The 2022 Booker Prize | Hernan Diaz, Elizabeth Strout og Maddie Mortimer

Hernan Diaz (f. 1973) er fødd i Argentina, budd i Sverige, og har tilbrakt store deler av livet i USA. Han debuterte i 2017 med romanen In the Distance og mottok fleire priser for denne, og med årets roman, Trust, har Diaz debutert på Booker-listene.

Trust er ein historisk roman som bygger seg rundt eit ektepar som levde i New York på 20-talet. William Rask var ein Wall Street-legende og hans hustru Helen var dottera til eksentriske aristokrater. Det er fleire hemmeligheter rundt dette ekteparet, og det er ofte spørsmål om korleis ekteparet har tent alle pengene sine. Er det på lovleg vis eller ei? Andre karaktere kjem og går i romanen, og til slutt sitter du sjølv igjen med spørsmål om kva som stemmer eller ikkje.

Det var litt tungvint å følge med i denne romanen på lyd, så ved ein gjenlesing så skal romanen leses og ikkje lyttes til. Samstundes klarer eg ikkje å legge den frå meg, og lytter meg gjennom kvart gjeremål i fleire dager. Anbefales!

| Tittel: Trust | Utgitt: 2022 | Format: Innbundet, 416 sider | Forlag: Picador | 

Elizabeth Strout (f. 1956) er ein amerikansk forfatter som blant anna har mottatt Pulitzer-prisen for beste fiksjon og stod på Booker-lista i 2009 med romanen My Name is Lucy Barton.

Oh, William! tar oss tilbake til Lucy Barton frå nemnte roman og oppfølgeren Anything is Possible. Romanen handler om Lucy som fortel om sin avdøde ektemann, om å sjå korleis barna veks til og stifter eigne familier, om å oppdage familiehemmeligheter, og om korleis me menneske lever og elsker mot alle odds.

Eg las My Name is Lucy Barton då den var på lista i 2009 og las oppfølgeren tidlegare denne månaden. Eg har skumma gjennom Åh, William! og eg hadde aldri plukka den opp eller dei andre to om det ikkje var for Booker-prisen. Språket er greit, det flyter, men det skjer ingenting. Det er ei skravlebok, og etter mitt syn svakt for Booker-prisen.

| Tittel: Oh, William! | Utgitt: 2021 | Format: Innbundet, 248 sider | Forlag: Viking |

Maddie Mortimer (f. 1996) er ein britisk forfatter. Ho er utdanna innan engelsk litteratur frå universitetet i Bristol, og Maps of Our Spectacular Bodies er hennar debutroman. Mortimer har allerede vunne ein pris for romanen, og med den har ho debutert på Booker-listene.

Maps of Our Spectacular Bodies handler om Lia som er midten av tredveåra og som lider av brystkreft. Kreften har spreidd seg til lungene, leveren og hjernen, og Lia ligger på dødsleiet. Medan ho ligger der reflekterer ho over livet ho har levd. I "nåtid" er det Lias datter, Iris, me får lese om og hennar tilpasning på ny skule. Lia og Iris har eit meget tett forhold, og Lias ektemann, Harry, er bekymra for korleis det vil gå med han og dottera når Lia døyr. Det spesielle med denne romanen er at kreften har ein eigen stemme og er sjølve "jeget" i romanen.

På Goodreads er det delte meininger om romanen. Dei fleste hyller den opp i skyene, medan nokon syns den er merkelig. Eg henger med sistnemnte og skumma etter side 90 fordi eg tar ikkje kva som er så flott med Maps of Our Spectacular Bodies. Karakterene er flate, dei ulike skriftstilene irriterer meg og eg veit ikkje kven eg skal halde med når det gjelder medkjensle. Viss du vil lesa ein positiv anmeldelse av romanen gå til Beathe (ekstern lenke).

| Tittel: Maps of Our Spectacular Bodies | Utgitt: 2022 | Format: Innbundet, 509 sider | Forlag: Picador |

XOXO

Booker-longlist: "My Name is Lucy Barton"

Forfatter: Elizabeth Strout (f. 1956)
Utgitt: 2016
Format: Lydbok frå Storytel, lest av Kimberly Farr, 4t11min54sek, (papirboka har 191 sider)
Forlag: Viking

Den amerikanske forfatteren Elizabeth Strout har hatt suksess med fleire romanar som The Burgess Boys og Olive Kitteridge. For sistnemnte mottok ho Pulitzerprisen for fiksjon i 2009. Med My Name is Lucy Barton har Elizabeth Strout debutert på Bookerprisens lister.

Lucy Barton har eit anstrengt forhold til foreldrene sine, og har ikkje sett dei på årevis. Då Lucy hamner på sjukehus kjem mora på besøk og i løpet av opphaldet blir Lucy konfrontert med barndommen sin og ser livet sitt i eit nytt lys. Minnene hennar frå barndommen er ikkje perfekte, familien var ikkje perfekt, men det er hennar og bare hennar. Det er ikkje ofte ektemannen og døtrene besøker Lucy på sjukehuset, men ho snakker med døtrene på telefonen kvar dag, men mora reagerer på kortheten i samtalane med ektemannen. I tillegg til barndomskonfrontasjonen ser Lucy ekteskapet sitt med nye briller, og bryter til slutt ut. Ved slutten av opphaldet på sjukehuset reiser mora, og Lucy besøker dei fleire gonger heilt til dei døyr av kvar sin sjukdom. Lucy blir til slutt forfatter med døtre på college, men ho presiserer fleire gonger at ho har ikkje skrevet bok om ekteskapet sitt.


My Name is Lucy Barton er ei skravlebok. Det var det første eg tenkte, og den går framover i ein monoton forestilling med få bakketopper og dalsøkk. I starten av boka skravler Lucy og mora om barndom og framtid, og i slutten av boka skravler Lucy om korleis livet vart etter sjukehusopphaldet. Den dysfunksjonelle familiehistorien går igjen i denne boka, og det har vore tema for Man Booker Prize i årevis. Lucy Barton klarte å reise seg etter ein vanskeleg barndom, men dessverre forfulgte barndommen hennar inn i vaksenlivet og ho skapte på ein måte sin eigen dysfunksjonelle familie med eksmann, ny ektemann, døtre og døtrenes stemor.

Eg er usikker på om romanen er sterk nok til å hamne på shortlist, men eg er ikkje lei meg for at eg har høyrt denne. Kimberly Farr var ein glimrande opplesar, og eg er redd for at eg hadde kjeda meg om eg skulle lest den i papir. Anbefales!

XOXO