Οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλά καθεύδει...[Κυριακή Ζ’ Λουκά]

«῎Εκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν. ῾Ο δὲ εἶπε· Μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει. Καὶ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν» (Λουκ. 8, 52-53)
«῞Ολοι ἔκλαιγαν καὶ τὴ θρηνολογοῦσαν. ῾Ο ᾿Ιησοῦς ὅμως τοὺς εἶπε· ,,Μὴν κλαῖτε· δὲν πέθανε, ἀλλὰ κοιμᾶται’’. ᾿Εκεῖνοι τὸν περιγελοῦσαν, βέβαιοι πὼς εἶχε πεθάνει».

Η απαισιοδοξία είναι χαρακτηριστικό των περισσότερων χριστιανών, ιδίως όταν μεγαλώνουμε ηλικιακά. Έχουμε την αίσθηση ότι το κακό κυριαρχεί, ότι είμαστε λίγοι όσοι επιμένουμε στην πίστη, στην τήρηση των εντολών του Θεού, στον αγώνα της αγιότητας. Όταν μάλιστα βομβαρδιζόμαστε κυριολεκτικώς από ειδήσεις που μαρτυρούν ηθική σήψη, κακία, μίσος, όταν βλέπουμε πως η ανθρωπότητα μαστίζεται από βία και πόλεμο, όταν νοιώθουμε ότι η ελευθερία μας συμπνίγεται από υπαρκτούς και ανύπαρκτους κινδύνους, κυρίως από το ότι δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε τον κόσμο, όπως πορεύεται, όπως εξελίσσεται, όπως στηρίζεται στις μηχανές, στην εικόνα, στην πληροφορία, σε μια αίσθηση ότι όλα χρησιμοποιούνται για να βγει ο Θεός από τη ζωή μας, τότε η απαισιοδοξία μας αυξάνει και τα πάντα τα ερμηνεύουμε σε μια προοπτική μοναξιάς. Μέσα μας κυριαρχεί το ότι πρέπει να κρατηθούμε ζωντανοί και η απόρριψη του κόσμου, του οποίου όμως όλον τον τρόπο ζωής τον ζούμε και τον υιοθετούμε, διότι και μας αρέσει και δεν γίνεται αλλιώς, μοιάζει ψυχολογικά η αναπόφευκτη αντίδραση.

Σκέφτομαι καμιά φορά πόσο εύκολα αλλάζει μια κοινωνία χωρίς καν να το καταλάβει.(Σκέψεις για το «Χάλοουϊν»)

 Σκέφτομαι καμιά φορά πόσο εύκολα αλλάζει μια κοινωνία χωρίς καν να το καταλάβει. Όχι μέσα από νόμους ή κρίσεις αλλά μέσα από τις γιορτές της. Γιατί οι γιορτές δεν είναι απλώς διασκέδαση. Είναι παιδεία, είναι πολιτισμός, είναι τρόπος ζωής. Κι όταν αλλάζουν οι γιορτές, αλλάζει και ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο.

 Τα τελευταία χρόνια, τέτοιες ημέρες, βλέπω να πληθαίνουν οι μάσκες, οι κολοκύθες, οι σκελετοί, οι νυχτερίδες. Βλέπω όλο και περισσότερα μικρά παιδιά να χαμογελούν κάτω από προσωπεία μάγισσας ή φαντάσματος, χωρίς να καταλαβαίνουν τι φορούν, τι παίζουν. 

 Κι ακούω γονείς να λένε «μα δεν πειράζει, παιχνίδι είναι» ή «δεν μπορώ να του χαλάσω το χατίρι».

 Μα αν το παιχνίδι αυτό συνηθίζει την ψυχή στο σκοτάδι και στο φόβο, δεν είναι αθώο. Κι αν ζημιώνει την ψυχή του παιδιού, τότε γίνεται ευθύνη μας. Γιατί ό,τι τραυματίζει την παιδική ψυχή δεν είναι παιχνίδι. Είναι κουλτούρα σκοτεινή, ασυνείδητη. Κι αν χαθεί η ευαισθησία της ψυχής στην ηλικία της αθωότητας, ύστερα δύσκολα ξανακερδίζεται.

 Το λεγόμενο «Χάλοουϊν», που ήρθε τα τελευταία χρόνια και στη χώρα μας, δεν είναι μια ακόμη απλή δυτική συνήθεια. Είναι μεταμφίεση ενός παλαιού παγανιστικού τελετουργικού, του «Samhain» που τιμούσε.. «τα πνεύματα των νεκρών». Οι άνθρωποι εκείνης της εποχής άναβαν φωτιές για να διώξουν το κακό, πίστευαν ότι οι ψυχές των νεκρών «περπατούν» ανάμεσά τους και προσπαθούσαν να.. «εξευμενίσουν τα πνεύματά τους». Αργότερα, η Δύση προσπάθησε να το καλύψει, τοποθετώντας την εορτή των Αγίων Πάντων στην ίδια ημερομηνία. Όμως το πνεύμα του παρέμεινε αμετάβλητο. Ένα πνεύμα σκοτεινό, που εξυμνεί τον φόβο και τη μαγεία αντί για τη χαρά, τη ζωή, το φως και την Ανάσταση.

Η Ορθοδοξία, όμως, η ελληνορθόδοξη παράδοση, δεν έχει καμία σχέση με τέτοιες «τελετές του φόβου». Γιατί εμείς δεν «εξευμενίζουμε τα πνεύματα». Κοινωνούμε με Το Άγιο Πνεύμα. Δεν αναζητούμε τους νεκρούς στα σκοτάδια. Προσευχόμαστε γι' αυτούς υπό το φως της Αναστάσεως. Δεν φοράμε μάσκες για να διώξουμε το κακό. Καλούμαστε να τις βγάλουμε όλες, μπροστά στον Χριστό, για να Τον αντικρίσουμε πρόσωπο με πρόσωπο.

Το «Χάλοουϊν», χωρίς να το καταλαβαίνουμε, επιχειρεί να συσκοτίσει την ορθόδοξη θεώρηση του θανάτου. Γιατί ενώ ο Χριστός μάς δίδαξε ότι ο θάνατος είναι πέρασμα προς τη Ζωή, η κουλτούρα του τον παρουσιάζει ως παιχνίδι, ως θέαμα, ως κάτι που προκαλεί γέλιο. Ο θάνατος, όμως, στην Ορθοδοξία δεν είναι παιχνίδι. Είναι μυστήριο, είναι πέρασμα, είναι αναμονή της κοινής Ανάστασης.

 «Ου θέλομεν υμάς αγνοείν περί των κεκοιμημένων», γράφει ο Απόστολος Παύλος στην Α' προς Θεσσαλονικείς επιστολή του, «ίνα μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα», δηλαδή, ο Χριστιανός στέκεται απέναντι στον θάνατο με ελπίδα και θάρρος και σίγουρα όχι με ειρωνεία. Γιατί όταν ο άνθρωπος γελά με τον θάνατο, χωρίς την πίστη της Αναστάσεως, δεν γίνεται ελεύθερος, όπως νομίζει. Γίνεται απλώς πιο μόνος και τελικά απελπισμένος.

Νά ξέρω νά χαμογελώ: τί δύναμη!

 Από τό βιβλίο τού π.Ευσεβίου Βίττη, "ΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΙ".

  Τί είναι τό χαμόγελο; Ένα τίποτα. Μά τόσο πολύτιμο! Ένα όμορφο μέσο νά κάνει κανένας φίλους. Όχι χαμόγελο ειρωνικό ή σκωπτικό. Αλλά χαμόγελο πλατύ, καθαρό, ζεστό, αυθόρμητο, γνήσιο, πηγαίο, ακτΙνοβόλο΄ χαμόγελο πού είναι τό άνθος τού προσώπου. 

 Νά ξέρω νά χαμογελώ: τί δύναμη! 

 Δύναμη ειρήνευσης, δύναμη γλυκύτητας, δύναμη ηρεμίας, δύναμη ακτινοβολίας σέ ένα μουντό περιβάλλον κατσουφιάς καί βλοσυρότητας. 

Τό χαμόγελο είναι αγάπη, πιό σωστά τό απαύγασμα, ή λάμψη τής αγάπης. 

Χαμογέλα στόν φτωχό, πού τού δίνεις δυό δεκάρες. Δέν τόν κάνεις νά νιώθει μειωμένος. 

Χαμογέλα σ αυτόν, πού σού ζητάει συγγνώμη ταπεινωμένος. Τόν ανορθώνεις. Χαμογέλα σ΄αυτόν, πού σού φάνηκε ενοχλητικός. Τόν διορθώνεις. Άχ, γιατί νά μή χρησιμοποιούμε τό απλό αυτό μέσον, πού είναι καί τόσο βαθύ;

 Τό χαμέγελο είναι καθρέφτισμα χαράς. Η αίτία της, αλλά καί τό αποτέλεσμά της. 

Τί χρυσός κύκλος! 

Όπου βασιλευει ή χαρά, εννοώ τήν πραγματική χαρά, τήν μέ βάθος καί αγνότητα ψυχής, εκεί ανθοβολούν ή φιλία καί ή αγάπη. 

Χαμογέλα! Αυτό θά πεί: απόκτησε τούς καρπούς τού Πνεύματος. Όποιος έχει αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθωσύνη, πίστη, πραότητα καί εγκράτεια(Γαλ.έ 22), δηλαδή τό εννεάχρωμο τόξο όχι τής Ίριδος, αλλά τού Πνεύματος, τά προβάλλει ώς χαμόγελο. Καί αυτό τά λέει όλα.
Συνοδοιπόρε τής ζωής! Άς γίνουμε φορείς χαμογέλου καί μειδιάματος. Ακριβώς όπως αναφέρεται πιό πάνω. Σπέρνουμε έτσι τή χαρά γύρω μας. Τό θεωρείς μικρό;

Γιατί δεν μπορώ να Χαρώ;

Διότι νόμισα πως η Χαρά είναι η εκπλήρωση των επιθυμιών μου…
Η Χαρά οντολογικά είναι η εκπλήρωση της επιθυμίας να αγαπήσω τον Θεό εξ όλης ψυχής, διανοίας και ισχύος μου, αλλά αυτή η επιθυμία επισκιάζεται απο τις χιλιάδες επιθυμίες της φιληδονίας…
Εύκολα αφήνω την αφοσίωση στον Θεό ως πηγή της Χαράς και προσκολλώμαι στην καρδιακή αφοσίωση στις επιθυμίες μου θεωρώντας ότι μόνο η ικανοποίηση τους θα μου φέρει Χαρά…
Αντί να αναμένω τη Χαρά απο την Αγάπη του Θεού την περιμένω απο την σαρκική αμαρτία, απο τα ψώνια, απο την κουβεντούλα και άλλα πολλά είτε πολύ αμαρτωλά είτε φαινομενικά αθώα…

Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο η εκτροπή μου απο τον δρόμο της Χαράς που είναι η Τήρηση των Εντολών του Θεού, η Μετάνοια, η Εξομολόγηση, η Θεία Κοινωνία και η όλη σχέση με τον Χριστό και την Εκκλησία….
Το πρόβλημα είναι η προσκόλληση και το μέγεθος της προσκόλλησης στην ικανοποίηση έστω και μιας φαινομενικά αθώας επιθυμίας.
Όσο μεγαλύτερη η προσκόλληση τόσο μεγαλύτερη η εκτροπή απο την Πνευματική Ζωή.

Υπάρχει όμως τελικά Χαρά στην Αμαρτία;
Έχω Χαρά όταν δίνω μισή καρδιά στο Χριστό;
Ποιός είναι ο Καρπός της μη αφοσίωσης της καρδιάς μου στο Χριστό και την Εκκλησία;Η κατάθλιψη!

Γιατί όταν μόνο η έλλειψη εγρήγορσης στην προσευχή, κατά τον Χριστό με οδηγεί στην είσοδο στην ζωή του Πειρασμού, δηλαδή του διαβόλου, πόσο μάλλον η προσκόλληση στην Αμαρτία!

Γέρων Κύριλλος Γεραντώνης, ὁ πάντοτε χαμογελαστὸς ἡγούμενος

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας, Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

  Ὁ Γέροντας Κύριλλος, ὁ γνήσιος καὶ ἀκραιφνὴς τηρητὴς τοῦ Εὐαγγελίου τῆς ἀγάπης, ὁ εὐσυμπάθητος, φιλακόλουθος καὶ φιλόσιος Καθηγούμενος τοῦ ἁγιοτρόφου Μοναστηριοῦ τοῦ Ὁσίου Δαβὶδ τῆς Εὐβοίας, ὑπῆρξε διάδοχος καὶ ἰσοστάσιος στοὺς ἀγῶνες τῆς ἀρετῆς τοῦ Ὁσίου Ἰακώβου. 

 Πάντοτε χαμογελαστός, προσηνής, πρᾶος, μὲ θαυμάσιο μνημονικό, ἀφοῦ θυμόταν, λόγῳ προσευχῆς βέβαια, ὅλα τὰ ὀνόματα τῶν οἰκογενῶν τοῦ καθενός μας, ἔδειχνε ὅτι ἦταν κατοικητήριο τοῦ Παναγίου Πνεύματος.

  Καὶ πῶς νὰ μὴν ἦταν ἀφοῦ εἶχε μόνιμο συνοδὸ στὴν ζωή του τὸν Χριστό μας, τὴν πηγὴ τῆς χαρᾶς, στὸν ὁποῖο εἶχε ἐνοικιάσει ὅλα τὰ διαμερίσματα τῆς καρδιᾶς του. Ἕνα τραγούδι τῶν κατηχητικῶν μας χρόνων λέγει: «Ὁ Χριστὸς εἶναι ποὺ δίνει τὴν χαρὰ καὶ τὴν εἰρήνη». Καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει ὅτι στοὺς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ ἔρχεται ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τοὺς χαρίζει τοὺς γλυκύτατους καρπούς του ποὺ εἶναι «χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια» (Γαλ. ε΄ 22), ἀρετὲς ποὺ θησαύριζε στὴν καρδιά του ὁ Γέροντας Κύριλλος.

 Ἡ χαρὰ εἶναι ἀπόρροια τῆς ἑνώσεώς μας καὶ τῆς ἐπικοινωνίας μας μὲ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο Ἰησοῦ. Μᾶς τὸ τονίζει καὶ αὐτὸ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγοντας: «Χαίρετε, ἐν Κυρίῳ πάντοτε» (Φιλιπ. δ΄4). Καὶ ἡ χαρά μας αὐτὴ εἶναι ἀτέλειωτη, ὅταν νοιώθουμε ὅτι εἰσακούονται οἱ προσευχές μας καὶ ἡ εἰρήνη καὶ ἡ χαρὰ τοῦ Θεοῦ ὡς δῶρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μᾶς δίδονται ἀπὸ τὸν οὐρανό, ὁπότε ἡ χαρά μας εἶναι πλήρης, εἶναι «πεπληρωμένη» (Ἰωάν. ιστ΄ 24). Αὐτὴν τὴν χαρὰ εἶχε μόνιμα ὁ Γέροντας Κύριλλος, ποὺ παρὰ τὰ προβλήματα ποὺ ἀντιμετώπιζε, διοικητικά, πνευματικῶν του παιδιῶν, ὑγείας, πάντοτε χαμογελοῦσε δείχνοντάς μας ὅτι ἡ χαρά του ἦταν πηγαία, ἀφοῦ «καρδίας εὐφραινομένης τὸ πρόσωπον θάλλει» (Παρ. ιε΄ 13). 

 

 Εἶχε ὁ γελαστὸς καὶ ὁλοφώτεινος Γέροντας τὴν δυνατότητα νὰ διαχωρίζει τὸ ἀληθινὸ ἀπὸ τὸ ὑποκριτικό, τὸ καθαρὸ ἀπὸ τὸ ἀκάθαρτο, τὸ ἀγαθὸ ἀπὸ τὸ πονηρό, τὸ γνήσιο ἀπὸ τὸ νόθο, τὸ αὐθόρμητο ἀπὸ τὸ ἐπιτηδευμένο.

ΠΑΣΧΑ, ΛΥΤΡΟΝ ΛΥΠΗΣ

  Το Πάσχα είναι η γιορτή μιας άλλης χαράς: αυτής που μας δείχνει ότι ο θάνατος νικήθηκε και ότι μας περιμένει η βασιλεία του Θεού, στην οποία ο Χριστός συμπεριλαμβάνει τον όλο άνθρωπο, και την ψυχή και το σώμα. Γι’ αυτό και το Πάσχα χαρακτηρίζεται ως «λύτρον λύπης». 

  Ο Χριστός, με τον σταυρό, την ταφή και την ανάστασή Του έδωσε τον εαυτό Του λύτρο στον θάνατο και μας ελευθέρωσε. Με την ενανθρώπησή Του καταστάθηκε ο Θεός που έγινε άνθρωπος, δεν μεταμορφώθηκε σε άνθρωπο, αλλά ενώθηκαν στο πρόσωπό Του η θεία και ανθρώπινη φύση. Ο Θεός δεν είναι απρόσιτος και αμέθεκτος καθότι άλλης υπόστασης από τον άνθρωπο, αλλά επειδή έγινε άνθρωπος μας δίνει τη δυνατότητα να γίνουμε θεοί κατά χάριν. Και ο τρόπος της θέωσης είναι ο τρόπος της νίκης κατά του θανάτου, διά της αγάπης που γίνεται θυσία. 

 Ερχόμενος στο σκοτάδι του Άδη, ο Χριστός γίνεται το φως και η ζωή των ανθρώπων. Όσοι θέλουν να αγαπήσουν, να ανοίξουν έτσι την ύπαρξή τους στην αγάπη του Θεού, λύνουν το αίνιγμα του θανάτου και ξεκινούν τον τρόπο και τη ζωή της ανάστασης: αρχικά με την ψυχή τους που κοινωνεί τη χάρη του Θεού στο πρόσωπο του Χριστού, εν τω ουρανώ, και μετά την Δευτέρα Παρουσία ψυχοσωματικά, στην πληρότητα της ύπαρξης που θα ζει τον καινούργιο ουρανό και την καινούργια γη, της αιωνιότητας. 

Το χαροποιόν πένθος – Μέγα Μυστήριον

Από άρθρο του Φώτη Κόντογλου στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Πέμπτη 11/4/1963

  Σε τούτον τον κόσμο όλα ξεθωριάζουνε, όλα χάνουνε τη ζωηρότητά τους και σβήνουνε και στο τέλος αφήνουνε αδιάφορη την ανθρώπινη καρδιά.

  Μονάχα η ζωή του Χριστού, τα λόγια Του και προ πάντων τα Πάθη Του απομένουνε παντοτινά ζωηρά μέσα στην καρδιά εκείνου του ανθρώπου που έχει τη ζωντάνια της πίστης και τη γεμίζουνε από κατάνυξη κι από κείνη τη γλυκιά θλίψη που είναι γεμάτη ελπίδα και που τη λέγανε οι Πατέρες «χαρμολύπη» ή «χαροποιόν πένθος»

 Λοιπόν, αυτή τη λυπημένη μα και βλογημένη χαρά, την αληθινή χαρά, αυτή τη χαρά δίνει ο Χριστός σε όσους τον αγαπούν, όπως είναι όσοι πηγαίνουνε να κλάψουνε στις εκκλησιές τούτες τις αγιασμένες μέρες. Η χαρά του Χριστού φέρνει στην καρδιά και την ειρήνη, που είναι αχώριστη από όλα τα δώρα που χαρίζει ο Χριστός στους αγαπημένους του.

 Είπε ο Χριστός στους μαθητές του …
«Ειρήνη σας αφήνω, την ειρήνη την δική μου σας δίνω. Δεν σας δίνω εγώ καθώς δίνει ο κόσμος», δηλαδή «δεν σας δίνω την ψεύτικη ειρήνη που δίνει ο κόσμος, όπως δεν σας δίνω την ψεύτικη χαρά που δίνει ο κόσμος, αλλά την αληθινή που βγαίνει από καρδιά πονεμένη»

π. Νικόλαος Λουδοβίκος: Κατάθλιψη και Χαρά

                        

π. Ν. Λουδοβίκος: «Η χαρά του πατρός Ιωάννη Καλαΐδη»

                        

  Στις 4 Αυγούστου του 2009 εκοιμήθη στο Νεοχώρι Σιντικής του Νομού Σερρών, ο οσιότατος ιερέας  π. Ιωάννης Καλαΐδης  κτήτορας του Ιερού Ναού των αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης.

 Παρηγόρησε και βοήθησε χιλιάδες χριστιανούς οι οποίοι κατέφευγαν σε αυτόν, ζητώντας τη βοήθειά του στα δύσκολα προβλήματά τους. Με την προσευχή του στους αγαπημένους του αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη έγιναν αμέτρητα και μεγάλα θαύματα. Ακόμη, με το διορατικό και προορατικό χάρισμα που του έδωσε ο Θεός, οδήγησε πάρα πολλούς στο δρόμο της μετάνοιας, της εξομολόγησης και της σωτηρίας.

Ας ζητήσουμε σήμερα -ἡμέρα τῆς ἐκδημίας του- λίγη ἀπό τήν χαρά τῆς προσευχής του καί τήν προστασία τῶν πρεσβειῶν του.

πηγή

ΠΕΝΘΟΣ ΚΑΙ ΧΑΡΑ ΣΤΟΥΣ ΝΗΠΤΙΚΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΚΑΛΙΑΣ

 https://ikee.lib.auth.gr/record/289477/files/GRI-2017-19251.pdf

Του Θεού η χαρά αναβλύζει από μέσα προς τα έξω γιατί έχει προηγηθεί μυστικά η συνάντηση μαζί Του

Σήμερα ακούσαμε στο ευαγγέλιο την λεγομένη ‘’Αρχιερατική προσευχή του Χριστού μας’’.....
Την προσευχή κλείνει ο Χριστός με την φράση:«.....ἵνα ἔχωσι τήν χαράν τήν ἐμήν πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς.>»
Για ποια χαρά μας μιλά ο Χριστός; την ‘’εμήν’’!Του Θεού την χαρά...
Γιατί υπάρχουν και οι άλλες οι χαρές,οι χαρές του κόσμου τούτου που αφήνουν μια πικρίλα....Και επειδή είναι ψεύτικες για αυτό και φωνάζουν και κάνουν τα πάντα για να προσελκύσουν.
Δυστυχώς έχουμε ταυτίσει την ευχαρίστηση με την χαρά....
Η χαρά η ανθρώπινη διαρκεί όσο το γεγονός που την προκαλεί.
Η χαρά του Θεού δεν εξαρτάται από τα εξωτερικά δεδομένα.
Του Θεού η χαρά αναβλύζει από μέσα προς τα έξω γιατί έχει προηγηθεί μυστικά
η συνάντηση μαζί Του στην ψυχούλα μας.Την χαρά που μας δίνει ο Χριστός την αναφέρει ως ''πεπληρωμένη''....
Γιατί η Χάρης(κι Χαρά) του Θεού εάν Την αφήσει ο άνθρωπος τον κυριεύει.....
Και αισθάνεται πράγματι αυτάρκης....είναι αυτό ακριβώς που λαχταρά η ύπαρξη του...

Για αυτό και είχε πει ο Άγιος Παϊσιος:«έχετε λύπη; ο Χριστός σας λείπει....»

Η Χαρμολύπη βοηθά και ισορροπεί ψυχικά τον άνθρωπο.

Χαρά και Λύπη μαζί ζυμωμένα μας κάνουν αυτή την μοναδική στον κόσμο λέξη, η οποία ανήκει αποκλειστικά στην Πατερική Ορθόδοξη Θεολογία.
Μια πνευματική-ιατρική μέθοδος για την ψυχική θεραπεία και αποκατάσταση του ανθρώπου η οποία έχει την αρχή της στην Πτώση και στον Διωγμό μας από τον Παράδεισο.

Εκεί που ο άνθρωπος άκουσε από το Στόμα του Θεού "επικατάρατος η γη εν τοις έργοις σου, εν ιδρώτι του προσώπου σου και εν λύπαις φαγείν τον άρτον σου πάσας τας ημέρας της ζωής σου.... ακάνθας και τριβόλους ανατελεί σε.....εν λύπαις τέξη τέκνα....γη ει και εις γη απελεύση" εκεί άκουσε και την Επαγγελία του Ερχομού του Λυτρωτή ο Οποίος "θα συντρίψει την κεφαλή του Όφεως".

Μια ψυχική κατάσταση, μια ακροβασία Λύπης και Χαράς την οποία βίωσαν όλοι οι Άγιοι. Πιο έντονα και διδακτικά φαίνεται αυτό το συγκέρασμα στους Ψαλμούς του Δαβίδ.
Ούτε ο Ίδιος ο Χριστός ως Άνθρωπος δεν το απέφυγε "Περίλυπος εστί η ψυχή μου έως θανάτου", έζησε στο μέγιστο βαθμό την Λύπη με τον Σταυρό και την Χαρά με την Ανάσταση Του.

Είναι η ζωή μας η ''καλή μαρτυρία''ή μαρτυρούν δίπλα μας οι άνθρωποι μας;

«Ὑμεῖς ἐστέ τό φῶς τοῦ κόσμου» ακούσουμε να μας ο Χριστός σήμερα....
Αντιλαμβανόμαστε άραγε ότι για τα παιδιά μας μα και γενικά για τους ανθρώπους γύρω μας ως χριστιανοί γινόμαστε Φωτεινοί οδοδείκτες;
Κάποιοι στηρίζονται σε μας, ακουμπούν, μας εμπιστεύονται…..
Σε τι μονοπάτια τους οδηγούμε;Που οδηγούν οι δρόμοι που τους φωτίζουμε;

Έχουμε ευθύνη…..
Η χριστιανική ζωή δεν είναι ατομική υπόθεση…..
Είναι η ζωή μας η ''καλή μαρτυρία''ή μαρτυρούν δίπλα μας οι άνθρωποι μας;
Είναι η ζωή μας πνευματικά θελκτική, προσκαλεί ή πολλές φορές προκαλεί, σκανδαλίζει;
Ξέρεις, εάν υπάρχει σκοτάδι στον κόσμο που ζούμε έχουμε και εμείς ευθύνη
που χάνουμε τον προσαΑνατολισμό μας....
Δεν ωφελεί να διαμαρτυρόμαστε για το σκοτάδι γύρω μας όταν δεν κάνουμε κάτι
για να έρθει και να συντηρηθεί το φως Του μέσα μας…
Και αυτό το Φως είναι εμπειρία σχέσης με τον Χριστό.

Ακριβώς αυτό ζητά Εκείνος από εμάς,να γίνει ο καθένας μας μια εστία φωτός και

ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΠΑΥΛΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΙΚΟΔΗΜΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ

 http://ikee.lib.auth.gr/record/332072/files/GRI-2021-30874.pdf

Κυριακή των Βαΐων-Η χαρά του όχλου των Εβραίων και η χαρά για την οποία ο Απόστολος Παύλος

«Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε» (Απόστολος: Φιλιπ. δ΄, 4-9)

  Ημέρα χαράς και αγαλλιάσεως η σημερινή, αδελφοί, στην πόλη των Ιεροσολύμων. Βάια, κλάδοι ελαίας κρατούν οι χιλιάδες των Εβραίων κατοίκων της. Στρώνουν ακόμα και τα ρούχα τους για να διαβεί ο Κύριός μας. Τον υποδέχονται ως Βασιλέα-Μεσσία «Ωσαννά ευλογημένος ο ερχόμενος», φωνάζουν.
 Απερίγραπτη χαρά διακατέχει τα πλήθη, τον όχλο. Αυτά μας περιγράφει σήμερα το Ιερό Ευαγγέλιο που ακούσαμε σήμερα, αδελφοί. 

 Αλλά και το κείμενο του Ιερού Αποστόλου για χαρά μας μιλά. Όμως αν προσέξαμε και στα δύο αυτά κείμενα υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην χαρά του όχλου των Εβραίων και στη χαρά που αναφέρει ο Απόστολος Παύλος. 

 Στην πρώτη παρατηρούμε μία χαρά πρόσκαιρη και επιφανειακή, παρορμητική και εφήμερη. Σαν μια παροδική καταιγίδα που σαρώνει και μετά από λίγο υπάρχει νηνεμία, γαλήνη. Αυτό το αποδεικνύουν τα επόμενα γεγονότα που ακολουθούν. Τα «ωσαννά» μετατρέπονται σε «σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν».

ΧΑΙΡΕ ΔΙ' ΗΣ Η ΧΑΡΑ ΕΚΛΑΜΨΕΙ, ΧΑΙΡΕ ΔΙ' ΗΣ Η ΑΡΑ ΕΚΛΕΙΨΕΙ

  Σε χρόνους στους οποίους δεσπόζει η λύπη, ενώ η χαρά ταυτίζεται με την ευχαρίστηση που νιώθει ο άνθρωπος από την ικανοποίηση των επιθυμιών του, η Εκκλησία επιμένει, προβάλλοντας το πρόσωπο της Παναγίας, να μιλά για εκείνο το πρόσωπο διά του οποίου η χαρά εξέλαμψε στον κόσμο, διότι η Παναγία είπε το μεγάλο ΝΑΙ στην κλήση του Θεού να εκπροσωπήσει την ανθρωπότητα στο μυστήριο της ενανθρώπησης του Μονογενούς Υιού και Λόγου του. Και είναι αυτό το γεγονός το βαθύτερο και ουσιαστικότερο νόημα της χαράς την οποία οι άνθρωποι επιζητούμε. 

 Δεν είναι κατάσταση η χαρά, αλλά πρόσωπο. Δεν είναι αποτέλεσμα η χαρά, αλλά κοινωνία με Αυτόν που είναι η χαρά. Δεν χαιρόμαστε επειδή πετυχαίνουμε έναν σκοπό, επειδή βλέπουμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν, επειδή οι άλλοι αναγνωρίζουν τις επιτυχίες και την πρόοδό μας, αλλά χαιρόμαστε επειδή συναντούμε στην ζωή μας Αυτόν που η παρουσία Του είναι η εμπειρία της χαράς. Μας αγαπά ο Θεός και γι' αυτό έγινε άνθρωπος. Μας αγαπά ο Θεός, ακόμη και στις μεγάλες δυσκολίες της ζωής μας, ακόμη κι εκεί που νιώθουμε απελπισία. Μας αγαπά ο Θεός, παρότι εμείς αμαρτάνουμε, αποτυγχάνουμε να ανταποκριθούμε στην αγάπη Του, αδιαφορούμε για τις εντολές Του ή τις προσαρμόζουμε στα δικά μας θέλω, τηρώντας αυτές που μοιάζουν εύκολες και αρνούμενοι τα σημαντικότερα, την αγάπη για Εκείνον και τον πλησίον, την συγχώρηση, την έξοδο από την προτεραιότητα του "εγώ", την συνάντηση με Εκείνον και τον πλησίον στην Εκκλησία.

Αν δεν υπηρετείς τον πλησίον, δε θα αποκτήσεις ποτέ τη χαρά.

Ο γέροντας Παΐσιος έλεγε: 

«Αν δεν υπηρετείς τον πλησίον, δε θα αποκτήσεις ποτέ τη χαρά. Η χαρά θα είναι υποκατάστατο. Και όταν θα υπηρετείς, θα αφοσιωθείς στον πλησίον, θα δεις τη χαρά που θα σου δώσει ο Θεός». 

 Το ότι είχε δίκιο επιβεβαιώνεται ανά πάσα στιγμή. Κοιτάξτε γύρω σας: πόσοι είναι οι δυστυχείς εγωιστές που μιλούν για την ευτυχία! Οι άνθρωποι υποφέρουν, πίνουν διάφορα χάπια, τρέχουν σε «σεμινάρια ευτυχίας», κάνουν οτιδήποτε για να την αποκτήσουν, αλλά πάντα το αποτέλεσμα θα είναι πονεμένα μάτια και άδειες ψυχές. Ξανά και ξανά πρέπει να επιστρέφουμε στις αρχές της πνευματικής ζωής: ο δρόμος προς την ευτυχία είναι πολύ απλός, πρέπει απλώς να αρχίσουμε να αγαπάμε τον άλλον.

Ο καθηγητής Θεολογίας κ.Χάννου Πιογιουχιόνεν, ιδρυτής μονής στην πόλη Λάμμι της Φινλανδίας διηγείται ιστορίες από τις συναντήσεις του με τον Όσιο γέροντα.

ΠΗΓΗ

ΠΕΝΘΟΣ ΚΑΙ ΧΑΡΑ ΣΤΟΥΣ ΝΗΠΤΙΚΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΚΑΛΙΑΣ

 

Η εύρεση της πηγής του Ζώντος ύδατος, της Αλήθειας, που θα ξεδιψάσει όλο το είναι του ανθρώπου που την αναζητά, είναι κοπιώδης και επίπονη εργασία.

 Η πληρότητα όμως που ζει ο άνθρωπος με την επίτευξη του στόχου αυτού, δημιουργεί όχι μόνο το αίσθημα της ανάπαυσης αλλά και το πραγματικό βίωμα της γνήσιας χαράς, η οποία με το υπερχείλισμά της απελευτερώνει τον άνθρωπο από οποιαδήποτε επώδυνη ενθύμηση του προηγούμενου κόπου.

  Οι Πατέρες της Φιλοκαλίας, οι ιεροί νηπτικοί, αναχωρούσαν από τον κόσμο αυτό, διψασμένοι για αυτά τα καθαρά νερά της θείας Χάριτος, αναζητώντας τα στις ερημιές και στις σπηλιές, με πόνο και άσκηση, πένθος και αδιάλειπτη προσευχή, ακολουθώντας με τον τρόπο αυτόν τα ίχνη του σταυρωμένου Κυρίου τους: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἔλθειν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ, καί ἀκολουθείτω μοι» (Μαρκ.8,34). 

Δεν ζούσαν πλέον για τον εαυτό τους αλλά για τον Κύριό τους, απαντώντας με απόλυτη αυτοπροσφορά στην απόλυτη αυτοπροσφορά του Κυρίου. 

 Μπροστά τους είχαν πάντα τον Σταυρό, προσδοκώντας παράλληλα και την Ανάσταση. Η βιοτή τους έγινε θεολογία· όπως ζούσαν σταυροαναστάσιμα, με αδιάλειπτη άσκηση, νήψη και προσευχή, κατά αυτόν τον τρόπο θεολογούσαν. 

«Εἰ θεολόγος εἶ, προσεύξῃ ἀληθῶς, καὶ εἰ ἀληθῶς προσεύχῃ, θεολόγος εἶ» (Ευάγριος Ποντικός). 

 Ο ασκητικός αγώνας και η πένθιμη πολιτεία, η Χριστομίμητη οδός, για τους ιερούς νηπτικούς της Φιλοκαλίας ήταν το προοίμιο της προσωπικής μεταμόρφωσης, η οποία τους εισήγαγε στην αγάπη και γνώση του Κυρίου, που πληροί και στην παρούσα ζωή την ψυχή με ειρήνη, ανεκδιήγητη χαρά και ανέκφραστη παρηγοριά του Παρακλήτου. Είναι η χαρά εκείνων οι οποίοι «καταξιώθηκαν ἀτιμασθῆναι ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος» του Σωτήρα (Πραξ. 5,41), η χαρά εκείνων οι οποίοι έχουν περίσσια χαρά στις θλίψεις και δοκιμασίες (2 Κορ.7,4), εκείνων οι οποίοι είναι «λυπούμενοι» αλλά «ἀεί χαίροντες» (2 Κορ. 6,10).

 Όλον αυτόν τον πνευματικό πλούτο της ορθόδοξης παράδοσης μας μετέδωσαν οι Πατέρες της Φιλοκαλίας μέσω των συγγραμμάτων τους κατά τρόπο βιωματικό και αγιοπνευματικό. Στην παρούσα μελέτη, προσπαθήσαμε να εξετάσουμε τη διδασκαλία των ιερών νηπτικών όσον αφορά τη μετάνοια και το κατά Θεόν πένθος, το οποίο μακαρίζει ο Κύριος, και τη χαρά ως καρπός του Αγίου Πνεύματος, όπως αποτυπώνεται στα κείμενά τους.

http://ikee.lib.auth.gr/record/289477/files/GRI-2017-19251.pdf?version=1

(ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΤΡΙΒΗ)

ΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ...

 π. Βαρνάβας Γιάγκου

Όσο συμβιβαζόμαστε με ένα σύστημα ζωής που δεν έχει νόημα και αξίες, αλλά υπηρετεί τη σκοπιμότητα και το ατομικό κέρδος, τόσο παγώνει η καρδιά μας και χάνουμε την ικανότητα να σχετιζόμαστε...

Ζούμε ανεπίγνωστα και δεν ρωτάμε τον εαυτό μας για τον τρόπο με τον οποίο ενεργούμε.

Ο χρόνος που μας δόθηκε είναι πολύτιμος και ό,τι έρχεται στη ζωή μας δεν είναι τυχαίο, αλλά πρόκληση για να εξελιχθούμε...

Στο καθετί καθρεφτίζεται ο εαυτός μας, η πνευματική κατάστασή μας, το μέτρο μας... Θα εκπέμπουμε ή φως και ζωντάνια, ή κακομοιριά και μούχλα... Όλα εξαρτώνται από τον λόγο ύπαρξής μας, ποια κατεύθυνση και ποιον άξονα ζωής έχουμε.

Ο πολιτισμός μας θέτει ως κέντρο τον άνθρωπο και οι αξίες του και το ήθος του ορίζονται, ανάλογα με τη συνείδηση της πλειονότητας. Έτσι, κάτι που παλαιότερα μπορεί να εθεωρείτο ανήθικο, τώρα μπορεί να είναι νόμιμο και να εντάσσεται στο πλαίσιο των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Στην πνευματική ζωή τα πράγματα είναι διαφορετικά: η αλήθεια είναι αιώνια, είναι Πρόσωπο, είναι Ζωή. Όποιος μετέχει αυτού του Προσώπου ζει, αληθεύει και ξέρει να αγαπά και να σχετίζεται....

Όλες οι πράξεις του, ορίζονται από την αγάπη του προς τον Θεό και τον άνθρωπο...

Ο πνευματικός άνθρωπος μπορεί να κατανοήσει, να ερμηνεύσει τον πολιτισμό του κοσμικού συστήματος και να τον υπερβεί, γιατί είναι άνοιγμα, ξεπέρασμα του ατομικού και διακονία του κοινού καλού, με προσωπικό κόστος και θυσιαστικό φρόνημα.

Στο Θεό να με πας..

  Ένας σύντομος ορισμός του ανθρώπου είναι: "ο με τους άλλους σκληρός". Ένας σύντομος ορισμός του καλού ανθρώπου: "ο με τους άλλους επιεικής". Κι ένας σύντομος ορισμός του Αγίου: "ο και σκληρός και επιεικής όταν και όπου πρέπει".

  Όλοι περνούμε από το πρώτο στάδιο, κάποιοι από το δεύτερο και ελάχιστοι από το τρίτο. 

  Όλοι υπήρξαμε σκληροί με τους άλλους διότι τους μετρήσαμε με μεγέθη που κι εμάς μας τρομάζουν. Διότι δεν ακολούθησαν αυτό που εμείς πιστέψαμε ως δρόμο ορθό. Διότι μας απογοήτευσαν στα σημεία που μόνοι μας ορίσαμε ως σωστά.
Και όταν πιάσαμε πάτο, τότε μάθαμε ότι ο κάθε άνθρωπος έχει διακριτά όρια. Όρια τα οποία καλούμαστε να σεβαστούμε αφού πρώτα τα ανακαλύψουμε.

   Το επόμενο βήμα, της διάκρισης εν ολίγοις, δεν το ξέρω γιατί δεν το ζω. Μετά βεβαιότητας μπορώ να πω όμως, ότι κάθε φορά που πέρασα από τη σκληρότητα στο κυνήγι της χαρά του άλλου και της δίκης μου, ένιωσα την πολυδιαφημισμένη χαρά του Ευαγγελίου. 

  Κάθε φορά που ειλικρινώς ανέχθηκα τη χαρά του άλλου, που άφησα τη ζωή του να εξελιχθεί ως εκείνος ήθελε, ήμουν πιο κοντά στο Θεό από κάθε άλλη πράξη. Κάθε φορά που άρπαξα ένα παιδί και το σήκωσα ψηλά, τα γέλια του ανέβασαν το νου μου πέρα και μακριά από κάθε αγκύλωση του κόσμου τούτου.

   Τελικά, η αναζήτηση και μόνο της αληθινής χαράς στη ζωή φτάνει γι εμάς και περισσεύει για τους άλλους, ούτως ώστε να πάμε κοντά Του.

Ιεραποστολή στην Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης