Przejdź do zawartości

Bogini Matka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Bogini-matka)
Izyda karmiąca Horusa

Bogini Matka, Wielka Bogini, Wielka Macierz, Matka Ziemia, Królowa Niebios, Magna Mater – w wierzeniach wielu kultur główne (lub jedno z główniejszych) bóstwo w panteonie. Bogini utożsamiana najczęściej z Ziemią (lub stanowiąca jej patronkę), w wielu kulturach będąca równocześnie królową niebios(inne języki) (wówczas do jej atrybutów dochodziła jeszcze uroda). Zazwyczaj dawczyni wszelkiego życia, uosabiająca płodność (zob. kult płodności) i macierzyństwo. Często uznawana również za matkę bogów.

Psychologia

[edytuj | edytuj kod]

Powtarzający się w mitach motyw Bogini Matki według Carla Gustava Junga związany jest z archetypem matki – strukturą ukształtowaną w ludzkiej psychice ze względu na szczególne cechy matki. Do typowych form objawiania się tego archetypu Jung zalicza: własna matka, przybrana matka, zwłaszcza Matka Boża, w dalszym sensie Kościół, teściowa, mamka, motyw wielkiej matki pochodzący z historii religioznawstwa, kobieta przeczuwająca, biała dama; miasto, kraj, niebo, Ziemia, morze, w przenośnym sensie bogini, materia, Księżyc[1].

Bogini Matka w różnych religiach

[edytuj | edytuj kod]

Za Boginię Matkę uznawano:

Wizerunek Imię Mitologia lub religia
Al-Lat mitologia arabska
Astarte mitologia fenicka(inne języki)
Cihuacoatl mitologia aztecka
Citlalincue mitologia aztecka
Danu mitologia celtycka
Demeter mitologia grecka
Gaja mitologia grecka
Hebat mitologia hetycka(inne języki)
Isztar mitologia sumeryjska
Izyda mitologia egipska
Ki mitologia sumeryjska
Kybele mitologia frygijska
Maja mitologia italska i rzymska
Mokosz mitologia słowiańska
Ninhursag mitologia sumeryjska
Pachamama mitologia inkaska
Saule mitologia bałtyjska
Sif mitologia nordycka
Tiamat mitologia sumeryjska
Tellus mitologia rzymska
Prythiwi mitologia indyjska


Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Carl Gustav Jung: Grundwerk. T. 2: Die psychologischen Aspekte des Mutterarchetypus. Olten: Olten und Freiburg/Br., 1984, s. 148-149.