Przejdź do zawartości

Zygmunt Pistl

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zygmunt Pistl
ilustracja
pułkownik dyplomowany pilot pułkownik dyplomowany pilot
Data i miejsce urodzenia

17 maja 1897
Przemyśl

Data i miejsce śmierci

20 listopada 1981
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Cesarscy i królewscy strzelcy polni
Lotnictwo Wojska Polskiego
RAF

Jednostki

2 pułk lotniczy
Centralna Szkoła Podoficerów Pilotów Lotnictwa
Centrum Wyszkolenia Podoficerów Lotnictwa
6 pułk lotniczy
1 pułk lotniczy
dywizjon 309

Stanowiska

dowódca dywizjonu
zastępca dowódcy pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP)
Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Waleczności (Austro-Węgry) Krzyż Wojskowy Karola

Zygmunt Pistl (ur. 17 maja 1897 w Przemyślu, zm. 20 listopada 1981 w Londynie) – pułkownik dyplomowany pilot Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 17 maja 1897 w Przemyślu. Ukończył 4 klasową c.k. Niższą Wojskową Szkołę Realną w Łobzowie k. Krakowa. Naukę kontynuował w Szkole Realnej w Jarosławiu, gdzie ukończył 5 klasę. W latach 1912–1915 uczęszczał do Szkoły Kadetów, najpierw we Lwowie, a potem w Brnie. 15 marca 1915 roku, po ukończeniu Szkoły Kadetów, został mianowany chorążym oraz otrzymał przydział na dowódcę plutonu w c. i k. 70 pułku piechoty. Od 3 maja tego samego roku był już dowódcą kompanii. 2 września 1915 roku został ranny. 30 października 1915 roku, po opuszczeniu szpitala, ponownie został dowódcą kompanii marszowej. Ukończył szkołę karabinów maszynowych. Dowodził nimi na froncie w baonie szturmowym 34 Dywizji Piechoty. Od 1 października 1917 roku do 4 października 1918 roku był adiutantem baonu szturmowego. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 września 1915, a na stopień porucznika ze starszeństwem z 1 sierpnia 1917[1][2][3]. W latach 1916–1918 jego oddziałem macierzystym był Batalion Strzelców Polnych Nr 14[4][5][6].

23 października 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. W stopniu porucznika walczył w 11 pułku piechoty. Za okazane męstwo odznaczono go Krzyżem Walecznych.

28 maja 1921 roku został skierowany do Oficerskiej Szkoły Obserwatorów Lotnictwa. Szkołę ukończył jako obserwator i otrzymał przydział do 2 pułku lotniczego w Krakowie. W pułku był m.in. adiutantem II dyonu lotniczego oraz adiutantem pułku. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów aeronautycznych[7], a następnie mianowany kapitanem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku[8][9].

Od 20 sierpnia 1923 roku do października 1925 roku był dowódcą 6 eskadry wywiadowczej w Krakowie[10][11]. Od 1 maja 1926 roku przebywał na kursie pilotażu w Szkole Pilotów w Bydgoszczy. W listopadzie 1926 roku powrócił do macierzystego pułku[12]. W 1928 roku był oficerem w kadrze Centralnej Szkoły Podoficerów Pilotów Lotnictwa w Bydgoszczy[13]. Był także wykładowcą w tamtejszym Centrum Wyszkolenia Podoficerów Lotnictwa[14]. 7 listopada 1930 roku został dyrektorem nauk Centrum Wyszkolenia Podoficerów Lotnictwa w Bydgoszczy. Funkcję dyrektora nauk pełnił do 22 grudnia 1931 roku po czym został przeniesiony do 6 pułku lotniczego we Lwowie na stanowisko dowódcy I dywizjonu lotniczego[15]. Został awansowany do stopnia majora aeronautyki ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku[16]. Dywizjonem dowodził do listopada 1935 roku. Mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów lotnictwa[17]. W latach 1937–1938 był słuchaczem II Kursu Wyższej Szkoły Lotniczej w Warszawie[18]. Od 1939 roku był zastępcą dowódcy 1 pułku lotniczego w Warszawie[19].

We wrześniu 1939 roku znalazł się w Rumunii, gdzie do marca 1940 roku był szefem Wydziału Informacji Polskiej Ewakuacyjnej Placówki Lotniczej w Bukareszcie. Z chwilą zakończenia akcji ewakuacyjnej wyjechał do Francji. Tam 18 marca 1940 roku otrzymał przydział do Centrum Wyszkolenia Lotniczego w Lyon-Bron na stanowisko przewodniczącego komisji segregacyjnej. Po upadku Francji ewakuował się do Wielkiej Brytanii.

Podczas II wojny światowej był oficerem Polskich Sił Powietrznych w Anglii. Wstąpił do RAF, otrzymał numer służbowy P-0475[18]. Od 8 października 1940 roku dowodził 309 Dywizjonem Ziemi Czerwieńskiej[20]. W 1943 roku pełnił służbę w Inspektoracie Polskich Sił Powietrznych w Londynie. Był członkiem Komisji powołanej do zbadania katastrofy lotniczej w Gibraltarze, w której zginął generał Władysław Sikorski.

Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Był prezesem Koła Londyn Stowarzyszenia Polskich Lotników[21]. Zmarł 20 listopada 1981 roku w Londynie.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]
  • czechosłowacka Odznaka Obserwatora (1929)[26]
  • rumuńska Odznaka Pilota (1929)[27]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 111.
  2. ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 117.
  3. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 155.
  4. ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 500.
  5. ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 668.
  6. ↑ a b Ranglisten 1918 ↓, s. 849.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 945.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 863.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 549.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 715.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 861.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 50 z 24 listopada 1926 roku, s. 416.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 541.
  14. ↑ Arkadiusz Kaliński: Bydgoskie lotnisko w latach 1916–1939 (cz. 2) [w:] Kronika Bydgoska XX.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 744.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 229.
  17. ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 378.
  18. ↑ a b Krzystek 2012 ↓, s. 455.
  19. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 773.
  20. ↑ 309. Dywizjon Ziemi Czerwieńskiej. sww.w.szu.pl. [dostęp 2017-05-29].
  21. ↑ Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 42, s. 99, Grudzień 1981. Koło Lwowian w Londynie. 
  22. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 9, Nr 2 z 31 grudnia 1975. 
  23. ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 205.
  24. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  25. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 50 z 24 listopada 1926 roku, s. 410.
  26. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 367.
  27. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 368.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zygmunt_Pistl&oldid=74401251”