Lista Macierewicza
Lista Macierewicza – dwie listy przygotowane w MSW w związku z realizacją uchwały lustracyjnej Sejmu z 28 maja 1992 r.[1]
Zawartość list
[edytuj | edytuj kod]4 czerwca 1992 o godzinie 10:00 minister spraw wewnętrznych Antoni Macierewicz doręczył Konwentowi Seniorów Sejmu RP listę nazwisk 64 członków rządu (w tym: szefa doradców premiera, dwóch konstytucyjnych ministrów oraz 6 wiceministrów), posłów i senatorów (niemal ze wszystkich klubów sejmowych), którzy – wg zachowanych zapisów archiwalnych z czasów PRL – byli ewidencjonowani przez UB/SB jako ich tajni współpracownicy.
Dodatkowa lista, zawierająca dane dotyczące 2 osób o szczególnym znaczeniu dla bezpieczeństwa państwa (chodziło o ówczesnego prezydenta RP Lecha Wałęsę oraz ówczesnego marszałka Sejmu Wiesława Chrzanowskiego) została przesłana prezydentowi, premierowi, marszałkom Sejmu i Senatu, Pierwszemu Prezesowi Sądu Najwyższego oraz prezesowi Trybunału Konstytucyjnego.
Listy te nie stanowiły precyzyjnego wykonania uchwały Sejmu, gdyż nie zawierały nazwisk wojewodów. Przede wszystkim jednak Sejm domagał się listy agentów, a otrzymał listę osób, które UB/SB ewidencjonowały jako agentów.
Nazwiska polityków z obu list w ciągu kilku godzin przedostały się do dziennikarzy, ale tylko nieliczne tytuły prasowe je opublikowały. Pierwszą gazetą, która się na to zdecydowała był tygodnik „TAK”, a następnie powołując się na Tygodnik TAK 11 lipca 1992 roku opublikował ją tygodnik „Najwyższy Czas!”. Obie listy zostały utożsamione z listą agentów, a ich ujawnienie spowodowało gwałtowną reakcję elity politycznej.
Opracowywaniem listy zajmował się Piotr Woyciechowski, w 1992 kierownik Wydziału Studiów Gabinetu ministra spraw wewnętrznych[2][3].
Odwołanie rządu Jana Olszewskiego
[edytuj | edytuj kod]W Sejmie znajdował się już wniosek Unii Demokratycznej, Kongresu Liberalno-Demokratycznego i Polskiego Programu Gospodarczego (tzw. małej koalicji), złożony 29 maja 1992, o wotum nieufności dla gabinetu Jana Olszewskiego. Klub parlamentarny UD podjął decyzję o wystąpieniu z wnioskiem o odwołanie rządu już 24 maja 1992, krytykując nieudolną politykę gospodarczą rządu[4]. Gabinet ten praktycznie od chwili powstania nie dysponował większością głosów w Sejmie[5].
W związku ze sposobem wykonania uchwały lustracyjnej przez Antoniego Macierewicza prezydent Lech Wałęsa przesłał do Sejmu wniosek o natychmiastowe odwołanie premiera i rządu. Wieczorem Lech Wałęsa przybył do Sejmu.
W Sejmie rozpoczęła się burzliwa debata dotycząca odwołania rządu[6]. Poseł Adam Słomka z Konfederacji Polski Niepodległej zarzucił premierowi i ministrowi spraw wewnętrznych, że wykorzystali uchwałę lustracyjną Sejmu w trakcie rozmów nad poszerzeniem koalicji do uzyskania głosów KPN poprzez zmianę władz statutowych co było nie tylko politycznie obrzydliwe, ale moralnie niegodziwe[7].
Nocą z 4 na 5 czerwca premier Jan Olszewski w obu programach TVP przedstawił odwołanie rządu jako zmowę agentów SB/UB – Dawni współpracownicy komunistycznej policji politycznej mogą być zagrożeniem dla bezpieczeństwa wolnej Polski. Naród powinien wiedzieć, że nieprzypadkowo właśnie w chwili, kiedy możemy oderwać się ostatecznie od komunistycznych powiązań, stawia się nagły wniosek o odwołanie rządu.
Trzy kwadranse po północy 5 czerwca Sejm wyraźną większością głosów uchwalił wotum nieufności wobec rządu[8]. Za wnioskiem głosowało 273 posłów, przeciw 119, zaś 33 wstrzymało się od głosu.
Wydarzenia z 4 i 5 czerwca 1992 roku nierozerwalnie związane z „listą Macierewicza” często określa się mianem nocy teczek. Jako obronę agentury przed ujawnieniem i jej ogromne wpływy w Polsce ukazuje je film Jacka Kurskiego pt. Nocna zmiana. Część publicystów mówi o „irytującej legendzie marnego rządu”[9].
Orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego
[edytuj | edytuj kod]Trybunał Konstytucyjny w Orzeczeniu z dnia 19 czerwca 1992 r., sygn. akt U 6/92 (OTK 1992, poz. 13) stwierdził niezgodność „uchwały lustracyjnej” z:
- art. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 1952 r. (w ujęciu z 1992 r.) przez naruszenie zasady demokratycznego państwa prawnego, a w szczególności przez niezapewnienie ochrony praw osoby ludzkiej i dopuszczenie do naruszenia jej godności, powodując tym samym niezgodność z art. 23 Ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2022 r. poz. 1360) i art. 17 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, otwartego do podpisu w Nowym Jorku dnia 19 grudnia 1966 r. (Dz.U. z 1977 r. nr 38, poz. 167),
- art. 1, art. 2 zdanie pierwsze oraz art. 23 ust. 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przez naruszenie zasady demokratycznego państwa prawnego, i zasady demokracji przedstawicielskiej,
- art. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przez nałożenie na Ministra Spraw Wewnętrznych w drodze pozaustawowej obowiązku wkroczenia w sferę praw obywateli, a nadto przez nałożenie na Ministra Spraw Wewnętrznych obowiązku działania naruszającego obowiązujące ustawy,
- art. 12 Ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Urzędzie Ochrony Państwa (Dz.U. z 1990 r. nr 30, poz. 180) oraz art. 21 Ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz.U. z 1990 r. nr 30, poz. 179) przez nałożenie na Ministra Spraw Wewnętrznych w drodze uchwały obowiązku udzielania informacji, o których mowa w tych przepisach,
- art. 5 Ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o ochronie tajemnicy państwowej i służbowej (Dz.U. z 1982 r. nr 40, poz. 271 z późn. zm.) przez stworzenie Ministrowi Spraw Wewnętrznych pozaustawowej podstawy kompetencyjnej zwalniającej go z obowiązku przestrzegania ustawy.
Stosowanie uchwały zawieszono na mocy Obwieszczenia Prezesa Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 czerwca 1992 r. o zawieszeniu stosowania uchwały Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 maja 1992 r. (M.P. z 1992 r. nr 20, poz. 157) z dniem 19 czerwca 1992 r., zaś Obwieszczeniem Prezesa Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 października 1992 r. o utracie mocy obowiązującej uchwały Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 maja 1992 r. (M.P. z 1992 r. nr 34, poz. 245) uchylono ją 20 października 1992 r.
W późniejszym okresie, spośród osób z listy, do podpisania deklaracji o współpracy ze służbami specjalnymi PRL przyznał się Michał Boni[10] oraz Andrzej Olechowski[11].
Sąd lustracyjny oczyścił z zarzutu współpracy m.in. Wiesława Chrzanowskiego[12], Tadeusza Lasockiego[13], Grażynę Staniszewską[14], Jerzego Jaskiernię[15] czy Włodzimierza Cimoszewicza[16]. Sąd lustracyjny uznał także za prawdziwe oświadczenie Lecha Wałęsy, który zaprzeczył współpracy[17].
Proces autolustracyjny Leszka Moczulskiego[18], toczący się od 1999, zakończył się w 2018 umorzeniem postępowania z uwagi na cofnięcie przez niego wniosku[19].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- lustracja osób pełniących funkcje publiczne
- lista Milczanowskiego
- raport Macierewicza
- lista Wildsteina
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Uchwała zobowiązywała „ministra spraw wewnętrznych do podania do dnia 6 czerwca 1992 pełnej informacji na temat urzędników państwowych od szczebla wojewody wzwyż, a także senatorów i posłów (...) będących współpracownikami UB i SB w latach 1945–1990” (M.P. z 1992 r. nr 16, poz. 116).
- ↑ Kmicic na WSI. 2006-10-16. [dostęp 2015-12-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-22)].
- ↑ Magdalena Michalska: Piotr Woyciechowski: Najlepszą obroną przed przemysłem pogardy jest atak. niezalezna.pl, 2014-09-11. [dostęp 2015-12-16].
- ↑ Waldemar Kuczyński: Fałszywy mit nocnej zmiany. [dostęp 2010-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-14)].
- ↑ Stenogram z posiedzenia Sejmu 23 grudnia 1991.
- ↑ Stenogram z posiedzenia Sejmu z 4 czerwca 1992.
- ↑ Wystąpienie Adama Słomki w Sejmie 4 czerwca 1992 w imieniu klubu parlamentarnego KPN.
- ↑ Uchwała w sprawie odwołania Rady Ministrów (M.P. z 1992 r. nr 17, poz. 125).
- ↑ Rafał Ziemkiewicz, Irytująca legenda marnego rządu [online], rzeczpospolita.pl, 4 czerwca 2007 [dostęp 2010-08-11] [zarchiwizowane z adresu 2010-04-07].
- ↑ Boni: podpisałem deklarację o współpracy z SB. tvn24.pl, 31 października 2007.
- ↑ Współpracował - oświadczenie Olechowskiego prawdziwe [online], tvn24.pl, 17 maja 2010 [dostęp 2012-05-19].
- ↑ Chrzanowski za zawetowaniem ustawy lustracyjnej. wprost.pl, 31 stycznia 2007.
- ↑ Aktualności IPN – Grudzień 2005 [online], rzecznikip.gov.pl, grudzień 2005 [dostęp 2010-01-08] [zarchiwizowane z adresu 2008-11-19].
- ↑ Dane osoby z wykazu osób publicznych. Grażyna Staniszewska [online], katalog.bip.ipn.gov.pl, 9 czerwca 2009 [dostęp 2008-08-31] [zarchiwizowane z adresu 2009-06-11].
- ↑ Jaskiernia oczyszczony z zarzutu "kłamstwa lustracyjnego" - WP.pl. [dostęp 2017-04-26].
- ↑ Dane osoby z wykazu osób publicznych. Włodzimierz Cimoszewicz [online], katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2008-08-31] [zarchiwizowane z adresu 2009-02-06].
- ↑ Orzeczenie sędziów Sądu Apelacyjnego w Warszawie wraz z uzasadnieniem wyroku w sprawie lustracyjnej Lecha Wałęsy. 2000-08-11. [dostęp 2015-12-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-10)].
- ↑ Ponowna autolustracja Moczulskiego odroczona do października Fakty.
- ↑ Biuro Lustracyjne IPN: po 19 latach autolustracja Leszka Moczulskiego – umorzona, „dzieje.pl” [dostęp 2023-10-16] (pol.).