Małe jest piękne

Kiedyś, dawno temu, usłyszałam to stwierdzenie, ale nie przywiązywałam do niego zbyt wielkiej wagi, ale dzisiaj, było moją pierwszą myślą, gdy ten post pisać zaczynałam.

A wszystko z przypadku swój początek wzięło. 

Mówiąc wszystko, mam na myśli cztery malutkie drobiazgi, które zainspirowane projektami Michaela Powella, na moim tamborku przysiadły, igłę i nitki do pracy pogoniły i oto są. 

Malutkie hafciki, które wbrew pozorom, jeśli o czas im poświęcony , wcale takie małe nie są, bo około 16 kolorów nici użyłam  a i nad backstitchami trochę czasu spędziłam. Dodatkowo na 18 haftowałam, więc doskonale rozumiecie, że one wcale tak niewinnie małe nie są.

Jednak bajkowej urodzie wzorów oprzeć się nie mogłam i po prostu musiałam je na xxx przełożyć.

Efekt same widzicie i ocenić możecie, ale ja bardzo zadowolona jestem, chociaż ich styl do końca moim nie jest, bo w bardziej oszczędnych formach gustuję, ale od czasu do czasu od schematu odbiec trzeba i czegoś innego spróbować. 

Przyznam, że w oryginalności Powella się zadurzyłam i na pewno kolejne wzorki jego autorstwa mojemu krzyżykowemu szaleństwu ulegną.

Tym czasem wzorki powstały i ... kolejne wyzwanie do pionu mnie postawiło. Pytanie, co z nimi zrobić, prawie sen z oczu, przez nocy kilka, mi spędziło, a różne, często skrajne pomysły spokoju nie dawały. 

Jednak przebrnęłam i summa summarum, zakładka, obrazek i dwie zawieszki, moją przygodę z Powellem, w taki oto sposób wieńczą.

Jako, że motywy na wzorkach zawarte, ewidentnie o Świętach mówią i krzyżykami wykonane zostały, więc na wyzwanie do xgalaktyki je posyłam, aby tam, w kolejnej edycji zabawy Choinka 2019, StopChwilkę reprezentowały.

Tak więc zadanie wykonane, z radością wielką zresztą, i mam nadzieję, że do wielkiej urody małego przekonać mi się Was udało.

Pozdrawiam serdecznie i wielu zachwytów nad małym codziennym pięknem Wam życzę.

Marysia

Czytaj więcej »

Koniec wakacyjnej laby

...czas do pracy się zabrać, tamborek odkurzyć, skrapki wyciągnąć i wyobraźnię do porządku przywołać, aby z zadań się wywiązać i radości tworzenia doświadczyć. A całkiem spora gromada żaboli na karmienie czeka, więc do rzeczy.
Najpierw Choinka 2018,u Xgalaktyki, którą tylko jedną zawieszką tym razem uhonoruję, bo na więcej czasu nie wystarczyło, ale w przyszłym miesiącu zaległości nadrobię, bo jeszcze dwie, z tej serii anieliczki  na tamborku czekają. Tym czasem ta jedna wystarczyć musi, ale mam nadzieję, że godnie StopChwilkę zaprezentuje.

Ulce kwiaty na Boże Narodzenie się zamarzyły, więc niech ma. Przyznam, że mimo wcześniejszego zdziwienia, pomysł ten całkiem przyjemnym w realizacji się okazał, ze skutkiem jak widać.

Jako, że Renia do świętowania przez cały rok zachęca, więc i ja na kolejne wyzwanie odpowiedzieć postanowiłam i taką skromną zakładkę, dla mojej koleżanki, bibliotekarki, na pamiątkę spotkania, "wyhafciłam".

Niedoczas dość mocno daje mi się we znaki, więc owa mała zakładeczka również do Magos poleci, aby w Zakładkowym zawrocie głowy, gdzie monochrom w tym miesiącu króluje, wziąć udział.

I to by było na tyle. 

Jak widać posucha, ale starałam się przyjemne z obowiązkami połączyć i chociaż pośpiechu nie lubię, na czas zdążyć. Przede mną jeszcze sporo pracy, więc dzisiejsze z Wami spotkanie zakończyć muszę. 

Pozdrawiam serdecznie i miłego tygodnia życzę.

Marysia

Czytaj więcej »

Z, jak zastój

Taki wakacyjny marazm, który rozpanoszył się w blogosferze na dobre, spotęgowany nieznośnymi upałami skutecznie do lenistwa robótkowego się przyczyniając. Też mi ciężko idzie, ale próbuję sobie z tym radzić mrożoną kawę spijając i wiatraczkiem się chłodząc.W sumie nie jest aż tak źle, bo to przecież lato, którego w ubiegłym roku tak bardzo nam brakowało.Ładujmy więc nasze solarki, aby na jesienne słoty i zimowe mrozy energii nam nie zabrakło.

Tymczasem ostatnia już "alfabetowa" niedziela za progiem, więc literce Z nieco uwagi poświęcić należy.

Z, jak Zweigart,

czyli firma, która doskonałej jakości tkaniny hafciarskie produkuje. Z przyjemnością na tamborku je umieszczam i igiełką wymachując krzyżyki stawiam. Różnorodność faktur i kolorów, jaką oferuje o zawrót głowy przyprawiają i czasem trudno dokonać wyboru, ale jakoś sobie z tym radzę i zawsze coś dla siebie znajduję.

Z, jak zawieszki,

czyli małe hafciki na sznureczkach wieszane. Zachwycają misternością, pomysłowością i tym, że przy tak wielu okazjach, jako drobne gifty się sprawdzają. Szczególnie lubię te świąteczne i te z monogramami, ale pozostałe też moje oczy cieszą. Uwielbiam je również za to, że mojej cierpliwości nie nadużywają, pozwalając szybko efektem końcowym się cieszyć.Mówi się, ze "małe jest piękne" i ja, w tym przypadku, z tym całkowicie się zgadzam.
Jedną taką, dla Beatki, blogowej przyjaciółki wczoraj zrobiłam, bo z wizytą do niej wkrótce się udaję i namiastkę serca w jej domu chcę pozostawić.

Z, jak zazdrość,

czyli uczucie, które mnie ogarnia, gdy na wielkie wyzwania moich koleżanek spoglądam i ich mistrzostwo w stawianiu tysięcy krzyżyków podziwiam.Chylę czoła przed Wami dziewczyny, przed Waszym profesjonalizmem, cierpliwością i wytrwałością. Może uda mi się kiedyś chociaż cząstkę Waszych umiejętności posiąść.

Z, jak zmęczenie,

które mnie ogarnia, gdy zbyt długo w kąciku mojej kanapy gniazduję nad tamborkiem ślęcząc. Stan ten zamazywaniem krzyżyków i plątaniem nitek się objawia. Wtedy rzucam wszystko i po prostu idę spać.
Z, jak zdjęcia,
czyli "obfocenie" urobku, aby na blogu godnie naszą pracę prezentował i uznanie wśród koleżanek po fachu budził, a że oprawa ważną sprawą jest więc i zdjątek przyłożyć się trzeba.Czasem długo miejsca sięszuka i na dobre światło czeka, ale jak się powiedziało A, to i B powiedzieć należy.Potem jeszcze najwłaściwsze wybrać, obróbce poddać i gotowe.Można oglądać i komentować słów krytyki i pochwał nie szczędząc.

Z, jak zabawy,

których blogosferze sporo i bardzo różnorodne wyzwania przed nami stawiają. Czasem nieźle trzeba się natrudzić, aby postawione warunki spełnić. Szare komórki mają co robić, aby kreatywnością się wykazać. Lubię to i chętnie "rzucone rękawice" podejmuję, dzięki temu w miejscu nie stoję i w piórka nie obrastam z nowym i nieznanym się mierząc.

Oprócz cyklicznych zabaw, do których akces zgłosiłam, z przyjemnością wielką, Anię i Anetę, upominkami obdarowałam, które w ramach , Podaj dalej do adresatek już dotarły, więc pokazać u siebie je mogę.

Ale nie tylko dawaniem chcę się dzisiaj pochwalić, bo na wyzwanie Gościnnej Projektantki Szuflady odpowiedziałam i, ku mojej wielkiej radości, wyróżnioną zostałam,

i taki oto banerek 

 oraz upominki przez Annę Marię wykonane zdobyłam

Jeszcze raz za wyróżnienie serdecznie dziękuję. Karteczki do Świąt poczekają i w świat polecą a tabliczka przy wejściu do domu swoje miejsce zajmie gościom reguły w domu obowiązujące oznajmiając.

Z, jak zakończenie,

czyli z hafciarskim alfabetem pożegnanie.Przyznam, że brakować mi będzie tego niedzielnego  główkowania i radości z Waszych odwiedzin, gdy kolejnych literek wypatrywałyście.

Chyba jakieś Z, jak zastępstwo znaleźć sobie będę musiała, aby moich miłych czytelniczek 

Z, jak  nie zawieść. 

Do Z, jak "zobaczenia", bo na Z, jak zasłużony(chyba) odpoczynek do Z, jak Zamościa  Z, jak zmykam.

Marysia

Ps. O radostkach ze spotkań z blogowymi przyjaciółkami napiszę po powrocie.

Czytaj więcej »

Yyyy...

No właśnie, co zrobić z literką Y, która w alfabecie przedostatnie miejsce zajmuje i wielce przydatną jest, spółgłoski rozdzielając, aby wymówić się dały, ale na pierwsze miejsce jakoś zalogować się nie chce? 

Chyba tylko, za uczniowskim sposobem wyrażania niewiedzy podążając, powiem Yyyy...., 

co jak matematyczna niewiadoma, dosłownie i w przenośni zabrzmi.

Jednak problem nadal nierozwiązany pozostaje, bo ani przenoszenie na drugą stronę, ani wyznaczanie, ani metoda przeciwnych współczynników, nie pomogły.

Jedyne, co do głowy mi przychodzi, to Y, jak Youtube, gdzie dość często, przy różnych okazjach, nie tylko z haftem związanych, bywam. No i może Y, jak (New) York, którego fragment mojemu synowi czas jakiś temu wyhaftowałam, aby namiastkę spełnienia swoich marzeń miał.

Gdyby jeszcze od Anglików Y, jak yellow wypożyczyć , to i świat na żółto można by pomalować.

Tymczasem, kilka dni temu, świat wokół mnie zjawiskowo się zaróżowił i to dosłownie, nie w przenośni. Odpoczywałam na tarasie po bardzo upalnym dniu, wieczorną ciszą się delektując, gdy nagle wszystko wokół w różowej poświacie utonęło. Tak się jasno i ślicznie o tej porze zmierzchania zrobiło, a było około 21, ze prawie z zachwytu zamarłam. Spojrzałam na zachód, a tam niebieściutko

za to na południu, obłoki w róż się przybrały, sprawiając, że poczułam się się jak mieszkanka bajkowej krainy.

Wrażenie było niesamowite, a moje amatorskie zdjęcia, tylko część tego różanego uroku oddają.W takich chwilach żal, że profesjonalnego sprzętu i umiejętności się nie ma.

Ale nie tylko na łapaniu ulotnych wrażeń czas mi upłynął. Troszkę bardziej przyziemnym radostkom się oddałam, ale równie przyjemnym i miłym.

W sobotnie popołudnie do szwagierki, z takim oto urodzinowym prezentem się udałam.

Książkę polecała kiedyś na swoim blogu Monika, zakładkę wykonałam sama, nieco sposób wykończenie modyfikując.

Mam nadzieję, że Jubilatka z chęcią literaturze się odda i  coś dla siebie w niej znajdzie. 

Dokończyłam też, w marcu rozpoczęte motylkowe trio, które puste miejsce na ścianie, w moim odnowionym pokoju zapełnić miało. I w taki oto sposób, trzy barwne motyle, krzyżykami i półkrzyżykami haftowane, w ramkach umieścić się dały i przeznaczone dla nich miejsce zajęły. Barwy motylich skrzydełek do ogólnej kolorystyki pokoju starałam się dobrać, podobnie jak z lekka "przytarte" kontury do stylu, w jakim został urządzony.

Zobaczcie zresztą same i oceńcie, czy zamierzony efekt udało mi się osiągnąć.

Ale to nie koniec weekendowych przyjemności, bo jeszcze wokół stołu przyszło mi się zakręcić. Najpierw Szymon malinową nalewkę "nastawił", aby ku zdrowotności, cenne malin walory zachować.

Potem ja, na wieść, że goście jadą, w kuchni się zalogowałam jadło na grilla szykując i miejsce pod wiatą do biesiadowania, przy pomocy mojego M szykując.

Z niecierpliwością i ciekawością na gości czekałam i w końcu ... przyjechali. Z bagażnikiem po brzegi różnościami wypełnionym, których do tej pory dokładnie obejrzeć nie zdążyłam, takie bowiem mnóstwo przydasi, nie kto inny jak Renia, przygotowała i dzięki uprzejmości swojego M na Żurawią dostarczyła. Dziękuję Reniu za wielkie serducho i pomysł na to, jak innym radość sprawić można.Długo jeszcze tym dobrociom przyglądać się będę i rozmyślać, jak użytek z nich zrobić. 

Po raz kolejny przekonałam się, jaki przyjemny jest ten blogowy świat do reala przeniesiony, w którym wiek, status materialny,światopogląd czy orientacje polityczne nie mają żadnego znaczenia, w którym można przeżyć piękny czas ciesząc się chwilą i byciem razem, z dala od tego czym żyje świat.

I tak trzymać.

I tym roześmianym akcentem mój dzisiejszy wpis kończę

życząc Wam podobnych spotkań i radości z nimi związanych.

Marysia

Czytaj więcej »