Zębiełek sycylijski

Zębiełek sycylijski

Crocidura sicula
G.S. Miller, 1900
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	ryjówkokształtne
Rodzina	ryjówkowate
Podrodzina	zębiełki
Rodzaj	zębiełek
Gatunek	zębiełek sycylijski
Kategoria zagrożenia (CKGZ)
najmniejszej troski
Zasięg występowania

Zębiełek sycylijski (Crocidura sicula) – gatunek ssaka z rodziny ryjówkowatych (Soricidae).

Występowanie

Występuje na Sycylii i okolicznych wysepkach, zaobserwowano go również na maltańskiej wyspie Gozo. Na wyspie Malta prawdopodobnie wymarł, gdyż znany jest stamtąd jedynie ze szczątków subfosylnych. Preferuje zarośla oraz lasy na wysokości do 1000 m n.p.m. Zwykle wyszukuje wilgotnego obszaru, szczególnie latem.

Systematyka

Wyróżnia się 4 podgatunki:

• Crocidura sicula sicula G.S. Miller, 1900 – na Sycylii
• Crocidura sicula aegatensis Hutterer, 1991 – na wyspach Egady
• Crocidura sicula calypso Hutterer, 1991 – na Gozo
• Crocidura sicula esuae Kotsakis, 1984

Charakterystyka

Morfologia

Osiąga od 50 do 79 mm długości ciała, ma ogon o długości od 28 do 45 mm. Jego masa wynosi od 4 do 10,5 g. Mają szarobrązową sierść na grzbiecie i jasnoszarą na brzuchu. Ogon zwykle jest dwukolorowy i ma jasne plamki na końcu. Młode mają zwykle wyraźniejsze barwy niż dorosłe osobniki.

Dieta

Żywią się bezkręgowcami. Główną część diety stanowią owady takie jak gąsienice i chrząszcze. Jedzą również stonogi, dżdżownice oraz ślimaki.

Rozmnażanie

W jednym miocie rodzi się zwykle od 3 do 9 młodych.

Styl życia

Na wolności osiągają wiek od 12 do 18 miesięcy. Potrafią zapadać w letarg. Są aktywne zarówno w dzień, jak i w nocy. Ich populacja wykazuje cechy sezonowości, latem jest najmniejsza, a zimą największa.