στον τόπο που δεν

το φως

ανάβει η μέρα

και υπάρχεις

εδώ κι εκεί

κάπου αλλού

για πάντα ίσως

μέχρι να δύσει ο ήλιος

σαμάνος πριν την τελετή

déjà vu

 να σε χτίσει ο καιρός και να βρεθείς στην ξέρα

⬎

στραβώνουν κάποτε. ξεραίνονται στον ήλιο. σκεβρώνουν απ΄την υγρασία. με τον καιρό μαθαίνουν να ξεχνούνε. και θυμούνται. πως άλλοτε μιλούσαν. από μια λέξη πιάνονται. κρέμονται στη σιωπή. αλλού κοιτάνε. έτσι όπως αιωρούνται. κάνουνε πως δεν βλέπουν. μια ζωή.

η επικάλυψη δεν είναι σοκολάτα

θα σε πάρει μαζί της

καθώς φεύγει η θάλασσα

να χαθείς στο βυθό

των ματιών της

μες στο καλοκαίρι

που έρχεται ανυπόμονο

στα χείλη ενός παιδιού

σαν παγωτό που λιώνει 

|χρόνια τώρα|

είχε πιαστεί από κάπου κι είχε κρυφτεί. μέσα στο στόμα είχε σφραγίσει όλες τις ειδήσεις. πήγαινε να μιλήσει κι άκουγε τη φωνή του εκφωνητή. είχε απαντήσεις σε ό,τι δεν είχε ρωτήσει. εκεί που τα παράτησε είχαν βρεθεί. μέσα στο τίποτα κινούνταν με βιασύνη. τα είχε ξαναζήσει, θυμήθηκε λίγο πριν χαθεί. ίδια δεν ήταν, είπε θα τα ξαναζήσει.

όπως και δήποτε

και η ζωή

που ό,τι δεν χώνεψες

μεταβολίζει

είπες

μέσα σου ο κόσμος θα είναι

και θα είσαι εκτός 

𐩕

παίρνουν οι δρόμοι

τους ανθρώπους απ΄τα σπίτια

τους σηκώνουν ψηλά

πάνω από τις σκιές τους

τα ρούχα τους

τσαλακωμένα στα καθίσματα

κάποτε υπήρξαν

σώματα διπλωμένα

στη στάση του λωτού

άλλοτε πάλι

στη στάση των λεωφορείων 

ανθισμένα χίλια πέταλα

βρίσκουν

τον εαυτό τους μαραμένο

το μέλλον προσπερνάει

περιμένοντας

ο χρόνος να περάσει

στα πόδια εδώ

του κόσμου

σώματα αγαπημένα

ξένα σώματα

μαζί σου είναι

κι όταν φεύγουν

ανεμόσκαλα

έρχονται

φεύγουν

μένουν

πάντα

ίδια

στις σιωπές 

των λέξεων

στων δρόμων

τις στροφές

με δυσκολία

ανασαίνουν

μιλάνε

πάνω

στη φωνή τους

λόγια 

του αέρα

πέφτουν

από τα σύννεφα

ηχεία

της νύχτας

χαλασμένα

δεν ακούγεται

κιχ

🎆

πολλοί άνθρωποι άλλαξαν πολύ

για να παραμείνουν τα πράγματα ίδια 

δεν υπάρχουν νέα στις ειδήσεις

     στεγνά μας έδωσε το καλοκαίρι

     στην αγκαλιά της πόλης

     με τα άδεια σπίτια

     παντού μια απουσία

     πάντα παρούσα

     έρχονται να μας συναντήσουν

     τώρα που λείπουμε

     σκιές που χάσανε τα σώματά μας

     πυρώνουν μέσα μας τα χτεσινά ναυάγια

     στην αντίπερα όχθη

     ωκεανοί από σύννεφα

     στο φως να κολυμπά ο ήλιος

     ο ουρανός τους δρόμους  να ρουφάει

     θα μας την πουν μια μέρα οι λέξεις που σιωπήσαμε

     κόκκινο το φανάρι απέναντι ανάβει

     και φυσικά το αίμα νερό γίνεται

 

  

ツ

έτοιμη έχουν την οδοντοστοιχία. όπως δαγκώνουν, έτσι χαμογελάνε. 

⛅

αλλάζει σχήμα συνεχώς το σύννεφο. καράβι γίνεται, βάζει φωτιά στα μάτια μας ο ήλιος και το καίει. σαλτάρουμε εκεί που αυτό βυθίζεται. πόσες φωνές ακούμε "πέσαμε απ΄τα σύννεφα¨, πόσες φορές μαζί του έχουνε σαλπάρει.

[βαστούν ακόμα]

αιχμάλωτοι του χρόνου

κυρίαρχοι της στιγμής

μικροί αποχαιρετισμοί

η γραμμή της ζωής τους

μεγάλη

2023(του λαγού)

 αλλάζουν όλα

με το χρόνο

στο χρόνο

παραμένουν ίδια

οι ευχές ανθίζουν

με τις πράξεις

μαραίνονται τα λόγια

τα πόδια μας

βγάζουν φτερά

με αλυσίδες

κόβουν βόλτες

στο σκοτάδι

ό,τι γυαλίζει

δεν είναι χρυσός

ψάχνει ο λαγός

της Αλίκης τη σκιά

προς τα κει που πάμε 

τίποτα δεν έρχεται

●

με το ίδιο χέρι

               πυροβολούν πολλοί 

💢

στραβώνουν κάποτε. σκεβρώνουν απ΄την υγρασία. ξεραίνονται στον ήλιο. αλλάζουν σχήμα. με τον καιρό μαθαίνουν. θυμούνται και ξεχνούνε. από μια  λέξη πιάνονται. κρέμονται στη σιωπή. αλλού κοιτάνε. έτσι όπως αιωρούνται. κάνουνε πως δεν βλέπουν. μια ζωή.

★☆⭐

στην παραλία κόκκος της άμμου ήσουνα, πριν σε ρουφήξει η βάρκα. τη βάρκα ρούφηξε η θάλασσα. τη θάλασσα ο ουρανός. τον ουρανό η άμμος. και τώρα στο βυθό· βουτάς για αστερίες, πιάνεις αστέρια. 

💬

κι

ενώ 

από 

κοινού 

αναπλήρωναν 

τα 

κενά 

με 

τα 

κοινά 

τους

ο 

κόσμος 

άλλαζε 

εκ 

βόθρων 

📚

τι κι αν τα ίδια μελετάνε

                                             μια ζωή

                                                            αλλιώς διαβάζουνε τις λέξεις 

🐱

το βράδυ το ψυγείο γουργουρίζει. σπάει τον πάγο, βγάζει έναν ήχο απ΄την κοιλιά του, την ησυχία θρυμματίζει. γεμίζει το δωμάτιο όταν κοιμάσαι. αδειάζει η μνήμη. πάνω σου κουλουριάζεται πυκνό σκοτάδι. μια χαραμάδα κάτω απ΄το μαξιλάρι ανοίγεις για να δεις. να βρεις. να βγεις. εκεί που έχεις κρυφτεί σου φανερώνονται όσα δεν ψάχνεις. τα χέρια σου στο όνειρο, το όνειρο στα πόδια σου γατί που νιαουρίζει. ό,τι θυμάσαι χαίρεσαι και ό,τι ξεχνάς πεινάει και σε ξυπνάει. σε γρατζουνάει με το καλημέρα.