Mercedes D.II
Mercedes D.II ze zbiorów Deutsches Technikmuseum w Berlinie | |
| Dane podstawowe | |
| Typ | |
|---|---|
| Kraj pochodzenia | |
| Producent | |
| Zastosowanie |
samoloty myśliwskie, |
| Rozwinięto z modelu | |
| Rozwinięto w model | |
| Dane techniczne | |
| Liczba cylindrów |
6 |
| Średnica cylindra |
125 mm |
| Skok tłoka |
150 mm |
| Masa |
210 kg |
| Komponenty | |
| Układ rozrządu | |
| Układ paliwowy | |
| Układ chłodzenia |
cieczą |
| Osiągi | |
| Moc | |
Mercedes D.II – sześciocylindrowy, rzędowy, chłodzony cieczą tłokowy silnik lotniczy o mocy 88 kW (120 KM), opracowany w 1914 roku przez niemieckie zakłady Daimler. Używany był m.in. do napędu samolotów Fokker D.I, Albatros B.I czy Albatros B.II. Dalszy rozwój konstrukcji doprowadził do powstania najliczniej produkowanego podczas I wojny światowej niemieckiego silnika – Mercedesa D.III.
Historia rozwoju
[edytuj | edytuj kod]Silnik Mercedes D.II wywodził się z poprzedniej konstrukcji zakładów Daimler – modelu Mercedes D.I (litera „D” w nazwie silnika oznaczała firmę Daimler)[1]. Został opracowany w 1914 roku[2]. Zmiany obejmowały powiększenie średnicy cylindra ze 120 do 125 mm oraz skoku tłoka ze 140 do 150 mm, co zaowocowało osiągnięciem mocy 88 kW (120 KM) przy nieznacznie większej masie suchego silnika (wzrost ze 190 do 210 kg)[2]. Produkowany był do końca 1916 roku[3]. Rozwinięciem konstrukcji był najliczniej produkowany niemiecki silnik podczas I wojny światowej – Mercedes D.III[2][4].
Opis techniczny
[edytuj | edytuj kod]Mercedes D.II jest sześciocylindrowym, rzędowym, chłodzonym cieczą tłokowym silnikiem lotniczym[1]. Średnica cylindra wynosi 125 mm, a skok tłoka 150 mm[2]. Masa suchego silnika wynosi 210 kg[2]. Silnik ma układ górnozaworowy, a zgrupowane parami cylindry umieszczono pionowo na aluminiowej skrzyni korbowej[2][5]. Wyposażony jest w dwa gaźniki i dwa magneta Bosch[5]. Moc maksymalna wynosi 88 kW (120 KM)[2].
Zastosowanie
[edytuj | edytuj kod]Silnik Mercedes D.II stosowany był w następujących płatowcach:
- samoloty myśliwskie – Fokker D.I[2][6], Fokker V.2[7], Fokker V.6[8], Fokker V.8[9], Halberstadt D.II[10], Halberstadt D.V[11], Junkers J 2[12], LVG D 10[13], LVG E.I[14];
- samoloty rozpoznawcze – Fokker M.16E[15][16];
- samoloty wielozadaniowe klasy B – AEG B.II[17], AEG B.III[18], Albatros B.I[2][19], Albatros B.II[2][20], Albatros B.III[19], Aviatik B.II[21], DFW B.II[22], Euler B.III[23], Goedecker B.I[24], Gotha B.I (LD.7)[25][26], Halberstadt B.III[27], Kondor B.I[28], LVG B.II[29], LVG B.III[30][31];
- samoloty szkolne – Kondor W 1[32];
- wodnosamoloty – Friedrichshafen FF.29[15][33], Gotha WD.7[30][34];
- samoloty doświadczalne – Junkers J 1[12].
Zastosowanie w lotnictwie polskim
[edytuj | edytuj kod]Niewielka liczba silników Mercedes D.II znalazła się na wyposażeniu samolotów pochodzenia niemieckiego Albatros B.II, użytkowanych w początkowych latach istnienia polskiego lotnictwa[35]. Jednostki napędowe tego typu zamontowane były na płatowcach nr 817/17, nr 1013/17, nr 1290/17, nr 1765/17 i nr 2139/17[36][a].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Powojenny Albatros B.IIa (L.30) nr fabryczny 10019, znajdujący się w ekspozycji Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie według większości źródeł wyposażony jest w silnik Mercedes D.III[37][38]; jednak Morgała 1997 ↓, s. 316 podaje, że ten egzemplarz wyposażony był w silnik Mercedes D.II.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Miller 2012 ↓, s. 20–21.
- ↑ a b c d e f g h i j Miller 2012 ↓, s. 21.
- ↑ Wilkins 2019 ↓, s. 163.
- ↑ Hoffmann 2012 ↓, s. 6.
- ↑ a b Gunston 2006 ↓, s. 138.
- ↑ Gray i Thetford 1970 ↓, s. 90.
- ↑ Gray i Thetford 1970 ↓, s. 348.
- ↑ Gray i Thetford 1970 ↓, s. 350.
- ↑ Gray i Thetford 1970 ↓, s. 351.
- ↑ Gray i Thetford 1970 ↓, s. 149.
- ↑ Gray i Thetford 1970 ↓, s. 424.
- ↑ a b Gray i Thetford 1970 ↓, s. 430.
- ↑ Gray i Thetford 1970 ↓, s. 479.
- ↑ Gray i Thetford 1970 ↓, s. 484.
- ↑ a b Munson 1969 ↓, s. 168.
- ↑ Gray i Thetford 1970 ↓, s. 340.
- ↑ Gray i Thetford 1970 ↓, s. 232.
- ↑ Gray i Thetford 1970 ↓, s. 233.
- ↑ a b Gray i Thetford 1970 ↓, s. 252.
- ↑ Gray i Thetford 1970 ↓, s. 18–19.
- ↑ Gray i Thetford 1970 ↓, s. 280.
- ↑ Gray i Thetford 1970 ↓, s. 318.
- ↑ Gray i Thetford 1970 ↓, s. 327.
- ↑ Gray i Thetford 1970 ↓, s. 390.
- ↑ Grey 1990 ↓, s. 156.
- ↑ Gray i Thetford 1970 ↓, s. 396.
- ↑ Gray i Thetford 1970 ↓, s. 418.
- ↑ Gray i Thetford 1970 ↓, s. 442.
- ↑ Gray i Thetford 1970 ↓, s. 170.
- ↑ a b Munson 1969 ↓, s. 169.
- ↑ Gray i Thetford 1970 ↓, s. 171, 473.
- ↑ Gray i Thetford 1970 ↓, s. 436.
- ↑ Gray i Thetford 1970 ↓, s. 117, 366.
- ↑ Gray i Thetford 1970 ↓, s. 400.
- ↑ Morgała 1997 ↓, s. 314–316.
- ↑ Morgała 1997 ↓, s. 314–315.
- ↑ Krzyżan 1983 ↓, s. 46, 172.
- ↑ Albatros B.II ↓.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Albatros B.IIa (L.30). muzeumlotnictwa.pl. [dostęp 2023-12-05]. (pol.).
- Peter Gray, Owen Thetford: German Aircraft of The First World War. Wyd. 2. London: Putnam, 1970. ISBN 0-85177-809-7. (ang.).
- Jane’s Fighting Aircraft of World War I. C.G. Grey (red.). London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-347-0. (ang.).
- Bill Gunston: World Encyclopedia of Aero Engines. UK: Sutton Publishing Limited, 2006. ISBN 0-7509-4479-X. (ang.).
- Jan Hoffmann: Serca samolotów. Silniki z kolekcji Muzeum Lotnictwa Polskiego. Kraków: Muzeum Lotnictwa Polskiego, 2012.
- Marian Krzyżan: Samoloty w muzeach polskich. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1983. ISBN 83-206-0432-X.
- James F. Miller: Albatros D.I–D.II. T. 5. UK: Osprey Publishing Limited, 2012, seria: Air Vanguard. ISBN 978-1-78096-600-7. (ang.).
- Andrzej Morgała: Samoloty wojskowe w Polsce 1918-1924. Warszawa: Lampart, 1997. ISBN 83-86776-34-X.
- Kenneth Munson: Aircraft of World War I. London: Ian Allan, 1969. ISBN 978-0385034715. (ang.).
- Mark C. Wilkins: German Fighter Aircraft in World War I: Design, Construction and Innovation. Oxford: CASEMATE PUBLISHERS, 2019, seria: Casemate Illustrated Special. ISBN 978-1-61200-6208. (ang.).