Πολιτικά Σκάνδαλα και Ταξική Πάλη: Μια Κριτική Ανάλυση

Κάθε φορά που σκάει ένα σκάνδαλο(που δε λέμε να μη διερευνηθεί, αλλά εδώ έχουμε χάσει τον αριθμό των σκανδάλων από την εποχή του προμονοπωλιακού καπιταλισμού, όπου πραγματοποιήθηκε και η Ελληνική Επανάσταση, μέχρι σήμερα, είδικά μετά τη Χούντα όπου τα λεγόμενα οικονομικά και πολιτικά σκάνδαλα πήγαν σε άλλο επίπεδο, για το οποίο φρόντισε και η ίδια, όπου από την ΙΤΤ, μέχρι τον Πάππας, είχαμε νέα ήθη και έθιμα που προφανώς και πρότασσε η εποχή).
Από την εποχή του σκανδάλου Κωσκωτά(το οποίο το "αποκάλυψε ο γιος του τότε Πρωθυπουργού), του Καλτσεστρούτσι και του Παντσαβόλτα, της Siemens, των υποβρυχίων που έγερναν, η όποιο άλλο θυμηθούμε, με τα μέιλς, τις υποκλοπές και ότι άλλο θα δούμε από τούδε και μετά, γίνεται για δύο λόγους:
Ο Πρώτος είναι φυσικά να πέσει ξανά το εργατικό λαϊκό κίνημα σε αυταπάτες και σε λύσεις που θα βρουν αυτοί που δημιούργησαν τα φερόμενα σκάνδαλα και την πολιτική τους, αποπροσανατολίζοντας το από κύριο που είναι η οργάνωση της ταξικής πάλης και σε πολιτική οργανωμένη πάλη, με σκοπό την αλλαγή της κατοχής των κεντρικών και βασικών μέσων παραγωγής,  ενώ το δεύτερο καταδείχνει τις τεράστιες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις ανάμεσα σε μερίδες της αστικής τάξης, που ενεργούν ως οικονομικοί αντιπρόσωποι μεγάλων Ευρωπαϊκών Ομίλων, του πολιτικού της προσωπικού(που δεν το θέλουν να διαιωνίζεται), αλλά και των μεγάλων παικτών στην περιοχή, που μόνο σύμμαχοι δεν είναι, πχ της εμπροσθοφυλακής της ΕΕ(Γερμανία, Γαλλία, Κάτω Χώρες και οι χρήσιμοι συνοδοιπόροι τους, Πολωνία, Σουηδία, Βαλτικές Χώρες, Φινλανδία κλπ), με το Η.Β που ενδιαφέρεται ξανά για την Ανατολική Μεσόγειο και φυσικά του μεγάλου Αφεντικού των ΗΠΑ στην περιοχή κι όλοι μαζί με την Τουρκία που θα τις κάνουν φυσικά όπως και στο Ισραήλ τεμενάδες, αυτές οι κόντρες εκφράζονται σε όλο το μήκος και το πλάτος της τωρινής προσπάθειας αποκάλυψης του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ.
Μα καλά είναι δυνατόν, να μη γνωρίζανε αυτοί που υποτίθεται ότι μοίραζαν "ευρωπαϊκό" χρήμα που προκύπτει από το 30% του ΦΠΑ των Κρατών Μελών της ΕΕ, ότι μοιράζεται στα "Γαλάζια Παιδιά";
Μα καλά τώρα το ανακάλυψαν, ειδικά με μια "δικογραφία" 3000 σελίδων, δεν ήξεραν τίποτα, δεν κατανοούσαν ότι κάτι "Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας";
Εκτός αν περιορίζονται στο "καλλιτεχνικό" μέρος του "Αμλετ" , που στην περίπτωση μας είναι κάτι απίθανοι τύποι, που θα μπορούσαν να είναι φιγούρες καρικατούρας, στα κόμιξ τύπου "Βαβούρας", στην ενότητα, "οι δισεκατομμυριούχοι", κάτι τύποι που θα μπορούσαν να έχουν πάρει και βραβείο διαφημιστικής προβολής ειδκά ο λεγόμενος "Φραπές", που για τη Νες Καφέ, δεν υπάρχει καλύτερη προβολή σε σχέση με τα Εσπρεσοειδή, φυσικά αν θέλετε και την ταπεινή μας γνώμη αυτή θα πληρώσουν το μάρμαρο και φυσικά οι καθ ύλην αρμόδιοι, μάλλον οι φέροντες ως ηθικοί αυτουργοί θα έχουν εξαγνιστεί και όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, θα ενταφιαστούν ως εθνικοί ήρωες κάπου στο μέλλον, αν υπάρχει ως τότε χώρα, τουλάχιστον όπως την γνωρίζουμε ως τώρα;;;
Για να δούμε όμως και το ποιόν της Ευρωεισαγγελέως, η οποία με ύφος 1000 καρδιναλίων, στη χώρα της τη Ρουμανία, έχει τυλίξει σε μια κόλα χαρτί κάθε Πρόεδρο, κάθε επικεφαλής όποιας Κυβέρνησης δεν είναι αρεστή στα Ευρωπαϊκά Κελεύσματα, ειδικά της Γαλλικής "Δημοκρατίας", να θυμίσουμε το γεγονός, ότι η συγκεκριμένη μαθήτευσε σε εκείνη την αντισυνταγματική - δίκη παρωδία κι εκτέλεση, από ομάδα ανθρώπων, με επικεφαλής του Ίον Ιλιέσκου, του Γαλλόφιλου και Δυτικόφιλου Τσαουσέσκου(Γαλλόφιλου, Δυτικόφιλου και αντισοβιετιστή -  αλλά όταν έχεις τέτοιους φίλους σαν τους Γάλλους, τι τους θες τους εχθρούς, εξάλλου αυτοί, οι Γάλλοι δλδ, είχαν δημιουργήσει την τάχα μου δήθεν σφαγή της Τιμοσοάρα, κάτι που είχαν παραδεχθεί μερικούς μήνες μετά την εκτέλεση του Τσαουσέσκου και την ανατροπή του Σοσιαλισμού, μέσω του τότε Γάλλου Υπουργού Εξωτερικών στο TF1), το Δεκέμβρη του 1989 και με συνοπτικές διαδικασίες, κάτι που στα δικονομικά χρονικά δεν είχε προηγούμενο, ενώ αποτέλεσε "αλγεινή εντύπωση" σε παγκόσμιο επίπεδο στους λειτουργούς της δικονομίας, καθώς και έντονες αντιδράσεις, οι οποίες καλύφθηκαν από την οχλαγωγία των τότε αντικομμουνιστικών ΜΜΕ.
Γι αυτή την κυρία εισαγγελέα, το "μαθητευόμενο μάγο" της Φον Ντερ Λάιν, έχει εναποθέσει τις ελπίδες του σύσσωμος ο Ρεφορμισμός - Οπορτουνισμός δεξιάς, η αριστερής παρέκκλισης, η σοσιαλδημοκρατία και όλες εκείνες οι πλευρές τις λεγόμενης εθνικοφροσύνης τόσο εντός του κύριου όγκου του Λαϊκού "Κόμματος'(δεν είναι κόμμα, συμπαράταξη είναι), όσο και των παραφυάδων του, ούτως ώστε να μαζευτούν από τη χώρα μας οι προκαταβολές του reARM-Europe, δλδ των 800 δις, για το νέο υπό προετοιμασία πόλεμο με τη Ρωσία, που θα καταλήξει στο τέλος, ένας εμφύλιος εντός της Ε.Ε!!!
Τα σκάνδαλα ανέκαθεν έβγαιναν σε περιόδους αιχμής, τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε όλο τον υπόλοιπο Καπιταλιστικό κόσμο, πέραν του γεγονότος, ότι ήταν αποπροσανατολιστικά, διεκπεραίωναν και τις λεγόμενες πολεμικές αντιθέσεις που έχει στο εσωτερικό του το Ελληνικό κεφάλαιο.
Αν περιμένει κανείς, με τις αυταπάτες ότι το πρόβλημα θα λυθεί θα το βρίσκει πάντα μπροστά του σε κάθε κρίσιμη κατάσταση που θα επέρχεται και από ένα σκάνδαλο και θα σκάνε μύτη διάφοροι "Αρχάγγελοι" της Κάθαρσης, όπως η Ρουμάνα Εισαγγελέας, η κάτι απίθανες φιγούρες, όπως ο Φραπές, για να γίνει η δουλειά στα πλαίσια μιας "επιχείρησης καθαρά χέρια", που είναι προέκταση του σχεδίου Γκλάντιο, και ακόμα μεγαλύτερης της "κόκκινης προβιάς", για να διαιωνίζει το πολλάκις μεγαλύτερο οικονομικό και πολιτικό σκάνδαλο, αυτό του Καπιταλισμού.

Η επανεμφάνιση πολιτικών σκανδάλων στην ελληνική κοινωνία δεν αποτελεί παρά φαινόμενο που χαρακτηρίζει περιόδους κοινωνικής και οικονομικής έντασης. Η ανακύκλωση τέτοιων θεμάτων, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες καπιταλιστικές κοινωνίες, αποτελεί εργαλείο αποπροσανατολισμού της ταξικής πάλης και ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης. Σκοπός της παρούσας ανάλυσης είναι να εξεταστεί η λειτουργία των πολιτικών σκανδάλων ως μηχανισμούς διαχείρισης της κοινωνικής αντίστασης και ως αντικείμενο ενδο-ταξικής ανταγωνιστικότητας.

1. Η Διαχρονική Λειτουργία των Πολιτικών Σκανδάλων
Από την εποχή των πρώτων μονοπωλιακών σχηματισμών στην Ελλάδα, κατά την περίοδο της Επανάστασης του 1821, μέχρι σήμερα, τα πολιτικά σκάνδαλα έχουν επανεμφανιστεί σε περιόδους κρίσεων ως μέσο ελέγχου της κοινωνικής αντίστασης. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα σκάνδαλα Κωσκωτά, Siemens, τα σκάνδαλα των υποβρυχίων, καθώς και πιο πρόσφατα το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ.

Τα σκάνδαλα αυτά εμφανίζονται συνήθως κατά τη διάρκεια κρίσεων, όχι μόνο ως εκδήλωση διαφθοράς, αλλά ως τακτική αποπροσανατολισμού της κοινωνικής ενέργειας από την πραγματική αιτία των προβλημάτων: την οικονομική και πολιτική δομή της κοινωνίας. Σε αυτό το πλαίσιο, η δημόσια προσοχή αποσπάται από τις συνθήκες της ταξικής εκμετάλλευσης και επικεντρώνεται σε ατομικές ευθύνες, διαστρεβλώνοντας την πραγματική αιτιολογία των φαινομένων.

2. Η Συμβολή των Σκανδάλων στην Ενδοϊμπεριαλιστική Αντιπαράθεση
Τα σκάνδαλα δεν είναι απομονωμένα φαινόμενα. Υποδηλώνουν βαθύτερες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, κυρίως μεταξύ των κυρίαρχων ευρωπαϊκών δυνάμεων (Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία) και των Ηνωμένων Πολιτειών, με την Τουρκία να λειτουργεί ως πεδίο έριδος. Η εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε εσωτερικές υποθέσεις κρατών-μελών, μέσω θεσμών όπως η Ευρωεισαγγελία, αποκαλύπτει την πολιτική υποταγή που επιβάλλεται στις χώρες που περιλαμβάνονται στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ φαίνεται να εντάσσεται στο πλαίσιο αυτό. Η ύπαρξη «δικογραφίας» τριών χιλιάδων σελίδων και η πολυετής έλλειψη επίσημης αντίδρασης δείχνει πως τα σκάνδαλα δεν αποτελούν απλώς αποκαλύψεις, αλλά εργαλεία πολιτικής διαπραγμάτευσης μεταξύ ιμπεριαλιστικών κέντρων.

3. Η Ρόλος των Θεσμών και των Προσώπων
Η εμπλοκή θεσμών όπως η Ευρωεισαγγελία, με επικεφαλής πρόσωπα που έχουν συνδεθεί με πολιτικές διώξεις σε άλλες χώρες (όπως στη Ρουμανία), αποκαλύπτει την πολιτική λειτουργία των θεσμών αυτών. Η Ευρωεισαγγελέας, με το ιστορικό της συμμετοχής στη δίκη παρωδία κατά του Τσαουτσέσκου, αποτελεί σύμβολο της πολιτικής χρήσης της δικαιοσύνης ως μέσου ελέγχου των εθνικών κρατών.

Η προσδοκία για «καθαρισμό» μέσω τέτοιων θεσμών είναι επικίνδυνη αυταπάτη. Το σκάνδαλο δεν είναι παρά αποτέλεσμα της ίδιας κοινωνικής δομής που το παράγει. Η επίλυση δεν βρίσκεται στην αντικατάσταση προσώπων, αλλά στην αλλαγή των δομών.

4. Η Φιλοϊμπεριαλιστική Αντιπολιτευτική Ρητορική
Η προσπάθεια αποκάλυψης σκανδάλων εκμεταλλεύεται την απογοήτευση της κοινής γνώμης, προκειμένου να ενισχυθούν πολιτικές δυνάμεις που προωθούν την ενσωμάτωση της Ελλάδας στο reARM-Europe πρόγραμμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτός ο σχεδιασμός, υπό την κάλυψη της «καταπολέμησης της διαφθοράς», στοχεύει στην επιτάχυνση της ενσωμάτωσης της χώρας στις ευρωατλαντικές στρατηγικές, με κίνδυνο την εμφάνιση ενδοευρωπαϊκών εντάσεων που θα μπορούσαν να ξεπεράσουν το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης και να καταλήξουν σε στρατιωτικές εντάσεις.

5. Η Ανάγκη Ταξικής Οργάνωσης
Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης των πολιτικών σκανδάλων είναι η ταξική οργάνωση και η πολιτική πάλη για την αλλαγή της κοινωνικής δομής. Η επικεντρωμένη αναζήτηση «ηρώων» που θα «καθαρίσουν» την πολιτική είναι επικίνδυνη απόπειρα αποστασιοποίησης από την πραγματική πηγή των προβλημάτων: την καπιταλιστική οικονομική βάση και την πολιτική εξουσία που την υπερασπίζεται.

Η εργατική και λαϊκή τάξη πρέπει να επικεντρώσει την πάλη της στην κατάκτηση των κεντρικών μέσων παραγωγής, στην αναδιοργάνωση της πολιτικής εξουσίας και στην καταπολέμηση των ιμπεριαλιστικών δομών που υποτάσσουν τη χώρα σε εξωτερικούς ελέγχους.

Συμπεράσματα
Τα πολιτικά σκάνδαλα είναι πολιτικά φαινόμενα που εμφανίζονται σε κρίσιμες συγκυρίες, με στόχο τον αποπροσανατολισμό της ταξικής πάλης και την ενίσχυση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Η αποκάλυψη των σκανδάλων δεν επιλύει τα προβλήματα, αλλά χρησιμοποιείται ως εργαλείο ελέγχου της κοινωνικής συνείδησης. Η πραγματική λύση βρίσκεται στην οργανωμένη ταξική δράση, στην πολιτική πάλη για την αλλαγή των δομών και στην αποσύνδεση της χώρας από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα εξουσίας.

Βιβλιογραφικές Παραπομπές (προαιρετικά):

Marx, K. (1867). Das Kapital
Lenin, V. I. (1917). Imperialism, the Highest Stage of Capitalism
Harvey, D. (2003). The New Imperialism
Κοσμόπουλος, Ν. (1980). Η Ελληνική Κοινωνία και το Κράτος

Το τέλος του Προτεστανικού Καπιταλισμού: "Έρχονται τα BRICKS(A)"

Στο Κισινάου χιλιάδες άνθρωποι εδώ και μέρες διαδηλώνουν έναντια στην αστική δικτατορία της ΕΕ και της Βρετανίας και ενάντια στην κυρία Μάια Σάντου, απόφοιτη του Harvard & JFK, που οι Βρετανικές Μυστικές υπηρεσίες είναι στο γραφείο της ως think tank, προετοιμάζοντας τον επόμενο Πόλεμο δια αντιπροσώπων, ωστόσο τσιμουδιά γι αυτό.
Στη Βρετανία αναλαμβάνει διοικητής στις χερσαίες δυνάμεις ένας τύπος ονόματι Πάτρικ Σάντερς και ως σκοπό της ζωής του, μαζί με μια μερίδα των Τόρις, των Εργατικών και των Φιλελέδων, αλλά και του City, έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους, τη σύγκρουση με τη Ρωσία!!! Αν το κάνουν αυτό, θα περάσουν ζάχαρη, είναι που είναι με διαφορά ο πλέον ανεκπαίδευτος Ηπειρωτικός στρατός, θεωρεί ότι το δόγμα Global UK, είναι πλέον εφικτό και είναι έτοιμος κατά τα λεγόμενα του να χρησιμοποιήσει και πυρηνικά, αν προλάβει κατά την ταπεινή μας γνώμη!!!
Στην Γαλλία ο Μακρόν έμεινε με την μειοψηφία στο χέρι, ενώ στην Κολομβία για πρώτη φορά μετά τον εδώ και 70 χρόνια εμφυλίου, έχουμε κυβέρνηση από πρώην αντάρτη του FARC, με ότι αυτό συνεπάγεται, ενώ λίγο δυτικότερα ο Γκουαϊδόν τρώει ταβερνόξυλο από τους Βενεζουελάνους(τα ύστερα του δυτικού κόσμου και της σωστής πλευράς της ιστορίας ζούμε).
Παντού σε όλο τον κόσμο, ο ΚΜΚ, του προτεσταντικού Ιμπεριαλισμού(μονοπωλιακού Καπιταλισμού), βρίσκεται αντιμέτωπος με τον ΚΜΚ των BRICKS(A), που είναι ένας άλλος Καπιταλισμός, πολύ διαφορετικός από τον Δυτικό, αλλά Καραμπινάτος Καπιταλισμός με μερίσματα και διανομή κοινωνικού προϊόντος πάνω στην αξία του υπερπροϊόντος.
Είναι σε μεγάλο βαθμό το πείραμα με όχημα τον Λοράντ Καμπίλα της ΛΔ του Κογκό, όπου αυτό ακριβώς σημαίνει και η ανάδειξη των λεγόμενων Λ.Δ, που δεν είναι κάτι άλλο, από μια συμμαχία των "προοδευτικών αστών", με την εργατική τάξη και κανενός είδους σοσιαλισμός. Θυμίζει σε μεγάλο βαθμό το μεικτό κράτος του 1960 στην Δυτική Ευρώπη, που έδινε παροχές για να μην φτάσει το σιδηρούν παραπέτασμα στην Αυλή τους, μόνο πως είναι πολύ πιο προωθημένο και μάλιστα με τους κανόνες του σοσιαλιστικού προσανατολισμού κι αναπροσανατολισμού πολύ πιο διευρυμένους από αυτούς που είχαν οι παραλλαγές των δυτικών Λαϊκών Μετώπων τύπου Γαλλίας, στη δεκαετία 1930, 1960 και 1982.
Ο Χειμώνας που θα επέλθει, θα είναι ολετήρας, από άποψη πολιτικών επιλογών της ΕΕ που αυτοκτονικά θεωρεί πως αυτή και η Βρετανία, έχουν κάποιο ιδιαίτερο μέλλον στην επόμενη φάση.
Μιας ΕΕ που είναι ακόμα μπερδεμένη στο κουβάρι του σχεδίου Horizon για την ΕΕ των Περιφερειών(είναι σημαντικό και συνεχίζει να παίζει δυνατά ακόμα και σήμερα) και του Έθνους Κράτους, με λίγο ΝΑΤΟ, λίγο PESCO, λίγο Ευρωστρατό κοκ, αλλά οι Σολτς, Ντράγκι, Μακρόν και η Ούρσουλα, είναι αλλού γι αλλού και αντί να ξεμπλέκουν το κουβάρι, μέσα του τυλίγουν κι άλλα σαθρά ποιοτικά χαρακτηριστκά.
Η επισιτιστική κρίση, το κρύο, καθώς και οι λοιμοί που θα ακολουθήσουν, σε συνδυασμό με τους πληθωρισμούς, τα εξωτερικά χρέη και την έλλειψη πρώτων υλών, θα επιφέρουν την πλήρη διάλυση μιας λυκοσυμμαχίας που δεν είχε μέλλον ούτε από την εποχή του ΕΚΑΧ.
Αυτό που επέρχεται δεν είναι το επιθυμητό(προφανώς και δεν είναι), αλλά επέρχεται και θα συμβάλει σε άλλους είδους διεθνείς εξελίξεις, που θα επηρεάσουν από την επιστήμη και τις οικονομίες, μέχρι και το μέλλον του ίδιου του πλανήτη, αλλά κυρίως την επαναφορά στο προσκήνιο των βασικών αναγκών της ανθρωπότητας, αλλά και την επιστροφή των βασικών 4 αντιθέσεων του Καπιταλισμού, που θα επαναφέρουν στο προσκήνιο την αναγκαιότητα της ταξικής πάλης, όχι ότι εξέλειπαν ποτέ, αλλά μετά το Γαλλικό Μάη του 1968, βγήκαν στο προσκήνιο όλες οι δευτερεύουσες και περιθωριακές.
Μιας και μιλάμε για περιθωριακές, αυτές τις μέρες το κακόγουστο πανηγύρι της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, ήταν κάτι τέτοιο, γιατί δε μπορεί να γίνεται αντικείμενο συζήτησης το τι βολεύει τις σεξουαλικές μας επιθυμίες, αυτές έχουν τη θέση τους στους χώρους που τους αρμόζει και αναλογεί. Ο καθένας μπορεί να κάνει εκεί και μόνο εκεί, ότι ακριβώς θέλει, είναι στη φύση του κοκ και όχι να βάζει σε δεύτερη μοίρα τη ζωή του, την υγεία του, την δουλειά του, την κατάργηση των εκμεταλλευτικών δομών, που ξεκινούν από την Βάση, αλλά και τον ελεύθερο χρόνο του, για το που και πως θα ενατοποθετηθεί το μόριο του και που, στο όνομα της Βουλησιαρχικής "καύλας" του, που δεν αφορά και καλά κάνει και δεν αφορά την κοινωνία. Έλεος και ευχέλεος μαζί δλδ, με το μυαλό ορισμένων άρρωστων που θέλουν να μας γυρίσουν στην εποχή των σπηλαίων!!!
Αυτό δεν αφορά κανένα και οι ΜΚΟ που είναι πίσω από αυτή την ιστορία, υποδηλώνουν και τα παρακμιακά μορφώματα και μοντέλα, ενός δυτικότροπου οικονομικού πολιτισμού που και αποπροσανατολίζει και φυσικά οδηγεί την ανθρωπότητα στις Βελανιδιές της Γερμανίας και στο μυστικισμό της από την εποχή του Θωρ, αλλά και προφανώς δεν έχει καμία, μα καμία σχέση με τον διαφωτισμό της Δύσης, για το οποίο επαίρονται διαρκώς οι φιλελέρες.
Αυτά τα παρακμιακά φαινόμενα, είναι ο νέος φασισμός του 21ου αιώνα, διότι μετατρέπει το δια-συλλογικό που ξεκινάει από τον ταξικό του προσδιορισμό, στο συντεχνιακό και με όρους μεταμοντέρνου, βολονταρισμού και πραγματισμού, των τριών βασικών δλδ αγκαθιών της σύγχρονής Φιλοσοφίας που οι κήρυκες τους κάνουν μέχρι και Πόλεμο στον συνάνθρωπο τους, γιατί δεν γίνεται τα ίδια σκατά με αυτόν.
Το μόνο σίγουρο και βέβαιο αυτή τη στιγμή είναι, ότι ο Ρόλος και η δυναμική της Δύσης τελείωσε, ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΑ, γιατί η παρακμή και ο υπόκοσμος βγήκαν στο προσκήνιο, με όρους Mc Cain & William του σπερματοεκτοξευτή, αλλά η Κίνα δεν αστειεύεται, ούτε η Ρωσική Ομοσπονδία φυσικά!!!

Δεν ήταν απλά και μόνο μια Εισβολή σε μια παράσταση, αλλά κάτι πιο σημαντικό

Μεταβατικές εποχές και περίοδοι, οι πιο σημαντικές για τους ιστορικούς και μακράν οι πιο βασανιστικές για αυτούς που τις βιώνουν. Αυτό ζούμε από το 2007 και μετά, μια αέναη μετάβαση στη μετάβαση και κάθε τρεις και λίγο θα μας κατεβάζει απ΄ το λεωφορείο ο οδηγός στην επόμενη στάση, περιμένοντας το επόμενο κοκ, με αποτέλεσμα αυτή η διαδικασία να μην έχει α)σταματημό και β)ουδέποτε να φτάνουμε στον προορισμό. 

Μια ζωή χαμένη εκ των πραγμάτων, να κάνεις οικογένεια, η να μην κάνεις κι αν κάνεις πως θα τη συντηρήσεις, εξάλλου δεν βγαίνει ο λογαριασμός. Αν είσαι άνεργος είναι πρόβλημα, αν είσαι εργαζόμενος(εργάτης, η υπάλληλος , τόσο στον ιδιωτικό, όσο και στο δημόσιο τομέα, τα ίδια σκατά, αλλά με άλλου είδους απόχρωση), αν είσαι αυτοαπασχολούμενος θα χρωστάς και τις Μιχαλούς, το ίδιο και για τους μικρούς "ελεύθερους επαγγελματίες", πόσο μάλλον να είσαι ηθοποιός και μάλιστα με πολιτική στάση και ταυτότητα.... Δεν υπάρχει κανένας σωσμός αδέλφια, το τσουνάμι έρχεται και ξαναέρχεται μέχρι να φτάσει στις παρυφές του βουνού και από εκεί και μετά τι;;; 

Ένας Γιαραμπής γνωρίζει μόνο, αλλά ούτε κι αυτός με αυτό το μπάχαλο που ζούμε και που δε διαφέρει σε πολλά από τις πρώτες μέρες της δικτατορίας του Ιωαννίδη πριν φτάσουμε στο δράμα της Κύπρου, που η δικτατορία το προξένησε για άλλους μεγάλους παίκτες στην περιοχή. Θα τραβήξουμε κουπί αδέλφια, σε ολόκληρη την Δυτική Ε.Ε(αφού σε αυτήν ανήκουμε) και ο πρώτος που θα την πληρώσει είναι η τέχνη που ακόμα μπορεί και μιλάει, η ψελλίζει κάτι(αν και όποτε την αφήνουν οι χρηματοδότες της), εκτός αν είναι μικρές ανεξάρτητες κι αυτοχρηματοδοτούμενες παραγωγές κοκ. 

Αντικειμενικά δεν υπήρξαμε ουδέποτε φανς, ούτε της σάτιρας, ούτε του stand up comedy, ακόμα και όταν αυτό ήταν 100% συνταυτισμένο με εμάς, για λόγους που δεν είναι του παρόντος(εξάλλου τους έχουμε εξηγήσει κατά το παρελθόν). Αυτό όμως που μας προβληματίζει και όχι μόνο εμάς, πως μια δράκα φουσκωτών με οδηγό μια εκ των τοτέμ των πρωϊνάδικων(που η αισθητική και εκφρασιολογία τους είναι της εποχής των υπο-σπηλαίων), να εισβάλουν και να πρωταγωνιστούν σαν άλλος "Ντούνιας" σε μια παράσταση, που την παρακολουθούν καμιά 150ριά το πολύ νοματαίοι, κάτι σημαίνει και κάτι προσπαθεί να αποδώσει ως μήνυμα και απ΄τα συμφραζόμενα μόνο καλό δεν θα είναι!!! 

Πόσο επικίνδυνο είναι τελικά γι αυτούς το ζήτημα και τελικά πόσο πολύ αναδείχνει ότι «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας»; Δεν θα δώσουμε καμία απάντηση γιατί το ψάρι βρωμάει απ΄το κεφάλι και στα πλαίσια του ΕΕνωσιακού ΚΜΚ και της επερχόμενης "Πράσινης Δικτατορίας" στην 4η Βιομηχανική Επανάσταση και στο επερχόμενο αποικισμό του διαστήματος, τα κεφάλια πρέπει να είναι μέσα, με το σύνθημα της ελίτ(όπως ονομάζουν για χρυσώσουν το χάπι, οι πάσης φύσης οπορτουνιστές), δηλαδή της οικονομικής εξουσίας, ότι για όλα τα κακά φταίνε ο μάζες και δικτάτορες είναι μόνο οι υπερασπιστές τους όπως ο Λουκασένκο, ο Κιμ, ο Μοράλες κοκ, γιατί όποιος σηκώνει κεφάλι οι πάσης φύσης και κάθε λογής "Άβαντες", θα καραδοκούν να του κόψουν απ΄τη ρίζα....

Τα μολυσμένα ομόλογα έφταιγαν;

Τα μολυσμένα ομόλογα έφταιγαν;

Η λεγόμενη ύφεση δε ξεκίνησε απ' τα χρηματιστήρια, αλλά απ' την "πραγματική οικονομία" όπως ονομάζουν την ίδια την οικονομία, οι οπαδοί της σχολής του Έρνεστ Φίσερ", του "Σικάγο", του" Λαϊκού Καπιταλισμού" και του Κεϋνς, διαχωρίζοντας το "πορνείο του καπιταλισμού"(το χρηματιστήριο δηλαδή) και το τραπεζοπιστωτικό σύστημα απ' τη παραγωγή , όπως διαχωρίζει αντιεπιστημονικά ο Συνασπισμός και η νεολαία του τα ναρκωτικά, σε μαλακά και σκληρά.
Όλες αυτές οι "οικονομικές θεωρίες" με το τρόπο αυτό προσπαθούν να καθαγιάσουν το μονοπωλιακό καπιταλισμό, την επιβράδυνση του δεύτερου 6μήνου του 2007(να θυμίσουμε ότι στο πρώτό 6μηνο του 2007 διαβιούσε την καλύτερη του χρονιά από το 1999 και έπειτα) και την ύφεση ολόκληρου του 2008 και να κοινωνικοποιήσουν της ζημιές που προήλθαν απ' την παραπέρα ιδιωτικοποίηση των κερδών .
Ακούμε και ξανακούμε αναλύσεις εδώ και 3 εβδομάδες, όταν άρχισαν να διαφαίνονται καθαρά τα σημάδια της ύφεσης και στην ΕΕ των χρυσών κουταλιών(που μας έλεγε και ο Συνασπισμός το 1992), πως η κρίση αυτή τάχα οφείλεται, ξεκινάει και πραγματοποιείται με όρους βουλιμίας από τους διάφορους χωρίς όρια κερδοσκόπους....
Όλη αυτή η μπουρδολογία με όρους μίκρο και μάκρο οικονομίας, αντί να καθαρίζει τα νερά και να αναδείχνει τις αιτίες που προξενούν το όλο πρόβλημα, τα θολώνει και συσκοτίζει και όχι τυχαία.
Για όλους αυτούς τους τάχα "αριστερούς" (και ειδικά του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ)που πανηγύριζαν για τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, όταν η υποστέλλονταν η κόκκινη σημαία και μιλούσαν τότε για τις μελλοντικές ημέρες της τάχα ευημερίας, της τάχα μόνιμης σταθερής και παγκόσμιας ειρήνης, ότι ο καπιταλισμός θα διασφάλιζε την δημοκρατία, τη διαφάνεια και τη κάθε λογής ανθρωπιά αρκεί όπως μας είπε απ' το 1999 και μετά να εξανθρωπιστεί.... Όλοι αυτοί οι ημιμαθείς, μέτριοι έως κάκιστοι γνώστες της λειτουργίας του καπιταλισμού αναμασούσαν τις παραπάνω μπούρδες δηλώνοντας μάλιστα αυτές τις μέρες και οι γνησιότεροι απόγονοι του πιο γνήσιου Μαρξισμού τον οποίο ξεχνούν εσκεμμένα πως πολέμησαν λυσσαλέα. Για όσους δεν έχουν καταλάβει γιατί ο Συνασπισμός και ο Σύριζα είναι οι πιο γνήσιοι πολιτικοί αντίπαλοι της εργατικής τάξης ως μια νέα 5η φάλαγγα, ας το καταλάβουν όσο είναι νωρίς, γιατί τα χειρότερα δεν έχουν έλθει ακόμα.....
Ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, το θέλουμε δε το θέλουμε, ανάπτυξη εννοεί και την καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων και κεφαλαίων όταν βρεθεί σε κρίσιακές τάσεις, και θα βρεθεί πολλές φορές γιατί μονίμως θα βρίσκεται σε ένα βαθύτατο χάσμα με τις τέσσερις βασικές αντιθέσεις-αντφάσεις χωρίς τη δυνατότητα κάλυψης τους.
Ο σκοπός της καπιταλιστικής παραγωγής που είναι το κέρδος και μόνο αυτό και τίποτα παραπάνω απ' αυτό, είναι σε πλήρη αντίθεση με τις παραγωγικές δυνάμεις και το σκοπό τους. Για να βγει προσωρινά απ' τη κρίση του το καπιταλιστικό κράτος όπως η ΕΕ, είναι ικανό να τις αποτελειώσει όπως έκανε η GM, κλείνοντας όλα τα εργοστάσια της στην Ανατολική Ευρώπη(επ' αόριστον), όπως έκανε(και όπως μας ενημέρωσε διαμέσου του κοστολογίου του ο καλός μας σύντροφος Γιάννης απ' τη Σουηδία) η VOLVO απολύοντας το 20% των εργαζομένων εν μία νυκτί , όπως έκανε η RENAULT, η MISTUBISHI και θα ακολουθήσουν και άλλοι κολοσσοί για να πάρει η μετοχή τα πάνω της, η παραγωγή να μειωθεί και να σωθούν τα κέρδη και για να σωθούν αυτά ας πεθάνουν απ' τη πείνα εργάτες.
Αυτό που έρχεται (και δεν έχουμε δει ακόμα τίποτα) με βάση τα παραπάνω και αυτό που αποδείχνεται είναι ξεκάθαρο. Ότι η "πραγματική οικονομία" όπως την ονομάζουν οι θεωρητικοί της "μίκρο" και "μάκρο" οικονομίας, είναι άμεσα συνδεδεμένη με την άμεση ληστεία στη παραγωγή(υπεραξία την είχε ονομάσει ο Μαρξ) που τελικά αποτυπώνεται πάνω στη μετοχή, δηλαδή στη "μη πραγματική οικονομία" των εν λόγω θεωρητικών(τέτοιους θεωρητικούς τους αποθεώνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ), στο όνομα του γενικευμένου αναθεωρητισμού που ως αρχή είχε του Ευρωκομμουνισμό των (Μαρσέ, Μπερλίνγκουερ, Καρίγιο)....
Η σημερινή κρίση μπορεί να πρωτοχτύπησε την πόρτα το Νοέμβριο του 2007 στις ΗΠΑ, με τη σχετική κατάρρευση της κτηματικής πίστης, αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από μια συνέχεια της επιβράδυνσης που προϋπήρχε ήδη απ' τις αρχές του 2000, η οποία μετατράπηκε σε ύφεση το 2006 και σε γενικευμένη κρίση το 2008.
Οι οικονομίες που χτυπήθηκαν στη καπιταλιστικοποιημένη Ρωσική Ομοσπονδία το 1998, στη ΝΑ Ασία το 1998, στη Λ. Αμερική(Μεξικό το 95, Βραζιλία το 99, Εκουαδόρ το 2000, Αργεντινή και Ουρουγουάη 2001-2002), έδειχναν ότι θα ήταν θέμα χρόνου μια νέα κρίση σε ΗΠΑ, Καναδά, ΕΕ και Ιαπωνία δηλαδή στις ατμομηχανές του μονοπωλιακού καπιταλισμού (μέχρι το 1998).
Γιατί το έδειχναν όλες οι προηγούμενες κρίσεις; Καλό θα ήταν να μην έχουμε αυταπάτες, γιατί η αντίθεση της σχετικής οργάνωσης της παραγωγής και της γενικευμένης αναρχίας σε κοινωνική κλίμακα (μία απ' τις τέσσερις βασικές καπιταλιστικές αντιθέσεις), λειτουργούν αλυσιδωτά και έχουν συνέχεια σε όλες τις σφαίρες τις παραγωγής και της οικονομίας.
Αποτελούν τον κύριο λόγο της λεγόμενης ανισσόμετρης ανάπτυξης και για να το λύσουν αυτό, όλο το προηγούμενο διάστημα τα μονοπώλια υπεισέρχονται σε ακόμα μεγαλύτερη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση της παραγωγής και του κεφαλαίου.
Για να γίνει περισσότερο κατανοητή αυτή η αντίθεση, να φέρουμε ως παράδειγμα τα νέα φρούτα της λεγόμενης "νέας οικονομίας" και της "μεταβιομηχανικής κοινωνίας", που είναι ένα και το αυτό στη λογική που "εκφράζει" την παραπέρα οριζοντιοποίηση της οικονομίας σε γενικευμένη κλίμακα και την ακόμα μεγαλύτερη εξειδίκευση στις συγκεντρωμένες μονάδες. Την ίδια στιγμή που υπάρχει γενικευμένη αναρχία στο σύνολο της κοινωνικής παραγωγής και τεράστιες αντιθέσεις ανάμεσα σε τάξεις, στρώματα, πόλεις και χωριά, υπάρχει μια όσο το δυνατόν πιο οργανωμένη παραγωγική διαδικασία.
Για να το κάνουμε πενταροδεκάρες. Είναι καθαρό ότι στο επίπεδο μιας βιομηχανίας έχουμε τη παραπέρα αύξηση του καταμερισμού της εργασίας, τη μεγιστοποίηση της καθετοποίησης τις εξειδίκευσης και της εκμετάλλευσης των παραγωγικών δυνάμεων. Αυτό είναι όμως εκ διαμέτρου αντίθετο με την οριζοντιοποιημένη αναρχία της παραγωγής σε κοινωνική κλίμακα ακόμα και σε διασυσνδεμένα μονοπώλια λόγω και των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων
Τι σημαίνει αυτό το πράγμα; Μα γενικευμένο διασκορπισμό των εμπορευματοπαραγωγών(όχι απαραίτητα και όχι μόνο βιομηχάνων) και ακόμα μεγαλύτερη αύξηση της παραγωγής χωρίς σχεδιασμό και όρια, σε όλο και πιο γρήγορη κλίμακα με τη παραγωγή νέων προϊόντων και υπηρεσιών. Φυσικά η ταχύτητα στην παραγωγή μπορεί να είναι παμμέγιστη, ωστόσο υπάρχουν οι μεταφορές, οι επαναφορτώσεις και νέες μεταφορές, όπως επίσης και οι ανεξόφλητες υποχρεώσεις που δεν μπορούν να επανατροφοδοτήσουν το νέο κύκλο παραγωγής και φυσικά τα μερίσματα.
Η γενικευμένη αύξηση της εκμετάλλευσης(ακόμα πιο πολλά φτηνά χέρια), ο τεράστιος καταμερισμός διασπαρμένων αξιών(κοινωνικής εργασίας) πάνω στα παραγόμενα προϊόντα και η ταυτόχρονη διαίρεση των υπεραξιών σε μεγάλη διασπορά έχουν ως σκοπό τη μεγιστοποίηση των κερδών.
Φυσικά η οριζοντιοποιημένη παραγωγή όπως ήταν ο θεωρητικός προσανατολισμός των αστών οικονομολόγων στις δεκαετίες του 80, 90 και είχε ονομαστεί "μεταβιομηχανική κοινωνία" έχει καταρρεύσει προ πολλού. Ο καταμερισμός της εργασίας μέσα σε μια παραγωγική μονάδα, αλλά και η ίδια η κοινωνική παραγωγή είναι περισσότετο καθετοποιημένα από ποτέ άλλοτε. Η γενικευμένη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση της παραγωγής και του κεφαλαίου εξάλλου το αποδείχνουν στην πράξη με τα μετοχικά κεφάλαια του ενός να διαπερνούν τα μετοχικά κεφάλαια του άλλου, όμως και πάλι υπάρχουν στοιχεία ανισσόμετρης ανάπτυξης που εκδηλώνουν αυτού του είδους την αντίφαση.
Συχνά οι στόχοι δεν επιτυγχάνονται που είναι μόνο η αύξηση των κερδών διαμέσου της αγοράς έχουμε τελικά τα αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα Δηλαδή τη καθυστέρηση στην ολοκλήρωση της αγοράς του προϊόντος(αδυναμία πώλησης του) και αδυναμία ρευστοποίησης για το νέο κύκλο της παραγωγής με αποτέλεσμα το νέο δανεισμό από το χρηματιστικό κεφάλαιο(τράπεζες δηλαδή που στην περίοδο του μονοπωλιακού κεφαλαίου ως γνωστόν είναι σε σύμφυση με το βιομηχανικό κεφάλαιο). Αυτό στη σφαίρα της παραγωγής σημαίνει την αύξηση της κλίμακας της αξίας του(σε κοινωνική εργασία), την διάθεση της παραγωγής σε ολοένα φτηνότερα χέρια εργασίας, τη πρόσθεση στη τιμή τη δυνατότητα κέρδους απ' τους εμπορευματοπαραγωγούς και με τον ίδιο τρόπο απ' τους εμπορευματεμπόρους παράλληλα με το ποσοστό αποπληρωμής του δανεισμού που αναλογεί σε όλους τους παραπάνω από τις τράπεζες. Όλο αυτό το ποσό στο τέλος θα καταλήξει στους ίδιους τους εργαζόμενους που είναι ταυτόχρονα και οι καταναλωτές(είναι η άλλη εκδοχή της της εργατικής τάξης που καταναλώνει αυτά που παράγει είτε για να ανακτήσει δυνάμεις, είτε για άλλου είδους σύνθετες ανάγκες που αφορούν την διαβίωση της) οι οποίοι καλούνται να πληρώσουν το μάρμαρο. Όταν δε μπορούν να αγοράσουν οι τελευταίοι εκδηλώνεται μείωση της τιμής των προϊόντων και του ποσοστού κέρδους σε όλη τη παραπάνω κλίμακα, οι τράπεζες αδυνατούν να εισπράξουν την πίστωση που έχουν κάνει σε αυτή,(απ' τους εμπορευματοπαραγωγούς, εμπορευματέμπορες, και ιδιώτες), τα προϊόντα μένουν στα ράφια και η επιβράδυνση μετατρέπεται σε ύφεση και η ύφεση σε κρίση. Ακόμα και όταν η πίστη μεταφέρεται στους εργαζόμενους ιδιώτες, αυτή δίνει χαρακτηριστικά παράτασης της κρίσης γιατί μέχρι τη δεκ του 1980 που η ΕΣΣΔ υπήρχε, είχε καταγραφεί μεγάλο ποσοστό αποταμίευσης από τα λαϊκά στρώματα στα τραπεζοπιστωτικά ιδρύματα τα οποία δανείζονταν ρευστό από αυτούς.
Σήμερα αυτοί οι κυκλικοί δανεισμοί έχουν σταματήσει μιας και ολοένα μεγαλύτερα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων αντί να καταθέτουν(να δανείζουν δηλαδή στις τράπεζες), δανείζονται γιατί η οικονομική τους δύναμη έχει περιοριστεί. Όταν όλοι δανείζουν όλους, η μια τράπεζα την άλλη έχοντας όλες μαζί υπερκέρδη, αλλά χωρίς να μπορούν να τα ρευστοποιήσουν,(δηλαδή τις αποπληρωμές των δανείων) τότε αρχίζει η κρίση και είναι κρίση πραγματικής οικονομίας που αποτυπώνεται και στη τιμή της μετοχής τους και στα επιτόκια των κεντρικών τραπεζών και αν αυτή τη στιγμή δεν υπήρχε η Κίνα, η Ινδία και η Ρωσία τα πράγματα θα ήταν στο μη περαιτέρω. Γι αυτό, αυτή τη στιγμή η κρίση θα αποφευχθεί αναμένοντας νεότερη και σίγουρα πολύ μεγαλύτερη στο εγγύς μέλλον.
Όλα τα παραπάνω αποτυπώνονταν στα χρηματιστήρια και στο τραπεζικό σύστημα και πολύ αργότερα στις συγχωνεύσεις, απολύσεις και στη βασική αντίθεση της καπιταλιστικής παραγωγής ανάμεσα στη παραγωγή και το κεφάλαιο. Τα αποτελέσματα της βασικής αντίθεσης όπως αναφέραμε παραπάνω ήταν οι κρίσεις υπερπαραγωγής η οποίες στην Αμερικάνική αυτοκινητοβιομηχανία εμφανίστηκαν στις αρχές του χρόνου, όπου αποφασίστηκε τελικά μείωση της, κάπως έτσι καθώς και οι κρίσεις στη κτηματική πίστη. Οι κρίσεις αυτές πραγματοποιούνται όταν οι εργαζόμενοι και αγοραστές που παράγουν τα προϊόντα, είναι ανίκανοι να πραγματοποιήσουν αγορές λόγω χαμηλών μισθών και όταν άλλοι μπαίνουν μαζικά στην ανεργία. Με τον τρόπο αυτό εκδηλώνεται σε πλήρη ανάπτυξη μια ακόμη αντίθεση της καπιταλιστικής παραγωγής, η αντίθεσης της παραγωγής και της κατανάλωσης, ο εφιάλτης δηλαδή του μονοπωλιακού κεφαλαίου.
Δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη ότι αυτές θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης, αυτά είναι τσιτάτα οπορτουνιστών δεξιών και αριστερών. Ο σκοπός του κόμματος νέου τύπου δεν είναι να εξαθλιωθούν τα φτωχά λαϊκά στρώματα έτσι εξαγοράζονται ευκολότερα και δεν επαναστατικοποιούνται.
Μόνο όταν αποκτήσουν ταξική συνείδηση και ταξική αλληλεγγύη θα υπάρξει η δημιουργία του λαϊκού μετώπου και η νικηφόρα σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια, για το σοσιαλισμό....

Γιάννης Κ.

ΥΓ* Αυτή η κρίση το ποιο πιθανό είναι να απορροφηθεί και εκεί οδηγούν όλες οι ενδείξεις.
Δεν είναι μόνο η διασφάλιση των καταθέσεων από τις κυβερνήσεις της ΕΕ, αλλά και οι οικονομίες της Ρωσίας, Κίνας και της Ινδίας που κρατούν ακόμα τα μπόσικα λόγω της ανάπτυξης που είχαν μέχρι το 2007. Το 2008 και αυτές οι οικονομίες άρχισαν να παρουσιάζουν σημάδια επιβράδυνσης
Αυτή η κρίση φυσικά δεν έχει δείξει τίποτα μέχρι σήμερα γιατί δεν είμαστε ακόμη ούτε στην είσοδο του Λαβύρινθου και περιμένουμε μέχρι να έρθει η επόμενη κρίση. Αν αυτή έρθει σύντομα (δηλαδή έως τα επόμενα 5 χρόνια), άλλες έστω και μικρότερες, το πιο πιθανό είναι εκείνη να μη μπορεί να απορροφηθεί μιας και όλα τα αποθεματικά θα έχουν ριχτεί σε ετούτη την κρίση και δε θα έχουν αποσβεστεί.
Ένα άλλο σενάριο είναι αυτό που ενισχύει το μεγάλο μονοπωλιακό κεφάλαιο το οποίο το έχει προωθήσει δύο φορές σε παγκόσμια κλίμακα και σε πάνω απο 50 σε μικρές τοπικές πολεμικές συρράξεις, εισβολές και δικτατορίες απ' το 1950 και μετά.
Τώρα αν θα είναι γενικευμένος ξανά ο πόλεμος, η μικροί τοπικοί όπως της Γιουγκοσλαβίας 1991, του Αφγανιστάν 2001, του Ιρακ 2003 που κράτησαν για μερικά χρόνια την Αμερικανική οικονομία όρθια η κάτι άλλο;;;

Γιάννης Κ.