Χωρίς καθρέφτη

Γιάννης Πρετεντέρης |απο την εφημερίδα Το Βήμα

Αν ένας στοιχειωδώς νοήμων πολιτικός έπαιρνε στα χέρια του την έκθεση της Κομισιόν για την Ελλάδα, θα καταλάβαινε ότι η χώρα μας είναι μια χώρα με πολύ πιεστικά προβλήματα. Σιγά την είδηση, θα μου πείτε. Δεν είναι έτσι. Διότι τα προβλήματα που επισημαίνει η Κομισιόν είναι εντελώς διαφορετικά από αυτά που εμείς επικαλούμαστε στο καθημερινό μας πολιτικό αλισβερίσι. Περιέργως, η Κομισιόν δεν λέει λέξη για την «κοινωνική εξέγερση των νέων», της οποίας εσχάτως δεν έχουμε νεότερα, ούτε για το εμπορικό κέντρο του Βωβού , ούτε για τα δέντρα που κόπηκαν Πατησίων και Κύπρου, ούτε για τις εκλογές που ετοιμάζει ή δεν ετοιμάζει ο Καραμανλής, ούτε για τα κοστούμια που ράβουν ή δεν ράβουν στο ΠαΣοΚ, ούτε για τα μπλόκα των αγροτών- για τα τελευταία απλώς θα στείλει αργότερα τον λογαριασμό...



Αντιθέτως, η Κομισιόν μιλάει για δημοσιονομικές ισορροπίες, για μεταρρυθμίσεις, για τις εργασιακές σχέσεις, για το κόστος του δανεισμού, για ρυθμό ανάπτυξης, για τις ανάγκες βελτίωσης του Ασφαλιστικού. Μιλάει δηλαδή για διάφορα βαρετά πράγματα, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν αίρονται στο ύψος του χαβαλέ που συγκινεί τους έλληνες πολίτες. Αν ο στοιχειωδώς νοήμων πολιτικός που διάβαζε την έκθεση τύχαινε να είναι και στοιχειωδώς σοβαρός, θα αναρωτιόταν: πώς συμβαίνει και υπάρχει τέτοια διάσταση ανάμεσα σε αυτά που συζητούμε μεταξύ μας και σε αυτά που συζητούν οι άλλοι για εμάς; Πολύ φοβούμαι ότι δεν θα έβρισκε απάντηση στην απορία του.

Διότι αυτό είναι ακριβώς το πρόβλημα της χώρας σήμερα. Συζητούμε σοβαρά τα ελαφρά και ελαφρά τα σοβαρά. Ευτυχώς ή δυστυχώς, μια έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με όσα μάς σούρνει προκαλεί λιγότερο ενδιαφέρον και από τις δηλώσεις Μπούτα . Η χώρα αρνείται να κοιταχτεί στον καθρέφτη.

Και επιπλέον, υποκρίνεται. Ολες οι δημοσκοπήσεις πιστοποιούν ότι σε ποσοστά 60%-70% οι Ελληνες θεωρούν ότι η οικονομία αποτελεί το κρίσιμο πρόβλημα των ημερών. Δεν έχουν άδικο. Αλλά δεν κάνουν και τίποτε να βρουν το δίκιο τους.

Εδώ και τέσσερις μήνες ο μόνος έλληνας πολιτικός που δείχνει να ασχολείται με την κρίση είναι ο Σημίτης. Κάτι γράφει, κάτι λέει, κάτι εξηγεί... Σωστό ή λάθος, αδιάφορο. Οι υπόλοιποι μιλάνε ακόμη και για την οικονομία με όρους μικροκομματισμού. Ποιος θα δώσει, πόσα θα δώσει, ποιοι θα τα πάρουν κ.ο.κ. Αλλά το ερώτημα είναι απλό: αν οι πολίτες αυτά παρακολουθούν,τότε γιατί δηλώνουν ότι καίγονται για την οικονομία;

Πεθαίνοντας στην Παλαιστίνη...

Δανείστηκα αυτό το βίντεο και την φωτογραφία από ένα blog που παρακολουθώ, και το παραθέτω για λίγο προβληματισμό. Οι εικόνες από τα χτυπημένα παιδιά στο μυαλό μου, δεν με αφήνουν να ησυχάσω…




Πονάς γιατί είσαι λαβωμένο;
Πονάς γιατί είσαι μόνο σου;
Πονάς γιατί είσαι άνθρωπος;
Πονάς γιατί δεν μπορείς να είσαι άνθρωπος;
Πονάς για όλα αυτά που βλέπεις;
Πονάς για όλα αυτά που δεν μπορείς να δεις;
Πονάς γιατί δεν πρόλαβες;
Πονάς που δεν έζησες;
Πονάς που δεν μπορείς να ελπίζεις;
Πονάς για τα όνειρα που χάνονται μαζί με το αίμα σου;
Πονάς που ξεψυχά η ελπίδα να υπάρξεις;
Πονάς που υπάρχεις;
Πονάς που δεν επέλεξες εσύ τον θάνατό σου;
Πονάς που δεν μπορείς να το πεις πουθενά;
Πονάς ποιο πολύ από την σφαίρα
ή από το ανθρώπινο χέρι;

Μοναξιά...η εξορία από τον εαυτό μας

Μοναξιά…πόσος κόσμος άραγε την νοιώθει? Ή μάλλον, πόσος κόσμος αντιλαμβάνεται τι σημαίνει μοναξιά? Είναι δύσκολο να ορίσεις ένα συναίσθημα.
Η μοναξιά πάντως, μαζί με τον έρωτα, την αγάπη, την θλίψη και τον πόνο και την απώλεια, βρίσκεται σχεδόν σε όλες τις ανθρώπινες μορφές έκφρασης. Κυριαρχεί στα τραγούδια, ζωγραφίζεται σε πίνακες, εμπνέει ταινίες και ποιήματα, και μέσα από όλα αυτά παίρνει πολλές και διαφορετικές αποχρώσεις.

Όμως, όποια απόχρωση και αν πάρει, μέσα μας η μοναξιά έχει ένα μουντό χρώμα. Είναι ένα συναίσθημα που δεν θέλουμε να το βιώνουμε. Δεν μας είναι ευχάριστο να το ζούμε. Όταν κάποιος λέει «είμαι μόνος μου, ή νοιώθω μοναξιά» προσπαθούμε να απαλύνουμε τον πόνο του, να του κάνουμε παρέα, και νοιώθουμε μια ανάγκη να τον φροντίσουμε, να τον ακούσουμε, να τον εμψυχώσουμε, εμείς που δεν νοιώθουμε μόνοι μας...


Δεν μιλάω φυσικά για την μοναξιά που ένας άνθρωπος νοιώθει όταν όντως δεν έχει κανένα γύρω του να ενδιαφέρεται πραγματικά για αυτόν. Αυτές οι περιπτώσεις είναι δύσκολες, και δεν συμπεριλαμβάνονται σε όλο αυτό που περιγράφω. Περισσότερο μιλάω για την μοναξιά που νοιώθουμε όταν κάποιος μας εγκαταλείπει, όταν εμείς αποχωριζόμαστε έναν άνθρωπο ή μια κατάσταση, όταν γίνονται αλλαγές στην ζωή μας που μας κάνουν να νοιώθουμε διαφορετικά, ίσως και δύσκολα. Τότε, κάτι μέσα μας αλλάζει σε συνάρτηση με το έξω μας. Τα πράγματα μετακινούνται, τα συναισθήματα μπλέκονται, και πρέπει να τα διαχειριστούμε. Πρέπει να καταλάβουμε τι νοιώθουμε, γιατί το νοιώθουμε, τι μας δυσκολεύει, και τι κάνουμε με αυτό. Ουσιαστικά πρέπει να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας. Δύσκολο. Έχει πολλές αποχρώσεις και αυτό, που δεν τις γνωρίζουμε, και ούτε τις φανταζόμαστε.

Η σχέση μας με τον εαυτό μας είναι μια υπόθεση που προτιμούμε να μη την αγγίζουμε πολύ, και να την αποφεύγουμε, ιδιαίτερα όταν νοιώθουμε εγκλωβισμένοι μέσα του. Σε αυτές τις στιγμές είναι όμως που νοιώθουμε και μοναξιά. Νοιώθουμε πως όλο αυτό που συμβαίνει με κάποιον πρέπει να το μοιραστούμε. Να απαλύνουμε το βάρος που νοιώθουμε. Κάποιος να μας ακούσει, να μας καταλάβει, να μας συμπονέσει, ίσως και να μας βοηθήσει να βρούμε μια λύση. Να το ξεπεράσουμε πιο εύκολα. Ίσως και να γεμίσει το κενό που νοιώθουμε από την έλλειψη….πολλά ίσως…πολλά θέλω…πολλές ανάγκες, και κυρίως η ανάγκη για μοίρασμα…Τεράστια.

Η έλλειψη ικανοποίησης αυτής της ανάγκης για μοίρασμα και κατανόηση δημιουργεί το αίσθημα της μοναξιάς. Η ανάγκη για ανθρώπινη επαφή, για άγγιγμα, για ουσιαστική επικοινωνία, για συντροφικότητα.Η ανάγκη να υπάρχουμε με έναν τρόπο που να είναι αποδεκτός από εμάς και από τους άλλους. Δύσκολες έννοιες, και όσο πιο επιτακτικές γίνονται, τόσο πιο δύσκολα επιτυγχάνονται. Όσο πιο πολύ ανάγκη τις έχουμε σε έναν κόσμο που συνεχώς μας αυξάνει το άγχος, το χάος και την αβεβαιότητα, τόσο πιο δύσκολα κάποιος μας τις ικανοποιεί, αφού και αυτός με την σειρά του προσπαθεί να βγάλει άκρη με τον εαυτό του, με τις δικές του ανάγκες, και δεν μπορεί να καταλάβει εύκολα τις ανάγκες των άλλων.

Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει καλύτερα τον εαυτό μας, από τον εαυτό μας τον ίδιο.
Και αυτή είναι η σχέση που πρέπει να φτιάξουμε και να αποζητάμε. Ίσως τότε η μοναξιά να αλλάξει από την αρνητική έννοια που της αποδίδουμε, και να σταματήσει να έχει γκρι χρώμα. Ίσως η μοναξιά να είναι μια υπέροχη ευκαιρία για ένα εσωτερικό ταξίδι, για μια γνωριμία με αυτόν τον άνθρωπο που έχουμε μέσα μας, και που τόσο πολύ τον ξεχνάμε τον ξεχνάμε προσπαθώντας συνεχώς για κάτι άλλο, για κάποιους άλλους. Ο εαυτός μας είναι ο καλύτερος μας φίλος και ο χειρότερος εχθρός μας. Αλλά πρέπει να τον γνωρίσουμε, και να συμφιλιωθούμε μαζί του, γιατί είναι μέσα μας, και θα είναι όσο υπάρχουμε.

Φτιάχνοντας μια καλή σχέση με τον εαυτό μας, η μοναξιά σταματάει να είναι τόσο απειλητική.Στο χτίσιμο αυτής της σχέσης, η μοναξιά παίρνει άλλη διάσταση, και μπορεί να είναι μια ευκαιρία να ηρεμήσουμε, να σκεφτούμε, να απομονωθούμε, να έρθουμε σε επαφή με τα συναισθήματα μας, τα βαθύτερα αυτά...

Η μοναξιά μας δίνει τον χώρο και τον χρόνο να μας γνωρίσουμε. Δεν είναι τόσο θλιβερή, ούτε τόσο οδυνηρή όσο την φανταζόμαστε, όταν χαλαρώσουμε, την καλοδεχτούμε, και αφήσουμε να την νοιώσουμε, χωρίς φόβο και ενοχές.

Θα μας ταξιδέψει στο πιο όμορφο ταξίδι. Ένα ταξίδι που δεν τελειώνει ποτέ. Αυτό με τον εαυτό μας.
Είναι καλή η μοναξιά λοιπόν, όταν την χρησιμοποιούμε προς όφελος μας.

Σκόρπιες σκέψεις, ανεπίκαιρης επικαιρότητας

Όχι πως δεν με προβληματίζουν όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, σε κοινωνικό-πολιτικό επίπεδο, και όχι πως δεν θλίβομαι με τα καθημερινά νέα, ιδιαίτερα όταν μαθαίνω πως στο κύκλωμα παιδεραστίας στην Ελλάδα βασικό μέλος της ήταν ένας συνάδερφος μου...ένα πολύ γλυκό παιδί, που σε ενέπνεε να του αφήσεις ακόμα και τα παιδιά σου να σου κρατάει. Ευγενικός, επικοινωνιακός, φιλότιμος, και σεμνός. Ένα παιδί που άνετα έβγαινες έξω μαζί του για έναν καφέ, γιατί απλώς γινόταν αμέσως συμπαθής. Αυτός ο ίδιος άνθρωπος διακινούσε σκληρό πορνό με ανήλικα – όχι απλώς ανήλικα, αλλά και μωρά κάτω των τριών ετών πολλές φορές που ασελγούσαν επάνω τους σκυλιά...
Έχω τόσο θυμό μέσα μου, που δεν ξέρω πως να τον εκτονώσω. Συμφωνώ απλώς με τον sambayo πως η αντίδραση δεν είναι να εκτονωθώ στο διαδύκτιο...δεν μου περνάει ρε παιδιά, με θλίβει ακόμα περισσότερο που οι επαναστάσεις και οι φωνές μας είναι μόνες, σε ένα ηλεκτρονικό πέλαγος...διαβάζονται και χάνονται, τις παίρνει το κύμα και εξατμίζονται. Μου λείπουν οι παρέες με ιδεολογίες, μου λείπει η πίστη σε ένα ιδανικό, μου λείπει η αφοσίωση σε έναν σκοπό...δεν μπορώ άλλο αυτή την υπερκατανάλωση, και αυτό το μεγάλο χωνευτήρι της εποχής, που όλα συμβαίνουν, γίνονται, περνάνε από μέσα μας, τα τρωμε, τα χωνεύουμε ή τα ξερνάμε, αδειάζουμε, και πάλι από την αρχή...
Μια αδιαφορία, μια επιδερμική προσέγγιση στα πάντα, μια επιφάνεια, και στο βάθος τίποτα. Ένα κενό που φοβόμαστε να δούμε, και αφήνουμε να μας περιλούζουν με τα πάντα, χωρίς όμως ενεργά να παίρνουμε θέση. Σαν να φωνάζουμε, αλλά να μην έχουμε φωνή...Δεν έχω βρει ακόμα τις λύσεις μέσα μου, δεν έχω βρει τον τρόπο να αποφορτίζομαι από όλα αυτά με έναν τρόπο δημιουργικό και εποικοδομητικό για μένα.
Ίσως γι αυτό να μου είναι δύσκολο να γράφω και να σχολιάζω την επικαιρότητα με μια ματιά φρέσκια και επικριτική που έχετε εσείς και χαίρομαι τόσο να σας διαβάζω, να σας βλέπω να μην εφυσιχάζεστε...ίσως αυτό είναι η απάντηση σε μια αλλαγή που περιμένω να έρθει...
Συνεχίζοντας να μην έχω έμπνευση στην στείρα περίοδο που περνάω, αλλά με πολύ υλικό που μαζεύω για να ξαναγεμίσω και να ξαναδημιουργήσω, διάβασα κάτι που μου άρεσε, και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.

Αργοπεθαίνει…

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για άσπρο και το «μεμονωμένο σημείο» αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν τα μάτια να λάμπουν, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να χτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στην δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα...για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό τουλάχιστον μια φορά στην ζωή του να αποφύγει τα «πρέπει» και τις συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον ερωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για την τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη.