βαρεια
Ἀγαπητέ μου κ. Ἰωαννίδη,
Ἔλαβα καὶ τὰ νέα «Θρακικά Χρονικά» (ἔτος Δ΄ τεύχος 15) καὶ μὲ ὅλους τους πόνους μου καί με χίλιες δυό ἐνοχλήσεις τὰ πέρασα τὴν ἴδια μέρα ὅλα τὰ περιεχόμενά του με ἐξαιρετικὴν εὐχαρίστηση καὶ ἀρκετή ψυχική θεραπεία.
Ήταν ὅλα ὡραῖα, ὅπως πάντα. Ἐξαιρετικά μὲ διασκέδασε το «Γιατί ἡ μηλιά δὲν ἔγινε μηλέα» τοῦ Γ. Βιζυηνοῦ, ἐπίκαιρο πράγματι καί ποιός ξέρει γιὰ πόσον ἀκόμα καιρό μέ τίς ἀντιδράσεις, πού βλέπομε ἀπὸ τοὺς στενοκέφαλους μὲ ἐπί κεφαλῆς τή Φιλοσοφική Σχολὴ τῶν ᾿Αθηνῶν, στις εὐεργετικές μεταρρυθμίσεις.
῎Ας εἶναι. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Περιμένομε τώρα το νέο τεύχος γιὰ νὰ διαβάσω τὸ ἀφιέρωμά σας στο Γεώργιο Βιζυηνό που θὰ ἐνθουσιάση καὶ τὸν Πρόεδρο τῆς «Ἑταιρίας θρακικῶν μελετῶν». Ὁ ἴδιος, καθώς ἔγραφα καὶ στὸ περασμένο μου γράμμα θά συντελέση και στόν πλουτισμό του.
Νά σέ συγχαρῶ τώρα γιὰ τὴν κατάργηση – γιά τήν τόλμη τῆς καταργήσεως τῆς βαρείας καὶ ὑπογεγραμμένης; Τή λυποῦμε τήν καϋμένη τή βαρεία! Τί σᾶς πείραζε: Ἠχοῦσε τόσο λίγο... Περισσότερο μ' ἐμποδίζει τώρα στὴν ἀνάγνωση μιά φράση σας λ.χ. (σελ. 131) «Τὸ ἴδιο μέτρο ἰσχύει και γιὰ τὴν ὑπογεγραμμένη», χωρίς να θέλω την διάβασα τονίζοντας ὑψηλόφωνα τό καί γιά τήν, ἐνῶ, ἂν δὲν ἔλειπαν οἱ βαρείες (μάλλον οἱ ἐλαφρές στήν προκειμένη περίπτωση) θά τὰ διάβαζα φυσικά. Ἦσαν καὶ κάπως μουσικά σημεία τὰ τρία αὐτά - ἢ μᾶλλον οἱ τρεῖς αὐτοὶ ἐπὶ αἰῶνας τύραννοι τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους ὅπως ὀνόμασε τοὺς τρεῖς τόνους ἕνας λαμπρός δάσκαλος στὸν Ἑλληνικό Φιλολογικό Σύλλογο τῆς Πόλης. Μέ τό λίγο μυαλό πού μοῦ ἔμεινε ἀκόμα φρονῶ, ἀντί νὰ ἐνισχύομε τόν τόνο (γιατί αὐτό σημαίνει ἡ ἀντικατάσταση τῆς βαρείας μὲ ὀξεῖα), νὰ ἀπορρίψωμε ὁλότελα τή βαρεῖα καί νὰ ἀφήσωμε τίς μονοσύλλαβες πρό πάντων λέξεις ἄτονες, ὅπως δὰ καὶ εἶναι π.χ. «Τό ἴδιο μέτρο ἰσχύει καί γιά τήν ὑπογεγραμμένη». Πάντως στὸ ἄρθρο τοῦ Σεβ. Μητροπολίτη σας θὰ ἔπρεπε νά τοῦ ἀφίσετε καὶ τὴ βαρεία καί τὴν ὑπογεγραμμένη, μή τυχόν δυσανασχετήση φοβούμενος ἴσως μήπως τὸν θεωρήσουν - ἥμαρτον θεέ μου! - ἀνορθόγραφον...
ΓΑΒΡΙΗΛ ΚΟΥΡΚΟΥΛΑΣ