Oswald Spengler: Κριτική του ευρωκεντρισμού στην Δυτική ιστοριογραφία

Ένας υψηλός πολιτισμός έχει έναν προδιαγεγραμμένο κύκλο ζωής περίπου μιας χιλιετίας. Ο Spengler χωρίζει τον κύκλο ζωής ενός πολιτισμού σε τέσσερεις φάσεις ή εποχές, παράλληλες με τις τέσσερεις εποχές που σηματοδοτούν την αλλαγή του καιρού, ακολουθώντας μία πλήρη περιστροφή της Γης γύρω από τον ήλιο.

Arabian Magus – 28/07/2024 – Spenglerian Musings

Oswald Spengler’s Critique of Eurocentrism in Western Historiography

Η ιστορική ανάπτυξη ενός πολιτισμού ξεκινά με την αυθόρμητη, αγροτική περίοδο της άνοιξης, όπου κυριαρχεί το πνεύμα της υπαίθρου. Ακολουθεί η θερινή φάση, η οποία συμβολίζει την ωρίμανση της συνείδησης και την πρώτη εμφάνιση των αστικών κέντρων. Η φθινοπωρινή περίοδος φέρνει τη νίκη του χρήματος και το απόγειο της διανοητικής δημιουργικότητας. Η περίοδος αυτή ενσαρκώνει την άνθηση ενός πολιτισμού. Καταλήγει στην χειμερινή περίοδο, όπου επικρατεί μία υλιστική κοσμοθέαση και οι δημιουργικές δυνάμεις των πολιτισμών εξαντλούνται.

Κ. Γεωργούλης και Π. Κανελλόπουλος για τον Oswald Spengler

 

Κωνσταντίνος Δ. Γεωργούλης, Φιλοσοφία της Ιστορίας, Παπαδήμας, Αθήνα 1993 (δεύτερη έκδοση - πρώτη το 1976).
Ομιλίες στην Εταιρεία των Φίλων του Λαού: Αἱ περὶ τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ προβλέψεις τοῦ Ὄσβαλντ Σπένγκλερ (27-4-1960).

Το ζήτημα της πρόβλεψης της πορείας του πολιτισμού συγκινεί και για αυτό τα βιβλία προκαλούν το ενδιαφέρον. Αυτό ακριβώς συνέβη με το βιβλίο "Η καταστροφή της Εσπερίας". Ενώ οι επικριτές του πολιτισμού συνήθως εξαγγέλλουν την καταστροφή σε ύφος προφητικό, ο Σπένγκλερ εκθέτει μεθοδικά την γενική μορφολογία των πολιτισμών και περιγράφει την εξέλιξή τους. [156]

Oswald Spengler: Η Ουσία της Τεχνικής

«Προκειμένου να κατανοήσουμε την ουσία της τεχνικής δεν πρέπει να ξεκινήσουμε από την τεχνική των μηχανών, πολλώ δε μάλλον από την παραπλανητική σκέψη ότι η κατασκευή μηχανών και εργαλείων αποτελεί τον σκοπό της τεχνικής.

Στην πραγματικότητα η τεχνική είναι πανάρχαια.  Δεν πρόκειται για κάτι ιστορικά περιορισμένο αλλά για κάτι απίστευτα καθολικό.  Διαγράφει μία τροχιά που υπερβαίνει τον άνθρωπο, φθάνοντας πίσω στη ζωή των ζώων και δη όλων των ζώων.  Σε αντιδιαστολή με τον τύπο ζωής του φυτού, ο τύπος ζωής που αντιστοιχεί στο ζώο συνδέεται με την ελεύθερη κίνηση στον χώρο, τη σχετική αυθαιρεσία και ανεξαρτησία από όλην την υπόλοιπη φύση και κατ’ επέκταση την αναγκαιότητα επιβολής επί αυτής, την απόκτηση ενός είδους νοήματος, περιεχομένου και ανωτερότητας για την ίδια ύπαρξη.  Μονάχα από την σκοπιά της ψυχής μπορεί να φωτιστεί η σημασία της τεχνικής.

Διότι η ελεύθερα κινούμενη ζωή των ζώων δεν είναι τίποτε άλλο παρά αγώνας.  Η τακτική της ζωής, η ανωτερότητα ή κατωτερότητα της απέναντι στους «άλλους», είτε πρόκειται για την έμβια είτε για την άβια φύση, είναι αυτή που αποφασίζει για την ιστορία τούτης της ζωής, για τη μοίρα της, για το αν πρόκειται να υποφέρει την ιστορία των άλλων ή αν η ίδια θα αποτελέσει την ιστορία των άλλων.  Η τεχνική είναι η τακτική ολόκληρης της ζωής.  Είναι η εσωτερική μορφή της διαδικασίας που βρίσκει στη μάχη – δηλαδή στην ίδια τη ζωή – την εξωτερική της εκδήλωση.

Oswald Spengler: «Μισώντας τις μηχανές»

Oswald Spengler, «Άνθρωπος και Τεχνική», 1931

Μετάφραση: Μάριος Νοβακόπουλος

«Μα όλα αυτά αλλάζουν τις τελευταίες δεκαετίες, σε όλες τις χώρες όπου στέκει ακόμη η βιομηχανία μεγάλης κλίμακος του παρελθόντος.  Η Φαουστική* σκέψη αρχίζει να σιχαίνεται τις μηχανές.  Μία κούραση εξαπλώνεται, ένα είδος φιλειρηνισμού στην μάχη με τη φύση.  Οι άνθρωποι επιστρέφουν σε μορφές ζωής απλούστερες και πιο κοντά στη φύση: ξοδεύουν περισσότερο από τον χρόνο τους σε αθλήματα παρά σε τεχνικά πειράματα.  Οι μεγάλες πόλεις γίνονται μισητές για αυτούς, και ευχαρίστως θα έφευγαν μακριά από την πίεση των αψύχων δεδομένων και την καθαρή, κρύα ατμόσφαιρα της τεχνικής οργάνωσης.

Λαοί χωρίς ταυτότητα: Οι «φελλάχοι» της μεταμοντέρνας Δύσης

Άρθρο του JMSMITH για την ιστοσελίδα Orthosphere

Απόδοση: Μάριος Νοβακόπουλος, διεθνολόγος

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ

Ο σύγχρονος κόσμος χαρακτηρίζεται ολοένα και περισσότερο από έναν τύπο ανθρώπου ο οποίος ζει μονίμως σε ένα άχρονο παρόν, δίχως συγκεκριμένη και ισχυρή ταυτότητα, ρίζες και αξίες. Αυτό το είδος ατόμου, απολύτως προσηλωμένο στις τρέχουσες ανάγκες και απολαύσεις, αδιάφορο για τη θέση του στην ιστορία, χαρακτηρίστηκε από τον διάσημο Γερμανό ιστορικό Oswald Spengler ως «φελλάχος», από τους χωρικούς της Μέσης Ανατολής. Αυτή η κοσμοθέαση υμνήθηκε ως απελευθερωτική και προϋπόθεση για μία ξέγνοιαστη, εύθυμη ζωή. Αποδείχθηκε όμως ότι αποτελεί μία ζωή χωρίς θεμέλια.

*           *           *

«Το φελλάχικο αίσθημα για την ζωή, αυτή διαχρονική ευθυμία των ανθρώπων που δεν εμπλέκονται σε μεγάλα πολιτισμικά ζητήματα»

Lonesome Traveler (1960)

Jack Kerouac (Αμερικανός λογοτέχνης)

Στα αραβικά, fallaha σημαίνει οργώνω, και fellaheen, φελλάχοι, είναι συνεπώς το συλλογικό όνομα των χωρικών που οργώνουν τη γη της Αιγύπτου και της Ανατολής. Ο φελλάχος είναι ένας υπομονετικός, μονότονος γιος της γης, αντίθετα με τον ταχύ βεδουίνο που τριγυρνά τις σκληρές ερήμους της Αραβίας. Δεν υπάρχει λόγος να υποθέσουμε πως οι φελλάχοι είναι ιδιαίτερα δοσμένοι σε αυτό που ο Kerouac θα αναγνώριζε ως «ευθυμία», καθώς είναι γενικά και εθιμικά ευσεβείς και λιτοί, αλλά εκείνος είπε πως ήταν εύθυμοι γιατί ήταν «διαχρονικοί», και είπες πως ήταν διαχρονικοί γιατί πίστευαν πως είχαν παρατήσει το βαρύ φορτίο του πολιτισμού.

Η Ρωμιοσύνη ως κομμάτι και ως εχθρός της Ευρώπης

Γράφει ο Μάριος Νοβακόπουλος*

Βυζάντιο και Ευρώπη

Η ταυτότητα της Ευρώπης έχει πολλαπλές αναγνώσεις και ακόμη περισσότερες ρίζες και παράγοντες που επηρέασαν τη διαμόρφωση της, όπως η ρωμαϊκή πολιτική παράδοση, η ελληνική φιλοσοφία, η ιουδαιοχριστιανική πνευματικότητα και ηθική, το αγωνιστικό πνεύμα των βορείων-γερμανικών λαών κ.α.  Ως όμως πολιτικός και πολιτισμικός χώρος ενιαίος και διακριτός από τον λοιπό κόσμο, η Ευρώπη «γεννιέται» το Μεσαίωνα.  Η σύγχρονη έννοια της Ευρώπης, ή της «Δύσεως» (όρος που μπορεί να θεωρηθεί ευρύτερος ή στενότερος του πρώτου, αναλόγως της ερμηνείας), πηγάζει από τις πολιτικές, πολιτιστικές και κοινωνικές παραδόσεις του Μεσαίωνος, από την ενωτική ιδέα της Χριστιανοσύνης και της Αυτοκρατορίας.  Πρώτη φορά το 15ο αιώνα, οπότε η οθωμανική εισβολή αποτελεί εκ νέου έναν μεγάλο κοινό εχθρό της Χριστιανοσύνης, χρησιμοποιείται ο όρος «Ευρώπη» για την πολιτική και γεωγραφική διάσταση του χριστιανικού πολιτισμού. Τότε επίσης καταρτίζονται τα πρώτα σχέδια, ουτοπικά για την εποχή τους οράματα, για την πλήρη πολιτική συγκρότηση της Ευρώπης-Χριστιανοσύνης σε ένα κράτος.

Πλήθος ιστορικών ανέπτυξε συστηματικά τη διαφοροποίηση σε επίπεδο πολιτισμού, θρησκείας και πολιτικής αντιλήψεως και πρακτικής του Βυζαντίου ως προς τη δυτική Ευρώπη.  Τα ιστορικά βιώματα, η γλώσσα και δημογραφία, οι αναγκαιότητες της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, οι φιλοσοφικές και κοσμοθεωρητικές παρακαταθήκες της αρχαιότητος, οι ανταγωνισμοί ισχύος και η μέθοδοι διερευνήσεως των θείων πραγμάτων σχημάτισαν δύο διαφορετικά παραδείγματα, τα οποία ναι μεν είχαν συνείδηση των κοινών τους καταβολών, αλλά απομακρύνθηκαν τόσο πολύ μέσα στο χώρο και το χρόνο που κατέληξαν σε μία σφοδρή και συναισθηματικά-«ιδεολογικά» φορτισμένη αντιπαλότητα.