Forfatter: Johan Theorin
Originaltittel: Skumtimmen
Utgitt: 2007
Min utgåve: 2008
Oversetter: Kari Bolstad
Format: Innbundet/lydbok, lest av Birgitte Victoria Svendsen, ca 13 t
Forlag: Gyldendal
Frå: Mi bokhylle (4. bok i 'Off the Shelf')
Baksidetekst: En liten gutt forsvinner sporløst på Öland en tåkete sensommerdag på begynnelsen av 1970-tallet. Familien, politiet og frivillige leter etter ham i ukevis. Mer enn tyve år senere får guttens mor, Julia, en uventet telefon fra sin far, sjøkapteinen Gerlof Davidsson. Gerlof har fått en slitt barnesko i posten, og nå vil han at hun skal komme og hjelpe ham med å finne ut hva som skjedde da gutten forsvant. Motvillig vender hun tilbake til barndommens øy. Først nå får hun høre om ølendingen Nils Kant, som en gang satte skrekk i folk på øya. Han forsvant lenge før Julias sønn og er for lengst død og begravet. Likevel finnes det fortsatt de som hevder at de har sett Nils Kant - at han iblant vandrer omkring i skumringstimen. Skumringstimen er en roman om sorg og savn. Handlingen beveger seg bakover til andre verdenskrig, og fra Ölands karrige landskap til fjerne havner i Karibia.
Johan Theorin er ein svensk forfatter som eg utan heilt å forstå det har 3 bøker av i bokhylla. Eg har ikkje hatt den heilt store feelingen med å lese dei, og har blitt ståande i bokhylla. Rett før jul kjøpte eg meg ein digispiller frå lydbokforlaget, noko eg aldri hadde trudd eg skulle gjera. Tidlegare har eg sagt mi meining om digbok, men det er den typen der ei bok går i ein spiller. Nå er det slik at du kan kjøpe eller låne eit digikort og putte det i spilleren, og simsalabim, lydbok på øret.
Debutromanen til Theorin er spennande, drivande ... og veldig skummel. Theorin har ein gave, ein gave ikkje mange krimforfattere har. Han lager stemning, uhyggelig stemning, og i store deler av boka. Tåke, hav, mørke, glatte steiner og plutselige kapittelstopp. Eg har brukt den aktivt på sykkelveg til jobb, men her om dagen måtte eg melde pass og hoppe til neste kapittel. Det vart rett og slett for skummelt i januarmørket... Då eg kom til biblioteket på ettermiddagen leste eg det kapittelet eg hoppa over, det var skummelt det!
Julia Davidsson sliter med å innsjå at sonen, Jens, er borte for alltid. I leiligheten i Göteborg drikker ho som regel rødvin og er langtidssykemeldt frå jobben som sjukepleier. Så ringer faren, Gerlof, frå barndommens øy og ber ho om å kome til Öland. Gerlof er ein grubler, og har tenkt lenge på barnebarnet og hans mystiske forsvinning. I tidlegare tider pleide ølendinger å fortelje historier i skumringstimen, og Jens og ein mann ved namn Nils Kant har dukka opp i mange av historiane Gerlof har høyrt i det siste. Gerlof har og mottatt ein barnesandal i posten; ein sandal som Jens hadde på seg den dagen han forsvant. Julia klandrer både den avdøydde mora, faren, men mest seg sjølv for at Jens forsvant. Då Julia kjem til Öland begynner ting å skje, skumle ting.
Innimellom leitinga etter Jens, får me høyre om ølendingen Nils Kant som reiste rett etter krigens slutt fordi han var nødt. Han lagde ein del trøbbel, og vart tvungen til å reise vekk. Har han noko med Jens å gjera, eller er det andre ølendinger som ikkje vil at Gerlof og Julia skal rippe opp i gamle saker? For å sei det slik; då visse personer innrømmte kva dei hadde gjort for alle dei åra sidan var eg sjokkert. Eg vil gjerne forstå kvifor det vart gjort slik, men hevn er ein mektig følelse.
Boka var så spennande at då eg kom heim frå jobb idag måtte eg finne boka, og lese slutten i raskt tempo. Bra debutantbok!
XOXO