Medytacja alfonsjańska

Medytacja alfonsjańska – jedna z najbardziej popularnych (obok metody ignacjańskiej i Lectio Divina) form medytacji w religii katolickiej według świętego Alfonsa Marii de Liguori, założyciela Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela (redemptorystów).

Budowa medytacji alfonsjańskiej

Uważne (nawet kilkukrotne) przeczytanie rozważanego fragmentu Pisma Świętego lub lektury duchowej.
Nawiązanie kontaktu osobowego z Bogiem, wyznanie wiary w Niego, prośba o pomoc i światło Ducha Świętego na czas medytacji.
Zastanowienie się nad przeczytanym tekstem, uświadomienie sobie rozważającego, co go dotyczy i co powinien zrobić i zmienić w swoim życiu.
Zjednoczenie się z Bogiem w modlitwie, rozmowa własnymi słowami z Bogiem o przeczytanym tekście.
Pomoc o wytrwanie w dobrym i doskonaleniu siebie.
Prośba o odważne wprowadzenie w życie przykazania miłości Boga i bliźniego.
Podjęcie jednego ogólnego i jednego szczegółowego postanowienia w oparciu o przeczytany tekst.
Zapamiętanie jednego zdania z rozważania i przypominanie go sobie w ciągu dnia, tzw. "bukiet duchowy".
Podziękowanie za przebyty czas medytacji.
Prośba o pomoc w wypełnianiu postanowień.
Polecenie siebie Jezusowi i Matce Bożej.

Wyciszenie wewnętrzne i zewnętrzne, skupienie się na medytowanych treściach oraz wyeliminowanie źródeł hałasu.
Odpowiednie miejsce, umożliwiające swobodną i wolną od hałasów modlitwę, np. podczas wystawienia Najświętszego Sakramentu.
Stała postawa podczas modlitwy. Dopuszcza się klęczenie, siedzenie i stanie.
Stały czas trwania medytacji alfonsjańskiej (ok. 25-30 minut).

Alfons Maria Liguori: Droga do świętości. O ćwiczeniach duchowych. Homo Dei, 2011. ISBN 978-83-62579-13-6.