Przejdź do zawartości

Tombstone Blues

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tombstone Blues
Wykonawca utworu
z albumu Highway 61 Revisited
Bob Dylan
Wydany

30 sierpnia 1965

Nagrywany

29 lipca 1965

Gatunek

folk rock

Długość

6:00

Twórca

Bob Dylan

Producent

Tom Wilson

Wydawnictwo

Columbia Records

Tombstone Blues – piosenka skomponowana przez Boba Dylana, nagrana przez niego w lipcu i wydana na albumie Highway 61 Revisited w sierpniu 1965 r.

Historia i charakter utworu

[edytuj | edytuj kod]

"Tombstone Blues" jest kolejnym surrealistycznym utworem opisującym szalony świat w ciemnych barwach. Aby to zrobić Dylan posłużył się ciekawymi, chociaż także i specyficznymi, postaciami. W piosence pojawiają się więc m.in. takie osoby jak wielka przedstawicielka klasycznego bluesa Ma Rainey, Ludwig van Beethoven, Galileusz, Kuba Rozpruwacz, Belle Starr a nawet i zwierzęta jak np. koń Paula Revere'ego. Kompozycja ta jest zbudowana z szeregu epizodów, w których występują bohaterowie wprowadzeni do tekstu przez Dylana.

Piosenka ta została skomponowana i nagrana tuż po słynnym zelektryfikowanym występie na Newport Folk Festival 25 lipca 1965 r. Dylanowi akompaniujący mu w Newport zespół tak się spodobał, że najchętniej grałby z nimi, ale był już związany z The Hawks. Z całego tego zespołu (Mike Bloomfield, Barry Goldberg, Al Kooper, Jerome Arnold i Sam Lay) udało mu się ściągnąć do studia znakomitego bluesowego gitarzystę Mike'a Bloomfielda, gitarzystę i także organistę Ala Koopera i perkusistę bluesowego Sama Laya. Innymi muzykami biorącymi udział w tej sesji byli: klawiszowiec Paul Griffin, perkusista Bobby Gregg, basista Harvey Brooks oraz pianista grający także na marakasach – Frank Owens.

Nagrany przez nich utwór był rytmicznym, klasycznym 12-taktowym bluesem, który w niczym nie ustępował innym utworom albumu. Oliver Trager[1] uważa, iż gdyby Dylan wyobraził sobie jaką piosenkę mogliby stworzyć Marcel Duchamp i Luis Buñuel po wstąpieniu do zespołu Little Richarda, to brzmiałaby ona właśnie tak jak "Tombstone Blues".

Piosenka ta ma charakter nieciągły, poszczególne migawkowe sceny są krótkimi epizodami, których właściwie nic nie łączy, poza absurdalnym, chociaż bardzo ukierunkowanym humorem. Dylan swobodnie miesza "postawione na głowie sytuacje", szczególną poetyką człowieka patrzącego przez szkło powiększające i swobodną zabawę słowami z ikonografiami: polityczną, historyczną i mitologiczną. Efektem jest gęsty, zapierający dech obraz świata, który idzie w złym kierunku.

Najpewniej Dylan wykorzystał tu idee zarówno surrealistów (Buñuel uważał, że surrealizm, jak każda rewolucja, posługiwał się terrorem, którym nie był jednak karabin, a skandal, obnażający zbrodnie społeczne, wykorzystywanie człowieka przez człowieka, imperializm, kolonializm itd.) oraz takich poetów związanych z symbolizmem jak Arthur Rimbaud, Charles Baudelaire i Paul Verlaine, którzy uważali, że dopóki wiersz świetnie brzmi i porusza słuchacza prowadząc go do podwyższonej świadomości (idea Williama Blake'a), zbędne są jakiekolwiek interpretacje.

W nocie do wersji tego utworu umieszczonej na albumie Biograph Dylan swierdza, że w wielkim stopniu do napisania tekstu piosenki przyczyniła się jego wizyta i podsłuchane rozmowy w barze, który był odwiedzany przez policjantów poza służbą.

Jeśli chodzi o stronę muzyczną (ale także i tekstową) z reguły wskazuje się na blues wybitnego pianisty bluesowego Leroya Carra "Papa's on the Housetop", który został nagrany 9 września 1930 r. w Chicago. Drugim ważnym źródłem były dwie piosenki Chucka Berry'ego: "Promised Land" i "Hail, Hail Rock 'n' Roll".

Sesje i koncerty Dylana, na których wykonywał ten utwór

[edytuj | edytuj kod]
Piosenka ta nie została ani razu publicznie wykonana przez Dylana w latach 70. XX wieku
Europejskie tournée 1984
we wszystkich wykonaniach "Tombstone Blues" bierze udział Carlos Santana
Nigdy nie kończące się tournée. Rozpoczęło się ono 7 czerwca 1988, jednak pierwsze wykonania "Tombstone Blues" rozpoczęły się dopiero w listopadzie 1994 r.
następne wykonania publiczne tej kompozycji rozpoczęły się 31 marca 1995 r. na 657 koncercie w ramach Nigdy nie kończącego się tournée.

Dyskografia i wideografia

[edytuj | edytuj kod]
Dyski

Wersje innych artystów

[edytuj | edytuj kod]
  • Anastasia Screamed – Outlaw Blues (1992)
  • Henry Kaiser's Obsequious Cheeselog and Dogmeat (dwie wersje) na albumie różnych wykonawców Outlaw Blues, Volume 2 (1995)
  • Tim O'Brien – Red on Blonde (1996)
  • The Rockridge Synthesizer Orchestra – Plays Bob Dylan Classic Trax (1997)
  • Sheryl Crow – Sheryl Crow and Friends: Live in Central Park (1999)
  • Black Eyed Snakes na albumie różnych wykonawców Duluth Does Dylan (2001)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Trager 2004 ↓, s. 630.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Paul Williams. Bob Dylan. Performing Artist 1960-1973. The Early Years. Omnibus Press, Nowy Jork 2004 ISBN 1-84449-095-5
  • Clinton Heylin. Bob Dylan. The Recording Sessions 1960-1994. St. Martin Press, Nowy Jork 1995 ISBN 0-312-13439-8
  • Oliver Trager: Keys to the Rain. The Definitive Bob Dylan Encyclopedia. Nowy Jork: Billboard Books, 2004. ISBN 0-8230-7974-0.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Bob Dylan
Albumy studyjne
Albumy koncertowe
Kompilacje
Bob Dylan & The Band
Bob Dylan & The Grateful Dead
Traveling Wilburys
Piosenki

Dylan: Lily of the West

Koncerty i tury koncertowe
Filmoteka
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tombstone_Blues&oldid=72207137”