Skudo
Skudo (wł. scudo, od łac. scutum czyli tarcza) – srebrna, talarowa moneta włoska (fajn: pierwotnie 30,485 grama, później 28,665 grama), bita od 1551 do 1865 r. w wielu mennicach. Skudo wartościowo było równe 100, potem 140 soldom. W Państwie Papieskim równowartością skudo było 100 baiocco[1].
Pierwsze skudo zostało wybite w 1551 r. przez Karola V Habsburga w Mediolanie[2].
Od XVI w. nazwy skudo używano także w odniesieniu do innych dużych srebrnych monet. Ich parametry metrologiczne różniły się w zależności od miejsca bicia[2].
Nazwa skudo używana była również w końcu XVIII i pierwszej połowie XIX w. do oznaczania wartości pieniędzy papierowych[1].
W drugiej połowie XX w. skudo bito jako monetę pamiątkową w Republice San Marino w złocie oraz przez Zakon Maltański w złocie i srebrze[1].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Andrzej Mikołajczyk, Leksykon numizmatyczny, Warszawa-Łódź: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 273, ISBN 83-01-09710-8.
- ↑ a b Konrad Klütz: Münznamen und ihre Herkunft. Wiedeń: moneytrend Verlag, 2004. ISBN 3-9501620-3-8.