{{topliwość}}} |
Właściwości mechaniczne |
{{{właściwości mechaniczne}}} |
Gęstość minerału |
{{{gęstość minerału}}} |
Właściwości optyczne | |
Barwa |
{{{barwa}}} |
Rysa |
{{{rysa}}} |
Połysk |
{{{połysk}}} |
Współczynnik załamania |
{{{współczynnik załamania}}} |
Inne |
{{{inne własności optyczne}}} |
Dodatkowe dane | |
Postacie alotropowe |
{{{postacie alotropowe}}} |
Szczególne własności |
{{{szczególne własności}}} |
Klasyfikacja Strunza |
{{{klasyfikacja Strunza}}} |
Lapis lazuli (lazuryt) – skała metamorficzna powstała w wyniku przeobrażeń utworów węglanowych (wapieni i dolomitów) pod wpływem intruzji granitów, syenitów lub pegmatytów. Jej głównym składnikiem jest lazuryt, minerał z gromady krzemianów, zaliczany do grupy skaleniowców. Nazwa pochodzi od arab. azul i pers. lazhward = niebieski (niebo), nawiązuje do barwy skały.
Skład i występowanie
Obok lazurytu (25–40%) w skale występują minerały grupy sodalitu, m.in. augit, kalcyt, diopsyd, piryt, hornblenda i mika. Lapis lazuli występuje głównie w marmurach i skarnach. Niekiedy bywa spotykany w formie otoczaków w osadach aluwialnych, przeważnie w żwirach i piaskach.
Miejsca występowania
- Afganistan (w Hindukuszu – Badachszan, eksploatowane ponad 6 tys. lat; najlepsze kamienie i źródło rodzimej ultramaryny), wydobywa się bloki ponad 100 kg
- Rosja (nad Bajkałem, odkryte w 1851 r. – jasnoniebieski z domieszką pirytu), wydobywa się bloki ponad 60 kg
- Chile (na północ od Santiago)
- USA (Kalifornia – niebieskoszary z białymi plamkami, Kolorado – ciemnoniebieski)
- Birma, Angola, Rwanda, RPA, Włochy
Lazuryt bywa mylony z lazulitem.
Właściwości
- Odznacza się drobnoziarnistą i zbitą teksturą oraz bezkierunkową lub kierunkową strukturą.
- Ma nieco większą gęstość niż lazuryt. Powodem są domieszki innych minerałów.
- Substancją barwiącą jest siarka.
- W kamieniach najlepszej jakości barwa jest rozmieszczona równomiernie.
- Wartość zmniejsza domieszka kalcytu (białawy lub szary) i dużej ilości pirytu – wywołuje niepożądany zielonkawy odcień.
- Drobno rozdzielony piryt jest pożądany.
- Polepszenie barwy jest możliwe po podgrzaniu lub przez barwienie.
Zastosowanie
Bardzo atrakcyjny, wysoko ceniony kamień:
- kolekcjonerski
- ozdobny
- okładzinowy
- dekoracyjny
- inkrustacyjny
- jubilerski (kamień półszlachetny) – obecnie stosowany do: pierścionków, naszyjników, drobnych rzeźb, przedmiotów artystycznych. Kamień wrażliwy na nacisk, temperaturę, kwasy, mydło. Pierścionki z tym kamieniem trzeba zdejmować do prac domowych
- Stosowany jako pigment przy fabrykacji farb
Był stosowany jako materiał ozdobny już w okresie prehistorycznym. Ceniony w starożytnym Sumerze, później w Akadzie, Babilonii i Asyrii. Wykorzystywany do ozdoby przedmiotów kultu, biżuterii, instrumentów muzycznych – m.in. harfy wydobyte z grobowców w Ur, tzw. "Sztandar z Ur". Używany w Egipcie za czasów faraonów (grobowiec Tutenchamona).
Nazewnictwo
Większość autorów prac o minerałach, skałach, kamieniach jubilerskich i ozdobnych używa nazw lazuryt i lapis-lazuli zamiennie, pomimo faktu, że lazuryt jest minerałem, zaś lapis-lazuli skałą zawierającą lazuryt jako jeden ze składników. Takie rozumienie terminu pojawia się m.in. w następujących pracach:
- K. Maślankiewicz – Kamienie szlachetne – Wyd. Geologiczne – 1982
- N. Sobczak – Mała encyklopedia kamieni szlachetnych i ozdobnych – Wyd. Alfa – 1986
- W. Schuman – Kamienie szlachetne i ozdobne – Wyd. Alma-Press – 2004
- W. Schumann – Minerały świata – O. Wyd. Alma-Press 2003
- R. Hochleitner – Minerały i kryształy – Muza S.A. – 1994
- J. Bauer – Przewodnik Skały i minerały – Wyd. Multico 1997
- Podręczny Leksykon Przyrodniczy – Minerały i kamienie szlachetne – Horyzont 2002
Minerał i skałę potraktowano oddzielnie w następujących publikacjach:
- C. Hall – Klejnoty, Kamienie szlachetne i ozdobne – Wyd. Wiedza i Życie – 1996.
- J. Żaba – Ilustrowany słownik skał i minerałów – Videograf II Sp. z o. o – 2003.