De verborgen wildernis in mijn tuin (3)

Maandelijks laat ik hier een stuk van onze tuin zien, waarbij ik de beleving wil oproepen van een stukje wilde natuur. Deze keer heb ik kleine plekjes opgezocht, waar mossen en andere plantjes ongestoord hun eigen gang gaan en een klein biotoopje vormen.

De bovenste foto betreft een stukje van de stapelmuur, die bemost is geraakt (fijn laddermos en dikkopmos) en waar het muurleeuwenbekje langskruipt.

Hieronder een stukje poreus vulkanisch gesteente, waar zich gedraaid knikmos op heeft gevestigd. Op dit moment zie je de kapsels goed.

Een stukje boomschors van zo'n vijftien cm breed heeft een mooie begroeiing van een bekermos en een haarmos ( hieronder)

En als laatste een rond ovaal stuk steen dat volledig begroeid is met dikkopmos, muurleeuwenbekje en in het midden een jong robertskruidplantje.

Ook in een kleine tuin of op een balkon kun je zulke plekjes laten ontstaan, door bij voorbeeld in een vochtig,schaduwrijk hoekje een stuk poreuze steen of een stuk boomschors neer te leggen en te vergeten. Er wordt gezegd dat het helpt om zo'n steen in te smeren met karnemelk, maar zélf heb ik dat nooit gedaan.

Je zou ook een bemoste steen kunnen "redden" vanuit bij voorbeeld een bouwterrein. 

Zie hier de vorige maanden.

Muurleeuwenbek; een eigenzinnig kruipertje.

Een klein kruipertje met fijne paarsig-witte bloemetjes, dat voorkomt op muren, in spleten tussen stenen, vocht- en schaduwminnend is: de muurleeuwenbek (Cymbalaria muralis).
In onze tuin heb ik jaren geleden een klein plukje geplant en nu heeft het zich overal gevestigd waar stenen zijn, in hoekjes en gaten; zelfs aan de warme zuidzijde van het huis tussen het grind. Maar daar wordt hij tijdelijk inactief als het warm en zonnig is. De bloemen zijn niet groter dan een erwt, en verschijnen officieel tussen april en september, maar ik heb het idee dat op gunstige plekjes het hele jaar wel ergens een bloemetje zit. Tijdens periodes van vorst vriezen de uitlopertjes dood, maar moeiteloos verschijnen ze weer in het vroege voorjaar.
Al vaak heb ik bewortelde plantjes weggegeven aan liefhebbers: maar het eigenzinnige plantje weigert daar soms aan te slaan. Waarschijnlijk  is kalkhoudend gesteente toch een sleutelwoord. Op een aantal plaatsen heb ik stapelmuurtjes, ook gewoon van oude, gevonden bakstenen, en als de grond daar wat zanderig en niet te zuur is, slaat het plantje aan de schaduwkant ervan vrij makkelijk aan.
Op sommige stenen traptreden moet ik het zelfs wegtrekken omdat deze anders volledig overgroeid raken.
Ook dit plantje heeft me een verrassing bereid: een paar jaar geleden zag ik ineens een witte variëteit verschijnen. Dat zijn steeds weer leuke dingen.

Deze gedraagt zich trouwens bescheidener dan zijn gekleurde familielid.
De muurleeuwenbek behoort tot de gewone muurflora in onze streken, maar is, naar men aanneemt, in de 17e eeuw vanuit Zuid-Europa in Nederland ingevoerd.
Als het in je tuin aanslaat, heb je er een heel aardig klein en kleurig kruipertje bij.