Guilhermina Suggia
| Imię i nazwisko |
Guilhermina Augusta Xavier de Medin Suggia |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Przyczyna śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Instrument | |
Wiolonczele
| |
| Odznaczenia | |
Guilhermina Augusta Xavier de Medin Suggia (ur. 27 czerwca 1885 w Porto, zm. 30 lipca 1950 tamże)[1][2] – portugalska wiolonczelistka.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Jej pierwszym nauczycielem był ojciec, wiolonczelista i pedagog w szkole muzycznej w Lizbonie. Była cudownym dzieckiem[2]. W wieku 5 lat zaczęła grać na wiolonczeli rozmiaru 3/4, którą jej ojciec sprowadził z Paryża[3]. W wieku 7 lat zadebiutowała publicznie w duecie ze swoją starszą o 3 lata siostrą pianistką. W następnych latach siostry często koncertowały i stały się znane w miejscowych sferach towarzyskich[1][2]. W latach 1897–1901 Guilhermina regularnie występowała w Porto w Orpheon Portuense, założonym przez skrzypka i dyrygenta Bernardo Valentima Moreira de Sá, aby zgromadzić utalentowanych muzyków, takich jak Ferruccio Busoni, Alfred Cortot, Wanda Landowska, Artur Schnabel, George Enescu, Fritz Kreisler, Jacques Thibaud, Eugène Ysaÿe[2][3].
W 1901 otrzymała królewskie stypendium, dzięki któremu przez 16 miesięcy studiowała w konserwatorium w Lipsku pod kierunkiem Juliusa Klengela. W 1903 dołączyła do lipskiej Orkiestry Gewandhaus i wystąpiła jako solistka w koncercie wiolonczelowym Roberta Volkmanna pod dyrekcją Arthura Nikischa[1][3]. W następnych latach Suggia odbywała tournée po Europie i osiedliła się w Paryżu[2][3].
W latach 1906–1913 jej partnerem w życiu zawodowym i prywatnym był Pau Casals[1][2]. Po wybuchu I wojny światowej krótko pracowała dla Czerwonego Krzyża. W latach 1914–1924 mieszkała w Londynie, gdzie dużo koncertowała. Była ulubioną artystką króla Edwarda VII i polityka Austena Chamberlaina[2]. W Londynie nagrała Koncert wiolonczelowy D-dur Haydna pod dyrekcją Johna Barbirolliego i Koncert wiolonczelowy a-moll Saint-Saënsa pod dyrekcją Lawrance’a Collingwooda[1].
Jej nowy partner Edward Hudson podarował jej wiolonczelę Stradivariego z 1717, zwaną dziś „Bonamy Dobrée, Suggia’ Stradivari”[4], której używała do koncertów solowych i wykonań z towarzyszeniem fortepianu[2].
W 1923 Augustus John namalował znany obraz Madame Suggia[5]. Podczas pozowania artystka przez cały czas grała (nie tylko markowała grę), co sprawiło, że malarzowi udało się uchwycić jej emocjonalny stosunek do ulubionej wiolonczeli Montagnana, z którą pozowała[1][2]. Współcześnie obraz znajduje się w muzeum Tate Britain w Londynie[2].
W 1925 powróciła do Portugalii, wyszła za mąż i zamieszkała w Porto. Koncertowała w Portugalii i w Wielkiej Brytanii, którą uważała za swój drugi dom. Ostatni koncert dała w Aveiro, niedaleko Porto, 31 maja 1950. Zmarła dwa miesiące później[2].
Zgodnie z jej wolą trzy najcenniejsze wiolonczele zostały przekazane uczelniom muzycznym. Stradivariusa z 1717 otrzymała Królewska Akademia Muzyczna w Londynie[2][3]. Dochód z jego sprzedaży został wykorzystany na ufundowanie rocznego stypendium dla najlepszego wiolonczelisty. Najbardziej znanymi stypendystami byli Jacqueline du Pré, Steven Isserlis i Julian Lloyd Webber[2]. Wiolonczela Montagnana z 1740 została podarowana Konserwatorium Muzycznemu w Porto[2][3]. Instrument jest wypożyczany członkom Orquestra Sinfônica de Porto Alegre[3]. Trzeci instrument, Lockey Hill z I poł. XIX wieku[6], Suggia zapisała Narodowemu Konserwatorium w Lizbonie, aby oddać hołd swojemu ojcu, który tam studiował[2][3].
Była Komandorem Orderu Świętego Jakuba od Miecza (Portugalia) i Wielkim Oficerem Orderu Chrystusa (Portugalia).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Anderson 2004 ↓.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Alessandra Barabaschi: Historic women performers: Guilhermina Suggia. [w:] Tarisio [on-line]. [dostęp 2020-02-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-02-07)]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h Anita Mercier: Guilhermina Suggia. [w:] Cello.org [on-line]. [dostęp 2020-02-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-22)]. (ang.).
- ↑ Alessandra Barabaschi: The ‘Bonamy Dobrée, Suggia’ Stradivari cello. [w:] Tarisio [on-line]. [dostęp 2020-02-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-02-07)]. (ang.).
- ↑ Madame Suggia. [w:] Tate [on-line]. [dostęp 2020-02-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-01)]. (ang.).
- ↑ Cello Henry Lockey Hill. [w:] Google Arts and Culture [on-line]. [dostęp 2020-02-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-02-07)]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Robert Anderson: Suggia, Guilhermina. W: The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. S. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Guilhermina Suggia w bazie AllMusic (ang.)
- Dyskografia Guilherminy Suggii w bazie MusicBrainz (ang.)
- Guilhermina Suggia w bazie Discogs.com (ang.)