Przejdź do zawartości

Lapis lazuli: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Maggy Py (dyskusja | edycje)
m Skład i występowanie: Z działu skład i występowanie wyrzuciłam zdanie „Dostępne są także kamienie syntetyczne.” – gdyż jest to raczej ciekawostka, a nie w tym kontekście.
Maggy Py (dyskusja | edycje)
m Zastosowanie: Zdanie w średniowieczu – jako barwnik do uzyskania ultramaryny zamieniłam na „Stosowany jako pigment przy fabrykacji farb” (nie dodaje, że od VI wieku w Afganistanie, poprzez C
Linia 61: Linia 61:
* inkrustacyjny
* inkrustacyjny
* [[złotnictwo|jubilerski]] (kamień półszlachetny) – obecnie stosowany do: pierścionków, naszyjników, drobnych rzeźb, przedmiotów artystycznych. Kamień wrażliwy na nacisk, temperaturę, [[kwasy]], [[Mydła|mydło]]. Pierścionki z tym kamieniem trzeba zdejmować do prac domowych
* [[złotnictwo|jubilerski]] (kamień półszlachetny) – obecnie stosowany do: pierścionków, naszyjników, drobnych rzeźb, przedmiotów artystycznych. Kamień wrażliwy na nacisk, temperaturę, [[kwasy]], [[Mydła|mydło]]. Pierścionki z tym kamieniem trzeba zdejmować do prac domowych
* Stosowany jako pigment przy fabrykacji farb
* w [[średniowiecze|średniowieczu]] – jako barwnik do uzyskania [[ultramaryna|ultramaryny]]


Był stosowany jako materiał ozdobny już w okresie prehistorycznym. Ceniony w [[starożytność|starożytnym]] [[Sumer]]ze, później w [[Imperium akadyjskie|Akadzie]], [[Babilonia|Babilonii]] i [[Asyria|Asyrii]]. Wykorzystywany do ozdoby przedmiotów kultu, biżuterii, instrumentów muzycznych – m.in. harfy wydobyte z grobowców w [[Ur (miasto)|Ur]], tzw. "[[Sztandar z Ur]]". Używany w Egipcie za czasów faraonów (grobowiec Tutenchamona).
Był stosowany jako materiał ozdobny już w okresie prehistorycznym. Ceniony w [[starożytność|starożytnym]] [[Sumer]]ze, później w [[Imperium akadyjskie|Akadzie]], [[Babilonia|Babilonii]] i [[Asyria|Asyrii]]. Wykorzystywany do ozdoby przedmiotów kultu, biżuterii, instrumentów muzycznych – m.in. harfy wydobyte z grobowców w [[Ur (miasto)|Ur]], tzw. "[[Sztandar z Ur]]". Używany w Egipcie za czasów faraonów (grobowiec Tutenchamona).

Wersja z 00:40, 24 lip 2016

{{{nazwa}}}
[[Plik:{{{grafika}}}|240x240px|alt={{{alt grafiki}}}|{{{opis grafiki}}}]]
{{{opis grafiki}}}
Właściwości chemiczne i fizyczne
Inne nazwy

{{{inne nazwy}}}

Skład chemiczny

{{{skład chemiczny}}}

Twardość w skali Mohsa

{{{twardość w skali Mohsa}}}

Przełam

{{{przełam}}}

Łupliwość

{{{łupliwość}}}

Pokrój kryształu

{{{pokrój kryształu}}}

Układ krystalograficzny

{{{układ krystalograficzny}}}

Topliwość

{{{topliwość}}}

Właściwości mechaniczne

{{{właściwości mechaniczne}}}

Gęstość minerału

{{{gęstość minerału}}}

Właściwości optyczne
Barwa

{{{barwa}}}

Rysa

{{{rysa}}}

Połysk

{{{połysk}}}

Współczynnik załamania

{{{współczynnik załamania}}}

Inne

{{{inne własności optyczne}}}

Dodatkowe dane
Postacie alotropowe

{{{postacie alotropowe}}}

Szczególne własności

{{{szczególne własności}}}

Klasyfikacja Strunza

{{{klasyfikacja Strunza}}}

Lapis lazuli (lazuryt) – skała metamorficzna powstała w wyniku przeobrażeń utworów węglanowych (wapieni i dolomitów) pod wpływem intruzji granitów, syenitów lub pegmatytów. Jej głównym składnikiem jest lazuryt, minerał z gromady krzemianów, zaliczany do grupy skaleniowców. Nazwa pochodzi od arab. azul i pers. lazhward = niebieski (niebo), nawiązuje do barwy skały.

Skład i występowanie

Próbka lapis lazuli

Obok lazurytu (25–40%) w skale występują minerały grupy sodalitu, m.in. augit, kalcyt, diopsyd, piryt, hornblenda i mika. Lapis lazuli występuje głównie w marmurach i skarnach. Niekiedy bywa spotykany w formie otoczaków w osadach aluwialnych, przeważnie w żwirach i piaskach.

Miejsca występowania

Lazuryt bywa mylony z lazulitem.

Właściwości

  • Odznacza się drobnoziarnistą i zbitą teksturą oraz bezkierunkową lub kierunkową strukturą.
  • Ma nieco większą gęstość niż lazuryt. Powodem są domieszki innych minerałów.
  • Substancją barwiącą jest siarka.
  • W kamieniach najlepszej jakości barwa jest rozmieszczona równomiernie.
  • Wartość zmniejsza domieszka kalcytu (białawy lub szary) i dużej ilości pirytu – wywołuje niepożądany zielonkawy odcień.
  • Drobno rozdzielony piryt jest pożądany.
  • Polepszenie barwy jest możliwe po podgrzaniu lub przez barwienie.

Zastosowanie

Ozdoba z lapis lazuli. Widoczne inkluzje pirytowe

Bardzo atrakcyjny, wysoko ceniony kamień:

  • kolekcjonerski
  • ozdobny
  • okładzinowy
  • dekoracyjny
  • inkrustacyjny
  • jubilerski (kamień półszlachetny) – obecnie stosowany do: pierścionków, naszyjników, drobnych rzeźb, przedmiotów artystycznych. Kamień wrażliwy na nacisk, temperaturę, kwasy, mydło. Pierścionki z tym kamieniem trzeba zdejmować do prac domowych
  • Stosowany jako pigment przy fabrykacji farb

Był stosowany jako materiał ozdobny już w okresie prehistorycznym. Ceniony w starożytnym Sumerze, później w Akadzie, Babilonii i Asyrii. Wykorzystywany do ozdoby przedmiotów kultu, biżuterii, instrumentów muzycznych – m.in. harfy wydobyte z grobowców w Ur, tzw. "Sztandar z Ur". Używany w Egipcie za czasów faraonów (grobowiec Tutenchamona).

Nazewnictwo

Większość autorów prac o minerałach, skałach, kamieniach jubilerskich i ozdobnych używa nazw lazuryt i lapis-lazuli zamiennie, pomimo faktu, że lazuryt jest minerałem, zaś lapis-lazuli skałą zawierającą lazuryt jako jeden ze składników. Takie rozumienie terminu pojawia się m.in. w następujących pracach:

  • K. Maślankiewicz – Kamienie szlachetne – Wyd. Geologiczne – 1982
  • N. Sobczak – Mała encyklopedia kamieni szlachetnych i ozdobnych – Wyd. Alfa – 1986
  • W. Schuman – Kamienie szlachetne i ozdobne – Wyd. Alma-Press – 2004
  • W. Schumann – Minerały świata – O. Wyd. Alma-Press 2003
  • R. Hochleitner – Minerały i kryształy – Muza S.A. – 1994
  • J. Bauer – Przewodnik Skały i minerały – Wyd. Multico 1997
  • Podręczny Leksykon Przyrodniczy – Minerały i kamienie szlachetne – Horyzont 2002

Minerał i skałę potraktowano oddzielnie w następujących publikacjach:

  • C. Hall – Klejnoty, Kamienie szlachetne i ozdobne – Wyd. Wiedza i Życie – 1996.
  • J. Żaba – Ilustrowany słownik skał i minerałów – Videograf II Sp. z o. o – 2003.

Zobacz też

Bibliografia