+++
ΑΓΙΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΑΒΔΙΟΥ,
ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ
(19η Νοεμβρίου 2025)
+++
+++
Ο ΑΓΙΟΣ ΤΟΥΡΚΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ, ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΕ ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ! (ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΚΑΙ ΔΑΝΙΗΛ Ο ΕΞ ΙΣΜΑΗΛΙΤΩΝ)
+++
ΛΑΖΑΡΟΣ ὁ Ὅσιος αὐτὸς Πατὴρ ἡμῶν ἔγινε παιδιόθεν Μοναχὸς καὶ ἔμαθε τὴν ζωγραφικὴν τέχνην καὶ πρὸς τὴν σκληραγωγίαν καὶ τὴν ἐγκράτειαν, τὴν ὁποίαν μετεχειρίζετο, ἐπεμελεῖτο ὁ ἀοίδιμος ἀκόμη καὶ τὴν ἐλεημοσύνην, διὸ καὶ τῆς Ἱερωσύνης ἐδέχθη τὸ χάρισμα. Ἀφοῦ δὲ ἔγινεν Ἱερεύς, κατεπολέμησεν ὅλας τὰς αἱρέσεις καὶ τοσαύτας θλίψεις ὑπέμεινεν ὄχι μόνον ἀπὸ τοὺς Νεστοριανούς, τοὺς Εὐτυχιανιστὰς καὶ τοὺς Διοσκορίτας, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς εἰκονομάχους, ὥστε δὲν δύναταί τις νὰ τὰς ἀφηγηθῇ διὰ λόγου, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν Ρώμην ἐστάλη, ὅπως βοηθήσῃ εἰς τὰ πατρικὰ καὶ ἀποστολικὰ δόγματα, τὰ ὁποῖα ἐπολεμοῦντο ὑπὸ τῶν εἰκονομάχων. Ἐπιστρέψας δὲ ἀπὸ τὴν Ρώμην εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν μεγαλοπρεπῶς, πάλιν ἀπεστάλη εἰς Ρώμην διὰ τὰς αὐτὰς ὑποθέσεις, καὶ κατὰ τὸ μέσον τῆς πορείας του ἀσθενήσας ἐκ τῶν ἀνωμαλιῶν τοῦ καιροῦ παραδίδει τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ. Τὸ τίμιον αὐτοῦ σῶμα ἀνακομισθὲν ὕστερον κατετέθη εἰς τὸ Μοναστήριον τὸ καλούμενον Εὐάνδρου.
Περὶ τοῦ Λαζάρου τούτου γράφεται εἰς τὰ πρακτικὰ τῆς Ἁγίας καὶ
Οἰκουμενικῆς Ἑβδόμης Συνόδου, ὅτι ἱστόρησεν εἰς τὸν τοῖχον τὰ εἰκόνας
τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων· γυνὴ δέ τις εὐλαβὴς ἔχουσα πόνους ἀφορήτους εἰς τὴν
κοιλίαν, ἔξυσεν ἀπὸ τὸν τοῖχον ἐκεῖνον καὶ πιοῦσα μὲ νερόν, ἰατρεύθη
ἀπὸ τὴν ἀσθένειαν.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ὁ ἐν Ἀγίοις Πατὴρ ἡμῶν τῆς Νεοκαισαρείας τὸ καύχημα ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Αὐρηλιανοῦ ἐν ἔτει σοε’ (275), ἐκ γονέων Ἑλλήνων καὶ ἀπίστων εἰδωλολατρῶν ἀναβλαστήσας, ὥσπερ καὶ τὸ ρόδον ἐξ ἀκανθῶν ἐξέρχεται. Πολλάκις δὲ ἐξῆλθον ἐξ ἀπίστων γονέων παῖδες πιστοὶ πρὸς τὸν Θεὸν καὶ εὐγνώμονες, οἵτινες, διὰ τὴν καλήν των προαίρεσιν, ὡς συνετοὶ καὶ φρόνιμοι διέγνωσαν τὸν Ποιητὴν τῆς κτίσεως ἀπὸ τὰ πάνσοφα αὐτοῦ καὶ θαυμάσια δημιουργήματα, καθὼς ὁ μέγας Ἀβραὰμ καὶ ἕτεροι πλεῖστοι, οἵτινες εὐηρέστησαν αὐτόν. Ἐξόχως ὅμως εὐηρέστησε τὸν Θεὸν ὁ μέγας οὗτος Γρηγόριος, ὁ σήμερον παρ’ ἡμῶν εὐφημούμενος, τὸ τῆς Νεοκαισαρείας [1] μέγιστον θαῦμα, ὁ ὄντως δοῦλος γνήσιος τοῦ Δεσπότου καὶ τῆς θαυματουργίας ἐπώνυμος, ὅστις, ἐπειδὴ ἦτο καλῆς προαιρέσεως, ἐφύλαττε πάσας τὰς ἀρετάς. Διὰ τοῦτο ὁ ἐλεήμων Θεὸς τὸν ἐφώτισεν ἀοράτως καὶ πρὸς τὴν ἀληθῆ πίστιν ἐχειραγώγησεν. Οὗτος ὁ θαυμάσιος, ὅταν ἦτο νέος, διέτριβε μὲ τοὺς ἄλλους παῖδας εἰς τὸ σχολεῖον, ὡς φιλομαθὴς καὶ φρόνιμος, πλὴν δὲν εἶχε τὸν πόθον του, ὡς οἱ ἄλλοι νέοι, εἰς παίγνια καὶ ἄλλα μάταια πράγματα, ἀλλὰ μόνον εἰς τὴν ἀρετὴν ἦτο ὁ νοῦς του ὅλος διὰ νὰ μάθῃ τὴν τῶν πραγμάτων ἐπιστήμην καὶ μὴ ἔχων νόμον ἐκ φύσεως, τὰ τοῦ νόμου ἐφύλαττε, σωφροσύνην, λέγω, ἐγκράτειαν, ταπείνωσιν καὶ τὰ αὐτῶν συνακόλουθα.
Ἀφοῦ ἐτελεύτησαν οἱ γονεῖς του, ἔμεινεν ἐλεύθερος ἀπὸ πᾶν ἐμπόδιον καὶ σπουδάζων ἐπιμελῶς τὴν ἔξω σοφίαν, ἐσοφίσθη μᾶλλον ἀπὸ τὴν ἄνωθεν καὶ ἐγνώρισεν ὡς ὁ Ἀβραάμ, ὅτι ἐὰν τὰ αἰσθητὰ καὶ ὁρώμενα πράγματα ἔχουσι τοσαύτην εὐαρμοστίαν καὶ σύνεσιν, πόσην θὰ ἔχουν ἐκεῖνα τὰ ἄφθαρτα καὶ ἀόρατα, καὶ ὡς πεπαιδευμένος εἰς πᾶσαν σοφίαν τῶν Ἑλλήνων καὶ τῶν Αἰγυπτίων ἠννόησε τὸ ἀσύμφωνον τῶν δογμάτων αὐτῶν· ὅθεν γίνεται μαθητὴς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ πρὸ τοῦ νὰ ἀναγεννηθῇ μὲ τὸ ἅγιον Βάπτισμα διῆγε βίον ἐνάρετον καὶ πολιτείαν ἀμώμητον. Ἦτο δὲ τότε εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν τῆς Αἰγύπτου, εἰς τὴν ὁποίαν διέτριβον ὅσοι ἐποθοῦσαν νὰ μάθουν φιλοσοφίαν ἢ ἰατρικὴν ἢ ἄλλην ἐπιστήμην. Οἱ δὲ συμμαθηταὶ αὐτοῦ ἠρεθίζοντο καὶ ἐφθόνουν, βλέποντες εἰς ἕνα νέον τοσαύτην σωφροσύνην καὶ κοσμιότητα καὶ νὰ ὑπερβαίνῃ εἰς τὴν θαυμασίαν πολιτείαν τοὺς γέροντας. Λοιπὸν ἐπαρακίνησαν πόρνην τινὰ ὡραίαν, ὑποσχεθέντες νὰ τῆς δώσουν ποσότητά τινα ἀργυρίων, ἐὰν διαβάλῃ αὐτὸν ὅτι τὴν ἐμόλυνεν...
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
«...εἶδεν ἄνθρωπον καθήμενον ἐπί τὸ τελώνιον...»
Ἐπί τῇ Ἱερᾷ Μνήμῃ τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστού Ματθαίου
(16 Νοεμβρίου)
ΜΑΤΘΑΙΟΣ ὁ θεῖος Ἀπόστολος ἦτο ἀπὸ τὴν Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας, εἰς τὴν ὁποίαν ἐποίησε τὸ πρῶτον θαῦμα ὁ Κύριος, ἦτο δὲ τελώνης τὴν τάξιν, ἤτοι ἐνοικιαστὴς τῶν τελῶν καὶ τῶν φόρων, ἐπάγγελμα τὸ ὁποῖον εἶχον οἱ Ἑβραῖοι ὡς ἄδικον, διότι ἐπλούτει ἀπὸ τὰς πολλὰς ἀδικίας. Οὗτος καθήμενός ποτε εἰς τὸ τελωνεῖον ἤκουσε τὸν Κύριον λέγοντα εἰς αὐτόν· «Ἀκολούθει μοι». Ὅθεν κατ’ αὐτὴν τὴν ὥραν ἀφῆκεν ὅλα καὶ ἠκολούθησε τὸν Κύριον, ἔκαμε δὲ εἰς τὸν οἶκόν του φιλοξενίαν μεγάλην εἰς αὐτόν, καθὼς τὸ λέγει ὁ ἴδιος εἰς τὸ Εὐαγγέλιόν του. Ἐκάλεσε δὲ καὶ τοὺς συγγενεῖς καὶ φίλους του, διὰ νὰ παρακινηθῶσι καὶ πιστεύσωσιν εἰς τὸν Χριστόν, καθὼς καὶ ἐκεῖνοι ἀδιστάκτως ἐπίστευσαν. Ἔκτοτε δὲ συνηριθμήθη μὲ τοὺς λοιποὺς Ἀποστόλους [1].
Οἱ δὲ Γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι, ὡς κακότροποι, κατέκρινον τὸν Δεσπότην, πρὸς τοὺς Μαθητὰς αὐτοῦ λέγοντες· «Διατί τρώγει καὶ πίνει μὲ τελώνας καὶ ἁμαρτωλοὺς ὁ Διδάσκαλός σας;». Ὁ δὲ Ἰησοῦς, ταῦτα ὡς καρδιογνώστης γινώσκων, ἔδωκεν ἄλλην ἡμέραν πρὸς τοὺς Μαθητὰς καὶ τοὺς Φαρισαίους περὶ τούτου τοιαύτην δικαίαν ἀπάντησιν λέγων· «Οἱ ὑγιεῖς τὸν ἰατρὸν δὲν χρειάζονται, ἀλλὰ μόνον οἱ ἀσθενεῖς· καὶ μάθετε τί ἐστιν, ἔλεον θέλω καὶ οὐ θυσίαν· οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν» (Ματθ. θ’ 13). Ἔγινε δὲ αὐτόπτης καὶ κοινωνὸς εἰς ὅλα τὰ σημεῖα καὶ θαύματα, τὰ ὁποῖα ἐποίησεν ὁ Κύριος πρὸ τῆς σωτηρίου Σταυρώσεως καὶ μετὰ τὴν ἔνδοξον Ἀνάστασιν.
Μετὰ δὲ τὴν τοῦ Παναγίου Πνεύματος κάθοδον ἀπῆλθον οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι, ἕκαστος κατὰ τὸν κλῆρον ὅποι τοῦ ἔτυχε, νὰ κηρύξουν εἰς τὸν κόσμον τὸν σωτήριον λόγον ἐπιστρέφοντες τοὺς Ἕλληνας· τότε καὶ ὁ ἱερώτατος Ματθαῖος, ἀφ’ οὗ ἐδέχθη τὴν δύναμιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς καὶ ἐσοφίσθη τὰ θεῖα, ἐδίδαξε πρῶτον τοὺς Ἑβραίους, διότι ἦτο κατὰ πολλὰ ζηλωτής, ἔχων ἀγάπην εἰς αὐτοὺς καὶ ἐπεθύμει νὰ γνωρίσωσι τὴν εὐσέβειαν. Διὰ τὴν ὁποίαν αἰτίαν τοὺς ἔγραψε πρῶτος ἀπὸ τοὺς ἄλλους τὸ Ἅγιον Εὐαγγέλιον εἰς Ἑβραϊκὴν διάλεκτον, ὀκτὼ ἔτη μετὰ τὴν Ἀνάληψιν τοῦ Χριστοῦ, ἀρχίζων ἀπὸ τὴν γενεαλογίαν τοῦ Ἀβραάμ καὶ πρῶτον μὲν διηγεῖται τὴν κατὰ Σάρκα τοῦ Χριστοῦ Γέννησιν, τὴν Βάπτισιν, τοὺς πειρασμοὺς τοὺς ὁποίους ὑπέστη, καθὼς καὶ τὴν ἰδικήν του πρόσκλησιν, ὁμολογῶν μόνος του, ὅτι ἦτο ἀρχιτελώνης, διὰ κατηγορίαν ἑαυτοῦ ὡς ταπεινόφρων καὶ μέτριος· ἔστειλε δὲ αὐτὸ εἰς τοὺς νεοφωτίστους Ἰουδαίους· διδάξας δὲ τοὺς Πάρθους καὶ Μήδους καὶ συστησάμενος Ἐκκλησίας εἰς αὐτοὺς καὶ εἰς ἄλλα ἔθνη πολύγλωσσα, ἐβασανίσθη πολλὰ καὶ ἐκακοπάθησεν ἀπὸ δίψαν καὶ πεῖναν καὶ μάστιγας, τὰ ὁποῖα ὅλα ὑπέμεινεν, ἔχων τὸν Θεὸν βοηθόν του...
Συνέχεια ἐδῶ