Mahiru no ankoku
| 真昼の暗黒 | |
|---|---|
originalni japanski kino-poster | |
| Režija | Tadashi Imai |
| Producent | Tengo Yamada |
| Scenario | Shinobu Hashimoto |
| Predložak | Sudac; autor: Hiroshi Manaki |
| Uloge | Kojiro Kusanagi |
| Muzika | Akira Ifukube |
| Fotografija | Shunichirô Nakao |
| Datum(i) premijere | 27. 3. 1956
|
| Zemlja | |
| Jezik | japanski |
Mahiru no ankoku (真昼の暗黒? "Mrak u podne" ili "Pomračenje u podne") je japanski crno-bijeli igrani film snimljen 1956. u režiji Tadashija Imaija, koji se smatra jednim od najpoznatijih socijalno i politički angažiranih ostvarenja japanske kinematografije u prvim decenijama nakon rata.
Po žanru je kombinacija kriminalističkog filma i drame, a temelji se na romanu Sudac Hiroshija Manakija, koji je pak, bio inspiriran istinitim događajima koji su se nekoliko godina ranije odigrali u jednom ribarskom selu i postali poznati kao tzv. Hakkai incident. Radnja započinje 1951. godine kada ostarjeli par postaje žrtvama pljačke i ubistva, a nakon čega policija hvata mladića koji će pod batinama priznati krivnju, ali i denuncirati troje navodnih suučesnika. Protagonist, koga tumači Kojiro Kusanagi je jedan od njih, koji pod batinama također prizna, a kasnije na suđenju, iako je utvrđeno da je imao solidan alibi, bude osuđen na smrt.
U vrijeme produkcije filma je Hakkai incident postao cause célèbre u japanskoj javnosti, s obzirom da su četvorica osuđenih mladića, nakon bezuspješnih pokušaja da svoje presude obore na žalbenom sudu, kao posljednji korak uputili žalbu Vrhovnom sudu. To je izazvalo niz rasprava o policijskoj brutalnosti, ljudskim pravima, smrtnoj kazni, odnosno nužnosti da se reformira japanski krivičnopravni sistem i spriječe neopravdana zatvaranja i pogubljenja nedužnih osoba. Imai, koji je bio poznat po svojim ljevičarskim uvjerenjima, namjerno je film nazvao po Pomračenje u podne, znamenitom antikomunističkom romanu Arthura Koestlera, odnosno publici nastojao sugerirati da praksa tadašnje japanske policije i sudova u navodno demokratskom poratnom Japanu nije bitno drukčija od staljinske represije u SSSR-u. Filmu je bila zapriječena normalna distribucija, jer su tadašnje japanske vlasti držale da bi se njegovim sadržajem vršio "neprimjereni uticaj na pravosuđe"; takva zabrana je, međutim, donijela samo dodatni publicitet, s obzirom da se film reklamirao "od usta do usta".
Film je postigao veliki komercijalni uspjeh, a završna scena, u kojoj očajni protagonist zaziva Vrhovni sud ušla u antologije japanske kinematografije. U stvarnosti je Vrhovni sud na kraju uistinu intervenirao, ali tako da je vratio predmet na novo suđenje, što je dovelo do još jedne oslobađajuće i jedne osuđujuće presude, prije nego što je slučaj konačno završen 1968. godine kada je Vrhovni sud sam preinačio presude u oslobađajuće.
- Kôjirô Kusanagi : Seiji Uemura
- Teruo Matsuyama : Takeshi Kôjima
- Taketoshi Naitô : advokat Kondo
- Sachiko Hidari : Kaneko Nagai
- Chôko Iida : Tsuna Uemura
- Ichirō Sugai : advokat Yamamoto
- Mahiru no ankoku na sajtu IMDb