Aldo Clementi
| Data i miejsce urodzenia |
25 maja 1925 |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci |
3 marca 2011 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Aldo Clementi (ur. 25 maja 1925 w Katanii[1][2][3], zm. 3 marca 2011[4] w Rzymie[5]) – włoski kompozytor.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]W latach 1939–1947 uczył się gry na fortepianie[1]. Uczył się ponadto kompozycji u Alfredo Sangiorgiego[1] i od 1952 do 1954 roku w Akademii Muzycznej św. Cecylii w Rzymie u Goffredo Petrassiego[1][5]. Ponadto w latach 1943–1948 studiował filozofię[1]. W latach 1955–1962 uczestnik Międzynarodowych Letnich Kursów Nowej Muzyki w Darmstadcie[1][2], gdzie poznał Bruno Madernę i Luigiego Nono[5], a w sezonie 1961/1962 uczył się w klasie Karlheinza Stockausena[1]. Od 1956 do 1957 roku współpracował ze studiem muzyki elektronicznej w Mediolanie[1][2].
Wykładał w konserwatoriach w Mediolanie i Bolonii[1][2]. Publikował również artykuły poświęcone muzyce współczesnej na łamach czasopism włoskich[1].
Twórczość
[edytuj | edytuj kod]Początkowo oddziaływała na niego muzyka Igora Strawinskiego, później pod wpływem studiów u Alfredo Sangiorgiego zwrócił się ku dodekafonii[1]. Po kursach darmstadzkich zaczął poszukiwać nowych środków wyrazu, sięgając do techniki grupowej oraz zasady muzycznego informelu i kolażu[1].
Skomponował m.in. Uwerturę na orkiestrę (1954), Kantata Calderon (1956), Tre studi per orchestra da camera (1957), Triplum na flet, obój i klarnet (1960), utwory elektroniczne Collage 1 i 2 (1960–1967), Informel I–III na orkiestrę (1961–1963), B.A.C.H. na fortepian (1970), Clessidra na orkiestrę kameralną (1976), koncert wiolonczelowy (1977), dwa koncerty fortepianowe (1972 i 1986), Dodici variazioni na gitarę (1980), Fantasia su roBErto FABbriCiAni na flet i taśmę (1980–1981), rondo 1-aktowe Es (1981), AEB na 17 instrumentów (1983), Cent sopirs na chór i 24 instrumenty dęte (1983), O Du Selige na orkiestrę (1987), The Plaint na sopran i 13 instrumentów (1992), Cantilena 2 na skrzypce, wiolonczelę, altówkę, flet i klarnet (1997), Passacaglia 2 na flet altowy, róg, trąbkę, smyczki i fortepian (1997), Largo na smyczki (1999), Texture na tubę i taśmę (2005), 2x6 na fortepian i wibrafon (2006)[3][5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k l Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 215. ISBN 83-224-0223-6.
- ↑ a b c d The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 164–165. ISBN 0-674-37299-9.
- ↑ a b Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 161. ISBN 978-83-01-13410-5.
- ↑ Ivan Hewett: Aldo Clementi obituary. theguardian.com, 2011-04-20. [dostęp 2021-01-16]. (ang.).
- ↑ a b c d The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 172. ISBN 978-0-19-957854-2.